Nga Matsuo Bashō
Pranvera iku.
Zogjtë qajnë. Sytë e peshqve
janë me lot.
***
Bie e para shqotë
Bile edhe murgu ka nevojë
Për një kapotë.
***
Fushat e blerta.
Krejt çka mbetet nga ëndrrat
e luftëtarëve.
***
Ti flet e s’resht.
Buza ndien të ftohtë
Dhe fryn vjeshtë.
***
Vetmi dimri –
në botën me një ngjyrë
era ulëron.
***
Sëmundja më ndal n’vend,
E ëndrra ime vazhdon të vrapojë
fushës së shkretë.
***
M’vjen t’ia marr gjamës.
Nëna po qan, e vjetër dhe e vetmuar.
Kjo shoqe e hënës.
***
M’vjen t’ia marr vajit
kur shoh atë plasaritje
n’helmetën e ushtarit.
Përktheu e përshtati nga anglishtja: Ag Apolloni. / KultPlus.com
