Poezi nga Heinrich Heine
Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.
Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
– I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?”
– Unë jam poet gjerman,
I njohur n’atë vend;
Askush mua s’më ndan
Më t’mirët kur përmend.
Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s’mbaron
Çdokush dhe timen njeh.”/KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Mi puthe buzët gjer në dhembje,
Tani duhen shëruar,
Po s’mi shërove gjer në mbrëmje,
Ta marrim dhe më shtruar.
Përpara ke natën e tërë,
E mira ime, ti!
Ajo çka mbetet për t’u bërë
Është puthja mbushur shpirtësi. / KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.
Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
– I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?”
– Unë jam poet gjerman,
I njohur n’atë vend;
Askush mua s’më ndan
Më t’mirët kur përmend.
Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s’mbaron
Çdokush dhe timen njeh.”/ KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.
Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
– I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?”
– Unë jam poet gjerman,
I njohur n’atë vend;
Askush mua s’më ndan
Më t’mirët kur përmend.
Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s’mbaron
Çdokush dhe timen njeh.”/ KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Ti vajzë e bukur e peshkatarit
Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.
Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
– I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?”
– Unë jam poet gjerman,
I njohur n’atë vend;
Askush mua s’më ndan
Më t’mirët kur përmend.
Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s’mbaron
Çdokush dhe timen njeh.” / KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Të dy duheshin, por asnjëri
s’donte tjetrit t’ia rrefejë vërtet;
Ata kaq armiqësisht këqyreshin
Dhe nga dashuria sa s’vdisnin krejt.
Në fund u ndanë dhe njeri-tjetrin
Vec në ëndrra herë pas here shihnin;
Ata qëmoti kishin vdekur
Dhe zor të ngjajë që këtë e dinin.
Shqipëroi: Synim Selimi/ KultPlus.com
Poezi nga Heinrich Heine
Mi puthe buzët gjer në dhembje,
Tani duhen shëruar,
Po s’mi shërove gjer në mbrëmje,
Ta marrim dhe më shtruar.
Përpara ke natën e tërë,
E mira ime, ti!
Ajo çka mbetet për t’u bërë
Është puthja mbushur shpirtësi. / KultPlus.com
