Mik
Shtëpitë tona si gota cakrrohen
Gjerdhe as dyer përmes s’kmi bërë
Dielli
Udhën deri te ne kur e gjen
Gëzim kuj më tepër i bjen
Ty apo mua ?
Mik
Livadhet tona si dashnorë puthen
Gurë a mexhde askund s’ kemi vënë
Shiu
Sixhim teposhtë kur ligron
N’cilin më shumë fryt lëshon:
N’tëndin apo timin?
Atëbotë
Kujtohu mirë lum miku im
Përse prore më bën të druaj?
Se për dallim o dredhim
Koha kaherë ka kaluar! /KultPlus.com
Poezi nga Musa Ramadani
Njeriu ka një tokë, një jetë, një dashuri
Njeriu ka një kokë
Glob i gjallë për lule e predha
Ku drejtpeshohen hapësira e koha
Mos luani me kokën e tij!
Njeriu ka një jetë
Skenë e mirësive ndaj mëkateve
Pse lindin e vdesin çdo ditë
Mos luani me jetën e tij!
Njeriu ka një dashuri
Fjalë (vallë) e tepërt në histori
Nga ligjërojnë mëkatet e motivet
Mos luani kurrë me dashurinë e tij! / KultPlus.com
Poezi nga Musa Ramadani
Brenga mendjen në merimangë ma pështolli
Tmerri zemrën në fole minjsh ma shndërroi
Faqet e para të gazetave
Kurrë më s’i lexoj
E rëndë është ajo peshë fjalësh
Si shi plumbi në shpirt më rigojnë
I kam lutur sytë që fjalën
Luftë të mos e venerojnë
I kam bindur veshët që fjalën
Mortje kurrë të mos e dëgjojnë
E kam urdhëruar gojën që fjalën
Gjak përjetë të mos e shqiptojnë
Se e rëndë është pesha e fjalëve
Si shi plumbi në shpirt më rigojnë
Dëgjomëni ç’ju them
Unë faqet e para të gazetave
Jo, nuk i lexoj kurrë më!
Gjersa njerëzit në bisha shndërruar
Shekullin e zjarrit s’do ta kenë shëruar. / KultPlus.com
