Poezi nga Vinícius de Moraes
Trishtimi nuk njeh fundin,
lumturia, po… po.
Si një pupël është lumturia,
sikur, me ajrin e përfshin era,
gazmendur lehtësisht lartësisht.
Por aq, aq, sa era platitet
e përtokë këputet…
E kështu, dhe lumturi e fukarasë i ngjan të madhit,
iluzion të Karnavalit.
Punuar tërë vitin
për një çast ëndrre.
Aq sa për të bërë;
kostumin
e mbretit
o të piratit
o të kopshtarit.
E pastaj, gjithçka mbaron sa
një kërcitje e gishtave,
ditën e mërkurrë,
sikur s’pat egzistuar kurrë!
Trishtimi s’njeh fundin
lumturia, po… po.
Si pikla e vesës
mbi petalin e lules
ndrin lumturia,
për momentin paqësisht,
e papritmas lehtë shkrepëtin e bie si një lot ikur dashurimit.
Oh’… në këto çaste,
lumturia ime
po ëndërron në syt’ e të dashurës time,
si kjo natë që po kalon,
që po kalon
nxitimthi në kërkimin t’agimit
Flisni butë, ju lutem!
Sepse ajo, duhet të zgjohet
po butë e si një ditë gazmore,
falur puthje prej dashurie.
Se trishtimi nuk njeh fundin,
lumturia vetëm çastin.
Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com
