Poezi nga Vlora Konushevci
Mos i beso zanit tem
S’di gja për rolin që luej
Kjo shfaqje prova s’pati
Skenari ndërron orë e çast
Jam veç nji rrëfimtare
Që besë s’duhet me i zanë
Nisi me i mbledh fjalët nëpër tokë
Nji “durim” këtu, nji “veç edhe pak” aty
Si çorapet e ndyta që mshefen skutave
Ku shpirti tkurret si fëmija pa nanë
Mshefet sikur dreqi n’thyesa
E fati shtegëton tue kërku njerëz
Ma t’ngrohtë e mendje ma t’shëndosha
Se jam publik i fjetun
Për kujtesën e çakërdisun
Në salla t’kirurgjisë
Edhe andrrat janë nemit
Veç ndoj i dekun kalimthi ndalet
Se nxitojnë edhe ata
Pa e ditë se janë personazhe
Të shpikuna të nji imagjinate
T’bujshme që asht tu e lyp
Nji dalje, dalje n’dritë
Dritën e madhe t’mashtrimit. / KultPlus.com
