Etiketë: Poezi nga Federico Garcia Lorca

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.

Hija e shpirtit tim!

Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shndrrohet,
Në albastër shpirti.

(Hija e shpirtit tim!)

Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.

Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.

Hija e shpirtit tim!

Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.

Bilbili im!
Bilbil!
A po këndon?/ KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet.
Druri që zhvishet,
Dhoma ime vetmitare
Dhe portretet e vjetra,
Dhe libri për t’i prerë fletët…

Mërzia kjason nga mobiliet
Dhe nga shpirti im.

Ndoshta
Natyra më fsheh
Fytin e saj kristalin.

Më dhembin pejzat e zemrës
Dhe pejzat e shpirtit.
Po të flas,

Siç rri tapa mbi ujë,
Fjalët e mia rrinë pezull në ajër.

Vetëm sytë e tu
Më bëjnë të vuaj thellë,
Trishtim i dikurshëm,
Trishtim i nesërm.

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet./KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Sa të rënda janë ditët.
Në asnjë zjarr nuk mund të ngrohem,
nuk më qesh më asnjë diell,
gjithçka është bosh,
çdo gjë është e akullt e pa mëshirë
madje edhe të shtrenjtat yje të qarta
më shikojnë pa ngushëllim,
qysh kur kam kuptuar në zemrën time,
që edhe dashuria mund të vdesë./KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet.
Druri që zhvishet,
Dhoma ime vetmitare
Dhe portretet e vjetra,
Dhe libri për t’i prerë fletët…

Mërzia kjason nga mobiliet
Dhe nga shpirti im.

Ndoshta
Natyra më fsheh
Fytin e saj kristalin.

Më dhembin pejzat e zemrës
Dhe pejzat e shpirtit.
Po të flas,

Siç rri tapa mbi ujë,
Fjalët e mia rrinë pezull në ajër.

Vetëm sytë e tu
Më bëjnë të vuaj thellë,
Trishtim i dikurshëm,
Trishtim i nesërm.

Mbrëmje me shi si pikturë ngjyrëvenitur…
Dhe gjithçka ndjek rrjedhën e vet./ KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.

Hija e shpirtit tim!

Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shndrrohet,
Në albastër shpirti.

(Hija e shpirtit tim!)

Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.

Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.

Hija e shpirtit tim!

Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.

Bilbili im!
Bilbil!
A po këndon?./KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Sa të rënda jane ditet.
Në asnjë zjarr nuk mund të ngrohem,
nuk më qesh më asnjë diell,
gjithçka është bosh,
çdo gjë është e akullt e pa meshirë
madje edhe të shtrenjtat yje të qarta
më shikojnë pa ngushëllim,
qysh kur kam kuptuar në zemrën time,
qe edhe dashuria mund të vdesë./ KultPlus.com

Poezi nga Federico Garcia Lorca

Nis vaji i kitarës.
Thyhen kupat e agimit.
Nis vaji i kitarës.
Është e padobishme ta heshtësh.
Është e pamundur ta ndalësh.
Qan mërzitshëm
sikur qan uji,
sikur qan era
përmbi dëborë.
Është e pamundur ta heshtësh.
Qan për gjëra të largëta.
Për rërën e të nxehtit Jug
që kërkon kamelie të bardha.
Qan shigjetën pa nishan,
mbrëmjen pa ag
dhe të parin zog të vdekur
përmbi degë.
Ah, kitarë! Zemër e plagosur nga pesë shpata.

Përktheu: Fatbardha Statovci