Etiketë: Poezi nga Sergej Esenin

Poezi nga Sergej Esenin

Zgjomë shpejt nesër në agullimm,
O nëna ime durimtare, e shenjtë!
Do të eci rrugës matanë kodrës,
Do takoj mikun tim të shtrenjtë.

Sot, mbi livadh, në pyllin e dendur
Kam parë vija rrotash shumë gjatë.
Era nën një pelerinë të hollë resh
Tund e dredh dogan* e saj të artë

Nesër në agullim do të kaloj si shigjetë,
Duke shkelur hënën- e plotë nën gëmushë,
Dhe pela do të tund e shkund me shaka
Bishtin e saj të gjatë e të kuq nëpër fushë.

Zgjomë shpejt nesër në agim,
Dhe dritën në dhomë ma ndis.
Flitet se së shpejti do të bëhem
Poeti më i famshëm i Rusisë

Do të këndoj për ty dhe mikun,
Stufën tonë, gjelin dhe çatinë…
Qumështi i lopëve të tua shegane
Do derdhet në këngët, vargun tim.

*Hark druri mbi kalin e trojkës

Poezi nga Sergej Esenin

Në sheshin kaltëror të qiellit
Tymi me re të verdha u ëmbëlsua,
Natën ai ëndërron. Njerëzit flenë,
Ankthi më mundon vetëm mua.

I kryqëzuar me retë,
Tym të ëmbël pylli thith.
Në unazat e plasave qiellore
Shpati shtrin gishtat të gjithë.

Nga moçali vjen klithma e çafkës,
Gurgullima e ujit të kulluar,
Dhe aty – këtu, mes reve duket
Si një pikë uji, një yll i vetmuar.

Të mundësh me të në tymin sterrë,
Të ndezësh një zjarr të madh në pyll,
Dhe pastaj ta shuash xixën menjëherë./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Unë, veten time, më s’ do ta mashtroj,
tash, zemra e mjegulluar s’ do t’ ja dijë.
Më thonë: je sharlatan! – rrugës nga shkoj!
Më thonë: je grindavec, si një fëmijë!

Por, kriminel nuk jam, cub a shpellar,
fatkeqë, nëpër biruca, nuk kam torturuar.
Plëngprishës po, rrugaç dhe pijetar,
që mbart buzën në gaz, për ta dhuruar.

Në Moskë, një argëtues, plot humor,
në Tverskoje kushdo mua më njeh,
dhe çdo qen rruge në sokakun qorr,
më ndjen nga çapi i lehtë dhe ëmbël leh.

Çdo kalë i mjerë që rend para pajtonit,
sa më shikon, gjithë qejf më përshëndet,
se unë nuk rroj pa kafshë, e pas zakonit,
për to thur vargje që shërojnë vërtet.

Nëse mbaj republikë, nuk është për femrat,
ndjenja idiote s’ mbart dhe jam i qartë,
ndihem komod ama, pa ja u dredhur zemrat,
kur ushqej pelën me tërshërë të artë.

Në racën njerëzore nuk kam miq, – punë geni,
një mbretërie tjetër i përkas, me të jetoj,
kravatën e mëndafshtë në një qafë qeni,
pasi e lidh, me të rri dhe festoj.

Kështu, tani e tutje nuk do vuaj
furtuna brenda shpirtit s’ ka më re.
Më quan: sharlatan! – shiko dhe shkruaj!
Më quan: grindavec! – ama, ç’ na the!

1922/KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Zgjomë shpejt nesër në agullim,
O nëna ime durimtare, e shenjtë!
Do të eci rrugës matanë kodrës,
Do takoj mikun tim të shtrenjtë.

Sot, mbi livadh, në pyllin e dendur
Kam parë vija rrotash shumë gjatë.
Era nën një pelerinë të hollë resh
Tund e dredh dogan* e saj të artë

Nesër në agullim do të kaloj si shigjetë,
Duke shkelur hënën- e plotë nën gëmushë,
Dhe pela do të tund e shkund me shaka
Bishtin e saj të gjatë e të kuq nëpër fushë.

Zgjomë shpejt nesër në agim,
Dhe dritën në dhomë ma ndis.
Flitet se së shpejti do të bëhem
Poeti më i famshëm i Rusisë

Do të këndoj për ty dhe mikun,
Stufën tonë, gjelin dhe çatinë…
Qumështi i lopëve të tua shegane
Do derdhet në këngët, vargun tim.

*Hark druri mbi kalin e trojkës./KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Gjallë je, nënoke? Edhe unë
Gjallë jam. Shëndet më paç, shëndet!
Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
Izbën tënde, që me mall më pret.

Thonë se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, pështjellë me një shall të vjetër,
Fillikate rrugës shpesh kalon.

Dhe kur mugëtirë e kaltër bie,
Një vegim i zi të kall ty frikë,
sikur në një sherr diku në pije,
Vjen dikush e ma këput me thikë.

Kot, e dashur, vuan kaq, besomë,
Brenga t’i fanit këto ndër sy.
S’jam aq pijanec i lig sa ç’thonë,
Si do vdes pa të të parë ty?

Unë jam po foshnje, si një herë,
Dhe një shpresë veç ushqej në gji:
T’iki nga ky tym e kjo poterë,
Te shtëpiza jonë aty të vij.

Dhe do vij, kur kopshti ynë i bardhë
Anekënd të vishet me blerim.
Vetëm ti, si tetë vjet më parë,
Mos më zgjo aq herët në agim.

Mos e zgjo atë që shkrumb iu bënë
Endërrat e moshës plot hare.
Më ka vrarë jeta mjaft, o nënë,
Dua veç të shlodhem e të fle.

As t’i lutem Zotit mos më thuaj,
Si dikur në t’artën mituri,
Ti ke mbetur ngushëllim për mua,
Dritë e parrëfyer, vetëm ti.

Ndaj merak ti mos m’u bëj aq tepër,
Tek e liga mendjen mos e ço,
Dhe aq shpesh, me shallin tënd të vjetër,
Fillikate rrugën mos kalo./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Në freskinë e një vjeshte është bukur,
të dridhet shpirti si gjethe mbi mollë –
dhe të shohësh parmendën e diellit
si çan sipërfaqen e lumit, ujin kaltror.

Është bukur të shkulësh nga trupi
Gozhdën e nxehtë të një kënge
dhe me fustan të bardhë festiv
të presësh trokitje në derën tënde.

Unë mësoj me zemër, mësoj, të ruaj
në sytë e mi lulen e egër të qershisë
Vetëm vetpërmbajtja ndjenjat ngroh
Kur një krisje e hollë gjoksin e gris.

Në heshtje kumbon kambanorja e yjeve,
Për mëngjesin çdo gjethe është një qiri.
S’do lejoj të futet në dhomën time askënd
s’kam ndërmend t’i hap derën kujt assesi./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Zgjomë shpejt nesër në agullim,
O nëna ime durimtare, e shenjtë!
Do të eci rrugës matanë kodrës,
Do takoj mikun tim të shtrenjtë.

Sot, mbi livadh, në pyllin e dendur
Kam parë vija rrotash shumë gjatë.
Era nën një pelerinë të hollë resh
Tund e dredh dogan* e saj të artë

Nesër në agullim do të kaloj si shigjetë,
Duke shkelur hënën- e plotë nën gëmushë,
Dhe pela do të tund e shkund me shaka
Bishtin e saj të gjatë e të kuq nëpër fushë.

Zgjomë shpejt nesër në agim,
Dhe dritën në dhomë ma ndis.
Flitet se së shpejti do të bëhem
Poeti më i famshëm i Rusisë

Do të këndoj për ty dhe mikun,
Stufën tonë, gjelin dhe çatinë…
Qumështi i lopëve të tua shegane
Do derdhet në këngët, vargun tim.

*Hark druri mbi kalin e trojkës./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Ne tani po ikim pak nga pak që këtej
Drejt vendit ku ka qetësi dhe gëzim.
Mbase, shpejt edhe unë do duhet të ngre
Plaçkat e mia mortore për në udhëtim.

Pyje të dashura mështeknash!
Ti tokë! E ju, rërëra të ultësirave!
Përpara kësaj turme në vrapim
Nuk mund ta fsheh melankolinë.

Kam dashur shumë në këtë botë,
Gjithëçka që vesh mish dhe shpirt.
Paqe mështeknave që hapin degët
E pasqyrohen në ujin e trëndafiltë.

Për mjaft mendime kam rënë në heshtje,
Shumë këngë brenda vetes kompozova.
I lumtur jam mbi këtë tokë të zymtë
Për gjithçka që jetova dhe frymova.

I lumtur jam që kam puthur gra,
Që shtypa lule, u shtriva mbi bar,
Dhe që nuk qëllova kurrë në kokë
Motrat tona kafshët, si i marrë.

E di që atje nuk lulëzojnë zabelet,
Nga qafa e mjellmës thekra s’fëshfërin
Ndaj para turmës së vrapuesve unë
Provoj gjithmonë rrëqethje, dridhërim.

Unë e di se në atë vend s’do të ketë kurrë
Fusha të tilla flokëverdha nën mjegulla krejt.
Edhe pse njerëzit për mua janë të dashur
Dhe jetojnë me mua mbi këtë tokë të shenjtë./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin

Puthme moj e dashur puthme
Gjer ne dhimbje gjer ne gjak
S’e duron dot ftohtesiren
Zemra ndezur zjarr e flake

S’eshte kupa e permbysur
Mes gazmoreve per ne
Ti nje gje kupto moj mike
Vec nje here rron mbi dhe

Shih ne mes te erresirs
Henen qe shkelqim vershon
Sikur t’ish nje korb I verdhe
Permbi toke fluturon

Puthme de se kalbesia
Kengen time ma kendoi
Ka te ngjare qielli lart
Fundin tim parashikoi

Eh moj force qe venitesh
Do te vdes kjo s’ka dyshim
Vetem dua t’I puth mikes
Buzet gjer ne fundin tim

Qe pa turp edhe pa drojtje
Embelsisht kur t’enderroj
Tok me shushurima vishnjesh
“Jam e jotja” – te jehoje

Qe si shkuma permbi kupe
Drita mos na shuhet ne
Ndaj kendo moj mikja ime
Vec nje here rron mbi dhe./ KultPlus.com

Poezi nga Sergej Esenin
Shqipëroi: Arqile Garo

Në periferi të fshatit, në një izbë, krejt e vetmuar

një nënë plakë para ikonës, po lutet e gjunjëzuar.

Lutet për djalin e vetëm, vajti kohë që s’ i ka shkruar,

pse lufton në dhe të huaj, atdheun për të shpëtuar.

Lutet nëna e mjeruar dhe fshin lotët që e verbojnë,

atëherë syri i mjegulluar sajon pamje që e tmerrojnë.

E çon në një fushë beteje, lufta ende s’ ka filluar,

sheh djalin e saj hero, të vrarë, me lavdi mbuluar.

Përmbi gjoks njollat e gjakut përshkënditje e flakëruar,

dhe flamurin e armikut, dorë e ngrirë e mban shtrënguar.

Ngazëllimi drithërues i ngrin gjakun plot trishtim,

kokë e saj e zbardhëlluar mbi pëllëmbët gjen strehim.

I mbulon vetullat, ballin, floku i rrallë që ndrin nën zjarr,

por tashmë, lotët që rrjedhin ngjajnë porsi margaritarë.

1914

займ на карту 100 процентов одобрение

Poezi nga Sergej Esenin

Gjallë je, nënoke? Edhe unë
Gjallë jam. Shëndet më paç, shëndet!
Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
Izbën tënde, që me mall më pret.

Thonë se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, pështjellë me një shall të vjetër,
Fillikate rrugës shpesh kalon.

Dhe kur mugëtirë e kaltër bie,
Një vegim i zi të kall ty frikë,
sikur në një sherr diku në pije,
Vjen dikush e ma këput me thikë.

Kot, e dashur, vuan kaq, besomë,
Brenga t’i fanit këto ndër sy.
S’jam aq pijanec i lig sa ç’thonë,
Si do vdes pa të të parë ty?

Unë jam po foshnje, si një herë,
Dhe një shpresë veç ushqej në gji:
T’iki nga ky tym e kjo poterë,
Te shtëpiza jonë aty të vij.

Dhe do vij, kur kopshti ynë i bardhë
Anekënd të vishet me blerim.
Vetëm ti, si tetë vjet më parë,
Mos më zgjo aq herët në agim.

Mos e zgjo atë që shkrumb iu bënë
Endërrat e moshës plot hare.
Më ka vrarë jeta mjaft, o nënë,
Dua veç të shlodhem e të fle.

As t’i lutem Zotit mos më thuaj,
Si dikur në t’artën mituri,
Ti ke mbetur ngushëllim për mua,
Dritë e parrëfyer, vetëm ti.

Ndaj merak ti mos m’u bëj aq tepër,
Tek e liga mendjen mos e ço,
Dhe aq shpesh, me shallin tënd të vjetër,
Fillikate rrugën mos kalo. / KultPlus.com