Ai e kalon shpirtin si një thikë dhe unë i sondoj peisazhet herë i zymtë, herë i vrerosur ku korbecë të zinj katran krrokin kaq me zë të lartë sa të gërvishtin muret e zemrës. Kalon nëpër kopshte të këndshme zbukuruar me margarita të bardha dhe ngrohur nga një diell i vakët pranverë. Por kur linfa e saj Arrin kulmin shpërthen gjethja njolloset. Tampon i vetëm për të tillë plagë…/ KultPlus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.
një poezi është një qytet plot rrugë dhe puseta plot me shenjtë, heronj, lypësa, të marrë, plot me banalitet dhe me gjëra për t’u pirë, plot me shi dhe bubullimë dhe me periudha thatësire, një poezi është një qytet në luftë, një poezi është një qytet që pyet një lavjerrës pse, një poezi është një qytet që digjet, një poezi është një qytet nën bombardime sallat e saj të berberëve plot me sarhoshë cinikë, një poezi është një qytet ku Zoti kalëron nëpër rrugët si Lady Godiva, ku qentë angullijnë natën, e bëjnë flamurin t’ia mbathë; një poezi është një qytet me poetë, për me tepër shumë të ngjashëm mes tyre e lakmiqarë dhe plot me ankime… një poezi është ky qytet tani, 50 mile nga asgjëja, 9, 09 e mëngjesit, shija e pijes dhe e cigareve, as policë as të dashuruar që enden rrugëve, kjo poezi, ky qytet, që kyç dyert e veta, i barrikaduar, pothuaj bosh, i përzishëm pa lotë, i plakur pa mëshirë, me malet plot shkëmbinj të ashpër, me oqeanin si një flakë trumze, një hënë e privuar nga madhështia, një muzikë e lehtë dritaresh të thyera…/ Kultplus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot.
Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme. Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj./ KultPlus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme. Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj./KultPlus.com
Një poemë është një qytet i mbushur me rrugë dhe kanale me shenjtorë, heronj, lypës, të çmendur, me banalitet dhe dehje sarhoshësh, me shi dhe bubullima dhe periudha thatësire, një poemë është një qytet në luftë, … një poemë është një qytet që i kërkon përsenë një ore, një poemë është një qytet në flakë, një poemë është një qytet në armë berberhanet e saj për burra të mbushura me pijanecë cinikë, një poemë është një qytet ku Zoti kalëron lakuriq nëpër rrugë si Lady Godiva, ku qentë lehin natën, dhe përndjekin flamurin ; një poemë është një qytet poetësh, shumica mjaft të ngjashëm dhe ziliqarë e idhnakë… një poemë është ky qytet tani, 50 milje larg nga askund, në 9.09 të mëngjesit, shija e alkoolit dhe cigareve, pa polici, pa të dashuruar, duke ecur nëpër rrugë, kjo poemë, ky qytet, që i mbyll dyert, i barrikaduar, pothuaj bosh, funebër pa lot, që mplaket pa mëshirë, malet prej shkëmbi të ashpër, oqeani si një flakë lavande, një hënë pa madhështi, një muzikë e vogël e ardhur nga dritare të thyera… një poemë është një qytet, një poemë është një komb, një poemë është bota… dhe tani po e fus këtë nën gotë për shqyrtimin e hollësishëm të botuesit të çmendur, dhe nata është gjithandej dhe ca zonja të zbehta të thinjura mbajnë radhën, një qen ndjek një qen deri në gji, trompetat thërrasin trekëmbëshin, ndërkohë që ca njerëz të vegjël dërdëllisin mbi gjëra që s’mund t’i bëjnë. / KultPlus.com
ta dini; sërish jam këtu, i dehur, po e dëgjoj Çajkovskin në radio. Jezu, e kam dëgjuar para 47 vjetësh, kur isha shkrimtar që vdiste urie, e ja tash këtu prapë, e tash kam fituar famë të pjesërishme si shkrimtar, e vdekja bredh nëpër këtë dhomë, poshtë-lart duke m’i pirë purot e mia, dhe verën time me gllënjka të vockëla, derisa Çajku me ngulm merr hakun me Pathetiquen e vet, njëfarë rrugëtimi ka qenë, e i gjithë fati që pata pasur qe, ai që zaret i pata hedhur bash ashtu si duhej:
vdisja urie për artin tim, vdisja sall që t’i shtija në dorë 5 minuta të mallkuar, 5 orë, 5 ditë – e krejt çka doja ishte ta nxirrja fjalën prej vetes;
fama, paraja, s’e çaja fare kokën për to: doja sall ta nxirrja atë fjalë nga vetja e ata më donin buzë presës së stampimit, linjës së montimit në fabrikë donin të bëhesha magacinier në shtëpi mallrash.
mirë de, thotë vdekja, derisa endej nëpër dhomë, kot e ke do të të rrëmbej çfarëdo që të kesh qenë: shkrimtar, shofer taksie, kodosh, kasap, parashutist, do të të kap…
mirë e ke zemër, i them, e tash pijmë së bashku derisa 1 pas mesnate kalon me ngadalë në 2 pas mesnate dhe sall ajo e di çastin e duhur, por unë përnjëmend e kam mashtruar: i kam pasur 5 minutat e mi të mallkuar e bile, bile edhe më tepër./KultPlus.com