Derisa ta vrasim luftën

Poezi nga Dije Demiri-Frangu

E di ju do t’flini me frikën për gjymtyrët e atdheut
Për drekën e fëmijëve lodrat e tyre
Do t’i mbyllni dritaret me perde të trasha
T’mos e shihni qiellin si ua masakrojnë vrasësit
Zemrat do t’i keni shesheve udhëve
Nëpër gjethet e atdheut nëpër lumenjtë e tij
do flini e do zgjoheni me vdekjen
nëpër trosha buke fytyrën do t’ia shihni
Do t’i fusni shtëpitë në valixhe për të ikur nga absurdi
unë nuk e kuptoj luftën
më duket psikologji e komplikume
Po krejt kështu disi ka qenë në Kosovë
E në shumë atdhe të tjerë
Do të jetë
Derisa ta vrasim luftën / KultPlus.com

E nisa një pako duhan për Paris

Poezi nga Dije Demiri-Frangu

I mblodha si gurë të lashtë
foljet që dinë të rrëfejnë e të kallxojnë kujtime njerëzish
I mblodha disi me kujdes që rrëfimi të bëhej I bukur
E nisa rrëfeja para gjetheve të parkut në Prishtinë
Për brezin e humbur të shkrimtarëve
Gjethet më njifnin si trungun e tyre
dhe qanin bashkë me mua
unë qava si nga ndonjë pendesë e madhe
mora forcë e hodha pakon e duhanit në Paris
t’mos mblidhte më bishta cigaresh nëpër rrugica
Orveli
njeriu që jeta i kalonte si kërcim hardhuce
sa i madh ishte e kishte humbur si bubrrec në shkretëtirën jetës
shumë pimë duhan bashkë atë ditë
S’mund e shihja duke mbledhur bishta cigaresh në Paris
I hodha pakon e duhanit përmes ajrit përmes fjalëve
Sa kujtim të bukur bëra për vete
E gjethet vazhdonin të dridheshin nga rrëfimi im / KultPlus.com