Etiketë: Poezi nga Plator Gashi

Poezi nga Plator Gashi

nuk shkova, po më muer era për dore
siç e merr tymin e duhanit qi të del buzësh
tek më difton, në ndonji ballkon ku menxi na nxen hapin,
për zhgënjimthet ditore e mallin për të papërjetuemen,
qi trupëzohen si nji lot i vetëm qi të rrjedh nga bishti i synit
e përshkëllihet në mollëzën teme tek më merr ngrykë
e zhdukesh në anën tjetër të xhamit.

më çoi aty ku e çon çdo plaçkë tjetër:
në vendin e njajtë
por dukshëm të lënduem nga gërvishtjet e degëve,
dhe të shkulun nga toka e bukës
me rranjët përjashta, ku prehen krymba e ushunjëza
po ma nuk më pengojnë.

habi asht takati për me u zvarritë tutje
tu e ditë se prapë kam me e kapë erën për dore
e ka me m’kapërhedhë nëpër kunora lisash
për me ra sërish në tokë, me grritha të reja në mollëza,
tu e lypë lotin e huej me u terë mbi lëkurën teme
e me e harrue kur edhe nji herë tjetër njomet faqja.

herën e fundit rashë në nji zabel, rranjët jashtë si gjithënji
e i pashë së largu do fluturashka prushi qi më grishnin.
vuna re flakët e nji zjermi bubulak të braktisun qëmoti
dhe erën qi përpiqej me e kapë për dore e me ia hjekë flamën;
përpëlitja vazhdoi me orë të tana, po zjermi nuk dorëzohej,
madje bahej ende ma madhështor nga dora e kobshme
e erës qi, tu dashtë me e shkymbë, vetëm sa e fisnikonte.

pasi fitoi bejlegun, iu afrova zjermit për me marrë mësim
po kështu u thanë përfundimisht lotët e pështyma e huej
qi peshonin mbi cepat e buzëve të mia. / KultPlus.com

Plator Gashi

tjeterpardje i hangra do fije kashtë
jo për najgja
po për me u ndi si vakti —
të cilin s’e ka kërkush e qi si ka mbetë kurrkujt —
me plusku, i papronësueshëm, nëpër eter.

pardje u rrova prej kreje deri n’shputa
jo për najgja
po për me pa a jam dhe unë uk
mos me e harrue zakonin masi të ndërrohem kimesh;
prapëseprapë vazhdova, ma uk se uku, me gabimet
e zakonshme,
ma i lezetshmi prej të cilëve
me të dashtë ty me gjithë zemrën.

dje ia nisa me ngá. me ngá shpejt,
aq shpejt sa me iu ba shok dritës
jo për najgja
po për me u ba drita e synit tand,
po sapo hyna në bebe u përtheva në shtatë qind
grimca e u nisa nëpër shtatë qind shtigje të reja
e me uzdajë nashta shprishem prapë kështuthi
e dikur ndiej lirinë.

sot po shkruej pak
jo për najgja
po për hiçgja.
nesër do t’zgjohem rishtazi
dhami do t’lahet
kafja do t’pihet
voja do t’hahet
qielli do t’shihet
fjala do t’thuhet
gjumi do t’bahet
halli dot s’kahet.

masnesër ka me ndodhë prapë
lemja e papërlyeme e diellit
e kam me i hypë dyrrotakes
në drejtim të liqenit
qi kurr s’m’u ba si liqeri i Lazrit
se s’dita me e çmue pa e fëlliqë me trupin tem
të mkatnuem.

mastjetër
nuk e di
jo për najgja
po përnime s’e di
e ky asht bekimi ma i madh,
se tu mos dite rritet shpresa
e lakohet buza përpjetë;
prandaj mbes si rosa në mjegull
me pendla të shkrehta
e nashta dikur lundroj sypër liqerit
e e flladiti në ujë tepen e kresë, pak para se
me shtegtu drejt jugut. / KultPlus.com

Poezi nga Plator Gashi

pa dyshim se
sot janë shkrue shumë poezi
me titullin “bora e parë në dhé të huej”
ku asht folë e asht tjerrë gat
për gacat e vagullta të votrës
qi e mbajnë insanin nxehtë
aty ku menxi shkrep qibriti;

për miq të largët qi
janë ba mukajet në çdo herë të motit
kur s’ka punue as kryet, as dora —
qi janë rrekë me çupuritë zjermin
kur dyjesë i ka ra mardha;

për vetminë në rrugë të reja
me kulme të thepisuna neobaroke
qi, sado të bukra,
ia nxjerrin njérit rropullitë hap mbas hapi
e tingujtë e guhëve të huja
lundrojnë në vrotomet e gjakut
qi jesin mbrapa;.

për kangët qi harrohen dita-ditës
fjalët e të cilave dikur kanë jehue
nëpër ajri dhe
avujt e rakisë ku kanë pluskue
hokat tona të papasoja
e dëshirat irreale
për me ia hangër njani-tjetrit zemrën;

për nanë, për babë, për kusherij
për kujtime sa të ngrohta, aq edhe të zbehta
për xiglitjen e barit të oborrit në themër.

pa dyshim se
janë shkrue shumë të tilla sot,
“bora e parë në dhé të huej”
edhe mirë bajnë qi shkruejnë,

po unë s’po kam takat me përsiatë
e me mendue
qysh këto tufa fraktalesh,
qi dikur kanë ra në ftyra të dashtunish
e janë shkri në procese ngrykimesh,
dijnë me t’mbush me kaq shumë vner.

“bora e parë në dhé të huej”
shpresoj qi krejt këto poezi
qi janë shkru sot
botohen në ni përmbledhje,

pos kësaj.
kte po e baj kruspull
e po e gjuej në voter
për me i dhanë pak hez zjermit./KultPlus.com