Etiketë: Poezi nga Bujar Meholli.

Poezi nga Bujar Meholli

(pasazhe humoristike)

I

Qe bërë goxha kohë prej
se e dashura ime me shoqet e saj
i kishin hyrë aventurës së shopingut
derisa unë si një tuhaf i vërtet e prisja…
Po prisja në qoshen e kafenesë
te ai kolltuk në të cilin shpesh
mendoj se do të më zërë vdekja…
Lexova një pjesë të mirë
të librit “Udhëtim në Garabanjën e madhe”
dhe mora pjesë si dëshmitar
kur dy kamerierët u ndeshën
dhe i përplasën ushqimet,
qesha me zë,
një zotëri me cilindër në kokë
me dhembje stomaku vej e vinte
afër wc-së
derisa tjetri aty brenda me gjasë po meditonte…
Së fundmi erdhi e dashura ime
veshur ala frënga
më tha se nuk gjeti gjë për shijen e saj,
dhe se donte të shihte në aksh dyqanin.
Duke bërë ajo shoping,
unë planifikoja ta lexoja gjithë
“Komedinë njerëzore”.
Epo femrat duhet t’i…
kënaqim aq sa (si) mundemi.

II

Bobo, ç’ne! Ç’është kjo?
Në kafenenë K paska mbrëmje xhazi?
Rruga e shtruar me gjethe të kuqërremta
dhe qielli me pamje piktoreske
krijonin ambient erotik në qytet.
Ne po ecnim ngadalë krah për krahu.
E pra, vogëlushja ime le të futemi…

III

Ca çuna loznin në kuartet
ritmet më të njohura të xhazit dhe suingut
atje në qosh të kafenesë.
Porsa hymë, jehonin tingujt
e “It don’t mean a thing”.
— Mamma mia! thirra.
Përreth tablotë kubiste t’i merrnin sytë.
E dashura ime lozonjare më sillet
porsi kotele,
derisa ia merr një gajasje të lezetshme porsa bëj kah çunat.
Se prej nga më janë shqepur
pantallonat në vijë të hollë
aty ku mbaron shpina
dhe fillojnë vithet.
E po, ç’rëndësi ka tashmë?
Shijoheshin çastet në maksimum
kur u errësua ndjeshëm vendi
dhe nisi një ritëm xhazi slow.
Më duket se ishte “tea for two” apo tinguj kësisoj.
Lëviznim, kërcenim,
ia kapa duart dhe e ftova
në vallëzim,
munda ta ndjej aromën mistike të floknajës së saj…

IV

“Tenisoni im i ëmbël” më thoshte me zë miklues
dhe fuste gishtat në mjekrën time,
(ç’ndodhte me mua në këtë çast,
s’mund ta them…)
U puthëm paq,
çfarë ndjenje kur i bashkuam gjuhët…,
madje duart e mia
lodruan lirshëm nëpër gjokset e saj…
Tërë kohën ndjeja se diçka s’po
shkonte
megjithëse shijova një palë buzë të ëmbla
dhe lëkurën e butë,
ky “Tenisoni” seç më turbullonte;
kur pushoi muzika dhe u ndezën dritat
u vërtetua gjithçka,
fare pranë meje qe një këngëtare
e njohur xhazi,
pas pak do të performonte,
kushedi se për kë më kishte marrë?
I qeshëm lehtë njëri-tjetrit
derisa e dashura ime me flokët
përpjetë, krejt e acaruar,
mbante një gotë të madhe
që për ca sekonda do të përfundonte
në kokën time… / KultPlus.com

Poezi nga Bujar Meholli.

Kam ëndrruar të të shoh veshur në argjend,
ti ishe një engjëll nga qielli zbritur,
dhe nesër veshur me vello
bashkë me babain për dore në altar do të shkosh;
kambanat do të bien siç bien nëpër festa,
kujtimet më të bukura për ty do t’i ruaj…

Laureta ime, vashëz e dashur,
babai për ty serenadë do të këndojë.
Unë me duart që më dridhen nga emocionet
këtë këngë nisa ta shkruaj për ty…

Në djep kur të përkundnin,
ah! sa bukur, nina-nana të këndonin,
dhe, së shpejti kur nënë do të jesh,
do ta kuptosh mirë dashurinë e çiltër.
Me vellon e bardhë të dasmës sate,
më e bukura në botë do të bëhesh…
Kur një ditë do të bëhem gjysh,
nina-nana mbesave do t’u këndoj…

Gëzim e hare anembanë fshatit,
sepse ti, ti nesër do të martohesh,
çdoherë ishe aq e butë dhe e ëmbël,
ti meriton lumturinë e botës…

Hëna mbi male do të vendoset,
oborrin e vjetër, ah! lehtë do ta ndriçojë,
të gjithë fshatarët herët do të zgjohen,
do ta shijojnë së bashku serenadën
që babai do t’ia marrë për ty.
Vajzë e bukur, nesër do të jesh e martuar…

Nata shumë e gjatë do të jetë,
ah! pritja sa e lodhshme
deri nesër – kur atje në kishë
djaloshi do të të pres,
dhe do t’i premtoni njëri-tjetrit
se do të jeni të sinqertë…
Ajo është dashuria e vërtetë!

Laureta ime, vashëz e dashur,
babai për ty serenadën do ta këndojë.
Me duart që nga emocionet më dridhen,
këtë këngë shkrova për ty…/KultPlus.com

Poezi nga Bujar Meholli.

Rrugëve kryq e tërthor u rashë,
në çdo kthesë shkova
në çdo vend zhbirilova,
për pak miqësi.
Gjë nuk gjeta!
Por nëse buzëqeshja e rreme
quhet miqësi,
të tilla mora çdokund.
Ata po ia thoshin këngës,
kur unë këmbëzbathur,
u afrova dhe më thanë:
— Shoku, këtu s’je i ftuar
kështu që bën mirë të largohesh.
M’i rrahën krahët miqësisht, teksa më përcollën…
Kudo më shoqërojë buzëqeshja,
edhe kur me vajzat u takova.
Buzëqeshjet e sheqerosura,
ato m’i përplasën fytyrës,
dhe me njëfarë keqardhjeje
tërë kohën më panë.
— Vogëlush, tekefundit je mjaft simpatik, por s’ke çfarë kërkon këtu, më thanë njëzëri…
Nëpër orët e stërzgjata,
të kaluara në vetmi,
shpeshherë vrisja mendjen;
ç’duhet të ketë njeriu për të zënë miqësi?
Kur ja, fare pranë meje kaloi një manjat, mesa duket,
prapa të cilit dyzinë njerëzish vraponin;
atëherë e mora vesh, sesi mund t’i zësh miqtë,
gjersa po ecja poshtë rrugës me duart në xhepat e frakut tim të leckosur…

Prishtinë, 2018./ KultPlus.com