Subjekti i kësaj pikture, një meditim mbi kotësinë femërore dhe frikën nga plakja, është Marie-Thérèse Walter (1909–1997). i cili u takua për herë të parë me Picasson në vitin 1927 kur ajo ishte 17 vjeç dhe ai ishte një burrë i martuar 45 vjeç. Ajo shpejt u bë zonja dhe muza e tij, duke u shfaqur shpesh në veprat e tij gjatë dekadës së ardhshme.
Megjithatë, “Vajza para një pasqyre” është kryevepra e pamohueshme e shortit, që përshkruan ngjyrën bionde, me faqe rozë, teksa shikon në humnerën e errët dhe të shtrembëruar të vetes së saj të ardhshme.
Ajo është e rrethuar nga letër-muri në një model harlequin që ka për qëllim të evokojë një nga temat e preferuara të Picasso-s – një metaforë, ndoshta, për vetë artistin si një prani e kudogjendur në jetën e Walter. /Liberale.al
Subjekti i kësaj pikture, një meditim mbi kotësinë femërore dhe frikën nga plakja, është Marie-Thérèse Walter (1909–1997). i cili u takua për herë të parë me Picasson në vitin 1927 kur ajo ishte 17 vjeç dhe ai ishte një burrë i martuar 45 vjeç. Ajo shpejt u bë zonja dhe muza e tij, duke u shfaqur shpesh në veprat e tij gjatë dekadës së ardhshme.
Megjithatë, “Vajza para një pasqyre” është kryevepra e pamohueshme e shortit, që përshkruan ngjyrën bionde, me faqe rozë, teksa shikon në humnerën e errët dhe të shtrembëruar të vetes së saj të ardhshme.
Ajo është e rrethuar nga letër-muri në një model harlequin që ka për qëllim të evokojë një nga temat e preferuara të Picasso-s – një metaforë, ndoshta, për vetë artistin si një prani e kudogjendur në jetën e Walter. /Liberale.al/KultPlus.com
Nga tavolinat e vogla të shkrimit deri në studiot gjigante të pikturës, e vetmja gjë e përbashkët që kanë të gjitha këto studio krijuese është se ato frymëzuan banorët e tyre të suksesshëm për të krijuar madhështi, transmeton KultPlus.
Më poshtë do të gjeni disa fotografi të studiove, e vendeve të ndryshme ku krijues të mëdhenj i dhanë kuptim krijimtarisë së tyre.
E.B. White, shkrimtar Georgia O’Keefe, piktore. Virginia Woolf, noveliste. Willem de Kooning, artist. Joan Miró, artist. Pablo Picasso, artist. John Lennon & Yoko Ono. Marc Chagall, piktor. David Hockney, piktor. Charles Bukowski, shkrimtar.
Një nga pikturat më të famshme në botë kundër luftës, “Guernica”, e piktorit të madh spanjoll, Pablo Picasso, është hequr nga muri në hyrje të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara pas 36 vjetësh.
Nelson Rockefeller Jr., pronari i pikturës dëshironte që piktura t’i kthehej, e cila u huazua nga OKB-ja nga familja Rockefeller shumë vite më parë.
Versioni i veprës me famë botërore të Picassos, e cila pasqyron brutalitetin e luftës, u largua nga muri në hyrje të Këshillit të Sigurimit të OKB-së.
Piktura ishte huazuar nga OKB-ja nga pronari i saj, biznesmeni amerikan Nelson Rockefeller në vitin 1984.
“Guernica” ishte vendosur në hyrje të OKB-së në vitin 1985./ koha.net KultPlus.com
Sot, Pablo Picasso është rrallë herë jo i pranishëm në media. Biletat duhet të rezervohen shumë kohë më parë për të parë “Piccaso Museum” në Paris i cili është restauruar plotësisht dhe është i stolisur me veprat fantastike të piktorit të cilat arrijnë çmime të frikshme në ankande deri në 179 milionë dollarë. Edhe për Charlie Chaplin nuk dëgjohet më pak. Hera e fundit ishte kur bastuni dhe kapelja e tij u shitën për 40 mijë dollarë. Por në qoftë se në vitin 1952 do të kërkonim të kishim në një dhomë dy nga artistët më të mëdhenj të kohës, pa dyshim që ata do ishin Piccaso dhe Chaplin. Filmat e Chaplin ishin të famshëm në të gjithë botën, ndërsa Piccaso ishte ndoshta piktori më i vlerësuar.
Përveç epitetit “maestro” dhe faktit se karrierat e të dyve ishte e shkëlqyer, Piccaso dhe Chaplin nuk kishin shumë të përbashkëta. Madje, ata nuk mund të shkëmbenin dot as një batutë mes tyre, sepse flisnin gjuhë të ndryshme.
Çfarë do t’i bënte ata së bashku? Një takim kur Piccaso shfaqte pikturat e veta në “Rue des Grands Augustins”, Paris, i cili ishte jo vetëm një takim i thjeshtë, por përplajsa e egove të dy më të mëdhenjve të kohës.
Karrierat e tyre kishin ndjekur trajektore të ndryshme. Ndërkohë që Picasso ishte shumë i vetëdijshëm për revolucionin mjeshtëror që solli në pikturë me krijimtarinë e tij që zgjati plot 5 dekada, Chaplin në kontrast me të ishte përballur me një krizë profesionale pasi filmat e tij pa zë nuk po korrnin suksesin e pritur. Megjithatë ai nuk e ndryshoi bindjen e tij profesionale dhe arti i tij u ngjit në një tjetër nivel kur shfaqi për kinematë botërore filmat: “Modern Times” dhe “The Great Dictator” ku ironizonte autoritarizmin.
Picasso, gjithashtu, ishte kundërshtar i autoritarizmit. Kur nazistët pushtuan Paris në vitin 1940, ai qëndroi dhe nuk u largua. Spanja , vendi i tij i lindjes, ia kishte mbyllur dyert pas fitores në Luftën Civile nga Francisco Franco i cili më pas e udhëhoqi Spanjën me diktaturë. Piccaso e shpreh mllefin e tij ndaj autoritarizmit në një nga pikturat e tij më të famshme. Guernica ishte pikturë ekspresioniste dhe jetëzonte masakrën dhe mjerimin pas sulmit fashist në një qytet Republikan.
Një tjetër gjë që Chaplin dhe Picasso kishin të përbashkët shtati i shkurtër, por me një energji shpërthyese. Chaplin u bë i famshëm për kapelen dhe bastunin të cilin e lëvrinte me një elasticitet të madh, veprim i cili nuk harrohet në analet e kinemasë. Ai ishte në fakt dhe një lloj snobi. Vishej çuditshëm për kohën, nuk i pëlqenin femrat që vishnin taka të larta. Takoi shumë persona të fashmëm të cilët i ka listuar në librin e tij autobiografik duke veçuar këtu: Roosevelt, Gandhi, Einstein e të tjerë. Nga ana tjetër dhe Picasso ishte një natyrë kontraverse. Qasja e tij e re ndaj pikturës e bënte atë të përjetonte ndjenjën e superioritetit ndaj të tjerëve. Arti i tij ishte vetëm për elitat dhe ishte fanatik i ideve të veta.
Të dy “maestrot” ishin të famshëm si “Don Zhuanët” e kohës. Në Amerikën puritane, ku zëri kolektiv i grave u bë më i fortë, jeta seksuale e gjallë e Chaplin e çoi atë në divorc me bashkëshorten e tij dhe në një “gjyq publik” që iu bë figurës së tij si pasojë edhe e ligjit të ri “kundër imoralitetit” që u fut asokohe në vend. Opinioni publik francez, gjithnjë më tolerues se kudo tjetër – “burrat, mbeten burra” – në fakt ia bëri më të lehtë jetën Piccasos.
Të dy “maestrot” ishin të famshëm si “Don Zhuanët” e kohës. Në Amerikën puritane, ku zëri kolektiv i grave u bë më i fortë, jeta seksuale e gjallë e Chaplin e çoi atë në divorc me bashkëshorten e tij dhe në një “gjyq publik” që iu bë figurës së tij si pasojë edhe e ligjit të ri “kundër imoralitetit” që u fut asokohe në vend. Opinioni publik francez, gjithnjë më tolerues se kudo tjetër – “burrat, mbeten burra” – në fakt ia bëri më të lehtë jetën Piccasos.
Në një darkë të organizuar nga Sartri në Paris, të dy artistët më në fund u takuan për herë të parë. Do të mbahet mend gjatë në kujtesën e historisë së artit momenti kur ata shtrënguan duart dhe batuta e famshme e Chaplin për piktorin: “Jam një fans i çmendur i yti!”.
Historia dhe biografitë e shkruara për të dy na informojnë se Chaplin u shpërngul për në Zvicër për të gjetur një vendbanim të përshtatshëm për një mërgim të gjatë. Megjithat në libra shkruhet se Chaplin dhe Piccaso ndanë dy javë takimesh dhe diskutimesh në Moskë me rastin e festimeve për datëlindjen e Stalinit. /konica.al/ KultPlus.com
