Si sot 106 vite më parë në Ishëm të Shqipërisë, lindi piktori i madh shqiptar emri i i të cilit thuhet me krenari nga shqiptarët Ibrahim Kodra, shkruan KultPlus.
Ibrahim Kodra lindi më 22 prill të vitit 1918 në Ishëm. Jeta e tij në Tiranë në konviktin e shkollës “Naim Frashëri”, u ndërpre kur mbushi 20 vjeç (1938). Asokohe ai largohet nga Shqipëria përgjithmonë me një bursë studimi nga oborri mbretëror për në Akademinë e Arteve të Bukura në Romë.
Në hulumtimin artistik të Kodrës, kubizmi i Pablo Pikasos do të ketë shumë ndikim, sidomos pas miqësisë së tyre në Romë më 1948, deri në atë pikë sa të njëjtat gazeta spanjolle që flasin për Pikason treguan Kodrën si “postkubisti i fundit në Evropë” si Picasso.
Ibrahim Kodra ka lënë pas rreth 6 mijë vepra, të shpërndara nga muze privatë, koleksionistë dhe vetëm 2 mijë prej tyre janë të regjistruara dhe të dokumentuara.
Ibrahim Kodra, vdiç më 7 shkurt të vitit 2006 në Milano.
Ai e lëshon Romën dhe përfundon në Milano, në Akademinë e Arteve të Bukura të Brerës. Ai ekspozon në Romë, Milano, Venecia, Paris, Beograd, Nju Jork, krijon krahasimet dhe raporte me piktorë të mëdhenj si Pikaso, Marc Chagall, Henry Matisse, Lucio Fontana, Renato Guttuso, me poetë, shkrimtarë, kritikë e regjisorë nga Eugenio Montale dhe Vittorio Sereni, nga Bertoni tek Bruno Munari, dhe Giuseppe Marotta. Në vitin 1948, Ibrahim Kodra u bë mik me Pablo Picasso, pikërisht në këtë temë në “Konferencën Ndërkombëtare për Paqen e Romës”, në të cilën të dy së bashku ata kryen një hulumtim të thellë artistik. / KultPlus.com
Policia belge ka gjetur piktura të vjedhura të Picassos dhe Chagallit në një bodrum në qytetin Antwerp, kanë thënë të martën autoritetet lokale, duke shtuar se veprat e artit janë në gjendje të mirë.
Pikturat, “Tête” e Picassos dhe “L’homme en prière” e Chagallit, ishin vjedhur nga një koleksionues arti në Tel Aviv, Izrael, më 2010 dhe vlejnë rreth 830 mijë dollarë, raporton CNN, transmeton Klankosova.tv.
Në kohën e vjedhjes, edhe 625 mijë euro stoli tjera ishin vjedhur, por vetëm pikturat janë gjetur.
Policia lokale ka nisur një hetim kur një burim i ka informuar ata se një shtetas belg do t’i ofronte për shitje dy veprat e artit.
Prokurori lokal tha se i dyshuari kryesor është arrestuar./KultPlus.com
Pablo Picasso mbahet mend për kontributin e tij revolucionar në botën e artit.
Përtej veprave të tij, ekziston një histori legjendare që prek jo vetëm aftësinë e tij krijuese, por edhe të kuptuarit e tij për vlerën e vërtetë të ekspertizës artistike, shkruan paintvine.co.nz, transmeton klankosova.tv.
Sipas legjendës, Picasso ishte në një kafene në Paris, duke skicuar në një pecetë kur një admiruese, duke e njohur artistin, iu afrua dhe e pyeti nëse ajo mund të blinte vizatimin e tij.
Pas përfundimit të skicës në pecetë, Picasso kërkoi një milion franga në këmbim të skicës.
Admiruesja u befasua nga ky çmim i tepruar në dukje. Në fund të fundit, Picassos iu deshën vetëm disa minuta për të krijuar vizatimin. Në bindjen e saj, vlera e skicës dukej joproporcionale me kohën që u desh për ta krijuar atë.
Megjithatë, Picasso u përgjigj me një frazë e cila që atëherë është bërë një testament i qëndrueshëm i rrugëtimit dhe mjeshtërisë së tij artistike: “E nderuara ime, m’u desh një jetë që të jem në gjendje ta vizatoja këtë skicë”.
Në këtë deklaratë të thjeshtë, por të thellë, Picasso përmbledh thelbin e zhvillimit të tij artistik.
Ai nuk po kërkonte thjesht kompensim për aktin fizik të vizatimit në një pecetë; ai po kërkonte njohjen e viteve, praktikës, eksperimentimit dhe përkushtimit që e kishin bërë të zotëronte aftësinë për të krijuar një kryevepër të tillë thjesht në disa minuta.
Kërkesa e tij për një milion franga nuk ishte një pasqyrim i arrogancës, por një kujtesë se ekspertiza ndërtohet mbi orë të panumërta praktikë, studim dhe përsosje të vazhdueshme të aftësive.
*Fotografia e përdorur në ballinë është vetëm sa për ta ilustruar shkrimin – nuk është skica të cilës i referohet legjenda./klankosova/KultPlus.com
Në qytetin e mrekullueshëm spanjoll të Malagës mund të gjesh sot gjithkund gjurmët e piktorit të famshëm botëror, Pablo Picasso.
Në shtëpinë e tij të lindjes, Casa Natal, vizitorët mund të shikojnë, këpucët e para të piktorit të famshëm. Në shtëpinë ku ka lindur, piktori kaloi dhjetë vitet e para të jetës.
Pablo Picasso lindi në vitin 1881 në jug të Spanjës dhe është ndër më produktivët e shekullit të kaluar. Sipas vlerësimeve, Picasso ka arritur të bëjë rreth 150.000 vepra arti në karrierën e tij.
Thuhet se lindja e tij ka qenë shumë e vështirë. Sa e vërtetë është kjo? “Nuk ishte e lehtë, xhaxhai i tij, Salvadori ishte mjek dhe ndihmoi në lindjen e Pisaccos. Në fillim fëmija nuk jepte shenja se po merrte frymë dhe ishte i gjithi blu. Xhaxhai pinte cigare dhe pasi provoi gjithçka, përdori në fund tymin e cigares. Dhe vërtet djali reagoi” – thotë José María Luna, drejtor i Casa Natal.
Pëllumbi i paqes
Në këtë shtëpi filloi edhe jeta artistike e Picassos. Babai i tij, José Ruiz Blasco, ishte mësues vizatimi dhe i mësoi të birit që herët teknikën e vizatimit. Po çfarë ka pikturuar Picasso si fëmijë?
“Në thelb ato që ka vizatuar edhe babai i tij. Pikturat e tij të pëllumbave ishin shumë të preferuara në tregun lokal në Malaga. Dhe pëllumbat janë shpesh të pranishme në veprat e Picassos. Në pllakatën e Kongresit Botëror të Paqes në vitin 1949 në Paris gjendet një pëllumb i vizatuar nga Picasso – një pëllumb nga Malaga që është kthyer në simbol të paqes” – tregon José María Luna, drejtor i Casa Natal.
Luftimet me dema
Rreth dhjetë minuta nga Shtëpia e Picassos ndodhet arena e luftës me dema “La Malagueta”, që Picasso e vizitonte me babanë. Arena, luftimet me dema, demat dhe kuajt janë motive të shpeshta në veprat e Picassos.
Luftimet me dema janë pjesë edhe e një nga veprave më të njohura të tij “Guernica”. Spanja porositi tek Picasso një punim për ekspozitën botërore 1937 në Paris. Në këtë vit u bombardua gjatë luftës civile edhe qyteti spanjoll Guernika. Picasso e paraqiti këtë katastrofë si një luftë mes demash.
Kubizimi
Në muzeun e Picassos në Malaga mund të mësosh më shumë për kubizmin, një lëvizje artistike botërore, por që famën e mori nga francezi Georges Braque dhe nga Pablo Picasso. “Kubizmi thyen traditat, që mbizotëronin që nga koha e Rilindjes – pra që pikturat duhet të krijonin efektin sikur të hidhje vështrimin nga dritarja, me një perspektivë unike. Picasso punonte shpesh me perspektiva të ndryshme në një punim, ndër të tjera në veprat kubiste” – thotë María José Valverde, drejtuese e muzeut./ VOA
Një qenush i fshehur është zbuluar në një kryevepër të hershme të Pablo Picasso-s, më shumë se një shekull pasi u krijua për herë të parë.
Ai ishte i fshehur nën një shtresë të hollë bojë të errët në Le Moulin de la Galette, e cila u përfundua në vitin 1900 kur artisti spanjoll ishte vetëm 19 vjeç, përcjell klankosova.tv.
Piktura tani është e ekspozuar në Muzeun Guggenheim në New York, si pjesë e ekspozitës “Young Picasso in Paris”.
Ai u rizbulua duke përdorur teknologjinë moderne të imazhit që lejoi ekspertët të shihnin skicën origjinale që shtrihej poshtë.
Julie Barten, konservatorja e lartë e pikturave të muzeut, tha se ”Nëse shikoni nga afër [pikturën] mund të shihni se ekziston kjo fantazmë e vazhdueshme e qenit”.
”Ka bojë të kuqe që shfaqet nëpër zona dhe nëse shikoni me të vërtetë nga afër mund të shihni sytë dhe veshët”.
“Ju mund të shihni se, kur e fsheh atë, ai në fakt e lë konturin e kokës ende të dukshëm”.
Zonja Barten tha se ajo kishte pasur gjithmonë një “ndjenjë shumë të fortë”, se kishte diçka të fshehur nën pikturë.
”Ajo që ne dimë ishte se në shumë raste, Picasso, pikturoi aspekte të kompozimit dhe më pas i fshiu ato dhe i transformoi në elementë të tjerë kompozicional”.
“Kjo ishte me të vërtetë pjesë e praktikës së tij”, shtoi ajo. shkruan Telegraph, përcjell klankosova.tv./KultPlus.com
Artisti italian Dario Gambarin ka përdorur një traktor për të krijuar një portret të Pablo Pikasos në djerrinë në Castagnaro, Verona.
Gambarin tha se ishte frymëzuar nga autoportreti i Picasso-s i vitit 1907 për të krijuar atë që ai thotë se është portreti më i madh i artistit spanjoll në botë.
Picasso vdiq më 8 prill 1973, në Mougins, Francë./klan/KultPlus.com
E kam të vështirë ta kuptoj rëndësinë që i jepet fjalës “kërkim“ në lidhje me pikturën moderne. Simbas meje, në pikturë, kërkim nuk do të thotë asgjë. Të gjesh: ky është problemi. Askujt nuk mund t‘i zgjojë kureshtje një njeri që vështron ngultazi përtokë, duke kërkuar kuletën që rastësia mund ta ketë hedhur në rrugë. Kush gjen diçka, nuk ka rëndësi se çfarë, edhe nëse kërkimi i asaj gjëje s’ishte qëllimi i tij, ai po që na zgjon kureshtjen, pse jo dhe admirimin.
Më kanë akuzuar se kam kryer shumë mëkate: por akuza më e rreme është se unë paskam si qëllim kryesor të punës sime prirjen për të kërkuar. Kur pikturoj, qëllimi im është të tregoj atë që kam gjetur dhe jo atë që po kërkoj. Në art qëllimet nuk janë të mjaftueshme dhe, siç themi ne në Spanjë, dashuria duhet të tregohet me vepra dhe jo me argumente. Vlerë ka ajo që bëjmë dhe jo ajo që synojmë të bëjmë.
Të gjithë e dimë se arti nuk është e vërteta. Arti është një gënjeshtër që na ndihmon të realizojmë të vërtetën, së paku të vërtetën që na është dhënë të kuptojmë. Artisti duhet të dijë mënyrën me të cilën do t’i bindë të tjerët për të vërtetën e gënjeshtrave të tij. Nëse nëpërmjet punës së tij ai arrin të na tregojë vetëm faktin se ka kërkuar dhe rikërkuar mënyrën e realizimit të gënjeshtrave të tij, ai kurrë nuk do mund të arrijë diçka.
Shpeshherë ideja e kërkimit e ka nxjerrë pikturën nga udha, ndërsa artistin e ka bjerrë nëpër stërhollime mendore. Ndoshta ky ka qenë gabimi kryesor i artit modern. Shpirti i kërkimit i ka helmuar ata që nuk i kanë kuptuar plotësisht të gjithë elementët pozitivë dhe përmbyllës të artit modern dhe i ka bërë të përpiqeshin të pikturonin të padukshmen, pra të papikturueshmen.
Ata flasin për natyralizëm dhe kundërvënie ndaj pikturës modene. Do më pëlqente të njihja ndokënd që ka parë një vepër arti natyrale. Natyra dhe arti, duke qenë dy realitetet krejtësisht të ndryshme, nuk mund të jenë e njejta gjë. Nëpërmjet artit ne shprehim konceptimin e asaj që natyra nuk është.
Velázques na ka përcjellë shëmbëlltyrën e njerëzve të epokës së tij: pa dyshim që ata ishin ndryshe nga ç’i ka pikturuar ai, por ne nuk mund të konceptojmë Filipin IV ndryshe nga ç’e ka pikturuar Velázques. Edhe Rubens ka bërë një portret të të njejtit mbret, por duket tjetër njeri. Ne besojmë në atë që ka pikturuar Velázques sepse ai na bind me të drejtën e pushtetit.
Qysh nga origjina, nga primitivët, veprat e të cilëve janë qartësisht të ndryshme nga natyra, dhe deri tek artistë si David, Ingres, e deri dhe Bouguereau, të cilët besonin se e pikturonin natyrën ashtu siç është, arti ka qenë përherë art dhe jo natyrë. Dhe nga pikëpamja e artit nuk ka forma konkrete apo abstrakte, por vetëm forma, të cilat s’janë gjë tjetër veçse gënjeshtra bindëse. Nuk ka dyshim se këto gënjeshtra janë të nevojshme për pjesën tonë mendore, sepse pikërisht përmes tyre ne mund të krijojmë këndvështrimin tonë estetik mbi jetën.
Kubizmi nuk është i ndryshëm nga asnjë shkollë tjetër e pikturës. Për të gjitha shkollat janë të përbashkëta të njejtët parime e të njejtët elementë. Fakti se për shumë vite kubizmi nuk është kuptuar, dhe ka ende sot ka njerëz të cilët nuk arrijnë ta shohin, nuk do të thotë kurrgjë. Unë nuk di të lexoj në anglisht. Një libër në anglisht për mua është një libër i bardhë. Por ama kjo s‘do të thotë se gjuha angleze nuk ekziston. Përse duhet të qortoj ndokënd, veç vetvetes, nëse nuk arrij të kuptoj diçka rreth së cilës nuk di kurrgjë?
Shpesh dëgjoj të shqiptohet fjala evolucion. Më kërkojnë të shpjegoj se si evoluon piktura ime. Për mua, në art nuk ka të shkuar apo të ardhme. Nëse një vepër arti nuk mund të jetojë përngahera në të tashme, nuk duhet të merret në konsideratë. Arti i grekëve, i egjiptianëve, i piktorëve të mëdhenj që jetuan në kohë të tjera, nuk është art i së shkuarës. Mbase sot është më i gjallë nga ç’ka qenë ndonjëherë. Arti nuk evoluon vetvetiu, idetë e popujve ndryshojnë e bashkë me to ndryshojnë edhe mënyrat e shprehjes. Kur dëgjoj të flitet për evoluimin e ndonjë artisti, më duket sikur njerëzit e shikojnë atë në këmbë midis dy pasqyrave që riprodhojnë shëmbëlltyrën e tij në sasi të panumërt- e që kundrojnë edhe shëmbëlltyrat vijuese të pasqyrës tjetër si të ardhmen e tij- teksa shëmbëlltyra e tij e vërtetë ndodhet në të tashme.
Ndryshimi nuk do të thotë evolucion. Nëse një artist ndryshon ekspresionin e tij, kjo do të thotë se ai ka ndryshuar vetëm mënyrën e tij të të menduarit, gjë që mund të jetë për më mirë ose për më keq. Mënyrat e shumta që kam përdorur unë nuk duhet të konsiderohen si një evolucion apo si shkallë që çojnë drejt një ideali të panjohur të pikturës. Gjithë ç’kam bërë ka qenë gjithnjë për të tashmen, me shpresën e të mbeturit përherë në të tashmen.
Kur kam gjetur diçka për të shprehur, e kam bërë pa menduar për të shkuarën apo të ardhmen. Nuk besoj se në mënyrat e mija të ndryshme kam përdorur elementë rrënjësisht të ndryshëm; nëse objektet që kam dashur të shpreh më kanë propozuar mënyra të ndryshme ekspresioni, unë nuk kam ngurruar fare t’i përdor. Unë nuk kam bërë as eksperimente e as prova. Kur kam diçka për të thënë, e them në mënyrën që më duket më natyrale. Motive të ndryshme kërkojnë në mënyrë të pashmangshme metoda të ndryshme ekspresioni. Kjo nuk do të thotë evoluim apo ecje përpara, por përshtatje e idesë që duam të shprehim me mënyrat e shprehjes së kësaj ideje.
Arti kalimtar nuk ekziston. Në historinë kronologjike të artit ka periudha që janë më pozitive dhe më të plota se të tjerat; kjo do të thotë vetëm se ka periudha në të cilat ekzistojnë artistë më të mirë se në periudhat e tjera. Nëse historia e artit do mund të paraqitej në mënyrë grafike, ashtu siç veprohet me digramat që shënojnë ndryshimet e temperaturës së të sëmurit, do viheshin re të njejtat linja që ulen e çohen, duke provuar kështu që në art nuk ka ngjitje dhe përparim, por shënohen do lloj uljesh e ngritjesh si në çdo tjetër fushë. E njejta gjë ndodh edhe në punën individuale të një artisti.
Shumë njerëz mendojnë se kubizmi është një art kalimtar, një eksperiment që nuk mund të sjellë rezultate të mëtejshme. Ata që mendojnë kështu nuk e kanë kuptuar. Kubizmi nuk është një farë apo fetus, por art që trajton një shkallë formash parësore, dhe kur një formë realizohet shfaqet aty për të jetuar jetën e saj. Një lëndë minerale që ka një formë gjeometrike nuk është bërë për qëllime kalimtare; ajo është aty për të mbetur dhe mbetur përherë në formën e saj; nëse duam të zbatojmë në art ligjet e evolucionit dhe të transformizmit, atëherë duhet të pranojmë që gjithçka është kalimtare. Por, në të kundërt, arti nuk hyn në këto absolutizma filozofike. Në qoftë se kubizmi ishte art kalimtar, unë jam i bindur se e vetmja formë që do mund ta pasonte kishte për të qenë një formë tjetër e kubizmit.
Janë bërë përpjekje për ta shpjeguar kubizmin nëpërmjet matematikës, trigonometrisë, kimisë, psikanalizës, muzikës, e kushedi ç’gjëje tjetër. E tërë kjo s’ka prodhuar send tjetër përpos letërsi, për të mos thënë “pa kuptim“, dhe ka sjellë rezultatin e keq të verbimit të njerëzve përmes teorive.
Kubizmi ka qëndruar përherë brënda kufinjve të pikturës, duke mos mëtuar kurrë të dalë jashtë saj. Vizatimi, piktura dhe ngjyra janë mirëkuptuar dhe përkushtuar në kubizëm po me të njejtin shpirt dhe mënyrë siç janë mirëkuptuar në shkollat tjera. Kohërat tona mund të jenë të ndryshme sepse ne kemi ndërkallur në pikturë objekte dhe forma të panjohura më parë, kemi hapur sytë mbi gjithë çfarë na qarkon, e edhe mendjen.
Formës dhe ngjyrës u kemi dhënë kuptimin e tyre të veçantë gjer ku kemi arritur ta shohim. Në objektet tanë ruajmë harenë e zbulimit, kënaqësinë e së papriturës; vetë objekti ynë duhet të jetë një burim vëmendjeje. Por ç’dobi ka vallë të flasim rreth asaj që bëjmë, në një kohë kur të gjithë mund ta shikojnë, nëse duan?
Sot 50 vite më parë vdiq piktori i njohur, Pablo Ruiz Picasso, në Mougins të Francës, shkruan KultPlus.
Picasso ka qenë piktor, projektues grafik dhe skulptor spanjoll, dhe konsiderohet si një nga artistët më të rëndësishëm të shekullit XX. Ai njihet po ashtu edhe si pioner i kubizmit.
Ai gjatë veprimtarisë së tij i punoi rreth 15.000 piktura, grafika, vizatime, plastika dhe qeramika. Veprat e tij më të shquara janë “Zonjushat e Avinjonit” dhe ” Guernika “.
Puna e tij ka qenë aq me peshë, aq sa ka edhe ndarje të periudhave kohore në bazë të asaj çka ka krijuar Picasso:
periudha blu 1901-1904
periudha rozë 1905-1907
periudha e influencës afrikane 1908-1909
periudha e kubizmit analitik 1909-1912
Periudha e kubizmit sintetik 1912-1919
Picasso u martua dy herë dhe pati katër fëmijë me tre gra.
Pablo Ruiz Picasso lindi më 25 tetor 1881 në Malaga./KultPlus.com
Shtëpia e ankandeve Sotheby’s Nju Jork zbuloi përmbajtjen e plotë të serisë së saj të shitjeve të Majit.
Seritë e shitjeve do të prezantojnë rreth 800 lote në gjashtë shitje të ndryshme. Veprat nga Koleksioni Macklowe do të përmbajnë 30 pjesë nga Gerhard Richter, Mark Rothko, Andy Warhol, Sigmar Polke, Willem de Kooning dhe shumë të tjerë.
Ankandi modern, tha kreu i Sotheby’s, Julian Dawnes, do të shfaqë vepra të artistëve të njohur të shekujve XIX dhe XX, duke përfshirë portretin e Marie-Thérèse Walter të Pablo Picasso-s të vitit 1932.
“Vlerësimi për këtë pikturë është sipas kërkesës, por ne presim që ajo të shitet mbi 60 milionë Dollarë. Dhe sigurisht, një pikturë tjetër e vitit 1932 e Marie Torres nga Picasso në shkallë të ngjashme u shit jo shumë kohë më parë, për mbi 100 milionë Dollarë në ankand publik. Pra, ne sigurisht mendojmë se kjo është në shumë mënyra një pikturë shumë më e rëndësishme. Dhe do të jetë shumë emocionuese të shohësh nëse nuk mund të arrijë një çmim të ngjashëm”.
Pikturat të tjera që do jenë në shitje përfshijnë një autoportret nga Andy Warhol, një nga veprat e tij përfundimtare, e cila ka një vlerësim prej 15-20 milionë Dollarë, një Mark Rothko i paparë më parë nga viti 1960, me një vlerësim prej 35-50 milionë Dollarë, i Gerhard Richter Seascape, me një vlerësim prej 25-35 milionë Dollarë dhe Le Grand Canal et Santa Maria della Salute të Monet, që vlerësohet të arrijë rreth 50 milionë Dollarë. /KlanNews/ KultPlus.com
Pak artistë kanë pasur staturën dhe trashëgiminë që la pas Pablo Pikaso, piktori i famshëm që futi stilin e artit të njohur si Kubizëm, dhe emri i të cilit u bë sinonim i kryeveprave të shprehjes artistike. Ja çfarë duhet të dini mbi jetën dhe veprën e artistit të mirënjohur:
Arti i Pikasos përfshinte më shumë sesa thjesht përdorimin e bojës
Gjatë karrierës së tij legjendare dhe mijëra veprave të artit, Pikaso përdori shumë më tepër sesa bojën dhe penelin. Ndër mjetet dhe stilet e përfshira në krijimin e artit të tij, siç ishin skulpturat, përfshihen edhe gurët e detit, makinat-lodër, qeramika, blloqe gurësh, pirunj etj.
Preferonte më shumë veprat e artit sesa shkollimin tradicional
I lindur në Malaga të Spanjës më 25 tetor 1881, fati i Pablos dukej i parashkruar. Babai i tij ishte Hoze Blasko, një mësues arti. Ndaj, që në moshë të re Pikaos u mor me art, kur ishte 13 vjeç, ai kishte tejkaluar aftësitë artistike të babait të tij, teksa nisi të injorojë edukimin e tij formal, në mënyrë që të mund të vizatonte në fletoren e tij.
Edhe Shkolla e Arteve të Bukura në Barcelonë, të cilën Pikaso e përfundoi në moshën 14-vjeçare, nuk ishte e mjaftueshme për të mbajtur interesin e tij. Ai doli në rrugë, duke skicuar peizazhe. Në Akademinë Mbretërore të San Fernandos në Madrid, ai i braktisi sërish leksionet, duke bredhur rrugëve për të përvetësuar jetën reale. Nxitjet e tij eksperimentale dhe heqja dorë nga mësimet konvencionale do të diktonin edhe veprën e tij.
Pikturat e “Periudhës blu”, burojnë nga tragjedisë e jetës së tij
Edhe pse eksperimentoi me stile të ndryshme arti gjatë karrierës së tij, ajo që bie më shumë në sy është e ashtuquajtura “Periudha Blu”. Historianët e artit kuptojnë me këtë term vitet 1901– 1904, kohë që sipas tyre solli një ndryshim të dukshëm në veprën e Pikasos, me skenatë zymta të problemeve vetjake të artistit, duke përfshirë varfërinë.
Veprat e saj periudhe karakterizohen nga përdorimi i shpeshtë i blusë dhe jeshiles. Besohet se ndryshimi erdhi pas vdekjes së mikut të tij të ngushtë, Karlos Kazagemas. Nga ajo periudhë e errët vepra më e njohur është“Kitaristi i moshuar”. “Periudha blu” u pasua nga “Periudha e trëndafilit”e viteve 1904–1906, e cila dukej se e çliroi Pikason nga depresioni, duke sjellëvepra më shumëngjyrëshe si “Familja Saltimbankes”, “Akrobati” dhe “Arlekini i ri”.
Arritja më e madhe e tij është futja e rrymës së Kubizmit në artet figurative
Në vitin 1905, Pikaso u njoh me piktorin francez Zhorzh Brake, qënë atë kohë po eksperimentonte me pikturat polikromatike dhe të stilizuara të peizazhit. Së bashku, ata eksploruan mbi atë që u bë i njohur si Kubizëm, ose praktikën e aplikimit të formave gjeometrike – dhe jo vetëm kubeve – tek subjektet e veprave të tyre, për të përforcuar natyrën dydimensionale të artit. Ky stili i ka rrënjët në skulpturat tradicionale afrikane (si maskattribale) dhe piktorët post-impresionistë si Pol Sezan. Portreti i pesë prostitutave i vitit 1907 i Pikasos me titull “Les Demoiselles d’Avignon”, cilësohet si piktura e parë kubiste në botë.
“Guernika”mund të jetë vepra e tij më e famshme.
Pikaso jetonte në Paris në vitin 1937. Pranverën e atij viti, bombarduesit gjermanë dhe italianë e rrafshuan qytetin e Guernikës në Spanjë, gjatë Luftës Civile që kishte prekur këtë vend. Duke përdorur një kanavacë të madhe, e cila ishte më shumë murale sesa një pikturë, Pikaso realizoi tablonë me titull “Guernika”, e cila përdorte imazhe të forta si një dem dhe një nënë të pikëlluar për të përshkruar pasojat e luftës.
Në fillim ajo u ekspozua në pavionin spanjoll të Panairit Botëror të Parisit të vitit 1937. Më pas shkoi në Shtetet e Bashkuara dhe u ekspozua në Muzeun e Artit Modern në qytetin e Nju Jorkut. Sot mund të shihet në Muzeun Kombëtar që ndodhet në Madrid.
Pikturoi autoportrete për më shumë se 70 vjet
Një mënyrë për të përcaktuar interesat dhe aftësitë e Pikasos në qasjen e tij artistike është ekzaminimi i autoportreteve të tij. Të kompozuara nga mosha 15 vjeç deri në moshën 90 vjeç, ato pasqyrojnë stilet e tij gjithnjë në ndryshim. Ai skicoi shumë prej tyre që përpara se të kalonte në stilin e tij të “Periudhës Blu”. Më pas pasuan autoportrete në stilet e kubizmit dhe neoklasicizmit.
Pati 4 fëmijë, të cilët i trashëguan veprat e tij
Ai pati 4 fëmijë me 3 gra të ndryshme. Me balerinën Olga Koklova, pati një djalë, Paulon, i lindur në vitin 1917. Me modelen Maria-Tereza Valter, pati vajzën Maja, e lindur në vitin 1935. Me piktoren Fransuazë Zhilo, pati djalin tjetër Klod në vitin 1947 dhe vajzën Palomanë vitin 1949. Paulo vdiq në vitin 1975, duke lënë si trashëgimtarë fëmijët e tjerë të Pikasos,dhe dy fëmijët e tij.
Vdekja e Pikasos i parapriu njërës prej periudhave të tij më krijuese
Besohet se Pikaso krijoi më shumë vepra gjatë 4 viteve të fundit të jetës së tij sesa në çdo periudhë tjetër kohore, duke përqafuar një qasje më ambicioze dhe abstrakte dhe madje duke pikturuar veprën “Piktori i Ri” në vitin 1971, një imazh i Pikasos dekada më i ri. Ai vdiq në Francë më 8 prill 1973 në moshën 91 vjeçare nga një atak kardiak.
Emri i tij i plotë përmbante 23 fjalë
Emri i plotë i Pablo Picasso-s në fakt ishte Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Martiri Patricio ClitoRuíz y Picasso. Ky emër kaq i gjatë bazohet në emrat shenjtorëve dhe të afërmve të ndryshëm, dhe pjesa fundore “Picasso” vjen nga nëna e tij, Maria Pikaso.
Thënie të famshme të Pablo Pikasos:
“Duhet shumë kohë për t’u bërë i ri”.
“Bota sot nuk ka kuptim, ndaj pse duhet të pikturoj fotografi që ata i bëjnë në studio”.
“Nuk ka art abstrakt. Gjithnjë duhet ta nisni me diçka konkrete. Më pas mund të hiqni të gjitha gjurmët e realitetit”.
“Piktura është profesioni i të verbërve. Ai nuk pikturon atë që sheh, por atë që ndjen, atë që itregon vetes për atë që ka parë”. /bota.al/ KultPlus.com
11 vepra arti të Pablo Picasso, të cilat qëndronin të ekspozuara prej më shumë se 20 vitesh në një hotel të Los Angeles, u shitën në ankand për rreth 110 milionë dollarë.
Kryeveprat në pronësi të “MGM Resorts” ishin të vendosura në restorantin “Picasso” që gjendet në hotelit Bellagio.
Në shitje dolën 9 piktura dhe dy pjesë qeramike të krijuara nga artisti spanjoll, i cili ndërroi jetë në vitin 1973.
“Ylli” i mbrëmjes ishte piktura “Woman in a Red-Orange Beret”, e cila shfaq të dashurën dhe muzën e Picassos, Marie-Thérèse Walter. Ajo u shit për 40.5 milionë dollarë. Piktura tjetër “Homme et Enfant” arriti shifrat 24.4 milionë dollarë.
Tabloja “Nature morte au panier de fruits et aux fleurs”, e cila u pikturua nga artisti gjatë pushtimit nazist të Parisit arriti shifrat 16.6 milionë dollarë.
Ky koleksion u nis rreth 20 vite më parë nga miliarderi amerikan Steve Wynn, i cili kishte më herët në pronësi dhe hotelin Bellagio. / KultPlus.com
Nëntë punime të tjera, nga Pablo Picasso, i shtohen muzeut që mban emrin e tij, në zemër të Parisit, ku gjendet gjithashtu edhe koleksioni më i rëndësishëm botëror i mjeshtrit, transmeton KultPlus.
Punimet iu dhuruan koleksionit, nga e bija, Maya.
Njëra nga pikturat, bardhezi, nga viti 1938, u paraqit në shtyp në prani të ministres franceze të Kulturës, Roselyne Bachelot dhe atij të Ekonomisë, Bruno Le Maire.
E titulluar “Fëmija me lëpirëse ulur nën karrige”, vepra kubiste përfaqëson me siguri, Majën të vogël, e fshehur nën mobilie, si për të shprehur një parandjenjë ogurzezë, atë të luftës botërore që ishte gati të shpërthente, siç shpjegohet edhe nga nipi i artistit, Olivier Widmaier Picasso.
Koleksioni përfshin gjashtë piktura dhe dy statuja, njëra prej të cilave, “Venus del Gas”, e krijuar nga Picasso në 1945 dhe një tjetër, polineziane, tipike për skulpturat antropomorfike të ishujve Marquesas. të shekullit XIX, që artisti e mbajti me xhelozi në studion e tij, së bashku me një libër skicash.
Më e hershmja nga pikturat e koleksionit është një portret klasik i babait të Picasso-s, “Don Jose Ruiz”, gjithashtu piktor, që daton më 1895.
Më e fundit, një vepër kubiste, “Koka e një njeriu”, realizuar verën e vitit 1971.
Pranë saj është “Studio për një muzikante mandoline”, bardhezi në vaj, një portret i Emilie Marguerite Walter (e quajtur “Mémé”), vjehrra e Picasso-s, një vepër e realizuar në vaj dhe laps, në kanavacë.
Ndërsa, “El Bobo”, vepër në vaj, e frymëzuar nga Nano i Velasquez dhe i vitit 1959, si edhe një album që përfshin disa studime për “Déjeuner sur l’herbe”, e frymëzuar nga vepra e famshme nga Edouard Manet. / KultPlus.com
Tetë vepra të tjera të Pablo Picasso-s kanë mbërritur në muzeun që mban emrin e tij, në zemër të Parisit dhe që strehon koleksionin më të rëndësishëm botëror të veprave të piktorit të madh.
Dhurimi i veprave u bë nga vajza e tij, Maya.
Njëra nga veprat, bardhezi, nga viti 1938, u paraqit në shtyp në prani të ministres franceze të Kulturës, Roselyne Bachelot dhe ministrit të Ekonomisë, Bruno Le Maire.
E titulluar “Fëmija me lëpirëse i ulur nën një karrige”, vepra kubiste përfaqëson me siguri Maya-n fëmijë, e fshehur nën mobilie, si për të shprehur një parandjenjë ogurzezë, atë të luftës botërore që ishte gati të shpërthente, siç shpjegohet edhe nga një nip i artistit, Olivier Widmaier Picasso.
Koleksioni përfshin gjashtë piktura dhe dy statuja, njëra prej të cilave, “Venus del Gas”, e krijuar nga Picasso në 1945 dhe një tjetër, polineziane, tipike për skulpturat antropomorfike të ishujve Marquesas të shekullit XIX, të cilin artisti e mbajti me xhelozi në studion e tij, së bashku me një libër skicash.
Më e vjetra nga pikturat në koleksion është një portret klasik i babait të Picasso-s, “Don Jose Ruiz”, gjithashtu piktor, i datës 1895.
Më e fundit, një vepër kubiste, “Koka e një njeriu”, e bërë nga Picasso në verën e vitit 1971.
Pranë saj është “Studio për një muzikante mandoline”, bardh e zi në vaj, një portret i Emilie Marguerite Walter (e quajtur “Mémé”), vjehrra e Picasso-s, një vepër e realizuar në vaj dhe laps në kanavacë.
Pastaj, “El Bobo”, vepër në vaj, e frymëzuar nga Nano i Velasquez dhe i vitit 1959, si edhe një album që përfshin disa studime për “Déjeuner sur l’Herbe”, e frymëzuar nga vepra e famshme e Edouard Manet.
Tetë veprat do të paraqiten në tërësi për publikun në prill 2022./ /ervo/KultPlus.com
Një pikturë e artistit Pablo Picasso, e cila ishte vjedhur nëntë vite më parë gjatë një plaçkitjeje në një galeri të artit në Greqi, tashmë është gjetur.
Të hënën, policia në Athinë tha se piktura “Koka e Gruas” është gjetur bashkë me një pikturë tjetër të vitit 1905 të piktorit holandez, Piet Mondrian.
Këto dy piktura dhe një tjetër ishin vjedhur gjatë një plaçkitjeje në Galerinë Kombëtare të Athinës në vitin 2012, shkruan BBC, transmeton Gazeta Express.
Agjenia Reuters, duke cituar një burim anonim të policisë, raportoi se një burrë grek është arrestuar, pasi pikturat u gjetën në një kanal në periferi të qytetit.
Piktura e vjedhur e Picassos i ishte dhënë dhuratë Galerisë Kombëtare nga vetë artisti në vitin 1949. Pasi e kishte pikturuar një dekadë para se ta jepte dhuratë, ai kishte thënë se pikturën po ia jepte Greqisë si mirënjohje për rezistencën kundër Gjermanisë naziste.
Pritet që zyrtarët grekë të mbajnë një konferencë për gazetarë më vonë të martën rreth gjetjes së këtyre pikturave. / Gazeta Express / KultPlus.com
Për herë të parë, Auguste Rodin dhe Pablo Picasso, dy gjigantët e artit modern që secili kanë thyer kodet, do të përballen me njëri tjetrin në një ekspozitë në dy muzetë parizianë që iu janë kushtuar atyre.
Ekspozita e dyfishtë, e vonuar nga kufizimet, do të hapet të mërkurën deri në janar 2022.
Ajo përmbledh 500 vepra (skulptura, piktura, qeramikë, vizatime, fotografi) të dy artistëve, ardhur kryesisht nga koleksionet.
Sfida është e guximshme, Picasso (1881-1973) nuk është frymëzuar drejpërdrejt nga Rodin (1840-1917) dhe nuk ka mundur ta takojë kurrë ndoshta, edhe pse ata kishin miq të përbashkët.
“Shumë pika takimi, konvergjenca në raport me natyrën, erotizmin, vizionin e fatit njerëzor, na janë shfaqur mes Rodin dhe Picassos, ndërkohë që ata nuk kanë qenë në të njëjtën shkollë, nuk kanë qenë të një gjenerate”, nënvizon Virginie Perdriso-Cassan, kuratore përgjegjëse e ngarkuar me pjesën e ekspozuar në Muzeun Rodin.
I riu Picasso, ku shkoi në Paris në 1990, ai shkoi në Pavillon de l’Alma për të parë një ekspozitë nga skulptori, i cili në atë kohë ishte tashmë i njohur, i admiruar dhe i diskutueshëm.
Spanjolli do të magjepsej nga përfaqësimet e Balzac nga Rodin dhe do t’i kushtonte vepra autorit të ”Komedisë njerëzore”.
Në studion e tij në Barcelonë, ai kishte vendosur në murin e tij një foto të “Mendimtarit” të Rodin./ atsh / KultPlus.com
Një italiane fitoi një pikturë të Picassos, e vlerësuar 1 milion euro (1,1 milion dollarë) në një lotari bamirësie, njoftuan organizatorët e lotarisë.
Ajo fitoi çmimin në një bingo ndërkombëtare, e quajtur “1 Picasso për 100 euro” të drejtuar nga shtëpia e ankandeve ”Christie’s” dhe organizata CARE për të financuar projektet në Afrikë.
Pjesëmarrësit paguajnë 100 euro për një biletë në internet.
Bileta fituese u përzgjodh përmes shortit në shtëpinë e ankandeve ”Christie’s”, në Paris.
”Kjo lotaria mblodhi mbi 5 milionë euro dhe në të morën pjesë blerës nga mbi 100 vende”, theksuan organizatorët në transmetimin live të shortit elektronik të çmimeve.
Fillimisht lotaria ishte planifikuar për më 30 mars, por ishte shtyrë për shkak të pandemisë së koronavirusit.
“Nature Morte”, e vitin 1921, ishte një pikturë në vaj nga Picasso/DPA/ KultPlus.com
E kam të vështirë ta kuptoj rëndësinë që i jepet fjalës “kërkim“ në lidhje me pikturën moderne. Simbas meje, në pikturë, kërkim nuk do të thotë asgjë. Të gjesh: ky është problemi. Askujt nuk mund t‘i zgjojë kureshtje një njeri që vështron ngultazi përtokë, duke kërkuar kuletën që rastësia mund ta ketë hedhur në rrugë. Kush gjen diçka, nuk ka rëndësi se çfarë, edhe nëse kërkimi i asaj gjëje s’ishte qëllimi i tij, ai po që na zgjon kureshtjen, pse jo dhe admirimin.
Më kanë akuzuar se kam kryer shumë mëkate: por akuza më e rreme është se unë paskam si qëllim kryesor të punës sime prirjen për të kërkuar. Kur pikturoj, qëllimi im është të tregoj atë që kam gjetur dhe jo atë që po kërkoj. Në art qëllimet nuk janë të mjaftueshme dhe, siç themi ne në Spanjë, dashuria duhet të tregohet me vepra dhe jo me argumente. Vlerë ka ajo që bëjmë dhe jo ajo që synojmë të bëjmë.
Të gjithë e dimë se arti nuk është e vërteta. Arti është një gënjeshtër që na ndihmon të realizojmë të vërtetën, së paku të vërtetën që na është dhënë të kuptojmë. Artisti duhet të dijë mënyrën me të cilën do t’i bindë të tjerët për të vërtetën e gënjeshtrave të tij. Nëse nëpërmjet punës së tij ai arrin të na tregojë vetëm faktin se ka kërkuar dhe rikërkuar mënyrën e realizimit të gënjeshtrave të tij, ai kurrë nuk do mund të arrijë diçka.
Shpeshherë ideja e kërkimit e ka nxjerrë pikturën nga udha, ndërsa artistin e ka bjerrë nëpër stërhollime mendore. Ndoshta ky ka qenë gabimi kryesor i artit modern. Shpirti i kërkimit i ka helmuar ata që nuk i kanë kuptuar plotësisht të gjithë elementët pozitivë dhe përmbyllës të artit modern dhe i ka bërë të përpiqeshin të pikturonin të padukshmen, pra të papikturueshmen.
Ata flasin për natyralizëm dhe kundërvënie ndaj pikturës modene. Do më pëlqente të njihja ndokënd që ka parë një vepër arti natyrale. Natyra dhe arti, duke qenë dy realitetet krejtësisht të ndryshme, nuk mund të jenë e njejta gjë. Nëpërmjet artit ne shprehim konceptimin e asaj që natyra nuk është.
Velázques na ka përcjellë shëmbëlltyrën e njerëzve të epokës së tij: pa dyshim që ata ishin ndryshe nga ç’i ka pikturuar ai, por ne nuk mund të konceptojmë Filipin IV ndryshe nga ç’e ka pikturuar Velázques. Edhe Rubens ka bërë një portret të të njejtit mbret, por duket tjetër njeri. Ne besojmë në atë që ka pikturuar Velázques sepse ai na bind me të drejtën e pushtetit.
Qysh nga origjina, nga primitivët, veprat e të cilëve janë qartësisht të ndryshme nga natyra, dhe deri tek artistë si David, Ingres, e deri dhe Bouguereau, të cilët besonin se e pikturonin natyrën ashtu siç është, arti ka qenë përherë art dhe jo natyrë. Dhe nga pikëpamja e artit nuk ka forma konkrete apo abstrakte, por vetëm forma, të cilat s’janë gjë tjetër veçse gënjeshtra bindëse. Nuk ka dyshim se këto gënjeshtra janë të nevojshme për pjesën tonë mendore, sepse pikërisht përmes tyre ne mund të krijojmë këndvështrimin tonë estetik mbi jetën.
Kubizmi nuk është i ndryshëm nga asnjë shkollë tjetër e pikturës. Për të gjitha shkollat janë të përbashkëta të njejtët parime e të njejtët elementë. Fakti se për shumë vite kubizmi nuk është kuptuar, dhe ka ende sot ka njerëz të cilët nuk arrijnë ta shohin, nuk do të thotë kurrgjë. Unë nuk di të lexoj në anglisht. Një libër në anglisht për mua është një libër i bardhë. Por ama kjo s‘do të thotë se gjuha angleze nuk ekziston. Përse duhet të qortoj ndokënd, veç vetvetes, nëse nuk arrij të kuptoj diçka rreth së cilës nuk di kurrgjë?
Shpesh dëgjoj të shqiptohet fjala evolucion. Më kërkojnë të shpjegoj se si evoluon piktura ime. Për mua, në art nuk ka të shkuar apo të ardhme. Nëse një vepër arti nuk mund të jetojë përngahera në të tashme, nuk duhet të merret në konsideratë. Arti i grekëve, i egjiptianëve, i piktorëve të mëdhenj që jetuan në kohë të tjera, nuk është art i së shkuarës. Mbase sot është më i gjallë nga ç’ka qenë ndonjëherë. Arti nuk evoluon vetvetiu, idetë e popujve ndryshojnë e bashkë me to ndryshojnë edhe mënyrat e shprehjes. Kur dëgjoj të flitet për evoluimin e ndonjë artisti, më duket sikur njerëzit e shikojnë atë në këmbë midis dy pasqyrave që riprodhojnë shëmbëlltyrën e tij në sasi të panumërt- e që kundrojnë edhe shëmbëlltyrat vijuese të pasqyrës tjetër si të ardhmen e tij- teksa shëmbëlltyra e tij e vërtetë ndodhet në të tashme.
Ndryshimi nuk do të thotë evolucion. Nëse një artist ndryshon ekspresionin e tij, kjo do të thotë se ai ka ndryshuar vetëm mënyrën e tij të të menduarit, gjë që mund të jetë për më mirë ose për më keq. Mënyrat e shumta që kam përdorur unë nuk duhet të konsiderohen si një evolucion apo si shkallë që çojnë drejt një ideali të panjohur të pikturës. Gjithë ç’kam bërë ka qenë gjithnjë për të tashmen, me shpresën e të mbeturit përherë në të tashmen.
Kur kam gjetur diçka për të shprehur, e kam bërë pa menduar për të shkuarën apo të ardhmen. Nuk besoj se në mënyrat e mija të ndryshme kam përdorur elementë rrënjësisht të ndryshëm; nëse objektet që kam dashur të shpreh më kanë propozuar mënyra të ndryshme ekspresioni, unë nuk kam ngurruar fare t’i përdor. Unë nuk kam bërë as eksperimente e as prova. Kur kam diçka për të thënë, e them në mënyrën që më duket më natyrale. Motive të ndryshme kërkojnë në mënyrë të pashmangshme metoda të ndryshme ekspresioni. Kjo nuk do të thotë evoluim apo ecje përpara, por përshtatje e idesë që duam të shprehim me mënyrat e shprehjes së kësaj ideje.
Arti kalimtar nuk ekziston. Në historinë kronologjike të artit ka periudha që janë më pozitive dhe më të plota se të tjerat; kjo do të thotë vetëm se ka periudha në të cilat ekzistojnë artistë më të mirë se në periudhat e tjera. Nëse historia e artit do mund të paraqitej në mënyrë grafike, ashtu siç veprohet me digramat që shënojnë ndryshimet e temperaturës së të sëmurit, do viheshin re të njejtat linja që ulen e çohen, duke provuar kështu që në art nuk ka ngjitje dhe përparim, por shënohen do lloj uljesh e ngritjesh si në çdo tjetër fushë. E njejta gjë ndodh edhe në punën individuale të një artisti.
Shumë njerëz mendojnë se kubizmi është një art kalimtar, një eksperiment që nuk mund të sjellë rezultate të mëtejshme. Ata që mendojnë kështu nuk e kanë kuptuar. Kubizmi nuk është një farë apo fetus, por art që trajton një shkallë formash parësore, dhe kur një formë realizohet shfaqet aty për të jetuar jetën e saj. Një lëndë minerale që ka një formë gjeometrike nuk është bërë për qëllime kalimtare; ajo është aty për të mbetur dhe mbetur përherë në formën e saj; nëse duam të zbatojmë në art ligjet e evolucionit dhe të transformizmit, atëherë duhet të pranojmë që gjithçka është kalimtare. Por, në të kundërt, arti nuk hyn në këto absolutizma filozofike. Në qoftë se kubizmi ishte art kalimtar, unë jam i bindur se e vetmja formë që do mund ta pasonte kishte për të qenë një formë tjetër e kubizmit.
Janë bërë përpjekje për ta shpjeguar kubizmin nëpërmjet matematikës, trigonometrisë, kimisë, psikanalizës, muzikës, e kushedi ç’gjëje tjetër. E tërë kjo s’ka prodhuar send tjetër përpos letërsi, për të mos thënë “pa kuptim“, dhe ka sjellë rezultatin e keq të verbimit të njerëzve përmes teorive.
Kubizmi ka qëndruar përherë brënda kufinjve të pikturës, duke mos mëtuar kurrë të dalë jashtë saj. Vizatimi, piktura dhe ngjyra janë mirëkuptuar dhe përkushtuar në kubizëm po me të njejtin shpirt dhe mënyrë siç janë mirëkuptuar në shkollat tjera. Kohërat tona mund të jenë të ndryshme sepse ne kemi ndërkallur në pikturë objekte dhe forma të panjohura më parë, kemi hapur sytë mbi gjithë çfarë na qarkon, e edhe mendjen.
Formës dhe ngjyrës u kemi dhënë kuptimin e tyre të veçantë gjer ku kemi arritur ta shohim. Në objektet tanë ruajmë harenë e zbulimit, kënaqësinë e së papriturës; vetë objekti ynë duhet të jetë një burim vëmendjeje. Por ç’dobi ka vallë të flasim rreth asaj që bëjmë, në një kohë kur të gjithë mund ta shikojnë, nëse duan?
“Portreti i Dora Maar”, pikturë e vitit 1938, e njohur edhe si “Busti i gruas (Dora Maar)” përfaqëson një nga të dashurat dhe muzat e piktorit të famshëm spanjoll.
Dora Maar, ndryshe njihet edhe si muza e Pablo Picassos. Piktori për shumicën e pikturave, ishte i inspiruar nga ajo, duke e bërë atë protagoniste kyqe në artin e tij, shkruan KultPlus
Tabloja, që ka qenë pjesë e koleksionit privat të piktorit deri në momentin e vdekjes së tij, u grabit në vitin 1999, në jahtin e një sheiku saudit, që ishte ankoruar pranë Kanës.
Pas dy dekadave kërkimesh të pasuksesshme, vëzhguesit dhe koleksionistët e artit nuk kishin më shpresa për të rënë në gjurmët e kësaj kryevepre, – sipas BW.
Kjo, gjerkur Arthur Brand, i njohur ndryshe si Indiana Jones, për zbulimet e kryeveprave të artit, e gjeti atë pas një pune të gjatë kërkuese prej katër vjetësh.
Tashmë, “Busti i gruas“ e Pablo Pikasos, i është dorëzuar një kompanie sigurimi./konica.al/KultPlus.com
Në vitin 1911, Pablo Picasso u akuzua për vjedhjen e Mona Lisa-s të Leonardo da Vinci-t. Picasso dhe miku i tij i ngushtë u panë si të dyshuarit kryesorë për vjedhjen e pikturës së famshme, derisa e vërteta doli në sheh (ku u zbulua se faji ishte i punonjësit së muzeut të Luvrit, Vincenzo Peruggia).
Thënë kjo për të theksuar faktin se Picasso ishte një ndër artistët që i surprizonte njerëzit, pikërisht atëherë kur ata mendonin se dinin gjithçka. Kjo është cilësia e tij që frymëzoi dizajnerin Jeremy Scott teksa krijoi koleksionin Pranverë 2020 të Moschino.
Për të risjellë pikturat e Picasso-s në koleksion, Scott lexoi gjithë informacionin që mundi të gjente mbi artin e tij, pa 10 seritë e National Geographic mbi artistin, “Genius: Picasso”. Aq shumë i pikturoi Picasso gratë e jetës së tij, sa Jeremy Scott krijoi një vizion të “gruas Picasso”.
Në koleksion, dizajneri risolli imazhet dhe veshjet e pikturave, eksperiementoi me paletat e ngjyrave dhe në disa raste, vendosi në copa pamje ekzakte të veprave të artistit.
“Mendova për kubizmin, për periudhat e ndryshme të jetës dhe veprës së tij dhe u frymëzova,” u shpreh Scott para prezantimit të koleksionit.
Padyshim që dizajneri i Moschino-s është nga ata dizajnerë që edhe kur mendon se ka tejkaluar veten, bën diçka më të mirë.
“Picasso – lindja e gjeniut”, ekspozita e organizuar në Qendrën e Artit Bashkëkohor në Pekin, thuhet se ka thyer të paktën një rekord.
Sipas muzeut që ka organizuar ekspozitën, deri më 1 korrik, 134 mijë njerëz e kanë vizituar atë. Ekspozita do të jetë e hapur deri më 1 shtator. Kjo do të thotë se mesatarisht 8,930 njerëz kanë marrë pjesë çdo ditë, qëkur u hap më 15 qershor.
“Rekordin e shënuam që në hapje, kur erdhën 12,268 vizitorë. Ndërkaq, më 23 qershor ky numër u dyfishua”, thonë nga muzeu. “E kemi menaxhuar si duhet rrjedhën e mysafirëve për të siguruar përvojën më të mirë të mundshme. Jemi të sigurt se ky rekord do të thyhet”.
Ekspozita ka 103 vepra të marra nga Muzeu Kombëtar i Picassos në Paris dhe hulumton tri dekadat e para të karrierës së artistit. Mendohet se kjo është ekspozita më e madhe e Picassos e organizuar ndonjëherë në Kinë, ndërsa shtypi e ka cilësuar si shenjë e një marrëdhënieve të reja ndërshtetërore. Presidenti i Francës, Emmanuel Macron, ka thënë në një deklaratë: “Kemi vendosur që viti 2021 të jetë viti i turizmit kulturor midis dy vendeve tona, ndaj duhet të them se nuk janë rastësi të gjitha këto nisma të ndërmarra së bashku në muajt e fundit”.
Brenda 15 ditëve, ekspozita e Picassos solli një të tretën e vizitorëve në ekspozitën më të popullarizuar të vitit 2018, retrospektivën e artistit Xu Bing që u pa nga 365,506 njerëz përgjatë tre muajve. Kjo ishte një ndër 50 ekspozitat më të mëdha në botë gjatë vitit të kaluar. /Telegrafi/
Një pikturë për të cilën prokurorët rumunë të shtunën kishin thënë se mund të ishte vepra e Pablo Picassos që ishte vjedhur më 2012, sipas raportimit të mediave holandeze me gjasë është një mashtrim thjesht për publicitet. Transmetuesi publik NOS citon autorin Frank Westerman, i cili ndihmoi në lokalizimin e pikturës në Rumani, në qarkun Tulcea pas një informacioni anonim duke bërë që piktura të kthehet të shtunën në policinë rumune, transmeton “Koha Ditore” raportimin e Reutersit.
Westerman i ka treguar NOS-it të shtunën se ai ka marrë një e-mail nga një kompani teatrore nga Belgjika, e cila po organizon një shfaqje rreth një falsifikuesi të njohur të artit. Ai ka thënë se piktura duket se ka qenë një falsifikim si pjesë e një mashtrimi të eleboruar.
Në anën tjetër, një ish-kurator i muzeut që posedonte “Tête d’Arlequini” të Picassos i ka thënë televizionit holandez që në bazë të fotove që kishte parë nga piktura që u gjet, duket se ishte një falsifikim. Prokurorët rumunë, të cilët të dielën kishin thënë se po përpiqeshin të verifikonin autenticitetin e veprës, nuk kanë qenë në gjendje të japin komente pas rrethanave të reja.
Kompania teatrore “Berlin” në Antwerp të Belgjikës, që është duke përgatitur një shfaqje për falsifikimin, me disa fjalë të kujdesshme ka shkruar se ajo e kishte “kthyer”, “Tête d’Arlequin” në një kornizë të re.
Në faqen e saj të internetit thuhet se do të “kthehet me më shumë detaje mbi këtë çështje brenda ditëve të ardhshme” dhe me lajmet e listuara për raportet e zbulimit të pikturës.
Piktura e vërtetë e Picassos është vjedhur nga një ekspozitë në Rotterdam në një nga grabitjet më dramatike në botën e artit. Pikturat e tjera të marra ishin “La Liseuse en Blanc et Jaune” e Matisses, “Waterloo Bridge, London” dhe “Charing Cross Bridge, London” të Monet, “Femme devant une fenêtre ouverte” e Gauguin, “Autoportreti” i Meijer De Haan dhe vepra e Lucian Freud, “Woman with Eyes Closed”.
Një burrë rumun dhe disa bashkëpunëtorë u dënuan për vjedhje në vitin 2013, por asnjë prej veprave artistike nuk u gjet. Ekspertët rumunë besonin se të paktën tri prej tyre u dogjën në një përpjekje për të shkatërruar provat.
“Më kanë akuzuar se kam kryer shumë mëkate: por akuza më e rreme është se unë paskam si qëllim kryesor të punës sime prirjen për të kërkuar. Kur pikturoj, qëllimi im është të tregoj atë që kam gjetur dhe jo atë që po kërkoj. Në art qëllimet nuk janë të mjaftueshme dhe, siç themi ne në Spanjë, dashuria duhet të tregohet me vepra dhe jo me argumente.
Vlerë ka ajo që bëjmë dhe jo ajo që synojmë të bëjmë.
Të gjithë e dimë se arti nuk është e vërteta. Arti është një gënjeshtër që na ndihmon të realizojmë të vërtetën, së paku të vërtetën që na është dhënë të kuptojmë. Artisti duhet të dijë mënyrën me të cilën do t’i bindë të tjerët për të vërtetën e gënjeshtrave të tij.
Nëse nëpërmjet punës së tij ai arrin të na tregojë vetëm faktin se ka kërkuar dhe rikërkuar mënyrën e realizimit të gënjeshtrave të tij, ai kurrë nuk do mund të arrijë diçka.
Shpeshherë ideja e kërkimit e ka nxjerrë pikturën nga udha, ndërsa artistin e ka bjerrë nëpër stërhollime mendore. Ndoshta ky ka qenë gabimi kryesor i artit modern. Shpirti i kërkimit i ka helmuar ata që nuk i kanë kuptuar plotësisht të gjithë elementët pozitivë dhe përmbyllës të artit modern dhe i ka bërë të përpiqeshin të pikturonin të padukshmen, pra të papikturueshmen.
Për mua, në art nuk ka të shkuar apo të ardhme. Nëse një vepër arti nuk mund të jetojë përngahera në të tashme, nuk duhet të merret në konsideratë. Arti i grekëve, i egjiptianëve, i piktorëve të mëdhenj që jetuan në kohë të tjera, nuk është art i së shkuarës. Mbase sot është më i gjallë nga ç’ka qenë ndonjëherë.
Arti nuk evoluon vetvetiu, idetë e popujve ndryshojnë e bashkë me to ndryshojnë edhe mënyrat e shprehjes. Kur dëgjoj të flitet për evoluimin e ndonjë artisti, më duket sikur njerëzit e shikojnë atë në këmbë midis dy pasqyrave që riprodhojnë shëmbëlltyrën e tij në sasi të panumërt – e që kundrojnë edhe shëmbëlltyrat vijuese të pasqyrës tjetër si të ardhmen e tij- teksa shëmbëlltyra e tij e vërtetë ndodhet në të tashme.
Ndryshimi nuk do të thotë evolucion. Nëse një artist ndryshon ekspresionin e tij, kjo do të thotë se ai ka ndryshuar vetëm mënyrën e tij të të menduarit, gjë që mund të jetë për më mirë ose për më keq. Mënyrat e shumta që kam përdorur unë nuk duhet të konsiderohen si një evolucion apo si shkallë që çojnë drejt një ideali të panjohur të pikturës. Gjithë ç’kam bërë ka qenë gjithnjë për të tashmen, me shpresën e të mbeturit përherë në të tashmen.”\albertvataj / KultPlus.com
Piktura e njohur si “Gruaja me beretë dhe fustan me kubëza” është prezantuar tashmë në prag të ankandit të madh.
Një kryevepër e piktorit të madh spanjoll, Pablo Picasso do të dalë në shitje për herë të parë në një ankand të shtëpisë Sotheby’s me 28 shkurt në Londër. Piktura e njohur si “Gruaja me beretë dhe fustan me kubëza” është prezantuar tashmë në prag të ankandit të madh. Dhe vepra e Picassos pritet që të jetë oferta kryesore e këtij ankandi dhe pritet të shitet miliona dollarë.
James Mackie, drejtor i departamentit për impresionizëm dhe art modern në shtëpinë e ankandeve e përshkoi këtë vepër si kryeveprën më të madhe të vitit 1937 të krijuar në kohën shumë të rëndësishme të zhvillimit të artistit.
“Mendoj se është njëra prej veprave më të mira të vitit 1937 dhe ishte vit i rëndësishëm i karrierës së Picassos. Ishte viti kur ai krijoi edhe Guernican. E kjo është Marie Therese Walter, muza e tij e artë në vite që do të pasonin. Kjo pikturë është bërë me fuqi të jashtëzakonshme” tha ai.
Edhe një vepër tjetër e Picassos, “Le Matador” po ashtu është në shitje në këtë ankand dhe pritet të shitet deri në 18 milionë funta./ KultPlus.com
