Poezi nga Leonardo Da Vinçi
Digjej qiriu në heshtje e tretej,
Çdo minut e më i vogël mbetej.
Jepte ç’kishte më me vlerë, jetën,
që njërzit të shikonin të vërtetën.
Flaka shkëlqente e hidhej në mure,
ndriçonte, skuta e konture.
Tallej me qirinë, që zbehej, tretej,
flaka nga gazi qeshte sa mekej.
Kur nata po i afrohej mëngjesit,
e jashtë dëgjohej kënga e këndezit.
Qiriu, ç’kishte nga shpirti e dha,
dhe nga jeta pa bujë u nda.
Por ç’ndodhi ? Bashkë me ikjen e darkës,
vdiq dhe drita dhe mburrjet e flakës./ KultPlus.com
