Etiketë: Poezi nga Eugenio Montale

Poezi nga Eugenio Montale
Përktheu Orjela Stafasani

Kam zbritë tu’ ta mbajtë dorën, 
t’paktën një milion shkallë 
Dhe tash që s’je ma, 
boshllëku asht në çdo hap. 
Gjithsesi i shkurtë ka qenë udhëtimi ynë i gjatë. 
I imi ende vazhdon, 
s’ka ma nevojë për rastësitë, 
rezervimet, kurthet, 
përbuzjet e atij që beson se realiteti asht ai që shikon. 
Kam zbritë miliona shkallë tu’ ta mbajtë dorën 
Jo veç pse me katër sy ndoshta shihet ma mirë. 
Me ty i kam zbritë sepse e dija që nga ne të dy T’vetmit sy të vërtetë, 
edhe pse kaq të turbullt, 
ishin të tutë./ KultPlus.com

Poezi nga Eugenio Montale

Kam zbritë tu’ ta mbajtë dorën, 
t’paktën një milion shkallë 
Dhe tash që s’je ma, 
boshllëku asht në çdo hap. 
Gjithsesi i shkurtë ka qenë udhëtimi ynë i gjatë. 
I imi ende vazhdon, 
s’ka ma nevojë për rastësitë, 
rezervimet, kurthet, 
përbuzjet e atij që beson se realiteti asht ai që shikon. 
Kam zbritë miliona shkallë tu’ ta mbajtë dorën 
Jo veç pse me katër sy ndoshta shihet ma mirë. 
Me ty i kam zbritë sepse e dija që nga ne të dy T’vetmit sy të vërtetë, 
edhe pse kaq të turbullt, 
ishin të tutë.
Përktheu Orjela Stafasanii./ KultPlus.com

Poezi nga Eugenio Montale

Veç ajo ndijonte tingujt
e heshtjeve të mia. Me raste
druhesha se mos koha pengestare
ia mbathte teksa flisnim.
Paskëtaj humba kujtesën
dhe ja tek gjendem duke folur
rreth saj me ty, mes dredhash duhani
q’e fshehin ngashërimin tonë.
Ja se ç’qenka ndryshe te kjo
vetja ime: ndjenja, vetë e patrajtë,
në kët’ ditë që është veç përmallimi.

Nga përmbledhja “Diario postumo: 66 poesie e altro”
(shqip – Edon Qesari)