Jacques Prévert. Përshtati në shqip Arjola Zadrima.
Oh, do të kisha dashtë shumë
që edhe ti t’kujtoje ditët e lumtuna
të dashnisë tonë.
Sa e bukur ishte jeta,
e sa djegës ishte dielli.
Me pirgje bijn gjethet e vdekuna.
A e sheh: nuk kam harrue,
gjethet e vdekuna bijn me pirgje
si kujtimet e keqardhjet,
dhe era e veriut merr gjithçka me vedi
në natën ma të ftohtë që harron.
A e sheh: nuk e kam harrue
kangën që më ke këndue…/ KultPlus.com
Poezi nga Jacques Prévert
Mos harro Barbara!
Binte shi ate dite ne Brest
E ti e qeshur ecje
E lehte,e gezuar,e bere qull
Nen litaret e shiut…
Mos harro Barbara!
Shiu s’pushonte ne Brest
E ne u pame ne rrugen Siam,
Ti qeshje
E une te buzeqesha
Ty qe nuk te njihja
Ti qe nuk me njihje
E mban mend
Pa tjeter e mban mend ate dite!
Nje burre nen nje porte qe strehuar
Dhe thirri emrin tend:
– Barbara!
E ti rende drejt tij neper shi
Hareshem,e qeshur tere lumturi
E ne krahe ju hodhe…
Mos e harro kete Barbara
E mos u deshpero ne se te flas me ti
Keshtu u flas te gjithe atyre qe dua
Edhe kur i kam pare vetem nje here
Keshtu u flas te gjithe te dashuruarve
Edhe pse s’i kam njohur kurre!
Mbaje mend Barbara
Mos e harro
Ate shi te bute e te lumtur
Mbi fytyren tende te bukur
Ne ate qytet te lumtur
Ate shi mbi det,
Mbi molo,
Mbi anijen Ouessant!
Oh, Barbara
Lufta eshte idiotesi !
Ku je,ku ndodhesh ti tani
Nen kete shi te metalte
Prej zjarri ,celiku,e gjaku ?
Ku eshte ai qe ne krahe
Te shtrengonte plot dashuri
Eshte vrare,zhdukur ,a eshte ende gjalle ?
Oh ,Barbara
Bie pambarim shi ne Brest
Sic binte atehere,
Por s’eshte njelloj
Gjithcka ka ndryshuar
S’eshte shi kobi a dhimbje patreguar
S’eshte me as stuhi
Hekuri,celiku e gjaku
Por thjesht ca re te mbetura
Hequr zvarre si lango rrugesh
Si zagare qe heqin shpirt
Perrenjve te Brestit
E qe kalben larg
Larg,shume larg
Aty ku gjurme
S’u mbetet me …”/KultPlus.com
Poezi nga Jacques Prévert
Mos harro Barbara!
Binte shi ate dite ne Brest
E ti e qeshur ecje
E lehte,e gezuar,e bere qull
Nen litaret e shiut…
Mos harro Barbara!
Shiu s’pushonte ne Brest
E ne u pame ne rrugen Siam,
Ti qeshje
E une te buzeqesha
Ty qe nuk te njihja
Ti qe nuk me njihje
E mban mend
Pa tjeter e mban mend ate dite!
Nje burre nen nje porte qe strehuar
Dhe thirri emrin tend:
– Barbara!
E ti rende drejt tij neper shi
Hareshem,e qeshur tere lumturi
E ne krahe ju hodhe…
Mos e harro kete Barbara
E mos u deshpero ne se te flas me ti
Keshtu u flas te gjithe atyre qe dua
Edhe kur i kam pare vetem nje here
Keshtu u flas te gjithe te dashuruarve
Edhe pse s’i kam njohur kurre!
Mbaje mend Barbara
Mos e harro
Ate shi te bute e te lumtur
Mbi fytyren tende te bukur
Ne ate qytet te lumtur
Ate shi mbi det,
Mbi molo,
Mbi anijen Ouessant!
Oh, Barbara
Lufta eshte idiotesi !
Ku je,ku ndodhesh ti tani
Nen kete shi te metalte
Prej zjarri ,celiku,e gjaku ?
Ku eshte ai qe ne krahe
Te shtrengonte plot dashuri
Eshte vrare,zhdukur ,a eshte ende gjalle ?
Oh ,Barbara
Bie pambarim shi ne Brest
Sic binte atehere,
Por s’eshte njelloj
Gjithcka ka ndryshuar
S’eshte shi kobi a dhimbje patreguar
S’eshte me as stuhi
Hekuri,celiku e gjaku
Por thjesht ca re te mbetura
Hequr zvarre si lango rrugesh
Si zagare qe heqin shpirt
Perrenjve te Brestit
E qe kalben larg
Larg,shume larg
Aty ku gjurme
S’u mbetet me …”/KultPlus.com
Jacques Prévert
Gjethet e vdekuna
Oh sa kisha dashtë t’i kujtosh
Ato ditë t’bukura me dashni plot
Atëherë jeta ishte ma e bukur
Dhe dielli ngrohte ma shumë se sot.
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
E sheh që nuk kam harru’,
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
Kujtimet dhe pendimet gjithashtu.
Dhe era e veriut u gjen strehëz
Në natën e ftohtë të harresës.
E sheh që nuk e kam harru’
Kȃngën që ma pate këndu’.
Kjo kângë veç për ne ȃsht,
për mu’ që t’deshta, për ty që m’deshte.
Atëherë kur ishim bashkë,
unë që të deshta, ti që më deshte.
Por jeta ndan ata që duhen,
Ngadalë dhe në heshtje.
E deti fshin mbi rȃnë,
Gjurmët e dashnorëve të ndamë.
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
Kujtimet dhe pendimet bashkë mbetën
Por dashnia ime e zjarrtë
Buzëqesh dhe falënderon jetën.
Ti ishe aq e bukur e unë t’deshta aq fort,
Tash si mundem me t’harru’ dot?
Atëherë jeta ishte ma e bukur
Dhe dielli ngrohte ma shumë se sot.
Ti ke qenë mikja eme ma e mirë,
Unë s’e kam ndërmend me u pendu’,
Dhe kangën që ma këndove
Kurrë, kurrë s’kam me harru’!
Përktheu: Ag Apolloni / KultPlus.com
