‘Xixëllojë, eshkë mitare e mendjes sime’

Poezi nga Enver Gjerqeku

Xixëlloja

Ti flutorake e pangushllueme n’errësi
Dhe pjesë e diellit të plasun
Ti yll i kallun e në shkamb i rrasun
Që lind mbas muzgut e bredh në stuhi
Xixëllojë, eshkë mitare e mendjes sime
Gurrë e ndezun e livadheve të mija;
Xixëllojë, komet që të pret gjithsija –
Frymë e vringllueme, xixë për premtime
Ti je flakë e fjalës – poezi e shkrueme-
Dalë nga afshi yne – votër e pikllimit
Ti je shpuzë pa plang e mall’ i prendimit
Ti i ndriçon netët – kangët e harrueme
E frymzimin e mban në flatrimin tand
Që n’qerpik’t e mij tashi digjet gand / KultPlus.com

‘Për ju bukë e krypë prore do të ndaj’

Poezi nga Enver Gjerqeku 

Kodrat e Dukagjinit

Po digjen flakë n’zjarr t’blerimit
Kësulat e fushave t’arta gjiplote.
Lumejt’ – udhëtarë t’palodhun n’mote
Vrapojnë me i zanë rrezet e agimit.

Si plis me nji sy në cikolet e veta
E vejnë borën për lindje e për dekë,
E s’guxon kush veç puhisë m’i prekë,
Kur nata zbret n’to me krahë t’le’ta.

O ujdhesa t’kohës mbi liqej t’grunit,
Që dënesni nën ortiqe, breshën e shi
E trupin e çlodhni nën hije t’drunit,

Në shputat e mia barin tuej e báj,
Nën gishtat e mi damar’t tuej i ndi’,
Për ju bukë e krypë prore do të ndaj. / KultPlus.com

‘Për ju bukë e krypë prore do të ndaj’

Poezi nga Enver Gjerqeku 

Kodrat e Dukagjinit

Po digjen flakë n’zjarr t’blerimit
Kësulat e fushave t’arta gjiplote.
Lumejt’ – udhëtarë t’palodhun n’mote
Vrapojnë me i zanë rrezet e agimit.

Si plis me nji sy në cikolet e veta
E vejnë borën për lindje e për dekë,
E s’guxon kush veç puhisë m’i prekë,
Kur nata zbret n’to me krahë t’le’ta.

O ujdhesa t’kohës mbi liqej t’grunit,
Që dënesni nën ortiqe, breshën e shi
E trupin e çlodhni nën hije t’drunit,

Në shputat e mia barin tuej e báj,
Nën gishtat e mi damar’t tuej i ndi’,
Për ju bukë e krypë prore do të ndaj. / KultPlus.com

Kodrat e Dukagjinit

Poezi nga Enver Gjerqeku

Po digjen flakë n’zjarr t’blerimit 
Kësulat e fushave t’arta gjiplote. 
Lumejt’ – udhëtarë t’palodhun n’mote 
Vrapojnë me i zanë rrezet e agimit. 

Si plis me nji sy në cikolet e veta 
E vejnë borën për lindje e për dekë, 
E s’guxon kush veç puhisë m’i prekë, 
Kur nata zbret n’to me krahë t’le’ta. 

O ujdhesa t’kohës mbi liqej t’grunit, 
Që dënesni nën ortiqe, breshën e shi 
E trupin e çlodhni nën hije t’drunit, 

Në shputat e mia barin tuej e báj, 
Nën gishtat e mi damar’t tuej i ndi’, 
Për ju bukë e krypë prore do të ndaj. / KultPlus.com

‘Se si njëherë moti ish feniks ndër ne’

Nga Enver Gjerqeku 

Dilema e këngës

A ky është kthimi, apo hap zbrazëtie? 
Dielli kështu më zgjon? Apo rigon shi? 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie. 
Kah do vemi, ditë, kur asgjë nuk ndi? 

A jam tash i zgjuar, apo m’mashtron drita? 
Ndëgjoj hap’n e vjeshtës, lulja fle në mua. 
Çdo gjë që dash’rova – tek ajo s’arrita – 
Askund ndonjë thnegël, sa për t’më shoqërua. 

Kënga e munduar kishte për të treguar: 
Se si njëherë moti ish feniks ndër ne. 
Po. Është ajo vetë, që kurrë pa u friguar, 
U la prore n’gjak, n’stuhi dhe rrufe. 

Po ç’është tani kjo? Ëndërr o hap lashtësie? 
Malli kështu më zgjon? Jo! Është hap’ humnera. 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie, 
Që për sy të mi presin untë përhera. / KultPlus.com

‘Xixëllojë, eshkë mitare e mendjes sime’

Poezi nga Enver Gjerqeku

Xixëlloja

Ti flutorake e pangushllueme n’errësi
Dhe pjesë e diellit të plasun
Ti yll i kallun e në shkamb i rrasun
Që lind mbas muzgut e bredh në stuhi
Xixëllojë, eshkë mitare e mendjes sime
Gurrë e ndezun e livadheve të mija;
Xixëllojë, komet që të pret gjithsija –
Frymë e vringllueme, xixë për premtime
Ti je flakë e fjalës – poezi e shkrueme-
Dalë nga afshi yne – votër e pikllimit
Ti je shpuzë pa plang e mall’ i prendimit
Ti i ndriçon netët – kangët e harrueme
E frymzimin e mban në flatrimin tand
Që n’qerpik’t e mij tashi digjet gand / KultPlus.com

‘Për ju bukë e krypë prore do të ndaj’

Poezi nga Enver Gjerqeku 

Kodrat e Dukagjinit

Po digjen flakë n’zjarr t’blerimit
Kësulat e fushave t’arta gjiplote.
Lumejt’ – udhëtarë t’palodhun n’mote
Vrapojnë me i zanë rrezet e agimit.

Si plis me nji sy në cikolet e veta
E vejnë borën për lindje e për dekë,
E s’guxon kush veç puhisë m’i prekë,
Kur nata zbret n’to me krahë t’le’ta.

O ujdhesa t’kohës mbi liqej t’grunit,
Që dënesni nën ortiqe, breshën e shi
E trupin e çlodhni nën hije t’drunit,

Në shputat e mia barin tuej e báj,
Nën gishtat e mi damar’t tuej i ndi’,
Për ju bukë e krypë prore do të ndaj. / KultPlus.com

‘Se si njëherë moti ish feniks ndër ne’

Nga Enver Gjerqeku 

Dilema e këngës

A ky është kthimi, apo hap zbrazëtie? 
Dielli kështu më zgjon? Apo rigon shi? 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie. 
Kah do vemi, ditë, kur asgjë nuk ndi? 

A jam tash i zgjuar, apo m’mashtron drita? 
Ndëgjoj hap’n e vjeshtës, lulja fle në mua. 
Çdo gjë që dash’rova – tek ajo s’arrita – 
Askund ndonjë thnegël, sa për t’më shoqërua. 

Kënga e munduar kishte për të treguar: 
Se si njëherë moti ish feniks ndër ne. 
Po. Është ajo vetë, që kurrë pa u friguar, 
U la prore n’gjak, n’stuhi dhe rrufe. 

Po ç’është tani kjo? Ëndërr o hap lashtësie? 
Malli kështu më zgjon? Jo! Është hap’ humnera. 
S’do t’i kthehem barit, as asaj errësie, 
Që për sy të mi presin untë përhera. / KultPlus.com