Poezi nga Octavio Paz

Dëgjomë siç dëgjohet shiu
as vëmendshëm as shkujdesur,
hapa të lehtë, rigon,
uji që është ajër, ajri që është kohë,
dita që s’ka të perënduar,
nata që ende s’troket,
shëmbëllesa të mjegullës,
me të marrë kthesën,
shëmbëllesa të kohës,
në hark të kësaj prehjeje,
dëgjomë siç dëgjohet shiu,
pa dëgjuar, mbaj vesh ç’them,
duke fjetur por me të pesë shqisat zgjuar,
me sytë hapur thellë brenda teje,
bie shi, hapa të lehtë, shushurimë rrokjesh,
ajri dhe uji, fjalë që s’rënden:

ajo që ishim dhe jemi,
ditët dhe vitet, ky çast,
kohë e pavlerë, pikëllim i pamatë,
dëgjomë siç dëgjohet shiu,
llamburin asfalti i lagësht,
avulli ngjitet lart, arratinë merr,
nata shpaloset dhe më kundron,
je ti dhe trupi yt i avullt,
ti dhe shëmbëlltyra jote e natës,
ti dhe flokët e tu, rrufe e ngadaltë,
rrugën përshkon dhe në ballë më vërshon,
hapa të njomë mbi qepallat e mia,

dëgjomë siç dëgjohet shiu,
llamburin asfalti, ti rrugën përshkon,
është mjegulla endacake nëpër natë,
është nata e përgjumur në shtratin tend,
është fëshfërima e hukamës tënde,
gishtat e tu të lagësht njomin ballin tim,
gishtat e tu të zjarrtë djegin sytë e mi,
gishtërinjtë e tu të ajërt hapin qepallat e kohës,
burim vizionesh e ringjalljesh,
dëgjomë siç dëgjohet shiu,
vitet ikin, çastet kthehen,

a i dëgjon hapat e tu në dhomën ngjitur?
jo këtu as atje: i dëgjon,
në një kohë tjetër që e tashmja është,
dëgjo hapat e kohës,
trillues hapësirash pa vlerë të askundit,
dëgjo shiun që rrjedh mbi tarracë
tash nata më pus është nën korije,
mes gjethesh rrufeja ka gjetur strehë,
kopsht i mugët që rravgon,
– hyr, hija jote mërtis këtë faqe.

Përktheu Beti Njuma. /KultPlus.com

Poezi nga Octavio Paz. Shqipëroi: Elida Buçpapaj.

Dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun
jo vëmendshëm jo shkujdesshëm
hapa drite vesë e hollë
ujë që është ajër ajër që është kohë
dita është ende duke ikur
nata duhet tashmë të vijë
figuracione mjegulle
në bërryl të kthesës
figuracione të kohës
në hark të këtij pushimi
dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun
pa dëgjuar dëgjo çfarë them unë
me sytë hapur brenda vetes në gjumë
me të pesë shqisat zgjuar
është duke rënë shi, hapa të lehtë, një mërmëritje rrokjesh
ajër dhe ujë fjalë pa peshë:
çfarë jemi ne dhe janë
ditët dhe vitet ky moment,
koha e papeshë dhe keqardhja e rëndë
dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun
asfaltet duke rrezatuar ti kapërcen rrugën
është mjegull duke u endur në natë
është natë duke fjetur në shtratin tënd
është kulmimi i dallgëve në frymën tënde
gishtat e tu prej uji njomin ballin tim
gishtat e tu prej flake djegin ballin tim
gishtat e tu prej ajri hapin qepallat e kohës
një pranverë vizionesh dhe ringjalljesh
dëgjomë ashtu si dikush dëgjon shiun
vitet shkojnë tutje çastet kthehen
a i dëgjon hapat në dhomën tjetër
jo këtu jo atje: ti i dëgjon ata
në një kohë tjetër që është tani
dëgjon hapat e kohës
shpikës i vendeve pa peshë askund
dëgjon shiun duke rënë mbi taracë
nata është më natë në korije
vetëtima ka bërë çerdhe mes gjetheve
një kopsht i pagjumë që shkon pas rrymës
hijen tënde e mbulon me këtë faqe./ KultPlus.com