Poezi nga Pier Paolo Pasolini
Shqipëroi: Arjola Zadrima
Derisa
njeriu ta shfrytëzojnë njeriun,
derisa humanizmi të jetë i ndamë
në padronë e shërbëtorë,
nuk ka për të pasë
as normalitet as paqe.
Arsyeja e gjithë të keqes të kohës sonë, asht… këtu!/KultPlus.com
Poezi nga Pier Paolo Pasolini
Eshtë e vështirë të thuash me fjalët e një biri,
atij të cilit në zemër fare pak i ngjasoj.
Ti je e vetmja në botë që din, për zemrën time,
atë që ish ngahera, përpara secilës tjetër dashuri.
Prandaj duhet të t’them çfarë është e tmerrshme të njohësh:
është brënda hirësisë tënde që lind pikëllimi im.
Je e pa-ndërrueshme, prandaj është e dënuar
me vetmi jeta që më ke dhuruar.
Dhe s’dua të jem vetëm. Kam një uri të pasosur
dashurie, të dashurive prej trupave të pashpirt.
Ngaqë shpirti është në ty, je ti, por ti
je nëna ime dhe dashuria jote është skllavëria ime:
kam kaluar një fëmijëri skllav i kësaj ndjenje të madhe
e pa-shpëtueshme, të një detyrimi të pasosur.
Ishte e vetmja mënyrë për të ndjerë jetën,
e vetmja ngjyrë, e vetmja formë: tani ka mbaruar.
Mbijetojmë: dhe është çrregullsia
e një jete të rilindur jashtë arsyes. / KultPlus.com
Pier Paolo Pasolini
Tek mbeturinat e botës lind një botë e re
lindin ligje të reja ,aty ku nuk ka më ligj
lind një nder i ri, ku nder është çnderimi…
Lindin fuqi e fisnikëri të egra, në grumbujt e barrakave
në vendet e shkufizuara ku beson se përfundon qyteti,
po ku në fakt fillon, armik, fillon
një mijë herë, me ura me labirinte, kantiere e gropa
pas stuhive të qiellgërvishtësve
që errësojnë horizonte të tëra.
Në lehtësinë e dashurisë
mjerani ndihet njeri:
themelon besimin tek jeta,
gjer kur ia nis të përçmojë atë që ka një jetë tjetër.
Bijtë hidhen në aventurë
të sigurtë për faktin se janë në një botë
që prej tyre, prej seksit të tyre, ka frikë.
Mëshira e tyre qëndron tek të qenit të pamëshirshëm,
forca e tyre tek lehtësia
shpresa e tyre tek të mos pasurit shpresë. / KultPlus.com
Poezi nga Pier Paolo Pasolini
Eshtë e vështirë të thuash me fjalët e një biri,
atij të cilit në zemër fare pak i ngjasoj.
Ti je e vetmja në botë që din, për zemrën time,
atë që ish ngahera, përpara secilës tjetër dashuri.
Prandaj duhet të t’them çfarë është e tmerrshme të njohësh:
është brënda hirësisë tënde që lind pikëllimi im.
Je e pa-ndërrueshme, prandaj është e dënuar
me vetmi jeta që më ke dhuruar.
Dhe s’dua të jem vetëm. Kam një uri të pasosur
dashurie, të dashurive prej trupave të pashpirt.
Ngaqë shpirti është në ty, je ti, por ti
je nëna ime dhe dashuria jote është skllavëria ime:
kam kaluar një fëmijëri skllav i kësaj ndjenje të madhe
e pa-shpëtueshme, të një detyrimi të pasosur.
Ishte e vetmja mënyrë për të ndjerë jetën,
e vetmja ngjyrë, e vetmja formë: tani ka mbaruar.
Mbijetojmë: dhe është çrregullsia
e një jete të rilindur jashtë arsyes. / KultPlus.com
Nga Pier Paolo Pasolini
Tek mbeturinat e botës lind një botë e re
lindin ligje të reja ,aty ku nuk ka më ligj
lind një nder i ri, ku nder është çnderimi…
Lindin fuqi e fisnikëri të egra, në grumbujt e barrakave
në vendet e shkufizuara ku beson se përfundon qyteti,
po ku në fakt fillon, armik, fillon
një mijë herë, me ura me labirinte, kantiere e gropa
pas stuhive të qiellgërvishtësve
që errësojnë horizonte të tëra.
Në lehtësinë e dashurisë
mjerani ndihet njeri:
themelon besimin tek jeta,
gjer kur ia nis të përçmojë atë që ka një jetë tjetër.
Bijtë hidhen në aventurë
të sigurtë për faktin se janë në një botë
që prej tyre, prej seksit të tyre, ka frikë.
Mëshira e tyre qëndron tek të qenit të pamëshirshëm,
forca e tyre tek lehtësia
shpresa e tyre tek të mos pasurit shpresë. / KultPlus.com
Poezi nga Pier Paolo Pasolini
Eshtë e vështirë të thuash me fjalët e një biri,
atij të cilit në zemër fare pak i ngjasoj.
Ti je e vetmja në botë që din, për zemrën time,
atë që ish ngahera, përpara secilës tjetër dashuri.
Prandaj duhet të t’them çfarë është e tmerrshme të njohësh:
është brënda hirësisë tënde që lind pikëllimi im.
Je e pa-ndërrueshme, prandaj është e dënuar
me vetmi jeta që më ke dhuruar.
Dhe s’dua të jem vetëm. Kam një uri të pasosur
dashurie, të dashurive prej trupave të pashpirt.
Ngaqë shpirti është në ty, je ti, por ti
je nëna ime dhe dashuria jote është skllavëria ime:
kam kaluar një fëmijëri skllav i kësaj ndjenje të madhe
e pa-shpëtueshme, të një detyrimi të pasosur.
Ishte e vetmja mënyrë për të ndjerë jetën,
e vetmja ngjyrë, e vetmja formë: tani ka mbaruar.
Mbijetojmë: dhe është çrregullsia
e një jete të rilindur jashtë arsyes. / KultPlus.com
