Poezi nga Nazim Hikmet
Sot është e diel
Sot për herë të parë më nxorën në diell,
Dhe për herë të parë në jetën time
U çudita se kaq larg prej meje qenkësh ky qiell.
Kaq i gjerë
Kaq i blujtë
Qëndrova pa lëvizur
Pastaj me respekt u ula në tokë,
Dhe mbështeta shpinën në mur.
Tani s’mendoj më as ahengjet
Tani as lirinë, as gruan time të bukur,
Toka, unë dhe dielli,
jam i lumtur./ KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
Përktheu: Petrit Sulaj
Jeta nuk është shaka e shtrenjta ime.
Merre seriozisht.
Ashtu siç bën me të një ketër, përshembëll
i cili nuk pret asgjë
nga kjo jetë jo e jo, po as nga tjetra.
e kështu nuk të mbetet gjë tjetër, veçse ta jetosh.
Jeta nuk është shaka, e shtrenjta ime.
Merre seriozisht,
aq seriozisht:
si para togës së pushkatimit
me duar lidhur,
si në laborator
me bluzën e bardhë e syze pune.
Ti po vdes që të jetojnë gjithë njerëzit mbi tokë
më mirë,
dhe ato që as një herë si i ke parë me sy
e ndërsa je duke vdekur, mëson
se nuk ka gjë më të bukur e më të vërtetë se jeta.
Merre seriozisht jetën, e shtrenjta ime
Aq seriozisht,
sa në moshën shtatëdhjetvjeç, fillo e mbill ullinj;
jo se mendon se do ti gëzojnë fëmijtë e tu
por ngaqë nuk i beson vdekjes
edhe se i tutesh ca,
vetëm kështu jeta do të peshojë
më shumë se një mal në peshore./KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Rënia e gjetheve
Kam lexuar pesëdhjetë mijë vjersha dhe romane
që tregojnë për rënien e gjetheve në vjeshtë
kam parë pesëdhjetë mijë filma
mbi rënien e gjetheve në vjeshtë
kam parë pesëdhjetë mijë herë të bien
gjethet në vjeshtë
gjethet që bien, që zvarriten, që
kalben mbi dhé
pesëdhjetë mijë herë kam dëgjuar klithmat e tyre pa jetë
nën shollat e këpucëve të mia
mes qepallave të mia dhe majës së gishtërinjve
prandaj rënia e gjetheve ma bren zemrën
veçanërisht gjethet që bien në bulevard
veçanërisht nëse janë gjethe gështenje
veçanërisht nëse atypari kalojnë fëmijë
veçanërisht nëse rrezaton dielli
veçanërisht nëse më ka ardhur atë ditë një lajm i mirë
që më flet për miqësi
veçanërisht nëse atë ditë zemra s’më dhemb shumë
veçanërisht nëse atë ditë besoj se ajo që dua më do
veçanërisht nëse atë ditë bie në një mendje
me njerëzit dhe veten
të ndesh rënien e gjetheve në vjeshtë ma bren zemrën
veçanërisht ato që bien në bulevard
veçanërisht nëse janë gjethe gështenje.
Përktheu nga frëngjishtja: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
E diela
Sot është e diel
Sot për herë të parë më nxorën në diell,
Dhe për herë të parë në jetën time
U çudita se kaq larg prej meje qenkësh ky qiell.
Kaq i gjerë
Kaq i blujtë
Qëndrova pa lëvizur
Pastaj me respekt u ula në tokë,
Dhe mbështeta shpinën në mur.
Tani s’mendoj më as ahengjet
Tani as lirinë, as gruan time të bukur,
Toka, unë dhe dielli,
jam i lumtur./ KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
Deti më i bukur:
është ai në të cilin akoma askush nuk ka shkuar.
Fëmija më i bukur:
Ende nuk është rritur.
Ditët tona më të mira:
Janë ato që ende nuk i kemi përjetuar.
Dhe fjala më e mirë që dua të them:
Është ajo që nuk e kam thënë ende …
Përktheu nga turqishtja: Batjar Halili / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Dashuroj tek ti
aventurën e anijes që shkon në drejtim të polit
dashuroj tek ti
guximin e lojtarëve të zbulimeve të mëdha
dashuroj tek ti gjërat e largëta
dashuroj tek ti të pamundurën
hy brenda syve të tu si në një pyll
plot me diell
e i djersitur, i uritur, i tërbuar
kam pasionin e gjahtarit
për të kafshuar në mishin tënd.
Dashuroj tek ti të pamundurën
por jo dëshpërimin. / KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet
Shqipëroi: Alban Tartari
Dua të kthehem në një det!
Në pasqyrën e blujtë të ujërave,
Dua të dukem i tëri vetë.
Dua të kthehem në det!
Anijet ikin agimeve të bardha,
Anijet ikin!
Dhe halli si mbush velat e shtrira bardhoshe.
Në anije jeta ime një ditë të jetë
Mjafton të bëj një “nobet”.
Dhe meqë një ditë patjetër vdekja do vijë,
Unë si një dritë që perëndon në ujë,
Në këto ujera dua të kthehem!
Dua të kthehem në një det!
Dua të kthehem në një det!
1927./ KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Mendoj për ty
dhe ndiej aromën e nënës
nëna ime, më e bukura në gjithësi.
Ti je rrotullame në këtë park lojrash brenda meje
rri pezull përreth, fustani dhe flokët e tu valëviten
çaste jetime që nisin sa gjej fytyrën tënde e deri kur e humbas.
Për ç’arsye
përse të kujtoj si plagë në zemër
për ç’arsye ta dëgjoj zërin kur ti je kaq larg
dhe nuk kam ç’t’i bëj flakës që ngrihet?
Përgjunjem dhe të shoh duart
dua të të prek duart
por s’mundem
ti je pas qelqi
E shtrenjta ime, jam spektator i shtangur i dramës
që vetë luaj në muzgun tim.
(shkruar në qeli, 1945)
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Bie në gjunjë: shoh dheun,
barin,
kandrrat,
kërcej të vegjël që çelin me kaltërsi.
Je si dhé pranveror, e dashur,
Të vështroj.
Shtrihem në shpinë: shoh qiellin,
degët e një peme,
lejlekët në flatrim,
ëndërr me sy hapur.
Je si qiell pranveror, e dashur,
Të shoh.
Natën, ndez një zjarr fushës: prek zjarr,
ujë,
teshë,
serm.
Je si zjarr i ndezur nën yje,
Të prek.
Shkoj mes njerëzish: i dua njerëzit,
veprimin,
mendimin,
përleshjen.
Je njeri, pjesë e përleshjes sime,
Të dua.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezia “Edhe këtë mëngjes u zgjova” nga Nazim Hikmet
Edhe këtë mëngjes u zgjova
dhe muri, perdja, xhamat, plastika, druri
ranë mbi mua në masë
dhe drita e argjendtë e nxirë e llambës
më ra sipër edhe një biletë tramvaji
dhe e verdha e murit dhe tre rreshta shkrimi
dhe dhoma e hotelit dhe ky vend armik
dhe gjysma e ëndrrës së rënë u shua
nga kjo anë
m’u përplas sipër balli i bardhë i kohës
kujtimet më të hershme dhe mungesa jote në shtrat
dhe ndarja jonë dhe ajo që jemi
U zgjova edhe këtë mëngjes dhe të dashuroj.
Përktheu: Faslli Haliti / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Ditët sa vijnë e gjymtohen,
shirat janë në të zbrazur,
dera ime, deri në fund ty të pret e hapur..
Pse mbete kaq vonë???
Në sofrën time ka speca, bukë e kripë,
Në një kutruve, verën që ruajta për ty,
E piva deri në gjysmë i vetëm,
duke të pritë…
Pse mbete kaq vonë???
Por ja frutat e mjalta
Qëndrojnë në degë, të pjekura flakë,
Do të binin në tokë,
Nëse do vonoheshe edhe pak!.. / KultPlus.com
Poezi nga Nâzım Hikmet
Shqipëroi: Edon Qesari
Përflaken yjet
dhe ju dua.
Nata hap sytë
dhe ju dua.
Zemrat tona dy njerëz
dhe ju dua
dy njerëz prej nesh.
Dhe sa ju ngjajnë
dhe sa më ngjajnë.
dhe pastaj sa nuk na ngjajnë.
Nga ne më të mirë
nga ne më të vegjël
nga ne më të guximshëm.
Ne jemi goxha më të shtruar se zemrat tona,
më të matur
ndaj rrëmujës më të prirur.
Jemi ne që ushqejmë si dyshime si besëtytni,
për në frikërat dhe ndodhitë
për ne përmallimi.
Dhe jemi sërish ne, në gaz e në dënesë.
Ne pezmatojmë zemrat tona,
tjetër s’dinë veç dashurisë,
Dritë e syve të mi, jeta ime, sulltanesha ime
Unë ju dua.
zonja Pîrâye,
afërmendsh ju dua. / KultPlus.com
