Poezi nga Rainer Maria Rilke
Si ta mbaj këtë shpirtin tim, që
të mos preket në tëndin? Si t’a
ngre tej teje në diçka më të mirë?
Ah sa dëshiroj t’a vë
diku të humbur n’errësirë,
në një vënd të qetë, të huaj nga
s’ndihen dridhje, kur dridhet e jotja thellësirë.
Dhe gjithçka na prek, afër e larg,
na merr së bashku si një hark,
që nga dy tela një tingull të vetëm nxjerr.
Në ç’instrument jemi tendosur vallë?
E ç’violinist na ka në dorë te gjallë?
O këngë e ndjerë./KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Vdekja e të dashurës
Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak,
e u tret mes të panjohurash hije,
e ndërsa ai ndjeu se ata tashmë atje
gëzonin hiret e saj prej perëndie
e buzëqeshjen e saj kishin hënë të re:
iu dukën të vdekurit aq të njohur,
si të kishin qënë miq të vjetër;
i la të gjallët të flisnin, patjetër
por s’u besoi më e atë vend të ftohur
e quajti te përëmblin e në çdo skaj,
e mati. Që të mos vriteshin këmbët e saj./ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Kjo që dikur na ishte një murgatë,
Po ngjeshet rreth oborrit me mundim,
Sikur kërkon të mbyllë ndonjë plagë…
Të tjerë njerëz vijnë për strehim.
Të qetë rrojnë, larg zhurmës botë.
Nëpër këto udhë enden me ngadalë.
Takohen, ndahen, risht ndodhen përballë,
Sikur parajsës bredhin, ku s´bën ftohtë.
Për lulet përkujdesen nëpër lehe,
Të varfër e të gjunjëzuar.
Dhe kur s´i sheh ndonjë, kanë një shprehje
Të përmalluar, të hutuar,
Për këtë njomështi e këtë bar,
Një ledhatim të ndrojtur e të ngrohtë.
E kuqja e trëndafilit kërcellhollë,
Sikur thërret me zë kërcënimtar,
Sikur kudo të shtrijë do sundimin,
Dhe mbi këta që ngrihen që pa gdhirë,
Po nuk arrin të shfaqë si për mendimin:
Sa i mirë bari i njomë që ka mbirë!/ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
U ngrinë kroje e burime
Stërqokat mblidhen në një pellg.
Iu skuqën faqet mikes sime,
Plot gaz mendon për ndonjë rreng.
Na puth kjo dritë kaq e kthjellë
E diellit, dega nis kërcet.
Dhe gjer në gjak na futet thellë
Flladi i mëngjesit plot shëndet./KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak,
e u tret mes të panjohurash hije,
e ndërsa ai ndjeu se ata tashmë atje
gëzonin hiret e saj prej perëndie
e buzëqeshjen e saj kishin hënë të re:
iu dukën të vdekurit aq të njohur,
si të kishin qënë miq të vjetër;
i la të gjallët të flisnin, patjetër
por s’u besoi më e atë vend të ftohur
e quajti te përëmblin e në cdo skaj,
e mati. Që të mos vriteshin këmbët e saj./ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Zot: erdhi koha. Vera e madhe shumë ish.
Hidh hijen tënde mbi orët diellore,
e në korridore erërat lësho sërish.
Urdhëro frutat e fundit të jenë të zënë;
por lër akoma dy ditë më të jugta me to,
ndilli në pjekje ngadalë e pastaj lësho
ëmbëlsi të fundit në verën e rëndë.
Kush mbet pa shtëpi, nuk e nderton më tani.
Kush mbet i vetëm, vetëm do mbetet përsëri,
do vigjëlojë, lexojë, shkruajë letra të gjata
dhe do vërdalloset i paqetë bulevardeve gri
ndërsa prej degëve bien fletët e thata./ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Vdekja e të dashurës
Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak,
e u tret mes të panjohurash hije,
e ndërsa ai ndjeu se ata tashmë atje
gëzonin hiret e saj prej perëndie
e buzëqeshjen e saj kishin hënë të re:
iu dukën të vdekurit aq të njohur,
si të kishin qënë miq të vjetër;
i la të gjallët të flisnin, patjetër
por s’u besoi më e atë vend të ftohur
e quajti te përëmblin e në çdo skaj,
e mati. Që të mos vriteshin këmbët e saj./ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Kjo që dikur na ishte një murgatë,
Po ngjeshet rreth oborrit me mundim,
Sikur kërkon të mbyllë ndonjë plagë…
Të tjerë njerëz vijnë për strehim.
Të qetë rrojnë, larg zhurmës botë.
Nëpër këto udhë enden me ngadalë.
Takohen, ndahen, risht ndodhen përballë,
Sikur parajsës bredhin, ku s´bën ftohtë.
Për lulet përkujdesen nëpër lehe,
Të varfër e të gjunjëzuar.
Dhe kur s´i sheh ndonjë, kanë një shprehje
Të përmalluar, të hutuar,
Për këtë njomështi e këtë bar,
Një ledhatim të ndrojtur e të ngrohtë.
E kuqja e trëndafilit kërcellhollë,
Sikur thërret me zë kërcënimtar,
Sikur kudo të shtrijë do sundimin,
Dhe mbi këta që ngrihen që pa gdhirë,
Po nuk arrin të shfaqë si për mendimin:
Sa i mirë bari i njomë që ka mbirë!/ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak,
e u tret mes të panjohurash hije,
e ndërsa ai ndjeu se ata tashmë atje
gëzonin hiret e saj prej perëndie
e buzëqeshjen e saj kishin hënë të re:
iu dukën të vdekurit aq të njohur,
si të kishin qënë miq të vjetër;
i la të gjallët të flisnin, patjetër
por s’u besoi më e atë vend të ftohur
e quajti te përëmblin e në cdo skaj,
e mati. Që të mos vriteshin këmbët e saj./KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Dhe si do ta trajtoj unë shpirtin tim,
pse yti nuk u prek ?
si do ta ngre drejt sferave të tjera,
kur të mos jesh më, ti, atje?
Oh, do doja ta fshihja pranë diҫkaje
që të humbiste në një vetmi të errët,
në një kënd të panjohur e të heshtur
që të mos vibronte më kur rivibrojnë
humnerat e tua ! …
Por gjithҫka që sapo na prek,
na merr së bashku njëlloj si harkun
që me dy kordet nxjerr vetëm një zë.
Për cilin instrument vallë, po debatojmë ne?\
Dhe kush e mban e luan me të? … Oh melodi !/ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
U ngrinë kroje e burime
Stërqokat mblidhen në një pellg.
Iu skuqën faqet mikes sime,
Plot gaz mendon për ndonjë rreng.
Na puth kjo dritë kaq e kthjellë
E diellit, dega nis kërcet.
Dhe gjer në gjak na futet thellë
Flladi i mëngjesit plot shëndet./KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Këngë dashurie
Si ta mbaj këtë shpirtin tim, që
të mos preket në tëndin? Si t’a
ngre tej teje në diçka më të mirë?
Ah sa dëshiroj t’a vë
diku të humbur n’errësirë,
në një vënd të qetë, të huaj nga
s’ndihen dridhje, kur dridhet e jotja thellësirë.
Dhe gjithçka na prek, afër e larg,
na merr së bashku si një hark,
që nga dy tela një tingull të vetëm nxjerr.
Në ç’instrument jemi tendosur vallë?
E ç’violinist na ka në dorë te gjallë?
O këngë e ndjerë./KultPlus.com