Poezi nga George Gordon Byron
Para nisjes, vashë Athine,
Kthema ti at’ zemrën time!
A, meqë u shkul nga gjiri’ vet
Mbaje pra e merr atë çka mbet’.
Besën, para nisjes, ma dëgjo,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Për ato gërsheta pa të sosur,
Erëra t’Egjeut q’u vijn’ rrotull;
Për ato qepalla shkruar në të zi,
Puth faqkat që çelin plot butësi;
Për syçka si kaprollë, t’ashprat ato,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Për ato buzë që digjem gjithnjë;
Për atë bel që aq dua ta zë;
Për lulet e mbledhura që thonë
Çka asnjë fjalë dot s’e sqaron;
Për hare a breng’ dashurie, cilëndo,
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Vashë Athine! Unë kam shkuar.
Mendo mua, e shtrenjtë! i vetmuar.
Paçka se për Stamboll mora flatrim
N’Athinë kam zemrën, kam shpirtin tim:
A mund të të mos dua më? Jo!
Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ.
Shënim: Ζωή μου, σᾶς ἀγαπῶ (Zoí mu, sas agapó), nga greq. “Jeta ime, të dua.”
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
