Etiketë: Poezi nga Pablo Neruda

“Po të duash më lër pa bukë edhe pa ajër më lër, veç mos më lër pa buzagazin tënd”

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Po të duash më lër pa bukë
edhe pa ajër më lër, veç
mos më lër pa buzagazin tënd.
Mos më lër pa trëndafilin,
pa shigjetën që aq ëmbël shpon,
pa ujin që papritmas
shpërthen te buzagazi yt,
si dallgë e beftë bime
që të gjallëron.
I paepur luftoj dhe kthehem
me sytë këputur së lodhuri
sa herë që shikoj
tokën që nuk ndryshon,
por dije se buzagazi yt
në qiell ngrihet e më kërkon
e atëherë para meje
hapen gjithë dyert e jetës.
E dashur, në çastet
më të errëta derdhet
buzagazi yt, e nëse befas
sheh se gjaku im lag
gurët e rrugës,
qesh, se gazi yt
në duart e mia do të jetë
si një shpatë e vërtetë.
Buzë detit në vjeshtë,
le të ngrihet gazi yt
si një ujëvarë perçeshkumë,
e dashur, buzagazin tënd
e dua në pranverë
si edhe lulen që mezi pres,
lulen e kaltër, trëndafilin
e atdheut tim gjëmimtar.
Qeshu kur bie nata
qeshu kur vjen dita,
qeshu kur ka hënë,
qeshu me rrugët
e shtrembra të ishullit,
qeshu me këtë djalë
të hutuar që të dashuron,
po sa herë që unë
hap e mbyll sytë,
sa herë që hapat e mia dëgjon,
pa bukë më lër po deshe,
pa ajër, pa dritë, pa pranverë,
veç jo pa buzagazin tënd,
sepse pa të nuk jetoj dot.

Në shqip: Erion Karabolli / KultPlus.com

Nëse do të dish të më rrish pranë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Nëse do të dish të më rrish pranë,

dhe të mund të jemi të ndryshëm,

nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,

pa u mbivendosur hijet tona,

nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë

dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi

dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,

nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit

pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,

nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

Atëherë do të jetë dashuri

dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë. / KultPlus.com

‘Orë pas ore, s’bëhet dita ‘

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Fillesë

Orë pas ore, s’bëhet dita,
Është dhimbje për dhimbje:
Koha nuk rrudhoset dot,
Nuk harxhohet kot:
Deti thotë det,
Toka thotë tokë:
Njeriu pret.

E vetëm
Kambana e tij
Atje mes të tjerave
Ruan në zbrazësinë e vet,
Qetësinë e patrazuar,
Që do t’i jepet kur të ngrejë ai
Të metaltën gjuhën e tij valë mbi valë.

Nga shumë gjëra që pata,
Në gjunjë duke ecur anë e mbanë
Këtu, lakuriq,
S’kam veç mesditën e rëndë
Të detit, e një kambanë.

Zërin e tyre që të vuaj më dhanë ato
E paralajmërimin që të ndaloj.
Në gjithë botën ndodh kjo:
Në hapësirë vazhdon.
E deti jeton.
Kambanat janë aty./KultPlus.com

‘Nëse ti më harron’

Posted on by Kult Plus


Poezi nga Pablo Neruda

Dua që të dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo gjë:
nëse shoh
hënën e kristaltë , degën e kuqe
të vjeshtës së ngadaltë në dritaren time,
nëse prek
pranë zjarrit
hirin e pakapshëm
ose trupin e rrudhur të drurit,
gjithçka më çon tek ty,
sikur kjo që ekziston
aroma,dritë, metale,
të ishin anije të vogla që shkojnë
drejt ishujve të tu që më presin .

Sidoqoftë
nëse pak nga pak ndalon së më dashuri
do të ndaloj se dashuri pak nga pak
“Nëse papritmas
më harron,
mos më kërko
se tashmë do të kem harruar

Nëse të duket e gjatë dhe e çmendur
era e flamujve
Që kalon permes jetës time
dhe vendos
të më lësh në breg
të zemrës në të cilën kam rrënjët,
mendo
se në atë ditë,
në atë kohë,
do të ngre lart krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
për të kërkuar tokë tjetër

Por
nëse çdo ditë,
çdo orë
e ndjen se për mua je destinuar
me ëmbëlsi të pamëshirshme.
Nëse çdo ditë çel
në buzët e tua një lule për të më kërkuar,
ah, dashuria ime
në mua i gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet as harrohet,
dashuria ime ushqehet me dashurinë tënde,e dashuruar,
dhe derisa të jetosh do të jete në krahët e tu
pa dalë nga krahët e mia./KultPlus.com

Eja me mua në një vend që askush nuk e di

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Eja me mua, i thashë, në një vend që askush
nuk e di, të ndjesh si regëtin dhimbja e madhe
për mua as këngë gondolash, as karafil
vetëm një plagë që dashuria la hapur

I them sërish; eja me mua, edhe sikur të vdes
dhe askush të mos e shoh hënën kur e pi goja ime
dhe gjakun e trëndafilit që mbytet ne heshtje.
Eja dashuri, le të harrojmë dhe yllin që nxin prej trishtimit!

Dhe kur dëgjova zërin tënd që tha;
Eja me mua, m’u duk sikur u çlirua krejt papritur
brenga, dashuria, tërbimi si një tape vere që hapet!

Gajzerët nga thellësitë shpërthyen lart në qiell
në gojë unë ndieva sërish shijen e zjarrit
të gjakut të karafilave, të gurit dhe plagës.

Përktheu: Roland Gjoza / KultPlus.com

‘Lypet të ulesh mbi grykën e pusit të errësirës për të peshkuar me durim dritën që humbi atje’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Po qe se çdo ditë
bie mbi secilën natë
gjendet një pus
ku rri kyçur kthjellësia.

Lypet të ulesh mbi grykën
e pusit të errësirës
për të peshkuar me durim
dritën që humbi atje.

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com

Para se të dashuroja…

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Pablo Neruda

Para se të dashuroja, e dashur,
Asgjë s’ishte e imja:
endesha rrugëve, midis sendeve
asgjë s’kishte vlerë, as emër nuk kishte:
vetëm ajër që priste ishte bota.
Unë pashë sallone në ngjyrë hiri,
galeri të banuara prej hënës,
hangare të pashpirt në ndarje,
pyetje që ngulnin këmbë në rërë.
Gjithçka ishte bosh, e vdekur, e heshtur,
rrëzuar, braktisur, lëshuar;
gjithçka ishte e huaj, tjetërsim,
e të tjerëve ishte dhe e askujt, –
gjersa bukuria jote dhe varfëria
e mbushën vjeshtën me dhurata. / KultPlus.com

Shqipëria

Posted on by KultPlus

Poezi nga Pablo Neruda

S’kam qënë ndonjëherë
Në Shqipëri
n’atë tokë të ashpër e të dashur,
n’atë dhe malor barinjsh.

Sot
shpresoj të vij si për të kremte,
për një të kremte të re, dasmë mbi tokë;
pa të vete të shoh
si shkëlqen dielli
majë krahëve plot muskuj
të vargmaleve të tua,
si më rritet në mes të shkëmbinjve
si zambaku i ri dhe i njomë,
kultura,
letërsia,
që po nis e shtrihet,
nderi ndaj bujkut të moçëm,
djepi i punëtorit,
përmendorja e shquar e vëllazërimit,
si merr përpjetë mirësia posi bima e re
që lulëzon në vendet e lashta e të varfra.

O Shqipëri e vogël, e fortë,
e vendosur dhe zëmjaltë,
teli i kitarës sate
‐ ujë dhe çelik i gjallë –
vjen e më t’i shtohet tingullit
të historisë,
këngës së kohës që s’ka të mposhtur,
me një zë bjeshkësh
dhe ndërtimesh,
aromash
dhe bardhësish,
këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë, mbarë bjeshkëve,
zogjve dhe mollëve në lule, erërave dhe valëve.
Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhuratat q’i sjell ti
ndërtimit të jetës mbi tokë.
(Përktheu: A.Pilika) / KultPlus.com

Nëse ti më harron

Posted on by KultPlus

Poezi nga Pablo Neruda
Përktheu Suadela Balliu

Dua ta dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo punë:
Nëse vështroj
hënën prej kristali, degën e kuqe
të vjeshtës së ngeshme në frëngjinë time,
nëse prek
tok me zjarrin
të pakapshmin hi
e të rrudhurin kurm të drurit
gjithë më shpie tek ti
sikur gjithë ç’ekziston,
erëmime, dritë, metale,
të ishin varka të vogla që lundrojnë,
drejt ishujve të tu që më presin.

Tash mirë, nëse pak nga pak
resht së më dashuri,
së dashuri pak nga pak
do t‘resht.
Në beftë më harron,
mos më kërko
do t‘kem harruar atëherë.

Në e gjykon të gjatë e të çmendur
valëvitjen e flamujve
që kalon në jetën time
dhe vendos
të më lësh bregun
e zemrës ku kam rrënjë,
mendo
se në atë ditë,
në atë orë
do të ngre krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
të kërkojnë të tjerë troje.

Por
nëse çdo ditë,
çdo orë
ndjen se për mua ke qenë e shkruar
me ëmbëlsi të paepur.
Nëse çdo ditë ngjitet
t’më kërkojë një lule në buzët e tua,
ah dashuria ime, ah e imja,
në mua gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet e as harrohet,
dashuria ime me dashurinë tënde ushqehet, e dashur,
e gjersa të kesh jetë do të jetë në krahët e tu
pa u larguar prej të mive. / KultPlus.com

Më pëlqen kur hesht

Posted on by KultPlus

Poezi nga Pablo Neruda.

Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je,
e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im.
Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku,
e një puthje të të ketë zënë fytin.

Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot,
atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim.
Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre,
më ngjan me fjalën trishtim.

Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët.
Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit.
E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin:
me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!

Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde,
të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë.
Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar.
Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.

Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je.
E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë.
Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje.
E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë./KultPlus.com

“Nëse do të dish të më rrish pranë”

Posted on by KultPlus

Poezi nga Pablo Neruda.

“Nëse do të dish të më rrish pranë,

dhe të mund të jemi të ndryshëm,

nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,

pa u mbivendosur hijet tona,

nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë

dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi

dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,

nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit

pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,

nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

Atëherë do të jetë dashuri

dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë.”/bota.al

– Pablo Neruda