Poezi nga Sali Bashota
Nuk dua të vdes më
Një herë kam vdekur
Në tokën e askujt
Ishte fillimi i pranverës
Binte shi si do Zoti
Treni i zi fishkëllonte
Ndërsa erërat ishin zemëruar
Me retë
Prandaj nuk dua të vdes më
Herën tjetër kam vdekur
Duke kënduar rrugëve
Me një trëndafil në dorë
Binte shi si di Zoti
Nëna nuk iu besonte syve
Si mund të vdisja ashtu i bukur
Pa thënë asnjë fjalë
Prandaj nuk dua të vdes më./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
E vetmja ditë për shpirtin
Është kur sytë mbushen me lot
Pastaj largohet mërzia
Mbështjellur me mëndafsh të bardhë
Aty është edhe jastëku i ëndrrave
Dhe pak shkrumb buzësh
Tani nuk mund ta kujtojmë
Fshehjen e mërive
Si digjet kjo ëndërr
Pa i mashtruar fëmijët
Me syze dielli
Pa e këputur litarin e vdekjes
Pranë një lumi
Pa e mbledhur zjarrminë e buzëve
Pa e kuptuar vuajtjen e përflakur
Pa e kafshuar mollën e papjekur
Pa i mbyllyr sytë
Pa e shkundur trishtimin
E vetmja ditë për shpirtin
Është kur sytë mbushen me lot /KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
KRAHËT E ENGJËJVE
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Dhe ai kopsht i luleshtrydhave
Rrethuar me dritën e diellit
Ndoshta provë e vetme
Për ta pagëzuar ditën fatlume
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Me mësue një herë e përgjithmonë
Ç’është vetmia e shiut
Pse nuk dridhen duart kur luten
Derisa sytë e njohin pikëllimin
Na duhen prapë
Krahët e engjëjve
Si ajo ditë e bekuar
Me mësue një herë e përgjithmonë
Si zgjohet rituali i lumturisë
(Prishtinë, 26 tetor 2022)
Poezi nga Sali Bashota
Fëmijë të shqetësuar
Me sy të bukur
Pa asnjë lule në duar
Adhurues të lojërave me drita
Një ditë mësojnë
Ç’është kuptimi i jetës
Duke ia krisur vajit
Mbledhin gjethe të vyshkura
Në rrugën me emrin e qiellit
Derisa i numërojnë shkronjat e alfabetit
Bashkë me mëkatet e të rriturve
Dalëngadalë vazhdojnë t’i braktisin lodrat
Kur çdo gjë bëhet e padurueshme
Secili pyet vetveten
Sa peshon liria e tjetrit
Nëse mungon dashuria e parë
Fëmijë të zakonshëm
Me sy të bukur
Presin në radhë për buzëqeshje
Kur zhduken hijet nga rruga
Kur i numërojnë hapat e këputur
Kur i grumbullojnë të gjitha gjethet
Ndoshta edhe lumturinë që s’është
Si pantomima e një dite vjeshte
Vetëm një herë
Në fund të heshtjes
Fluturojnë zogjtë e mërzitur / KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Deri në fund të vetmisë
Deri në fund të vetmisë
Një ditë kthehen
Të gjitha dallëndyshet e detit
Edhe kur shteren lotët
Në bregun e rrethuar me kujtime
Prapë nën sqetull bartet
Shkrumbi i parë i dashurisë
I paluar në librin e ëndrrave
Si gjethet e njoma të fatit
Asnjë gjurmë e zjarrit nuk shuhet
Deri në çastin e pagëzimit
Pa gjysmën e ëndrrave të këqija
Pa gjysmën e zhgjëndrrave të mira
Deri në fund të vetmisë
Secili e shkruan
Mallin e kësaj bote
Pak nga pak
Derisa të thuhet urata e parë
Për qiellin që s’grindet me yjet
Për tokën që e ruan emrin e vet
Për ujin që s’do ta pimë
Deri në fund të vetmisë
Këlthet i njëjti përfytyrim
Një kat më poshtë se humnera
Askush nuk e sheh fundin
Një kat më lart se qielli
Strehohen shpirtrat e pavdekshëm
Kur sytë harrojnë të shohin
Kur jeta shtrydhet si limon i verdhë
Kur zgjohet dhimbja njerëzore
Deri në fund të vetmisë
(24 korrik 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Nuk është më aty
Hija e Gruas së Mirë
Kur na prekte ballin e përflakur
Me gishtërinjtë e butë
Sikur zmadhohej lumturia
Plot buzagaz
Ishim fëmijë me brenga
Që nuk i harronim ëndrrat
Pa u shëruar nga frika
Trupi dridhej si balonë e fryrë
Deri në ditën tjetër
Nuk janë më aty
As qerpikët e zbukuruar
Që grinden çdo mëngjes
Me shikimin e përdalë
Sa çel e mbyll sytë
Për ta përpirë lotin
Si tamblin e ngrohtë
Nëse i shëron vetëm ata
Që i thurin lavde harresës
Kur i lidhin nyje kujtimet
Nuk është më aty
As ikja e natës
As zjarri i buzëve të shkrumbuara
As dashuria në shikim të parë
Nuk është më aty
As hatërmbetja e fundit
(Prishtinë, 12 korrik 2022) / KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
QENTË NUK LEHIN VETËM NATËN
Qentë nuk lehin vetëm natën
Askush nuk tha deri më tani
Si ka mundësi të paralajmërohet
Marshimi i lehjes
Një të diel me diell
Kur nuk ka orar për vajtje-ardhje
Sigurisht mospajtuesit e mllefosur
Pa asnjë dyshim do të thonë
Gjithçka nuk është lehje
Për t’iu besuar dritës së syve
Më së miri çdo qen besnik
T’i bëj rojë oborrit të vet
Sepse askujt atë ditë
Nuk do t’ia vjedhin lëkurën
As këpucët
As këmishën me njolla të thara
As çarçafët e mëndafshtë
Me fotografi luanësh
As të gjitha letrat e mosmirënjohjes
Të pakuptuara deri në ditën e fundit
As guximin e një fije floku
Qentë nuk lehin vetëm natën
Ndoshta është më e sigurt
Të lidhet me zinxhir
Frika e mbërthyer në ëndrra
Me shtatë palë nyje
Dryni ta ketë numrin trembëdhjetë
Për shembull asnjë shtëpi
Të mos ketë zile alarmi me gjarpër
As mure të larta
Vetëm kopshte me lule
Që çelin në mesnatë
Ujë sa për ta shuar etjen
Vetmia t’i ngjajë si asnjëherë
Ditëve të bukura me shi
Secili t’i përkëdhelte qentë e vet
Me lëkurë të butë
Të bardhin të ziun laramanët
Pikërisht me lehjen e përkryer
Të mësohen ta kafshojnë
Gjumin e rëndë
Sepse mjegulla është
Vetëm për ujqit
( Prishtinë, 8 qershor 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Një ditë do ta harroj afshin
Si shiun e fundit të verës
S’do ta kujtoj më çastin
Kur më prisje në prag të derës
Një ditë do ta harroj shikimin
Bashkë me lamtumirën e shuar
Rrudhat e ballit e ndiejnë trishtimin
Si disa zogj të pikëlluar
Ndoshta do ta harroj hidhërimin
Derisa nuk bëhet shumë vonë
Dikush s’e kupton kurrë trazimin
Por është i çuditshëm gjithmonë
Një ditë do ta harroj heshtjen
Duke u përpëlitur mbi valë
Ndoshta s’është fjala për buzëqeshjen
Por për secilën ëndërr për secilën fjalë
Nëse e harroj edhe dashurinë
Asgjë nuk do të jetë si dikur
Kush do ta shkruajë librin për vetminë
Kur ndjenjat ngulen si gozhda në mur
(Prishtinë, 14 prill 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
ESHKA
Bënim shtëpiza
Si thnegla përgjakeshim
Duke i zbardhur drunjtë
Nuk kishim thikë Kosove
Për t’i prerë kujtimet
Për të bërë pak jetë në halucinacione
As eshkë për ta ndezur shpirtin
Po ajo ish vetë Lugina e Vdekjes
Gjaku dhe mishi i trupit kundërmonin
Në skenën e vuajtjes
Kur nuk udhëhiqeshim më nga instinktet
Ëndërronim tokën e varrit
A do të na mbulonte bari
Për ta ndriçuar të vërtetën
Kobin se thika shkëlqente në fyt
Lamtumira e atdheut
Zhveshte rrobën e zezë të pikëllimit
Dhe kur vinte çastndarja
Fushë e shkretë ulërinte
Po ajo ish vetë Lugina e Vdekjes
Nuk kishim thikë Kosove
Për t’i prerë kujtimet
As eshkë për ta ndezur shpirtin
As kohë për të vdekur
( Bllacë, 4 prill 1999)
Poezi nga Sali Bashota
E PREMTJA E UJMIRIT
Kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Çastet e gëzimit të papërmbajtur
Përshkrimin e ngjyrave të çuditshme
Në çdo të pestën ditë të javës
Si rriste shtatin fëmijëria
Me hatërmbetje
Kujtoj orën e saktë të udhëtimit
Deri te Pazari i Ujmirit
Për të blerë syze dielli
Këmishë me vija të kaltra
Pantallona bashkë me rrip të zi
Për t’i veshur vetëm për ditëlindje
Në ditën e fundit të muajit gusht
Dalëngadalë kështu argëtohet
Jeta e rrëfimeve përrallore
Me shkëndijat e para të mallit
Andej nga ikte gjumi i vendlindjes
Kujtoj lojën symbylltas skutave të shtëpisë
Plot çaste të shndritshme
Gjithë ato copa ëndrrash të lazdruara
Që ngjanin me aromën e mollëve të ëmbla
Kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Plisbardhët si Babain tim dritë pastë
Duke i larguar dhimbjet në të gjitha drejtimet
Me trenin e udhëtarëve Prishtinë-Pejë
Sa herë bartej
Liria e fshehur në librat e poezisë
Nëna thoshte mos e harro etjen
Duke imagjinuar fjalët më të bukura
Kur pi ujë në Kroin e Çabiqit
Shpirti bëhej më i lumtur
Pastaj të shtunën në mbrëmje
Shkonim bashkë te dajat
Nën soditjen e hënës
Më mbante në prehër
Duke treguar historinë e asaj kohe
Syri i keq të mos më shikonte
Të nesërmen fluturat e bardha
Pushonin në të dy krahët e mi
Sa herë kujtoj të premten e Pazarit të Ujmirit
Mallëngjimi flet me zë tjetër
Si përfytyrimi i një fëmije gazmor
Tani aty nuk zgjohet dashuria
As përmallimi i buzëqeshjes
As shiu i shndërruar në metaforë
(Nga cikli i kujtimeve të paharruara të fëmijërisë. Shkruar më 27 mars 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Dhimbja zgjohet
Kur këputen degët e ëndrrave të njoma
Pa asnjë zë
Kur digjen fjalët më të bukura të shpirtit
Pa asnjë ofshamë
Kur dridhen çastet e mërzitura të ikjes
Pa asnjë gjurmë
Dhimbja zgjohet
Sa herë trembet heshtja nga frika e natës
Pa trokitur askund
Nëse thahen pikat e lotve
Sa herë dridhen duart nga mëkati i buzëqeshjes
Dhimbja zgjohet
Nëse nuk përfundon tundimi i pritjes
Sa herë mbaron loja e fundit e fantazisë
Nëse nuk ngjallet përmallimi tjetër
Në shtegun e dallgëve të jetës
Dhimbja zgjohet
Derisa të gjitha gjethet bien në tokë
Diku afër kujtimeve të paharruara
Sa herë fjalët grinden përpara provës së zjarrit
Si gjysma e dashurisë së hidhëruar
Aty ku nuk ka dritë dielli
Dhimbja zgjohet
(18 mars 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Si e diela e Ali Podrimjes
Lëre mënjanë shikimin
Edhe përqafimin lëre mënjanë
Çdo gjë është si ëndrra
Deri në natën tjetër
Merre dashurinë këndej
Edhe fjalët e ëmbla merri
Secili e kërkon vetveten
Në librin e vetmisë
Lëre mënjanë shqetësimin
Në vendin e bekuar është frymëzimi
Si e diela e Ali Podrimjes
Të pafajshëm s’janë vetëm engjëjt
Deri në ditën tjetër
Të gjithë bëhemi të lumtur
Vetëm heshtja ndihet rehat
Lëre pra atë si vdekjen
(13 mars 2022)
Poezi nga Sali Bashota
PORTRET I PAMBARUAR
Për Rozafën
Asgjë nuk i kujtohet pos shushuritjes së gjetheve
Më vonë edhe fërfëllima e krahëve të zogjve
Shumë zëra në hapësirën që e përpinte flaka
Dhe avujt e shpirtit si ngjiteshin lart në qiell
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Asnjëherë tjetër nuk vinte ashtu vdekja
Fshehur nga sytë e frikës
Duke shtrënguar shpirtin me dhëmbë
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Secila klithmë e çmendur i ngjante kobit të natës
Mëngjeset prisnin fundin e ëndrrave
Sytë vetëm një ditë të re e zgjonin nga liria
Veshët vetëm një krismë e dëgjonin pa dhembje
Duart vetëm një uratë e prisnin në shiun e verës
Këmbët vetëm një ikje e ëndërronin deri në fundin e vet
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Në udhëtimin e zjarreve teksa ringjallet portreti i pambaruar
Me mbetë aty ku s’vdesin kurrë më ëndrrat
(1 gusht 1998) / KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
E DIELA E FUNDIT E SHKURTIT
A ikim andej nga s’vjen më zemërimi
Ndoshta mund t’i besojmë vetvetes si dikur
Disa do të thonë pikërisht këtu fillon rrëfimi
Por papritmas shndërrohemi si dy hije në mur
A ikim këndej me shumë kujdes
Nuk ka më arsye për të dyshuar
Pse kjo nostalgji s’e ka më asnjë ves
Siç e kishte atëbotë ëndrra e vetmuar
Ikim andej e këndej si vetëtimë
Ndoshta prapë s’bëhet vonë
Ndjesia e lumturisë ngjan me pantomimë
E mahnitur qenka kjo parandjenja jonë
Kështu një ditë ikim papritur
Edhe kur sytë shohin tjetrën fshehtësi
Secili poet ka më shumë se një kujtim të ndritur
Por njësoj nuk është asnjëra dashuri
(Prishtinë, 27 shkurt 2022)./ KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Të gjitha ditët e javës janë njësoj
Kur vetmia e botës
Plandoset mbi afshin e vet
Si nuk duhet të vdiset
Si nuk duhet të harrohet
Si nuk duhet të cmendemi
Një ditë pranvere me borë
Të gjitha ditët e javës janë njësoj
Vetëm numri I të vdekurve rritet
Kur heshtja ikë si akrepat e orës
Si nuk duhet të vdiset
Pa njohur ditën që vjen
Me pikëllimin e vet. / KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Jeta qenka ëndërr
Si shtatë palë qiej
Në besimin e njeriut
Jeta qenka ëndërr
Si hija e gjarprit
Nën gurët e çarë
Jeta qenka ëndërr
Si uji i burimit të ftohtë
Në shtegun e përmallimit
Jeta qenka ëndërr
Si fluturimi i zogjve
Mbi drunjtë e fatit
Jeta qenka ëndërr
Si zjarri i puthjes
Në buzët e përflakura
Jeta qenka ëndërr
Si malli i humbur
Në botën e trazuar
Jeta qenka ëndërr
Si këmisha e bardhë
Në trupin e dashurisë
Jeta qenka ëndërr
Si vetmia e qiellit
Kur fiket në mbrëmje
Jeta qenka ëndërr
Si valët e detit
Në krahët e pulëbardhave
Jeta qenka ëndërr
Si frika e dehur
Në derën e nostalgjisë
Jeta qenka ëndërr
Si pritja e ëmbël
Në Kopshtin e Edenit
Jeta qenka ëndërr
Si sytë e shkruar
Që flasin me vetveten
Jeta qenka ëndërr
Si loja e pakryer
Në fundin e lumturisë
Jeta qenka ëndërr
Si e panjohura e vdekjes
Në pëshpëritjen e agonisë
Poezi nga Sali Bashota
Ndoshta vetëm për disa ditë
Mund të shtyhet afati i frikës
Derisa të ngjallet optimizmi
Në shpirtrat tanë
Dhimbjet s’duhet të pëlcasin
Kur i vjen radha lotëve
Me ikë nga fytyrat e mërzitura
Në këtë kohë pandemie
Ndoshta vetëm për disa ditë
Mund të shtyhet afati i frikës
Derisa të zgjohet dashuria e vërtetë
Në besimin e njerëzve
Kur duart duan të çmallen me prekjen
Mbi trupat e ndaluar
Të çmallen edhe me gjysmën e përqafimit
Sa herë botën e mbulon dhimbja
Ndoshta vetëm për disa ditë
Mund të shtyhet afati i frikës
Me orën e saktë të durimit
Frymë kush merr më së shumti
Në të dy krahët e ëndrrave
Kur hapen shtigjet e fatit
Uji përdoret vetëm si ilaç i etjes
Ndoshta vetëm për disa ditë
Mund të shtyhet afati i frikës
Aty ku do të zgjohet përgjithmonë buzëqeshja
Në qiellin pa asnjë re të zezë
(9 prill 2020) /KultPlus.com
Poezi nga Sali Bashota
Lexuesi im
Vendi i ëndrrave është në kafazin e frikës
Aty është edhe parashikimi i motit
Ka ujë të mjaftueshëm për shpirtrat
Ka edhe bukë goje për të shpëtuar
Pa u çmendur nga mërzia
Lexuesi im
Të paktën bëhu i lumtur
Vjen dita e dashurisë
Për t’ia zgjatur jetën prekjes
Sidomos duarve plot uratë
Sidomos buzëve plot shkrumb
Kështu thonë edhe besimtarët e Hipokratit
Lexuesi im
Kurajo dhe durim i duhen njerëzimit
Secili mund ta bëjë nga një varr për frikën
Edhe ata që luajnë me lirinë e popullit
Fundi mund të jetë i njëjtë për të gjithë
Sa shpejt bota u bë njësoj si qielli
Vetëm Zoti është Një
Lexuesi im
( 4 prill 2020) /KultPlus.com
