Etiketë: Poezi nga Arbër Selmani

‘Ftohtësisht, jo, nuk jam i martuar’

Posted on by Kult Plus

Arbër Selmani

Pyetjes më me spec
më tinëzares, më dashakeqes
pyetjes më idiote që del prej gojëve tuaja
pyetjes që ju jep kaq shumë rehati
asaj që ju qetëson pulpin, kockat, çehret e vrara
pyetjes që vjen si një zhanër urdhëror
që e pështyni nën buzë, dhe e bëni tingull ajror
pyetjes që pranon një O dhe një P
pyetjes që e ekuilibron tërë mjerimin tuaj
pyetjes që ju ia vishni një kordel fetar
absolutisht, pyetjes më me karakter shpellar
formulimit që ngjyroset me petk pjellor
pyetjes që ose më lartëson, ose më shporrë
tre a katër fjalëve që dalin prej mendjes suaj katrore
pyetjes që ndjenjën e gjynahit tuaj e bën madhështore
pyetjes që e merrni si trashëgim, dhe tutje e trashëgoni
asaj që e mbani si një mantra, në cepin e fytit.

Pyetjes që vë në peshore secilën skenë të një jete
me guxim që nuk njeh logjikë, pyetjes që e bëni në dasma,
në takime pune, në varreza, në maternitete.

I përgjigjem sikur të fliste një mal i ngrirë
a një llavë vullkani
a një kafshë e tërbuar.

Ftohtësisht,
jo, nuk jam i martuar. / KultPlus.com

Vjen në formatin video-poezi, ‘Po lahem në detin e nënës’ nga Arbër Selmani

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Arbër Selmani

Po lahem në detin e nënës

Këtu fle bekimi
këtu notojnë krejt patat e rosat më të kthjellëta
më të pashmet në horizont
këtu ujis trupin tim,
këtu ku ka iguana, plot nëna, plot ujë shërues.

Nëna se ka ndërtu vet këtë det, këtë gejzer e unë s’jam i vetmi lundërtar
nëna i ka ba vend krejt fëmijëve të botës
janë thirrë, janë lajmëru flokëkuqet dhe djemtë me mollëza.

Po lahem në detin e nënës,
këtu notojnë delfinët, balenat që vetë janë nëna
nëpër dheun poshtë, guacat me ngjyra ylberi
këtu, flladis shpirtin që ma dha ajo.

Ujin e sollën pak të gjitha nënat e kësaj bote.

Një kove me ujë secila,
nënat e gjalla, të vdekurat, nënat në karrocë invalidësh,
nënat rome, nënat e zeza, nënat me fëmijë që u vdiqën në lindje, nënat që nëna nuk u bënë kurrë
nënat që u vranë në luftë, nënat të cilave në luftë ua vranë të vegjëlit,
detit ia dha shtratin ajo, nëna ime, mbretëresha.

Po lahem në detin e nënës,
kilometra e kilometra i gjerë, i gjatë,
i thellë e bukur i ftohtë ky det.

Afër nënave, ne fëmijët notojmë gati në përqafim
unë jam ylli me penda të kaltra, motra ime është gaforre përherë e dielluar
jetimi afër nesh përpëlitet sikur një kastravec deti,
shoqja e tij është perime jeshile rrethuar me alga.

Fëmijët e vdekur këtu frymojnë, kanë ngjyri argjendi dhe shkëlqejnë
vogëlushja e verbër, këtu është një kafshë detare me dy sy e një zemër
djali në karrocë, një krokodil i kriposur me dy duar e dy këmbë të lëvizshme.

Po lahem në detin e nënës,
buzëqeshim të gjithë, bile edhe breshkat janë sikur të mbytura në gëzim,
me duar, me këmbë, rrokullisemi në këtë hapësirë të kaltër.

Nënat e mira janë këtu, kjo është jeta
kush ka vdekur atje, këtu është gjallë dhe hidhet nga anija
po derdhen mbi ne oqeanet më hyjnore të gjeografisë, digat më të mprehta
rrugës janë edhe nëna të tjera
miliona nëna e fëmijë po vijnë, po shërohemi.

Po lahemi,
larg kriminelëve, larg burrave që dëmtojnë, larg krijesave që pickojnë,
vëllau im është një gjarpër prej ulliri, i gjelbër
një nënë e shoh tek shndërrohet në pinguine shumëngjyrëshe
shoqja e saj është një peshk me shtyllën kurrizore të ngjyrosur në vjollcë.

Po lahem në detin e nënës,
po lahem në detin e mirësisë, në detin e fatmirësisë, në detin ku qulliten e zhduken dhimbjet,
po lahem mes peshkaqenëve, zebrave tropikale, pelikanëve që bëjnë muzikë si me kitarë
në një moment jam strukturë korale, në tjetrin bëhem kurorë
po lahem në detin e nënës, mes bimëve, mes instiktit amësorë.

Po lahem në detin e nënës,
po lahem sikur të jetë e fundit larje, e fundit zhytje, e fundit ditë e jetës sime,
po lahem në detin e nënës,
po lahem, në të Diellit agime e perëndime.

Videoja është realizuar nga Nok Selmani. / KultPlus.com

Arbër Selmani sjell librin e ri poetik, dedikim për babin

Posted on by Kult Plus

Shkrimtari dhe gazetari Arbër Selmani, së shpejti do të promovojë librin e tij më të ri me poezi dhe prozë poetike, shkruan KultPlus.

Ky është libri i tij i dytë me poezi e prozë. Ndërkaq, Selmani deri më tani ka botuar tri libra, njërin me poezi për fëmijë (Pse hidhërohet gjyshi – 2005), librin me shkrime gazetareske ‘Kosova në 14 tregime kulturore’ – 2019, dhe librin me shkrime gazetareske ‘Kosova në 14 tregime kulturore – 2’.

Lajmin e bëri të ditur vetë shkrimtari Selmani nëpërmjet një postimi në rrjetet sociale.

“Librin me poezi e prozë poetike po e promovoj me 7 qershor, në Kino ARMATA në Prishtinë, prej orës 19:00. Kjo është faqja e tretë në libër, dedikimi im. Ky është libri im i dytë me poezi e prozë, të parin e pata botu në vitin 2005, pra i bjen që po kthehem me libër me poezi pas 17 vitesh. Librin e parë ma pat’ sjellë babi në shpi, pa e ditë unë hiç. Këtë libër, po ia dedikoj unë babit, njeriut që më motivoi deri ditën e fundit të jetës së tij….askujt tjetër….”, ka shkruar ai.

Ai gjithashtu është shumë i njohur edhe për poezinë e tij ‘Kur vdiq baba’, e cila deri më sot është përkthyer në shumë gjuhë të botës dhe ka marrë një shpërndarje të madhe në rrjetet sociale. / KultPlus.com

Nënës i vdiqën dy fëmijët e parë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Arbër Selmani

Albana jetoi tri javë
por me kaq mbaroi fluturimi i saj
u copëtua
dikush gjykoi që ajo të mos jetonte
të mos lindte
të perëndonte.

Albana sot do të ishte e rritur, nënë
e dashuruar në poezinë franceze
njohëse e gjuhës së shenjave
shtatlartë, e zjarrtë, tmerrësisht e ngarkuar.

Ndoshta,
sa shumë ndoshta që nuk u definuan kurrë.

Albana jetoi tri javë
për të na thyer zemrat treqind vjet vetmie.

Albanës i dhanë kohë qesharake prej tri javësh
të gatuante, të vishej vet, të punonte në oborr
të shkruante një roman, të fitonte çdo garë këndimi
të mësonte psalme, të dashuronte me epsh
të dëshmohej, të tregohej
nuk mundi, dhe nuk jetoi
kështu vendosi gjykata vrastare e foshnjeve.

Albana sot do të ishte 40 vjeç

me palltot deri pak poshtë gjunjëve
me dhëmbë të bardhë, me fytyrë të pastër prej vajit të kokosit
e detajshme, e dehur prej klimaksit
ndoshta do ta bënte mamografinë.

Ndoshta,
këto ndoshta të bejnë të rrotullohesh në shtratin e të pamundurave.

Albanës, zanat, ia dhanë 21 ditë afat
të forcohej, të dilte në sheshin e qytetit
të bëhej presidente e shtetit
të shtegëtonte, të luante në violinë
ta thyente të keqen me mirësi.

Nuk ka shumë orë dita e një foshnjeje që vdes.

Me Albanin ishte ndryshe
Albani e pati shumë ftohtë
ishin tjera temperatura në motin kur ai lindi
ia lejuan veç disa frymëmarrje
syçkat e tij të skuqura numëruan katrorët e tavanit të spitalit
mbështjellur me çarshaf të bardhë
e me fat të përlyer zi.

Albani jetoi pak orë
nuk arriti të bëhej dikushi
nuk u bë as ëndërrimtar, as furrtar
as nuk shkoi kurrë në çerdhe fëmijësh
e këshilluan të provonte zanatin e mjekut
nuk kishte hapësirë, e pamundur.

Pa u bërë as njeri, e as flutur
Albani dha shpirt, me shpirt të këputur.

Albani sot mund të ishte roje burgu
trupmadh, plot rrudha
kurrë i dhënë pas alkoholit e cigareve
eliptik,
i rrasur thellë në oqeanin e të bëmave të mira
shpirt i huaj,
i vendosur si piktura më e bukur në çdo dhomë shtëpie.

Ky Alban sot do të ishte mashkull vigan
në kërkim të dashurisë, a pasurisë, a lumturisë
por në pak orë, i thanë të ngjiste malin më të rrëpirë
të bëhej mjek popullor
ja shkëputën kontratën e jetës, nuk mundi, e pati vështirë.

Një mal me detyra për Albanin
por u shua, si qumësht u vlua,
as gjykatës nuk mundi të paguante
botës nuk i plas për një foshnje më pak
njerëz të tmerrshëm do të lindin, do jetojnë përhera,
nëna natyrë është e zënë me halle tjera
e Albani pret ende t’i vijë pranvera.

Nënës i vdiqën dy fëmijët e parë
ata nuk janë në asnjë fotografi
janë dy numra inkubatorësh, pa asnjë sy

janë veç në këtë poezi
që po e shkruaj afër një shtëpie shëndeti
ku një bebe tjetër do të jetojë pak orë
dhe kaq,
pos nënës që e lindi,
nuk do të kujtohet më kurrë. / KultPlus.com

‘Jetova me vullnet se kërkova veç shëndet e prapë u bëra një tjetër çorbë pikante për kafshët në këtë qytet’

Posted on by Kult Plus

Arbër Selmani

Po të ma çante në mes trurin

Po të ma çante në mes trurin
mësuesja e biologjisë
kur në klasë të pestë më përplaste për tabelën e zezë,
fije të vogla do të rrëfenin për një fëmijë të përvuajtur
do të bënin dritë copat e thyera të kafkës sime
do të shihnit skena filmi ku mbizotëron trauma, rrahja, terrori, dora e hekurt e një edukatori
do të ngulfateshit që një djalë të vogël e shqyet në fëmijëri.

Po të ma çante në mes trurin
rrugaçi i lagjes
kur më goditi me shufër në mes të udhëkryqit afër shtëpisë,
qelizat do të shpërthenin si fishekzjarret në natën e lumtur
cipa e hollë do të ishte një tepih i kuq i shpalosur në gjak
do të shihnit, në rrugën e betonuar, një qenie që e vratë
do të shihnit një palcë kurrizore të lënduar, gërrithur si me shpatë.

Po të ma çante në mes trurin
komshiu i dy kateve më poshtë
kur më trullosi nëpër shkallë, në mes të një bisede,
do të shihnit mendime të mia të qelbura si shirita kasetash,
mendët e mia do ta mallkonin mirësinë, shoqërinë, fqinjësinë
do të vërenit dhimbjet e mëdha që i pata…
në copa pllakash të verdha
telat e kapur e të zënë peng,
lotët që atë ditë, dy orë më herët, nuk i derdha.

Po të ma çante në mes trurin
vetura e zezë që më hodhi tre hapa larg,
se i gjori harroi ta shtypte fraksionin e frenimit
lëvoret e nervave të mia do ta mallkonin secilën adrenalinë
do të shihnit hundë, sy, gojë, masakër, një poet të varfër
mërzitë e mia, gajlet, të shtrydhura, do t`ju kërkojnë përjetë llogari
do ta kuptonit se jetova me vullnet, se kërkova veç shëndet
e prapë, u bëra një tjetër çorbë pikante për kafshët në këtë qytet.

Po të ma çante në mes trurin
vetja ime, kur u rrëzova, në Tetovë, prej katit të dytë
të një ndërtese ende në mungesë banorësh,
nuk do të ndodhte asgjë, as ky libër, as kjo poezi
do të isha një shtatëvjeçar i shpërbërë, i mavijosur, ngjyrë hi
neuronet do të mi mbledhnit prej vendit të ngjarjes
do të shihnit sa shumë doja të jetoja, mëngjeset t`i sfidoja

po të më çahej ndonjëherë truri, nga një tjetër njeri,
se qenkam unë i çmenduri. / KultPlus.com

“Herën tjetër, bëhuni i saktë, dukshëm jeni inspiruar nga Azem Shkreli”

Posted on by Kult Plus

Arbër Selmani

Refuzime
Kjo poezi nuk i përmbushë kriteret e konkursit tonë
Kjo poezi është politikisht jokorrekte
Kjo poezi është sterile, nuk mund ta lë shtatzënë askënd
Kemi poezi të tjera që dashurisë ia lëpijnë gojën më mirë se kjo
Kjo poezi është e guximshme, por ka shprehje të thata
Kjo poezi ta tharton lukthin
Kjo poezi na tingëllon si e vjedhur, si e njohur
Kjo poezi nuk ka brum, dhe ne nuk kemi sitë për gjendjen e saj
Herën tjetër, bëhuni i saktë, dukshëm jeni inspiruar nga Azem Shkreli
Poezia ka brum, por e keni pjekur më shumë sesa kërkohet
Kjo poezi ka ofenduar rëndë integritetin e njërit prej redaktorëve tanë
Faleminderit për vargjet. Redaksia do ta shoshitë çdo zanore e bashkëtingëllore
Faleminderit për këtë cikël. Jemi të zhgënjyer, jeni poet mediokër
Faleminderit që na e besuat poezinë. Nuk besojmë që do t`ju shkruajmë më
Kjo poezi është kundër grave, redaktoret u çartën prej fjalëve tuaja
Kjo poezi stimulon sytë e mi të lotojnë gjak
Nuk e botojmë dot këtë poezi, inatet personale me ju janë ende prezente
A jeni mashkull që i shkruani një mashkulli tjetër, se nuk po ju kuptojmë?
Fatkeqësisht, kjo poezi është e dobët dhe varfanjake
Kjo poezi është në kundërshtim me politikat e donatorëve tanë
Kjo poezi është e nivelit të një fëmije tetë-vjeçar
Këto qenkan formulime që i lartësojnë lezbiket? Turp
Bravo për guximin, por nuk do të ju përfshijmë në antologji
Faleminderit për konkurimin tuaj. Jemi konkurs me nam. Jeni qesharak
Gjyshja ime shkruan poezi më bindëse se kjo
Poezia është diçka mbi mesatare, nuk jeni i pari që i thurni rreshta babait
Faleminderit për poezinë. Nuk shohim talent në penën tuaj
Kjo poezi tregon se nuk keni lindur për të qenë tregimtar
Kjo poezi është e shpifur, mendja juaj është e rrezikshme
Kjo poezi flet shumë për ju. E paskeni vetëbesimin e tepruar
Faleminderit që keni marrë kohë. Shkruani, por poezia nuk është habitati juaj
Poezia që na e keni dërguar nuk kuptohet as me lexim të pestë
Sinqerisht, nuk mund ta botojmë një poezi ku e thumboni pushtetin
Faleminderit për dërgimin e poezisë. Jemi revistë serioze, ju jeni poet i parëndësishëm,

Ju kemi refuzuar,
faleminderit. / KultPlus.com

Të pres në xhaminë e qytetit

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Arbër Selmani

Të pres në xhaminë e qytetit
mes lutjeve e mëkateve
eja thuaji Zotit se je më i vogël se ai
je turpi i jetës sime
eja lutu
jepi me gojë frazat që t’i mësoi Libri i Shenjtë
në hyrje, zhvishi këpucët
trosha buke jepi asaj gruas rome te dera,
ec në turmën e burrave,
dhe afrohu
ku të më gjesh.

Të pres në xhaminë e qytetit
eja falju Tokës, falju Diellit, falju kafshëve
çdo shpirti që shtrëngon
jam në rendin e parë
eja dhe bashkë flasim
eja përmendja të madhërishmit, sa i pafuqishëm je ti
ti, plaga e madhe e dashurisë.

Të pres në xhaminë e qytetit
eja në tempull, ti krimb i keq
eja dylufto me kohën kur ishe burrë i mirë
kur ishe insan
i kam hapur dritaret, hoxha po e pret shiun
unë po të pres ty
qyteti po e pret këngën e shpëtimit.

të pres në xhaminë e qytetit
të vish
të kuptohemi për herë të parë.

vishe këmishën e gjelbër, bëhu mbret i fesë islame
shikojmë kupolat, sherefet, minaret,
ti qan për veten
unë qaj pse nuk qava kurrë.

Të pres në xhaminë e qytetit
Eja, edhe nëse nuk më do
Eja se ke heshtur boll
mendja jote ka agjëruar gjatë,
Eja e thuaji të madhit dhe shokëve të tij
që njerëzit e mirë sot nuk janë në këtë xhami.

Të pres në xhaminë e qytetit
eja, të lutem, sepse as unë nuk të dua
përkulemi në tepihun e pastër kadife
te dera, gjuaji përtoke pallavrat që të mbajnë gjallë
Ulu afër meje, mos e shaj krijuesin.

Më gjej në qetësi, jam aty ku ulet njeriu i mjerë
afrohu, mos ma kap dorën,
mbylle gojën, lutu për mua a për veten,
jam duke të pritur
në xhaminë e fundit të dy jetëve tona. / KultPlus.com

‘Sot nuk ka kuptim më shtypja e aparatit, pa fotograf…’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Arbër Selmani

Sot sikur më është ngulë një thikë në trup.
se,
kur vdes një fotograf, e mendoni dot
sa shkrepjet vdesin
sa fokuset, sa buzëqeshjet, sa imazhi, sa mirazhi
sa dritë e bardhë e balancuar
aty këtu ecjet, shatërvanet, kodrat, përqafimet,
fiken ditët kur ky djalë jetoi, shuhen projektet,
rrudhen fytyrat e krejt atyre që ai i akullësoi
i ndaloi, i jetësoi, i ngriu,
në krejt këto fotografi.

se dreqi ta hajë
le të bëhen këto fotografi
krejt bardhë e zi, pa pikë ngjyre
pardje e pashë për herë të fundit atë nur fytyre
çka i duhet shkëlqimi këtij qyteti,
kur në fotografi vdesin njerëzit, vdes Hana, vdes Deti
sot edhe Ahmedi.
vdesin festivalet, vdesin martesat, fejesat, ditëlindjet
pritjet
mbledhitë shoqërore në Brezovicë, kamerat, një dashuri e munguar,
shkronjat janë të tepërta, se ai djalë pati pak fjalë
por pati duar, pati jetë,
me fotografi, pa fjalë bëjeni atë epitaf,
sot nuk ka kuptim më shtypja e aparatit, pa fotograf. / KultPlus.com