Dita e Pavarësisë së Republikës së Kosovës edhe këtë vit do të festohet në mes ngjarjeve dhe organizimeve të ndryshme. Por një event krejtësisht i veçantë do të vijë i organizuar nga gazeta online KultPlus me gazetaren e parë ukrainase të strehuar në Kosovë dhe njëherit artisten, Liudmyla Makei e cila do të mbajë një punëtori për artin e pikturës me fëmijët.
Fëmijët së bashku me të pranishmit do të marrin pjesë në këtë përvojë kreative, duke eksploruar botën e mahnitshme të vizatimit dhe duke punuar për të krijuar një projekt të përbashkët që përfaqëson bashkëpunimin midis kulturave ukrainase dhe kosovare.
Ky aktivitet do të zhvillohet më datë 17 shkurt, duke filluar në ora 12:00, në ambientet KultPlus Caffe Gallery.
Organizatorët ftojnë të gjithë fëmijët që të festojnë festën e Pavarësisë së Kosovës në mënyrë kreative dhe të veçantë. / KultPlus.com
Bëhet e ditur se në shpatet e malit në një fshat të Zvicrës, artisti Saype ka realizuar këto piktura gjigante.
Pikturat, të cilat janë realizuar në shpatet e Malevemund, do të zgjasin disa ditë, në varësi të kushteve të motit, transmeton albinfo.ch.
“Këta janë dy fëmijë, të cilët secili po vizatojnë atë që shohin nga këndvështrimi i tyre. Interesante është se fëmijët janë në lartësi të ndryshme, kështu që ata po vizatojnë gjëra të ndryshme. Megjithëse janë në lartësi të ndryshme, dy botët që po vizatojnë plotësojnë njëra-tjetrën”.
Artisti shpjegon se pikturat e tij, të cilat shtrihen në rreth 3,000 metra katrorë, mund të shihen nga maja e malit dhe kullotat aty pranë simbolizojnë nevojën për të refuzuar uniformitetin dhe për të përqafuar perspektiva të ndryshme. Saype është i njohur për realizimin e pikturave gjigante në disa vende të botës, përfshirë Berlinin, Parisin, Stambollin dhe Cape Town. / KultPlus.com
A land art painting representing a child drawing by Swiss-French artist SAYPE is pictured at the Chamossiare in Villars-sur-Ollon, Switzerland, July 13, 2023. REUTERS/Denis Balibouse NO RESALES. NO ARCHIVES
Në qytetin e lashtë romak të Pompeit, arkeologët kanë zbuluar një pikturë që përshkruan atë që mund të jetë pararendësi i picës italiane.
Buka e sheshtë e përshkruar në afreskun dymijë vjeçar “mund të jetë një paraardhës i largët i pjatës moderne”, tha ministria e kulturës e Italisë.
Por i mungojnë përbërësit klasikë për t’u konsideruar teknikisht si pica, shkruan BBC, transmeton Klan Kosova.
Afresku u gjet në sallën e një shtëpie pranë një furre buke gjatë gërmimeve të fundit në vend në Italinë jugore.
Zbulimi u bë këtë vit gjatë gërmimeve të reja të Regio IX në qendër të Pompeit, një nga nëntë lagjet ku ndodhet vendi antik.
Ndërtesa u gërmua pjesërisht në shekullin e 19-të përpara se gërmimi të rifillonte në janar të këtij viti – gati 2000 vjet pas shpërthimit vullkanik që përfshiu qytetin.
Arkeologët në parkun e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s thonë se afresku i sapozbuluar që përshkruan bukën e sheshtë, i pikturuar pranë një gote vere, mund të jetë ngrënë me fruta të tilla si shegë ose hurma.
Drejtori i Pompeit, Gabriel Zuchtriegel tha se tregon kontrastin midis një “vakti të thjeshtë” dhe “luksit të tabakave prej argjendi”.
“Si mund të mos mendojmë, në këtë drejtim, për picën, gjithashtu e lindur si një pjatë ‘e varfër’ në Italinë jugore, e cila tani ka pushtuar botën dhe shërbehet edhe në restorante me yje”, tha ai.
Skeletet e tre personave u gjetën gjithashtu pranë furrës në zonat e punës të shtëpisë javët e fundit, shtoi një deklaratë e ministrisë së kulturës.
Shpërthimi i malit Vezuvius në vitin 79 pas Krishtit e varrosi Pompein në hi, duke ngrirë qytetin dhe banorët e tij në kohë. Vendi ka qenë një burim i pasur për arkeologët që nga zbulimi i tij në shekullin e 16-të.
Vendi është vetëm rreth 23 kilometra nga qyteti i Napolit – shtëpia moderne e picës italiane të mbrojtur nga UNESCO./atsh/KultPlus.com
Një qenush i fshehur është zbuluar në një kryevepër të hershme të Pablo Picasso-s, më shumë se një shekull pasi u krijua për herë të parë.
Ai ishte i fshehur nën një shtresë të hollë bojë të errët në Le Moulin de la Galette, e cila u përfundua në vitin 1900 kur artisti spanjoll ishte vetëm 19 vjeç, përcjell klankosova.tv.
Piktura tani është e ekspozuar në Muzeun Guggenheim në New York, si pjesë e ekspozitës “Young Picasso in Paris”.
Ai u rizbulua duke përdorur teknologjinë moderne të imazhit që lejoi ekspertët të shihnin skicën origjinale që shtrihej poshtë.
Julie Barten, konservatorja e lartë e pikturave të muzeut, tha se ”Nëse shikoni nga afër [pikturën] mund të shihni se ekziston kjo fantazmë e vazhdueshme e qenit”.
”Ka bojë të kuqe që shfaqet nëpër zona dhe nëse shikoni me të vërtetë nga afër mund të shihni sytë dhe veshët”.
“Ju mund të shihni se, kur e fsheh atë, ai në fakt e lë konturin e kokës ende të dukshëm”.
Zonja Barten tha se ajo kishte pasur gjithmonë një “ndjenjë shumë të fortë”, se kishte diçka të fshehur nën pikturë.
”Ajo që ne dimë ishte se në shumë raste, Picasso, pikturoi aspekte të kompozimit dhe më pas i fshiu ato dhe i transformoi në elementë të tjerë kompozicional”.
“Kjo ishte me të vërtetë pjesë e praktikës së tij”, shtoi ajo. shkruan Telegraph, përcjell klankosova.tv./KultPlus.com
Në vitin 1808, poeti dhe gjenerali i çuditshëm Lord Bajron porositi një portret në përmasa reale të një shoku të dashur. Jo një burrë i famshëm për trajtimin e tij të dashur ndaj të afërmve në jetën e tij (gruan e tij shumë të abuzuar, dashnoret e tij prej kohësh, madje edhe motrën e tij), portreti i shtrenjtë duket diçka befasuese. Kjo është, natyrisht, derisa tema e saj të bëhet e qartë: Lord Bajroni kishte porositur artistin prestigjioz me bazë në Nottingham, Clifton Tomson, të pikturonte një portret të qenit të tij, Lyon.
Midis radhëve të shkrimtarëve, poetëve dhe piktorëve, Bajroni nuk ishte i vetëm në paraqitjen e qenit të tij në bojë. Të gjithë, që nga piktori aristokratik i portreteve të shekullit të 18-të, Thomas Gainsborough, deri te artistja franceze e shekullit të 19-të, Rosa Bonheur, e kthyen syrin e tyre artistik drejt shoqes së tyre me katër këmbë. Këto portrete – duke filluar nga antikiteti deri në ditët e sotme – janë subjekt i ekspozitës së përzemërt dhe argëtuese të Koleksionit Wallace, Portrete of Dogs: From Gainsborough to Hockney.
Në të gjithë ekspozitën, format e mermerit të The Townley Greyhounds (shekulli II pas Krishtit) qëndrojnë vetëm pak larg nga skicat e Leonardo da Vinçit të shekullit të 15-të të putrës së një qeni. Format shqetësuese të taksidermisë së qenve të lapsit të shekullit të 18-të shikojnë skicën intime të piktorit të oborrit francez të shekullit të 17-të, Simon Vouet, të një qenushi ulur me këmbët e hapura.
Por, në çdo ekspozitë britanike për kafshët që ka kufizuar shtrirjen e huazimeve të saj (koleksioni Wallace nuk ka huazuar asgjë nga jashtë), do të ketë një emër që dominon: artisti i shekullit të 19-të Edwin Landseer. Përgjithësisht mendohet se nuk është në modë tani, portretet e tij të zagarëve me pamje fisnike numërohen më shumë se një duzinë në këtë shfaqje.
Landseer ishte një piktor i portreteve të kafshëve për familjen mbretërore dhe aristokracinë: ai pikturoi Dash-in e dashur të Mbretëreshës Victoria, si dhe qen të tjerë në pronësi të saj dhe Princit Albert. Por ai gjithashtu i mësoi çiftit se si të vizatonin dhe të pikturonin. Këtu, të shfaqura për publikun për herë të parë, janë bojëra uji çuditërisht jetësore dhe jetësore që çifti mbretëror bëri nën tutelën e tij.
Pas një seksioni mbi vdekjen – Varri i Plutonit i Lucian Frojdit, i vitit 2003, ulet pranë veprës së Landseer-it të sentimentalitetit kiç të shekullit të 19-të, duke treguar një qen të pikëlluar për zotërinë e tij, Kryevajtorin e Bariut të Vjetër – ekspozita përfundon me gëzim tekniko-ngjyrësh: gjashtë portrete të daçit të tij nga David Ho. , Stanley dhe Boodgie. Çdo pozë që ata godasin – nga shtrirja në shtrat me kokë poshtë apo ulur deri tek vëmendja – ka pararendësin e saj në shekujt e portreteve të qenve përpara tyre.
Ekziston një tundim për ta quajtur një ekspozitë si kjo “populiste”; një mënyrë e thjeshtë për t’i shitur biletat çdo pronari qeni që respekton veten. Por, kur është kaq e kuruar dhe e ekzekutuar, ka vlerë të vërtetë edhe për artdashësit./thetelegraph/KultPlus.com
Një pikturë e vitit 1930 nga Piet Mondrian është shitur për 51 milionë dollarë në një ankand në New York.
Një koleksionist i paidentifikuar nga Azia e bleu veprëne rrallë të artit.
Mondrian u zhvendos në Paris në vitin 1912 dhe u frymëzua nga veprat e hershme të Pablo Picasso-s dhe George Braque.
“Veprat e Piet Mondrian rrallë dalin në ankande pasi shumë prej tyre gjenden në koleksionet më prestigjioze të muzeut në mbarë botën”, tha Julian Dawes, kreu i artit impresionist dhe modern në Sotheby’s.
Puna e artistit pati ndikim të madh jo vetëm në botën e artit, por edhe në fushën e dizajnit, arkitekturës e modës./ 21 media / KultPlus.com
Janë bërë sot 20 vite nga vdekja e Ismail Lulani, një ndër emrat e rëndësishëm të traditës shqiptare të pikturës.
Një penel që diti të zgjonte në çdo stinë e në çdo trajtesë, kumtimin e epshit të ngjyrave dhe të mëkonte me një muzikalitet dehës poetikën shprehëse të subjektit. Kohështrirja në veprimtarinë krijuese dhe gjeografia e sfidës, dëshmuan tek ai një piketë të rëndësishme të artit vizual shqiptar. Llojshmëria e punëve dhe trajtesa e veçojnë Ismail Lulanin, duke e pozicionuar në një kreshtë të lartë të asaj që për ne është jo vetëm matshmëria e së epërmes ku ai e çoi shpirtin e tij koloristik dhe skaliti ligjërimin joshës, për edhe detyresë mirënjohjeje për testamentin që la.
Ismail Lulani lindi më 1933 në Tuz, Mal të Zi në moshën 69 vjeçare në qytetin e Shkodrës, Shqipëri. Në moshën 9 vjeçare së bashku me familje vendoset në qytetin e Shkodrës. Në vitin 1967 mbaron Akademinë e Arteve të Bukura për pikturë monumentale, puna e tij e diplomës “Ded Gjo Luli me trima”, u vlerësua mjaft nga kritika e kohës. Emërohet dhe punon si profesor në Akademinë e Arteve në Tiranë dhe më pas vendoset me dëshirën e tij në qytetit e Shkodrës ku punon si profesor në Liceun artistik të këtij qyteti deri sa del si piktor në krijimtari të lirë. Ai ishte një ndër themeluesit e degës së arteve vizive (në shkollën e mesme artistike ‘Prek Jakova’) në qytetin e Shkodrës. Ai ishte anëtar i lidhjes së shkrimtarëve dhe artistëve të Shqipërisë. Ismail Lulani është një ndër piktorët më origjinal e më të fuqishëm në historinë e artit Shqiptar, ai ishte një piktor shumë aktiv në krijimtarinë e tij, eksploroi me mjeshtri në të gjitha gjinitë e pikturës, si kompozim, pejzash, portret e natyra të qeta. Pikturat e tij shquhen për forcën dhe lojërat magjike të ngjyrës, për vizatimin ekspresiv dhe mjetet shprehëse.
Për meritat e tij ai është nderuar me çmime dhe tituj të kalibrit të lartë:
Në vitin 1979 i jepet titulli “Piktor i Merituar” Në vitin 1989 i jepet titulli i lartë “Piktor i Popullit” I është akorduar titulli “Naim Frashri I klasit të Parë” Në vitin 1999 në Biennialen e Romës për Artet Visive merr çmimi i dytë dhe i jepet medalja e argjentë, me tabllon (Ikja në Egjipt) Pas vdekjes, në 70 vjetorin e lindjes iu akordua titulli “Krenaria e Shkodrës” i cili iu dorëzua të shoqes së artistit. Ismail Lulani morri pjesë në të gjitha ekspozitat lokale që u zhvilluan në qytetin e Shkodrës si dhe ato kombëtare që u zhvilluan në Tiranë, rreth 20 punime të tij ndodhen në arkivat e Galerisë Kombëtare të Arteve në Tiranë, si dhe shumë të tjera pronë e galerive e muzeumeve në qytete të ndryshme të Shqipërisë.
Ai ka ekspozuar në shumë vende të huaja si: Romë (Itali), Paris (Francë), Linz (Austri), Neë York, Boston (USA), Toronto (Canada), Athin (Greqi), Pekin, Shangai (Kinë), Irlande, Rumani, Belgjike, Beograd(Serbi), Podgoric, Cetinj, Tivar, Ulqin (Montenegro), Prishtinë (Kosovë), Aleksandri (Egjipt), Turqi , Tunizi, Hungari, duke marrë vlerësimet më të larta nga kritika e huaj. Shumë nga pikturat e tij janë pronë e koleksionistëve të ndryshëm në Francë, Austri, Itali, USA, Gjermani, etj.
Lulani vdiq më 6 tetor të 2002 duke mbetur një nga emrat më të respektuar të Shkodrës dhe një nga emrat më të shquar në historinë e artit shqiptar. / KultPlus.com
Leonardo da Vinci, dhe piktura e tij, Mona Lizëa, nuk do të ishte dhe aq i famshëm dhe aq botërisht e njohur pa vlerën që i dha italiani, Vincenzo Peruggia (1881–1925) duke e vjedhur atë nga Muezu i Luvrit të hënën e 21 gushtit të vitit 1911.
Me atë plaçkitje të guximshme të një të çmenduri, Mona Liza filloi ngjitjen e saj në stratosferën e famës kulturore, ndërsa fatkeqi Vincenzo Peruggia u fundos dhe më thellë në misteret e mjegullta të një famëkeqësi të paqartë. Si dhe pse e bëri Peruggia këtë vjedhje? Më e rëndësishmja, çfarë do të ndodhte nëse ai nuk do të kishte bërë? Këto janë pyetje që kanë mbetur atëditë e sot pa përgjigje. Por ajo që dihet saktësisht është se interesi për ta parë Mona Lizën, për ta ruajtur, për ta blerë ose edhe për ta rivjedhur u kthye në kryefjalë. Ajo eklipsoi gjithë madhështinë e artit për tu bërë piktura më vizituar dhe më e kushtueshme.
Më 21 gusht të viti 1911, Vincenzo Peruggia kreu atë që është përshkruar si vjedhja më e madhe e artit të shekullit të 20-të. Ishte një teori policore, që ish-punonjësi i Luvrit, u fsheh brenda muzeut të dielën e 20 gushtit, duke ditur që muzeu do të jetë i mbyllur të nesërmen.
Por, sipas marrjes në pyetje të Peruggia në Firence, pas arrestimit të tij, mësohet ai hyri në muze të hënën, më 21 gusht rreth orës 7 të mëngjesit, përmes derës ku po hynin punëtorët e tjerë të Luvrit. Ai tha se kishte veshur njërën prej uniformave të bardha që punonjësit e muzeut vishnin zakonshëm dhe nuk ishte i dallueshëm nga punëtorët e tjerë kur hyri. Kur Salon Carré, ku ishte varur Mona Lisa, ishte e zbrazët, ai ngriti pikturën nga katër kunjat e hekurt që e siguruan atë në mur dhe e çoi në një shkallë shërbimi, aty pranë. Atje, ai hoqi rastin dhe kornizën mbrojtëse.
Disa njerëz raportojnë se ai e fshehu pikturën nën veshjen që mbante. Por ky version nuk mund të kishte baza të vërteta pasi Peruggia ishte shtatshkurtër, saktësisht 160 cm, dhe piktura e Mona Lizës kishte përmasat 53 cm × 77 cm, kështu që nuk do të mund të kalonte pa u vënë re nën uniformën e veshur nga një person i asaj gjatësie. Nga deponimet e grabitësit mësohet se ai e ka mbështjellë në trup pikturën duke dalë nga Luvri përmes të njëjtës derë që kishte hyrë.
Gjithë sa mbeti ishte një hapësirë boshe në mur dhe një kornizë boshe aty pranë. Piktura kishte avulluar.
Sot në një qytet të vogël italian në kufirin e Zvicrës, ajo që ndodhi është pjesë e folklorit vendor. Dumenza është vendlindja e hajdutit të famshëm, Vincenzo Peruggia.
Silvio Peruggia thotë se gjyshi i tij vodhi Mona Lizën sepse ai donte të “bënte diçka tronditëse për faktin se Napoleoni vodhi shumë vepra arti nga Italia”.
Në fakt Leonardo da Vinci e kishte sjellë pikturën në Francë, ku thuhet se i ishte shitur mbretit François I.
Peruggia u arrestua në Firence pasi u përpoq ta ofronte atë tek tregtarët e artit. Ai tha se veproi jashtë atdhetarizmit dhe mori shtatë muaj burg. Shtëpia ku ai lindi ende mban një pllakë për nder të tij. Për disa ai është një hero.
“Jam i sigurt që Mona Liza është akoma këtu në Dumenza, e fshehur nën një tryezë dhe populli francez mori vetëm një kopje,” thotë ai. “E di që është pak e çmendur, por do të jem i lumtur nëse është vërtet kështu,” tha Renato Tosi, një turist nga Milano.
Mbetet ende e panjohur për vjedhjen e kryeveprës nga një njeri i përshkruar si “i thjeshtë”, i cili megjithatë mashtroi policinë për dy vjet më radhë.
Bota kishte hyrë tashmë në një etapë të re të ballafaqimit të vlerave me mjeshtrit, me hajdutët profesionist, të cilët mun të mos jenë aq pa fat sa Vincenzo Peruggia, por kurrë nuk do të mund të rrëmbejnë famën që e ngjiti në apogje këtë aventurier.
Një pikturë e artistit Pablo Picasso, e cila ishte vjedhur nëntë vite më parë gjatë një plaçkitjeje në një galeri të artit në Greqi, tashmë është gjetur.
Të hënën, policia në Athinë tha se piktura “Koka e Gruas” është gjetur bashkë me një pikturë tjetër të vitit 1905 të piktorit holandez, Piet Mondrian.
Këto dy piktura dhe një tjetër ishin vjedhur gjatë një plaçkitjeje në Galerinë Kombëtare të Athinës në vitin 2012, shkruan BBC, transmeton Gazeta Express.
Agjenia Reuters, duke cituar një burim anonim të policisë, raportoi se një burrë grek është arrestuar, pasi pikturat u gjetën në një kanal në periferi të qytetit.
Piktura e vjedhur e Picassos i ishte dhënë dhuratë Galerisë Kombëtare nga vetë artisti në vitin 1949. Pasi e kishte pikturuar një dekadë para se ta jepte dhuratë, ai kishte thënë se pikturën po ia jepte Greqisë si mirënjohje për rezistencën kundër Gjermanisë naziste.
Pritet që zyrtarët grekë të mbajnë një konferencë për gazetarë më vonë të martën rreth gjetjes së këtyre pikturave. / Gazeta Express / KultPlus.com
Një pikturë nga ikona e zhanrit rock David Bowie, pritet të shitet për mijëra dollarë në një ankand arti në internet pasi dikush e mori atë për disa para në një qendër dhurimesh në një deponi të Ontario, shkruan CNN, transmeton KultPlus.
Portreti, i titulluar “DHead XLVI”, është pjesë e një serie prej afërsisht 47 punimesh që Bowie krijoi midis viteve 1995 dhe 1997, sipas Rob Cowley, president i Cowley Abbott, i cili po administron ankandin.
Pjesa ka nënshkrimin dallues të Bowie në pjesën e pasme të kanavacës së bashku me një etiketë që ka emrin e tij, datën 1997 dhe një përshkrim të pikturës si “akrilik dhe kolazh kompjuteri në pëlhurë”. Ekzistonte gjithashtu një etiketë nga një kompani kornizë në Londër që Cowley tha se punonte për Bowie dhe muzikantë të tjerë të famshëm para se të dilte nga biznesi.
Cowley i ka thënë CNN se shitësi, i cili nuk është identifikuar, pagoi 5 dollarë kanadezë (rreth 4.10 dollarë dollarë) për pikturën verën e kaluar në një qendër dhurimesh në një deponi në South River, e cila është rreth tre orë në veri të Torontos.
Personi nuk është koleksionist i arteve dhe thjesht i pëlqente piktura, por vetë piktura i tërhoqi vëmendjen sepse menduan se ishte një pikturë interesante përpara se ta kthejnë dhe të shohin etiketat në anën e pasme”, ka thënë Cowley.
Cowley tha se shitësi i kontaktoi ata rreth pikturës në nëntor dhe ata filluan të punojnë për të vërtetuar punën.
Përveç hulumtimit në internet, ata kontaktuan ekspertin Andy Peters, i cili ka qenë duke mbledhur autografe të Bowie që nga viti 1978 dhe filloi të vërtetonte nënshkrimin e tij pas vdekjes së këngëtarit në 2016 pasi vuante nga kanceri në një përpjekje për të luftuar përmbytjen e falsifikimeve që ishin në dispozicion për shitje.
“Kur pashë për herë të parë pikturën, e dija se çfarë ishte menjëherë. Unë nuk kisha nevojë të shihja autograf në pjesën e pasme sepse e dija, por padyshim që nënshkrimi vulosi marrëveshjen”, i tha Peters CNN në një email.
“Konfuzioni qëndron në atë që ai e ndryshoi firmën e tij aq shumë gjatë karrierës së tij 55-vjeçare, por ka disa nuanca në çdo autograf të vetëm që falsifikuesit nuk mund ta kopjojnë.”
Cowley tha se Bowie pikturonte miqtë, familjen dhe muzikantë të tjerë për serinë DHead, dhe madje bëri disa autoportrete, por ai nuk i identifikoi subjektet e tij.
“Në këtë rast, edhe gjinia është e vështirë të dallohet sepse nuk ka ndonjë tipar të fytyrës përveç profilit anësor. Është një portret mjaft i mrekullueshëm, por është shumë e vështirë të thuash saktësisht kush mund të jetë”, tha Cowley.
Piktura pritej të arrinte në një vlerësim prej $ 9,000 në 12,000 $ CSD (7,381 $ deri 9,841 $ USD) por ajo kaloi atë çmim në ditën e parë të shitjes. Ankandi përfundon më 24 qershor. / KultPlus.com
Projekti nga UN Women, IPKO Foundation dhe Ambasada e Mbretërisë së Bashkuar synon thyerjen e barrierave dhe luftën ndaj stereotipeve të shoqërisë në përgjithësi, nëpërmjet ekspozitës së titulluar ‘’E ardhmja jonë’’, e cila do të realizohet nga vajzat rome, shkruan KultPlus.
Vajzat rome do të shpalosin pikturat e tyre të bukura përbrenda ekspozitës “E ardhmja jonë”, me ç’rast do të tregojnë se si ato e shohin të ardhmen e tyre si pjesë e shoqërisë tonë. Fuqia e artit është konsideruar pikënisja më e mirë për të drejtat e barabarta dhe qasjen në programet socio-kulturore e edukativo-sportive.
“Mënyra më e mirë për të parashikuar të ardhmen tonë është që ta ndërtojmë atë”, thuhet në njoftim përderisa bëhet thirrje që të vizitohet kjo ekspozitë mjaftë domethënëse.
Ekspozita hapet më 6 maj në orën 14:00, në hollin e katit të dytë të ndërtesës së vjetër të Komunës së Prishtinës, që njëkohësisht është edhe nikoqire e kësaj ngjarje. / KultPlus.com
Qeveria spanjolle ka bllokuar shitjen e një pikture disa orë pas ankandit, duke menduar se mund të ishte vepër e Caravaggios, mjeshtrit italian të dritëhijes.
“Piktura në vaj, e quajtur “Crown of Thorns”, deri më tani e konsideruar si puna e një piktori nga shkolla e José de Ribera, është deklaruar “e paeksportueshme” dhe nuk do të mund të largohet nga Spanja, si një masë paraprake”, thanë burimet qeveritare.
Një vendim i marrë në bazë të një raporti nga Muzeu Prado që thekson “prova të mjaftueshme dokumentare dhe stilistike” për ta konsideruar veprën si të Michelangelo Merisi da Caravaggio.
Sipas burimeve qeveritare, duke pasur parasysh “shpejtësinë e ngjarjeve, një studim i plotë teknik dhe shkencor do të jetë i nevojshëm tani për të përcaktuar, gjatë një debati akademik, nëse atribuimi si Caravaggio është vërtet i besueshëm”./ atsh / KultPlus.com
Fotografi dhe thënie të ndryshme nga fizikanti Albert Ajnshtajn, shihen ngado, por si pikturë murale, sidomos në vendin tonë kjo gjë është e rrallë.
Një ide të tillë e shprehi dhe realizoj Djellza Isufi, nxënëse në Gjimnazin “Hamëz Jashari” në Skënderaj.
Ajo vendosi të pikturonte figurën e Albert Ajnshtajnit pasi që është në gjimnazin e shkencave, dhe sipas saj qëllimi ishte të lidh artin me shkencën, për t’iu përshtatur profilit të shkollës.
Kjo pikturë murale me dimensionet afërsisht 2.50 metra e gjatë dhe po aq e gjerë, i mori rreth një muaj kohë Djellzës që ta punonte, dhe se ende nuk e ka finalizuar.
“Puna ka filluar një muaj më parë, por nuk ka qenë intensive, sepse i kam vijuar mësimet, punën e kam zhvilluar para orarit mësimor, rreth tre orë në ditë”, tha Djellza, nxënëse në klasën e XI-të.
Djellza tregoi se pasionin për art e ka që prej moshës katër vjeçe, kur edhe zbuloj se kishte këtë talent.
Nga atëherë, ajo ka qenë e përkrahur nga familja dhe shoqëria e saj. Ajo tha se shkolla e ka mbështetur me lëvdata dhe mirënjohje.
Ndër të tjera Isufi tha se mund të bëjë shumë punime të tjera, të llojeve të ndryshme, murale, portret me laps, me ngjyra, me të cilat ka zënë edhe vendin e parë në garat komunale, ndërsa të dytin në nivel republike për kreativitet dhe mendim kritik.
“Punoj të gjitha zhanret e artit figurativ, mirëpo më të përsosura i kam portretet. Mundem edhe të nxjerrë portrete drejtpërdrejt”, tregon 17 vjeçarja.
Diellza shprehet se përveç aktiviteteve në shkollë, dëshiron të marrë pjesë edhe në evente të tjera jashtë shkollës dhe qytetit, që ta sfidojë veten më shumë, sepse është në proces të formimit.
Sa i përket të ardhmes së saj, mendon se nga piktura nuk do të ketë të ardhurat e mjaftueshme.
“Realisht, unë e dua shumë pikturën, por jam duke e shqyrtuar si mundësi t’i ndjek studimet në dizajn grafik, për të pas më shumë mundësi punësimi”, tregon Djellza.
Gjithashtu, profesoresha e Artit Figurativ, Remzije Shabani Beqa, tregon se me Djellzën punon që prej klasës së VI-të, dhe e ka vërejtur talentin e saj me paraqitjen e vijave të lirshme artistike dhe formave shumë të sakta në krahasim me moshën që kishte.
Mësimdhënësja thotë se është munduar ta përkrahë gjithmonë Djellzën, duke ia marrë punimet e saj si shembull dhe duke i diskutuar në klasë. Por, edhe duke e angazhuar në ekspozita që mbaheshin në shkollë dhe në gara të ndryshme.
“Është një ndjenjë jashtëzakonisht e mirë kur e shoh Djellzën duke punuar në talentin e saj, i përjetoj shumë sukseset e saj dhe te gjithë nxënësve të tjerë që kanë pasion për artin”, tha Shabani Beqa.
Drejtori Hajdar Beka thotë se i përkrahin këta nxënës me talent herë pas here me bursa të cilat i jep Drejtoria e Arsimit në Skenderaj, dhe i blejnë gjithë̈ ngjyrat dhe mjetet që u nevojiten, në rastet kur realizojnë ndonjë vepër për shkollën, siç është rasti i pikturës murale të Ajnshtajnit.
Beka kërkon nga Drejtoria e Arsimit që të vazhdon t’i mbështetë nxënësit me mjete financiare, në mënyrë që talentin e tyre të mund ta prezantojnë jo vetëm në Kosovë, por edhe jashtë vendit.
Gjithashtu, drejtori shprehet se kishte qenë ide e mirë të hapeshin edhe ekspozita në këtë komunë, ku pikturat mund të shiteshin, poashtu të organizoheshin më shumë gara në nivel republike dhe regjionale, duke i motivuar më shumë nxënësit.
Ndërkaq, Gjimnazi “Hamëz Jashari”, punën e filloi në vitet 1967/68 në kuadër të Gjimnazit të Mitrovicës, për ta vazhduar punën më i pavarur në Skenderaj që nga vitet 1969/70.
Aktualisht në këtë gjimnaz vijojnë mësimet 622 nxënës, në dy drejtime, shoqëror dhe atë natyror. / Zelfije Zeneli / KultPlus.com
Ikona “Shën Mëri Eleusa” është një prej ikonave të ekspozuara në MKAM, të Nikolla Onufrit, në pavionin që mban emrin e babit të tij.
Muzeu i Artit Mesjetar thekson se “ikona është pikturuar nga Nikolla Onufri për ikonostasin e kishës së Shën Mëri Vlahernës në Berat në vitin 1578”.
Nikolla djalë dhe nxënës i Onufrit ka ndjekur gjurmët artistike të babait dhe mësuesit të tij, jo vetëm në stil por edhe në mënyrën e pikturimit. Në fund të ikonës mbi një sfond të kuq, piktori ka lënë të shkruar mbishkrimin “lutje e shërbëtorit të Zotit, konteshë dhe grua e priftit, Amin”.
Virgjëresha paraqitet me Krishtin fëmijë në dorë të majtë, dhe me dorën tjetër tregon fëmijën e saj. Krishti paraqitet i qetë duke mbajtur një pergamen të mbledhur në dorë të majtë dhe jep bekimin e tij me dorën e djathtë./ atsh/ KultPlus.com
Angelina Jolie do të shesë pikturën e vetme të bërë nga kryeministri i Britanisë së Madhe, Winston Churchill, gjatë Luftës së Dytë Botërorë dhe pritet të arrijë shumën prej 2.5 milionë funteve ( 3.4 milion dollarë), në ankand, shkruan CNN të mërkurën.
Churchill pikturoi “Kulla e Xhamisë Koutoubia” në Marrakech, Marok, pasi mori pjesë në Konferencën e Casablancas në janar 1943, gjatë së cilës ai dhe presidenti i SHBA-së Franklin D. Roosevelt hartuan fazën tjetër të strategjisë së tyre për të mposhtur Gjermaninë naziste.
Churchilli ia dha pikturën Rooseveltit, e cila përfundoi në koleksionin e arteve të Joliet. Aktorja ka vendosur të shesë pikturën me çmimin prej 1.5 milionë deri në 2.5 milionë funte (2 milionë deri në 3.4 milion dollarë).
“Piktura është e vetmja vepër që Churchilli pikturoi gjatë luftës, mbase i inkurajuar nga përparimi i fundit i bërë nga aleatët në atë vend, që ai e konsideronte si një nga vendet më të bukura që kishte hasur”, tha Nick Orchard, kreu i artit modern britanik shtëpinë e ankandit “Christie”.
Piktura u bë pasi të dy udhëheqësit ranë dakord të pranonin vetëm një “dorëzim të pakushtëzuar” nga armiku.
Edhe pse Churchilli ka pikturuar më shumë nga Maroku para se të niste lufta, kjo është vepra e tij e vetme mes viteve 1939-1945.
“’Kulla e Xhamisë Koutoubia’ është piktura më e mirë e Winston Churchillit duke specifikuar edhe rendësinë që kishte për të, dhe fakti që thekson miqësinë midis dy udhëheqësve”, ka thënë Orchard.
Piktura do të dalë në shitje më 1 mars. / KultPlus.com
Përderisa disa persona bëhen tok shpirtërisht me profesionin, ajo ka arritur të bashkëdyzohet me emrin e saj. Arta Loxha, një shqiptare nga Amerika, që në bankat e shkollës fillore krijimtarinë artistike e pa si një shpëtim shpirtëror dhe e barti mallin e atdheut në të, shkruan KultPlus.
Si e lindur dhe e rritur në Mahnattan, Arta barti me vete identitetin dhe kulturën shqiptare në çdo hap të sajin, madje edhe në botën e saj artistike, e cila nisi qysh kur ajo ishte e vogël.
Periudha e shkollës së mesme për të do të shndërrohej në pjesën kur do të krijonte lidhje me artin në mënyrë profesionale. Dyert e shkollës së mesme “Laguardia High School of Music, Art and The Performing Arts”, u hapën për të, duke qenë pararendëse të studimeve akademike në prestigjiozen “Hunter College”.
Mirëpo, dashuria e saj për pikturën kishte nisur para leksioneve të profesorëve të huaj, ka treguar Arta për KultPlus.
“Në klasën e parë, kur kishim ndonjë detyrë të shkrimit, nxitoja ta mbaroja pjesën e shkrimit me sa më pak rreshta, që të kem sa më shumë hapësirë poshtë për ilustrim shoqërues”, fillon rrëfimin e saj me plotë entuziazëm Arta Loxha.
Që nga këto kohëra e deri më tash shumëçka ka ndryshuar, e më së shumti krijimtaria e Artës, e cila është profesionalizuar dhe dëshmuar.
Siç ndodh rëndom me shqiptarët e diasporës, lidhja e saj me vendin ku ka prejardhjen mbetet e veçantë, andaj ajo kujdeset që pothuajse në çdo vepër të saj t’i bëj ‘konak’ motiveve shqiptare.
Veshjet tradicionale, simbolikat e qyteteve e traditat antike shkrihen në brushat e ngjyrat e Artës, për të mbetur një formë promovimi të kulturës shqiptare te banorët e Amerikës dhe më gjerë. Madje, ajo që bie në sy në veprat e publikuara në faqen personale në Facebook, “Arta the artist”, është kreativiteti i shprehur në kartat e dorës. Në vend të figurave të zakonshme që jemi mësuar t’i shohim, Arta i bën vend personave me veshje shqiptare në to. Përveç dukjes të veçantë, kjo formë unike e kartave në gërshetim me kulturën shqiptare, ka edhe një histori të ndjeshme brenda vetes.
“Rreth 15 vite më parë, fillova të ndihmoj gjyshen time në Nju Jork për të përfunduar qepjen e kostumeve kombëtare. Gjyshja kishte shumë dëshirë dhe ndjente kënaqësi gjatë kësaj pune, qëllimi i saj ishte që secila prej mbesave të saj të kishte nga një veshje kombëtare të qëndisur nga duart e saj”, sqaron artistja nga Amerika.
Në anën tjetër, përgjatë kësaj kohe ajo u mahnit nga pasuria e veshjes shqiptare, teksa e futi veten në rrugët e studimeve të kësaj pjese.
“Gjatë kësaj kohe isha e angazhuar në studime, hulumtime të veshjeve mbarëshqiptare dhe u dashurova, u magjepsa me të gjitha veshjet e rajoneve mbarëshqiptare. Fillova të qëndis, të bëja punë dore, krijime të frymëzuara nga këto veshje tradicionale, antike”, shtoi Arta Loxha.
Por, përtej veshjeve tradicionale, përfshirja e tyre në karta dore të lojës ka edhe një simbolikë tjetër që ndërlidhet me gjyshen e saj.
“Gjatë kësaj kohe kam luajtur lojëra tradicionale të letrës me gjyshen time, si “Xing” dhe “Xhandar”. Vitin e kaluar, gjyshja ime ndërroi jetë dhe unë shpesh mendoja për kohën që kemi kaluar së bashku. Të njëjtat lojëra me letra që kam luajtur me gjyshen time, u kam mësuar fëmijëve të mi. Ky ishte fillimi i idesë time, letra me motive shqiptare”, thekson Loxha.
Andaj, artistja vendosi që këtë formë të krijimit artistik ta bëj me shumë dashuri dhe nostalgji për gjyshen e saj.
“Në këtë mënyrë unë mbaj kujtimin e gjyshes sime, si dhe kulturën tonë mbi fëmijët e mi”, konkludon Arta Loxha.
Në pyetjen se cilat janë elementet që më së shumti janë prezente në krijimtarinë artistike të saj, Arta thotë se tatuazhet dhe detajet e njohura popullore zënë më së shpeshti vend, si një kujtesë e të kaluarës dhe historisë, teksa për artin ka pikëpamje interesante.
“Arti më jep lirinë për t’u shprehur plotësisht. Është e ngjashme me të pasurit e një sensi të 6-të. Kur nuk mund të përshkruani një ndjenjë me fjalë, art të jep në gjendje ta ilustroni atë ndjenjë”, thotë Loxha.
Pavarësisht pse artistët nuk mund të bëjnë dallime për veprat e tyre, për KultPlus ajo i veçon disa që i ka për zemër.
“Veprat që më së shumti i dua nga krijimtaria ime janë seritë “Stinët”, të cilat janë plot me “Easter Eggs” apo detaje të fshehura, aspekte që tregojnë pjesë të kulturës”, vlerëson artistja.
Arta përmend edhe ilustrimin “Pranvera”, në të cilën paraqitet një grua me veshje tradicionale nga Elbasani.
“Elbasani është vendi ku festivali “dita e verës” u festua historikisht. Ajo gjithashtu ka rrathë që bëhen tradicionalisht gjatë kësaj feste. Lulet që ilustrova janë “Anemone blanda”, një lule që është vendase në Ballkan”, sqaron Arta Loxha.
Veprat e saj janë pritur mirë nga publiku, ndërkaq ajo ndjehet më së miri kur diçka e re mësohet nga arti i saj, teksa përmend ndonjë fjalë të re, përrallat popullore dhe detajet tjera burimore shqiptare. Si banore e Amerikës, nuk mund të lë pa përmendur edhe reagimet e të huajve ndaj krijimtarisë së saj.
“Amerika, sidomos Nju Jorku është me plot njerëz të kulturave të ndryshme. Është interesante të shohësh motivet dhe ngjashmëritë e zakonshme në kultura të ndryshme. Ne kemi më shumë gjëra që na lidhin sesa që na ndajnë me ta”, vlerëson Arta Loxha.
Ajo synon që të gjitha këto vepra artistike të kenë pikëtakim një ekspozitë me disa artistë shqiptare në Nju Jork, teksa kjo do ta bind publikun edhe një herë se arti është ‘urë’ kulturash në çdo kohë. / KultPlus.com
Sot në ditën ndërkombëtare të emigrantëve sjellim një pikturë të piktorit shqiptar, i cili jeton në Itali, Agim Sulaj.
“Emigranti i vogël. Vendi im, Shqipëria”, një tablo që tregon një djalë të vogël teksa kërkon në hartë atdheun e tij dhe Vlorën qytetin e prindërve të tij.
Kjo pikturë është blerë ng një grua belge, sepse sipas saj përcjell një mesazh universal, siç është emigrimi, tregon vetë piktori Sulaj, i cili na tregon gjithashtu se kush ishte djali i vogël që e frymëzoi për këtë tablo.
“Është tablo e pak viteve më parë. Kam qenë gjithmonë i dedikuar në punën time ndaj emigrimit dhe historive të veçanta të kësaj plage të pa shërueshme të Shqipërisë. Tabloja në fjalë prezanton një fëmijë të vogël në një klasë fillore të Italisë. Prindërit e tij janë shqiptarë. Dhe tabloja prezanton momentin kur fëmija gjen me kureshtje e mall Shqipërinë , në hartën e madhe të Italisë dhe pikërisht kërkon Vlorën e prindërve të tij. Është një tablo autobiografike mund të quajmë, ekspozuar për herë të parë në ekspozitën personale në Kruishoutem të Belgjikës. Qendra europiane e Humorit e Ilustrimit satiric. E bukura është që e ka blerë një grua belge “për mesazhin poetik e universal që përcjell” , mbaj mend më ka thënë, tregon piktori Agim Sulaj për “Diaspora Shqiptare”. /dp/ KultPlus.com
Tanimë është dëshmuar se arti depërton përtej kufinjve dhe së fundmi Mimoza Rraci na bindi edhe një herë për këtë, shkruan KultPlus.
Artistja e re kosovare ka realizuar kohë më parë një vepër artistike, në të cilën shfaqet një mjeke që në maskën e saj ka flamurin e Kosovës.
Përderisa tanimë personali shëndetësor në mbarë globin është kthyer në kategorinë që më së shumti kemi nevojë, Tajlanda ka vendosur ta vlerësoj punën artistike të Rracit.
Mimoza ka bërë të ditur se ambasada e Kosovës në Tajlandë ka vendosur t’i falenderoj kontributdhënësit shëndetësor duke përdorur veprën e saj si kartëpostale.
“Cfare ndjesie, Ambasada e Kosoves n’Tajland permes punes sime falenderon heronjet e 2020tes”, ka shkruar Rraci.
Rasti i Mimozës dhe shumë artistëve të tjerë na bëjnë të ditur se arti është përfaqësimi më i denjë i yni. / KultPlus.com
Organizata “Zëri i Romëve, Ashkalive dhe Egjiptianeve”, në kuadër të Festivalit Multikulturorë, po organizon ngjarjen që promovon identitetin dhe kulturën e komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptian, rolin e grave në shoqëri dhe ofrimin e mundësive të barabarta.
Ftoheni të merrni pjesë në garën për pikturën/fotografinë më të mirë, 30 prej të cilave do të ekspozohen në Galerinë e Arteve në Prishtinë.
Për të qenë pjesëmarrës ju duhet:
– Të postoni fotografinë tuaj në faqen tuaj personale në Facebook, duke përdorur hashtagun #Letëfestojmëngjajshmëritëtona dhe
– Të bëni TAG faqen e “Voice of Roma, Ashkali and Egyptians in Kosovo”
A. Tema dhe Qëllimi:
Ftesë për pjesëmarrje në konkurs të pikturës/fotografisë me temën:
“Le të festojmë ngjashmëritë tona!”
B. Afati i aplikimit
Data e fundit e aplikimit është 5 Nëntor 2020, deri në ora 17:00.
C. Ceremonia e shpërndarjes së çmimeve
a. Çmimet fituese, punimet e të cilëve do të vlerësohen si të denja do të ekspozohen në Galerinë e Arteve në Prishtinë.
b. Kandidatët me fotografitë më të mira do të kenë mundësi pjesëmarrjeje në trajnim për fotografi. / KultPlus.com
Një pikturë e vogël e një plaku të lodhur, melankolik, e konsideruar si kopje dhe e dërguar në bodrumin e një muzeu, është zbuluar të jetë një nga veprat e punëtorisë së Rembrandit dhe me mundësi të vetë atij, shkruan The Guardian, përcjellë KultPlus.
Muzeu Ashmolean në Oksford këtë javë do ta ekspozoj “Head of a Bearded Man” (c 1630), i cili u la si pjesë e tij në 1951 si një panel i Rembrandt. Në 1981, ajo u refuzua nga Projekti i Kërkimit Rembrandt, autoriteti kryesor në botë për artistin dhe që ka një fjalë përfundimtar për atributet.
“Ata e panë një freski në pikturë dhe vendosën se nuk ishte një pikturë e Rembrandt,” tha kuratori Ashmolean i artit të Evropës Veriore, An Van Camp. “Ata thanë se mund të jetë një pikturë imituese në stilin e Rembrandt dhe është bërë ndoshta para fundit të shekullit të 17-të, pra as gjatë jetës së Rembrandt.”
Kuratorët e hidhëruar e zhvendosën atë në dyqanet e muzeut në bodrum. Van Camp u bashkua me muzeun në 2015 dhe u bë i vetëdijshëm për pikturën me madhësi kartoline se “askush nuk donte të fliste sepse ishte ky Rembrandt i rremë”.
Van Camp u kërkua së shpejti për të ndihmuar në organizimin e një ekspozite të madhe të Rembrandt të Rinj, e cila u hap në muze në shkurt, para mbylljes në mars. / KultPlus.com
Artisti britanik Sacha Jafri vendosi që në bashkëpunim me autoritetet e Dubait të merrte ‘peng’ sallën e ballos të hotelit ku po qëndronte i karantinuar për 4 muaj, Atlantis The Palm, duke e krijuar një vepër komplekse që në përfundim do të shtrihet në një sipërfaqe prej rreth 2 mijë metrash katrorë, sa 4 fusha basketbolli.
I njohur për stilin e realizmit magjik të veprave, 43-vjeçari që ka studiuar në disa prej shkollave më prestigjioze britanike, si ajo e Eton Jafri, e ka quajtur veprën “Rrugëtimi i Njerëzimit” dhe është e kompozuar pjesërisht me qindra vepra që fëmijë nga e gjithë bota ia kanë dërguar online.
“I kërkova fëmijëve të dërgonin vepra që tregonin sesi ndiheshin në këto momente karantine dhe pandemie. Për të rriturit është mjaftueshëm e vështirë, mendoni për një fëmijë 4-vjeçar”, thotë Jafri, i cili mendon ta përfundojë veprën në rreth 6 muaj, ku 4 kanë kaluar tashmë.
Në përfundim, vepra do të ngrihet vërtikalisht dhe do të projektohet në qiellgërvishtësin më të lartë në botë, Burj Khalifa dhe më pas do të ndahet në 60 panele më të vogla për t’u shitur në ankand.
“Mendoj se do të ketë koleksionistë të mëdhenj që mund të paguajnë edhe 4 milionë dollarë për çdo panel”, thotë artisti, që mendon të mbledhë rreth 30 milionë dollarë nga e gjithë vepra.
Të gjithë paratë do të shkojnë në bamirësi, pikërisht për fëmijët në nevojë, një projekt ky i mbështetur nga UNESCO dhe yje të showbizit si Rita Ora dhe Eva Longoria. /KultPlus.com
I lindur në qytetin e kullave mes historisë, të bëmave dhe heronjve që përshkruan vendin me vite. Dashurinë e madhe për artin, atdheun por edhe brengën që i erdhi pikërisht atëherë kur liria trokiti në fshatin e vogël ku ishte rritur, arriti ta shprehte përmes vizatimeve, që në atë kohë i ishin shndërruar në të vetmet fjalë, shkruan KultPlus.
Kushtrim Dacaj, profesor i Gjeografisë në Gjimnazin ʺVëllezërit Frashëriʺ në Deçan, ka rrëfyer për KultPlus për ditët e para të “takimit” të tij me lapsin e letrën, e deri në përvetësimin e këtij arti, që sot duhen shumë pak fjalë për ta dëshmuar.
Portretet që deri më sot ka realizuar, shfaqin vlerat kombëtare, heronjtë që pati fatin t’i takoj, por edhe ata të cilët historia ja mësoj.
Dacaj ka thënë se arti për të nuk është veç pasion, ai është një obligim për tokën, popullin por edhe atyre që jetën e dhanë për liri.
“Përveç punës që bëj dhe mësimit që zhvilloj me nxënësit, kohën e lirë e kaloj me punimin e portreteve. Këtë, përveç se e shoh si një pasion timin, gjithashtu e marr edhe si obligim ndaj kësaj toke, këtij populli dhe atyre që dhanë jetën për liri, pra dëshmorëve dhe të rënëve tanë”, ka pohuar ai.
Nuk mban mend se sa portrete ka realizuar deri më sot por sipas tij kjo është mënyra e tij për të përkujtuar figurat e ndritura të kombit, të qyteti ku ai është rritur, vendit që tokës i fali martirë e dëshmorë.
“Kam lindur në Deçan, një vend që ka dhënë shumë dëshmorë dhe martirë për këtë tokë, jam rritur duke dëgjuar për kontributin dhe vuajtjet e vajzave dhe djemve më të mirë të kombit, për çlirimin e trojeve tona. Prandaj, përmes portreteve që i punoj mundohem që tʼi përkujtoj figurat e ndritura të kombit, t’i transmetoj ato te gjeneratat e reja dhe së bashku t’i ruajmë dhe ti nderojmë veprat e tyre”, ka vazhduar Dacaj.
Tutje ai treguar edhe për procesin e krijimit të një portreti, duke theksuar se krahas punës, janë të domosdoshme edhe përkushtimi e vullneti.
“Punimin i një portreti kërkon një përkushtim dhe vullnet të madh. Zakonisht e përzgjedhi një fotografi dhe filloj të marr përmasat e saj të cilat i paraqes në fletë të bardhë (varësisht nga madhësia e fletës). Portretin filloj ta punoj në vija të lehta për të parë saktësinë e tij. Pasi të sigurohem se portreti është brenda parametrave dhe vijave, atëherë kaloj në pjesën e dytë, atë të vendosjes së vijave përfundimtare dhe nxjerrjen e nuancës së fytyrës bashkë me elementet e saj. Portreti me tu mbaruar do të lyhet me një spërkatës përkatës që lapsi të shkëlqej më mirë dhe të jetë më i qëndrueshëm”, ka rrëfyer profesori.
Dacaj ka shtuar se pikturat që ai ka realizuar deri më tani nuk janë për shitje disa prej tyre tashmë i janë dhuruar familjeve të dëshmorëve, shokëve apo edhe artistëve të ndryshëm. Ai ka thënë se nuk ka qëllim promovimin e vetes ngase qëllimi i tij i vetëm është përkujtimi dhe nderimi i figurave të mëdha të kombit. / KultPlus.com
Një tregim i ri i dramës dhe misterit që rrethon pikturën më të shtrenjtë në botë është vendosur të shfaqet në New Yourk në vitin 2022, si një nga shfaqjet muzikore të Broadway.
“Salvator Mundi!”, titullohet shfaqja që do të realizohet nga kompania “Caiola Productions”, fituese e çmimit “Tony Award”. Kjo shfaqje do bëjë kronikën e portretit të Jezusit të periudhës së Renesancës, që është realizuar nga Leonardo da Vinçi.
Vepra konsiderohej e humbur për qindra vite dhe u rizbulua gjatë këtij shekulli, shkruan CNN, transmeton KultPlus.
Skenaristja e “Salvator Mundi!”, Deborah Grace Winer, beson se vepra e Da Vinçit i ka të gjithë përbërësit e nevojshëm për të bërë një narrativë historike për skenën.
“Ka një cilësi epike në lidhje me këtë histori për të cilën unë mendoj se shkon shumë mirë me muzikalet. Është pothuajse Sheksperiane, me përzierje të elementeve të operës”, ka thënë ajo përmes telefonit nga Manhattan.
Piktura ishte realizuar me kërkesë të Louisit të XII të Francës rreth vitit 1500, por pasi u dëmtua dhe u mbulua me ngjyrë të errët, besohej që me shekuj që është një kopje nga një artist më pak i njohur. Në vitin 2005 piktura u shit në një ankand si kopje e origjinalit, për më pak se 10,000 dollarë një shoqërie që bënte tregti me artin. Teknologjia me rreze infra të kuqe, që më herët ka zbuluar ripërpunime të dorës së Jezusit, sinjalizoi që ka shumë të ngjarë që vepra është realizuar nga vetë Da Vinçi.
Piktura pati një ekspozitë të madhe në Galerinë Kombëtare në Londër në 2011, dhe çmimi i saj u rrit shumë. Piktura “Salvador Mundi!” qarkulloj mes koleksionistëve privatë deri në vitin 2017, ku u shti në ankand për 450.3 milion dollarë. / KultPlus.com
Një italiane fitoi një pikturë të Picassos, e vlerësuar 1 milion euro (1,1 milion dollarë) në një lotari bamirësie, njoftuan organizatorët e lotarisë.
Ajo fitoi çmimin në një bingo ndërkombëtare, e quajtur “1 Picasso për 100 euro” të drejtuar nga shtëpia e ankandeve ”Christie’s” dhe organizata CARE për të financuar projektet në Afrikë.
Pjesëmarrësit paguajnë 100 euro për një biletë në internet.
Bileta fituese u përzgjodh përmes shortit në shtëpinë e ankandeve ”Christie’s”, në Paris.
”Kjo lotaria mblodhi mbi 5 milionë euro dhe në të morën pjesë blerës nga mbi 100 vende”, theksuan organizatorët në transmetimin live të shortit elektronik të çmimeve.
Fillimisht lotaria ishte planifikuar për më 30 mars, por ishte shtyrë për shkak të pandemisë së koronavirusit.
“Nature Morte”, e vitin 1921, ishte një pikturë në vaj nga Picasso/DPA/ KultPlus.com
