Poezi nga Julio Cortázar
E si kishin shkuar të gjithë
e mbeteshim veç ne të dy
mes gotash të zbrazëta dhe tavllash pis,
sa bukur të merrje vesh se ishe
këtu si rrjedha e ujit të ndenjur
e vetme me mua buzë natës,
dhe se s’ndaleshe, ishe më shumë se koha,
ishe ajo që nuk shkoje
sepse e njëjta nënkresë
dhe e njëta vakësi
do t’na bënin zë sërish
t’i jepnim zgjim një dite të re,
së bashku, gazmorë, të pakrehur.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
