Etiketë: poezi

‘Mos ma kujto’, një ndër poezitë më të bukura të Dritëro Agollit

Posted on by Kult Plus

Poezi e nga Dritëro Agolli

E shkuara ka çaste dhe orë të hidhura, mos ma kujto
për shembull, më pe me duar të lidhura, mos ma kujto!

Për shembull, më pe në rruge të pire, mos ma kujto,
Të pirë e të humbur, të sharë e të grirë, mos ma kujto!

Për shembull, më rrahën dy-tre vagabondë, mos ma kujto,
Tek shihja një grerëz tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!

Për shembull, pësova diku një disfate, mos ma kujto,
Dhe gjumi s’më zinte me ditë e me natë, mos ma kujto!

Për shembull, më pe duke ecur e qarë, mos ma kujto,
Mbështetur pas murit me zemër të vrarë, mos ma kujto!

Për shembull, me pe duke ngrënë e genjyer, mos ma kujto,
Të prishur, të shturur, të rënë e të thyer, mos ma kujto!

Për shembull, në shtrat s’u bëra për burrë, mos ma kujto,
I turpshëm i drodha si qengj nën lëkurë, mos ma kujto!

E shkuara ka orë dhe çaste të hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen të thirrura, mos ma kujto!

Ti fillon të vdesësh ngadalë

Posted on by Kult Plus

Nga Pablo Neruda
Përktheu: Gili Hoxhaj

Ti fillon të vdesësh ngadalë
Nëse nuk udhëton,
Nëse nuk lexon
Dhe nëse nuk i vëzhgon meloditë e jetës
Nëse nuk e vlerëson veten.
Ti fillon të vdesësh ngadalë
Kur e vret vetëbesimin tënd
Kur nuk i lë të tjerët më të ndihmu.
Fillon të vdesësh ngadalë
Nëse bëhesh skllav i zakoneve tua
Duke ecur përditë të njëjtat udhë,
Nëse nuk e ndërron rutinën tënde
Nëse nuk vishesh me ngjyra të ndryshme
Nëse nuk u flet të huajve që si njeh.
Fillon të vdesësh ngadalë:
Nëse u ikë pasioneve tua
Dhe emocioneve të tyre trazuara
Ato që t’i bëjnë sytë të vezullojnë
Dhe zemrën të rrah më shpejt.
Fillon të vdesësh ngadalë:
Nëse nuk e rrezikon rehatinë për diçka të çastit
Nëse nuk shkon pas një ëndrre
Nëse nuk e lejon veten
Të paktën një herë në jetë
Tu shmangësh këshillave të arsyeshme
Mos e lërë veten të vdesësh ngadalë,
Mos harro të jesh i lumtur! / KultPlus.com

Të dua më fort se natyrën

Posted on by Kult Plus

Yevgeny Yevtushenko

Ty të dua më fort se natyrën,
Se natyra e gjallë je vetë,
E lirisë ti je shëmbëlltyrë,
Por pa ty dhe liria më vret.

Ty të dua aq fort i shkujdesur,
Sa rrëpira më duket si shteg.
Të pamundurën askush s’e ka prekur,
Dashuria ime e prek.

Ty të dua, të dal’ku të dalë,
Dhe kur pi dhe kur bëhem brutal,
Ty të dua dhe as bëhet fjalë,
Përmbi egon e shenjtë do dal.

Ty të dua më fort se Shekspirin,
Se të dheut këtë bukuri,
Se muzikën pa fund të efirit,
Se muzikë e libër je ti.

Ty të dua më fort se lavdinë
Që kaloi e atë që po vjen,
Se të ndryshkurën perandorinë,
Mëmëdhe s’ësht’ajo,por ti je.

Je fatkeqe? S’pranon ti mëshirë?
Lodhe Zotin me lutjet e tua.
Ty të dua përmbi lumturinë,
Më fort se dashurinë të dua./KultPlus.com

T’isha një lule

Posted on by Kult Plus

Musine Kokalari

“T’ isha një lule–lule are, e vogël dhe me erë.
Të çelnja në pranverë
dhe në vjeshtë të vishkesha në vetminë t’ime.
T’isha një lule vjollce në mes të ferrave.
Të qëndroja e fshehur, e pa dukur
dhe një ditë të zbulohesha prej duarve të dy të
rinjëve.
Prej frike,
të larguar prej njerzis do t’më këputnin,
do të dhurohesha te njeri–tjetri
për shënjë kujtimi.”

Musine Kokalari u lind më 10 shkurt të vitit 1917 në Adanë të Turqisë. Në vitin 1921, familja e saj kthehet në Shqipëri dhe vendoset në Gjirokastër, ku Musineja kreu shkollën fillore. Nëntë vjet më vonë, familja Kokalari vendoset në Tiranë. Në vitin 1937, Musineja mbaroi shkollën e mesme “Nëna Mbretëreshë” dhe më pas shkoi për studime në Universitetin e Romës, në Itali, të cilin e mbaroi shkëlqyeshëm në vitin 1941.
Ajo botoi librin e saj të parë “Seç më thotë nëna plakë” në vitin 1939. Ishte viti 1943, kur Musine Kokalari së bashku dhe me disa shokë të tjerë formuan Partinë Socialdemokrate. Një vit më vonë, me përpjekjen e saj, doli numri i parë i gazetës “Zëri i Lirisë”. Në vitin 1944, botoi librin e saj të dytë “Rreth vatrës”, ndërsa më 12 nëntor të po këtij viti u pushkatuan vëllezërit e saj, Muntaz e Vesim Kokalari. Katër ditë më vonë e arrestuan dhe Musinenë, të cilën e mbajtën 17 ditë në burg. Në janar të vitit 1945, u botua libri i tretë i Musine Kokalarit “Sa u tund jeta”. Më 23 janar të vitit 1946, ajo u arrestua për së dyti nga forcat e Mbrojtjes së Popullit e gjyqi e dënoi me 20 vjet heqje lirie. Në vitin 1961, e nxjerrin nga burgu dhe e internuan në Rrëshen, ku dhe doli në pension me gjysmë page. 
Më 1980, Musine Kokalari u diagnostikua me kancer të gjirit dhe ashtu e sëmurë u refuzua e u la pa u kuruar nga trupat spitalore. Moskurimi i sëmundjes, dhimbjet dhe vuajtjet e shumta të kaluara nën përndjekjen komuniste i shkaktuan vdekjen në gusht të vitit 1983. Musine Kokalari përfaqëson disidenten e parë shqiptare. Vdiq e vetme dhe u varros vetëm nga varrmihësit. / KultPlus.com

Prapë për ty

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Nazim Hikmet Ran
Shqipëroi: Alban Tartari

Tek ti, unë, dashuroj siluetën e anijes
nisur për në pol
Tek ti, unë, zbulimet aventuriere prej kumarxhinjsh
Tek ti, largësinë.
Tek ti, unë, dashuroj të pamundurën.
Të kridhem në sytë e tu, ashtu
si në një pyll plot dritë.
Mes djersës, urisë e irritimit,
me uri gjahtari të ta kafshoj mishin
Tek ti unë, dashuroj të pamundurën,
Por kurrë pesimizmin./ KultPlus.com

Peshk në govatë

Posted on by Kult Plus

Teki Dërvishi

bëra më mirë natën dola
në oborr Hana lart nuse violet
spërkat gjethet e trëndafilit
me piklat që vezullojnë sedef
natë vere pemësh që piqen m’degë
shtrirë barit im at po fle
ka gjashtë vjet që ka vdek’

vonë këso netësh nga gjirët e Drinit
nga peshkimi kthehej ai
pesëdhjetë vjet me pemën e papjekur
me ujin e zi që udhëtonte me çikletë
me shtambat që varte timonit
plot ajër e peshk
dhe midis oborri në govatë druri
krijonte detin e tij të kufizuar

po sonte? kush e solli peshkun në govatë
kaq të lirë pa gjuhë
të lundrojë në ujin e kufizuar
i lirë

ah të ishte midis katër muresh
do t’ia linte fajin burgut
që s’e la të vinte deri te ti deti

dhe unë mund të dal të eci e të eci
të shkel barin, pluhurin, lumin, kënetën
oh moj ti vdekja – vetëm. / KultPlus.com

Himni i bukurisë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Sharl Bodeler

Bie prej qiellit a ngrihesh prej humnerës së thellë,
O Bukuri! Shiki yt hyjnor dhe i djallëzuar,

Krimin me mirësinë ngatërruar, përherë na e ndjell,

Duke i ngjarë aq shumë shijes së verës së bekuar.

Sytë e tu strehojnë çdo perëndim dhe aurorë;
E si një natë e stuhishme parfume shpërndajnë;
Pthjet e tua janë melhem, goja jote një amforë,
Që i bën trima vogëlushët e heronjtë të qajnë.

Gurgullon honeve të zi a yjeve të zjarrtë digjesh?
Fati i magjepsur të ngjitet pas fundeve si një qen;
Ti gjithcka në botë sundon e askujt s’i përgjigjesh,
E kudo, rastësisht, gjëmën dhe harenë shpërthen.

Bukuri, ti marshon mes kufomave që ke përçmuar;
Nga xhevahirët e tu, Tmerri nuk ka më pak magji,
E Krimi, mes gjithë stringëllave të tua më i çmuar,
Mbi barkun tënd, krenarisht vallëzon plot dashuri.

Flutura e natës e verbuar pas teje, të vjen afër, qiri,
Fërfëllin, ndizet e thotë: I bekuar qofsh pishtar!
I dashuruari ethshëm përkulet mbi të dashurën e tij,
Si ai i plagosuri për vdekje përkëdhel të tijin varr.

S’ka rëndësi nëse Parajsën apo Ferrin ke për nënë,
O Bukuri! Mostër e frikshme, e paanë, e lindur e lirë!
Vallë buzëqeshja jote, syri yt, këmba, hapur ma lënë
Portën, për atë pafundësi kurrë të njohur aq mirë?

S’ka rëndësi je Djall apo Zot! Ëngjëll a Sirenë të jesh,
S’ka rëndësi nëse zanë me sy kadife që xixëllojnë butë,
O parfum, ritëm, kthjelltësi, o e vetmja ime mbretëreshë!
Bën universin më pak të shpifur, më pak të rëndë çdo minut’./KultPlus.com

Për mua gjej një shishe verë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Robert Burns / Përktheu Dritëro Agolli

Për mua gjej një shishe verë,
Ma hidh në kupën e argjendtë
Po nisem për të fundit herë
Dhe pi për dashurinë e shenjtë.

Kërcet direku i anijes
Kur era rreh e ndehet terri
Kur toka dalëngadalë zë fshihet
Unë pi për ty, e dashur Meri!

Më pret tufani dhe stuhia
Flamuri ngrihet palë palë
Për luftë larg më fton buria
Shigjetat derdhen valë-valë.

S’më tremb aspak luftë e tërbuar,
S’më tremb sfilitja, humbja, sherri,
Më tremb veç ndarja e trishtuar
Veç ndarja e hidhur me ty, Meri!/KultPlus.com

Pauza e gushtit

Posted on by Kult Plus

Mario Benedetti

Madridi është zbrazur krejt
veç neve të paktët kemi mbetur
e për këtë pikërisht
prandaj arrijmë ta ndiejmë sërish
praninë e lulishteve dhe shatërvanëve
të parqeve dhe rrethrrotullimeve

në stinën e verës, si përherë
Madridi befas shndërrohet
në diç të paqtë, të njëzëshme
mirënjohës sakaq për praninë tonë
si kundërpeshë ndaj shumicës

është një gusht harlisje vetjake
pa tregtarë apo ombrella
pa shpura njerëzish, as mitingje
në asnjë muaj tjetër të vitit
të gjatë pafund
nuk krijohet dot kjo lidhje
kaq ndijore
mes këtij metropoli madhështor
dhe ne mëkatarëve fatmirësisht
pemët gjithaq janë bërë përsëri
protagoniste të ajrit të çlirët
si dikur
atëherë kur ekologjistët
akoma nuk ishin të pazëvendësueshëm

edhe zogjtë po harbojnë
rrahin flatrat mbi një qytet
që befasisht është shndërruar
në diç të jetueshme, të fluturueshme

madrilenët ia kanë mbathur tutje
nëpër male dhe në Marbella
në Ciudadela dhe Benidorm
në Formentor dhe Tenerife

duke na lënë në dorëzim pavetëdijshëm
ne të tjerëve që tashmë
më në fund ndihemi vetvetja
një Madrid kaq marramendës
thuajse të lirë, pastërtisht
të çliruar nga tymnajat, fort mikpritës

ku bredhim pareshtur si zotërit e tij
të ngazëlluarit e Botës së Tretë
shkelim shëtitoret e dëlira
plot solidaritet
të djersitur në afsh
shtatë palë këmishë

vera nuk është kohë zhurmimesh
veç paqe gjelbërimesh

të nginjur nga mëritë e pagjuma
ndihemi si asnjëherë
të gatshëm për pajtim

ndër çastet verore
vetë historia ndalet
e të gjithë zbulojmë një jetë të mpirë
por kur mbarojnë pushimet
përsëri do të kumbojnë
bori makinash, klithma, sirena
vdeksh në vend, rrofsh e qofsh
bombat e shpërthimet
dhe tingujt e kambanave të ëmbla metodike
përgjatë tre stinëve pjellore
e askujt nuk do t’i bjerë mendja më
për zogjtë apo pemët

Përktheu nga spanjishtja:
Elvi Sidheri. / KultPlus.com

Ikëm

Posted on by Kult Plus

Liridon Mulaj

dhe pas lamë fushat e grurit
kodra e brezore ujitur me gjak.
Muralet dhe të zymtat portrete të diktatorit
stërzmadhuar ballinave me
tulla të bardha
Dhe nënat syshqyera,
varur kangjellave të zeza
më të errëta se nata,
më të mprehta se klithmat.
“Siamo liberi” puthem
me dorë ekranët e botës,
ende mbi anijet e ankoruara|
ku ngarkuar dyndeshin ëndërrat
e një etiketimi fillestar
“popull nomad”
dhe s’dihej në qanim apo qeshnim
dhe s’dinim në ishim të lumtur apo të trembur
ndaj mbulonim fytyrat me duar
dhe portretet i maskonim me shkrehje ne lot.
Kthenim kokën pas,
dhe shihnim shputën e atdheut ,
dhe gishtin drejtuar kërcënueshem drejt
“halabakëve” mbi kuverta
ndërkohë njëzëri këndohej marsejeza,
apo “Liberta”
dhe na ngjante sikur zëri ynë
mbivendosej mbi kujën e atdheut
që vajtonte ikjen tonë.
Ndaj ne ikëm, ikëm, ikëm
të trembur
nga shëmbëlltyra e jonë,
nga vetja…. / KultPlus.com

Vlerësoje veten

Posted on by Kult Plus

Paulo Coelho

Vlerësoje veten për atë që je, sepse ti je dashuri
Nga ato dashuri që i kërkon në çdo gjë e në çdo vend.
Mirëprite atë që je, sepse ti je ai që kërkon të jesh
ai që do të jesh, ti je jeta që krijon jetën tënde.
Pranoje veten, dashuri e dashurisë tënde,
sepse ti je ai që ke gjithmonë nevojë të jesh.
Buzëqeshi dashurisë që dhuron
sepse ti je ajo lloj dashurie që kërkon në çdo vend,
paqe e shqisave të tua./PauloCoelho

Vdekja nuk është gjë

Posted on by Kult Plus

Henry Scott Holland

Vdekja nuk është gjë.
Unë thjesht kalova në anën tjetër:
është njësoj si të isha fshehur në dhomën ngjitur.
Gjithçka është njësoj,
unë jam gjithmonë unë dhe ti je gjithmonë ti.
dhe jeta që jetuam kaq mirë bashkë, mbetet e pandryshuar dhe e paprekur.
Ajo që ishim për njëri-tjetrin, vazhdojmë të jemi.
Më thirr ashtu siç më thërrisje përherë, ashtu siç të duket familjare.
Më flit me të njëjtën dashamirësi që më ke folur përherë.
Mos e ndrysho tonin e zërit, mos mbaj qëndrim të trishtë apo solemn.
Vazhdo të qeshësh me gjërat që të bëjnë të qeshësh,
me gjërat e vogla që të pëlqenin aq shumë
kur ishim bashkë.
Lutu, buzëqesh, më mendo.
Emri im duhet të të duket po aq familjar, sa më parë:
shqiptoje pa gjurmën më të vogël të trishtimit.
Jeta jonë ruan ende gjithë domethënien që ka pasur:
është njësoj si më parë, ka një vazhdimësi të pandërprerë.
Pse duhet të jem jashtë mendimeve dhe mendjes tënde,
vetëm se jam jashtë shikimit tënd?
Nuk jam larg, jam në anën tjetër, diku aty tek cepi.
Jam shumë mirë, gjithçka po shkon mirë.
Do ta gjesh zemrën time,
do ta gjesh butësinë e pastër.
Fshiji lotët dhe mos qaj, nëse më do:
Buzëqeshja jote është paqja ime…

Anës lumenjve

Posted on by Kult Plus

Poezi nga FAN NOLI

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbës, anës Spree-së.

Ku e lam’ e ku na mbeti
Vaj-vatani e mjer-mileti
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur?

Se ç’e shëmpnë derbederët,
Mercenarët dhe Bejlerët,
Se ç’e shtypnë jabanxhinjtë
Se ç’e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç’e pren’ e se ç’e vranë,
Ç’e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës!

Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall’ as i varrosur,
Pres një shenj’ e pres një dritë,
Pres me vjet’ e pres me ditë,
Se ç’u tera, se ç’ u-mpaka,
Se ç’ u-çora, se ç’ u-mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.

Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
Endërronj pa funt, pa shpresë
Anës Elbës, anës Spree-së.

Dhe një zë vëngon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet Beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta,
Dhe kudo gjëmon trumbeta:
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korrini dhe shtypini,
Katundar’ e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim
Më bën djal’ e më bën trim,
Më jep forc’ e më jep shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë
Që do kthehemi një herë
Pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur
Brohorit me bes’ e shpresë
Anës Elbës, anës Spree-së.

Lamtumirë, vendet e mia

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Gjergj Fishta

Lamtumirë, vendet e mia,
qe, po zhduken dalëngadalë!
Gjëmon deti, ushton duhia,
likundet barka valë mbi valë,
Kah njai diell, që asht tue flakue,
andej fill un tash do t’vete…
Lamtumirë, atdhe i bekue!
Lamtumirë, për sa t’jet jeta!
Nesër nade kur mbi ne,
rrezja e diellit ka me ra,
kush e din sa ujë e dhe,
mue prej teje ka me m’da!
E por n’pyetsha ret mizore,
e por n’pyetsha zogjt e detit,
se për ty, moj tokë arbnore,
s’ka me m’folë kush mue t’shkretit…
Tjera fusha e tjera zalle
kam me pa, e tjera dete;
kam me ndje po tjera valle,
tjera gjuhë, tjera qytete.
Vendin tem s’kam me e pa,
ku kam le e jam burrnue:
sytë e mi kan me kja.
pa u gjet kush me i ngushllue./ KultPlus.com

Muzikë në lëvizje

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Frederik Rreshpja

Çiftet përqafuar në shkallaret e shesheve,
si akrepat e orës në çast të tingëllimit,
nëse një ditë ndahen, nëse një natë s’shihen?

Bëhen fotografë të verbër në qytet,
s’mbështeten asnjëherë mbi shkopin e urrejtjes,
armiq të mirë mbesin.

Muzikë në lëvizje është puthja pa u fshehur./KultPlus.com

Dasëm te dajtë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Nerimane Kamberi


Shkoi korriku, përvëlues.
Rrugës për te dajtë,
autostradës së fëmijërisë,
lulediellet ishin aty, si dikur.
Shpinë e vjetër e kishin rrëzu,
m’i ndërtu dy të reja, kur ishin nda djemtë.
Oborri ushtonte si kullë babiloni,
ku gjuhët përziheshin me këngët e kurbetit.
Të gjithë vallëzonin,\rreth flamurit të përbashkuar.
“Kam me bujtë te dajtë » thoshte djali i tezës,
burrë gjashtëdhjetëvjeçar, pak i dehur e shumë qejfli.
« kam me bujtë te dajtë », thosha unë.
Mosha është punë matematike, ne prapë ishim të vegjël.
“Mirësevini në dasëm” na shkruante mbi krye,
aty ku dilnim në fotografi.
Dajtë na shtrëngonin duartë,
por jo të gjithë, disa nuk janë më.
As nana nuk është më./KultPlus.com

Do ta shohësh

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Edward Stachura

Ah ! do ta shohësh ti kur ajo mos të të dojë më
Do ta shohësh !
Do të shohësh natë në mes të ditës
Qiellin e zi në vend të yjeve
Do të shohësh të njëjtën gjë
Si unë

Edhe tokën, do ta shohësh ti,
E toka, s’do të jetë tokë :
S’do të të mbajë.

Edhe zjarrin, do ta shohësh ti,
E zjarri, s’do të jetë zjarr :
S’do të mund të lahesh në të.

Edhe ujin, do ta shohësh ti,
E uji, s’do të jetë ujë :
S’do të të freskojë.

Edhe erën, do ta shohësh ti,
E era, s’do të jetë erë :
S’do të të qetësojë.

Ah ! do ta shohësh ti kur ajo mos të të dojë më
Do ta shohësh !
Do ta shohësh fytyrën tënde të huaj,
Do të shohësh sa të mëdhenj janë sytë e frikës
Do të shohësh të njëjtën gjë
Si unë

Edhe tokën, do ta shohësh ti,
E toka, s’do të jetë tokë :
S’do të të mbajë.

Edhe zjarrin, do ta shohësh ti,
E zjarri, s’do të jetë zjarr :
S’do të mund të lahesh në të.

Edhe ujin, do ta shohësh ti,
E uji, s’do të jetë ujë :
S’do të të freskojë.

Edhe erën, do ta shohësh ti,
E era, s’do të jetë erë :
S’do të të qetësojë.

E të gjithë elementët,
Të gjithë, do të të mallkojnë :
Do të ishte më mirë për ty
Të zhdukesh pa asnjë lajm !/KultPlus.com

Poezia e Bekim Lumit kushtuar nënës

Posted on by Kult Plus

Poezinë “Of Nanë” Bekim Lumi e shkroi në vitin 1996 në Shqipëri.

Siç ka treguar ai: “Në një nga ato netët e mallit e të mërzisë, gjatë studimeve në Tiranë, kur, për shkak se Nanën nuk e kisha pa për disa vjet, dojsha me i kërkue falje për shumëçka të thanun e të pathanun”.

Of Nanë

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si rr’fe prej qielle
Dhimtën e kresë mbi ty e shkarkova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si ilaç për nerva
Emnin tand ndër dhambë e kafshova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si saç i skuqun mbi mrumet e grujta
Zjarminë e ballit sipri ty ta hodha

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si barrën e druve përmi shpinë
Tana borxhet e mallin e brengat ty t’i ngarkova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si bojaxhi i keq që jam
Flok’t me gëlqere t’bardhë mërzie t’i ngjyrosa

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si mbi jastëk andrrash
Kryet e lodhun n’prehnin tand e mb’shteta

Of Nanë
Pashë Zotin
Pashë Ty
Pashë Babën
Pashë Mue
M’fal
Si mëkatar i keq që jam
Po t’lutem shumë
M’fal
Për dhembjet
Për sëmundjet
Për nervat
Për zjarminë
Për brengat
Për borxhet
Për mallin
Për mërzinë
Për ofshamat e djeshme të sodme të nesërme
M’fal
Njimijë herë m’fal
Of Nanë
Of Nanë
Of Nanë
Of Nanë. /KultPlus.com

‘Jam në atë moshën, ku ndonjëherë dashuria është si një qoshk qetësie, si një perëndim dielli në plazh’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Jose Saramago

Jam në atë moshën, ku gjërat shihen me qetësi, por duke mos harruar se rritja vazhdon.

Jam në atë moshën, ku ëndrrat përkëdhelen me duar dhe iluzionet bëhen shpresë.

Jam në atë moshën, ku ndonjëherë dashuria është një hov i çmendur dhe plot ankth, që digjet nga dëshira për jetë dhe pasioni i shumëpritur.

Jam në atë moshën, ku ndonjëherë dashuria është si një qoshk qetësie, si një perëndim dielli në plazh.

Sa vjeç jam?

Nuk kam pse t’i tregoj vitet e mia me një numër, pasi dëshirat e përmbushura, lotët e derdhur gjatë udhës teksa shihja iluzionet e mia të humbura, vlejnë më shumë se një numër.

Çfarë rëndësie ka nëse mbush 20 vjeç, 40 vjeç apo 60 vjeç ?!

Rëndësi ka vetëm mosha që ndiej.

I kam aq vite mbi shpinë sa të jetoj i lirë dhe pa frikë.

Ta vazhdoj pa frikë udhën time, sepse kam me vete përvojën dhe forcën e ëndrrave të mia.

Sa vjeç jam unë?

Kujt i bëhet vonë!

I kam aq vite mbi shpinë sa ta braktis frikën dhe të bëj çka dua dhe çka ndiej.

Përktheu: Elona Caslli / KultPlus.com

Shpell’ e Dragobisë

Posted on by Kult Plus

Nga Fan Noli

Elegji për Bajram Currin

Kur tufani e çthuri fenë,
Kur tirani e krrusi atdhenë,
Mi një brek të Dragobisë
Priret Flamur’ i lirisë.

Atje nisi, atje mbaroj,
Atje krisi, atje pushoj,
Rrufe-shkab’ e Malësisë,
Në një shkëmb të Dragobisë.

Vendi dridhej, ay mbeti
Se s’tronditej nga tërrmeti.
Dif drangoj i Dragobisë,
Trim tribun i Vegjëlisë.

O Bajram, bajrak i gjallë,
More nam me gjak në ballë,
Te një shpell’ e Dragobisë,
Yll i rrall’ i burrërisë.

Thon’ u-shtri e thon’ u-vra,
Po ti s’vdiqe, or Baba,
As te shkëmb’ i Dragobisë,
As te zëmr’ e Djalërisë.

As je vrar’ e as po vritesh
Legjendar Ante po rritesh.
Dithiramb i Dragobisë,
Tmerr, panik i mizorisë.

Me Zjarr Shenjt u-ndrit kjo shpellë.
Gjer në qjell u-ngrit Kështjellë
Për çlirimn’ e Shqipërisë
Katakomb’ e Dragobisë.

Më 29 Mars 1925, në shpellën e Dragobisë ra heroikisht luftëtari nga Kosova, Bajram Curri. Për nder të tij në vitin 1952 qyteti Kolgecaj në Shqipëri u riemërua sipas emrit të tij. / KultPlus.com

‘Nëpërmjet shpirtit’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Charles Bukowski

Nëpërmjet shpirtit

Ai e kalon shpirtin
si një thikë
dhe unë i sondoj peisazhet
herë i zymtë, herë i vrerosur
ku korbecë të zinj katran
krrokin kaq me zë të lartë|
sa të gërvishtin muret e zemrës.
Kalon nëpër kopshte të këndshme
zbukuruar me margarita të bardha
dhe ngrohur nga një diell i vakët pranverë.
Por kur linfa e saj
Arrin kulmin shpërthen
gjethja njolloset.
Tampon i vetëm për të tillë plagë…/KultPlus.com

Dashunia âsht shoqni e rrallë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Fernando Pessoa

Përktheu Halil Matoshi

Shoqni e rrallë asht dashunia
Me ecë udhëve i vetëm nuk di ma,
Se vetëm nuk mundem.
Një mendim i dukshëm më nxit me shpejtue hapin
Shoh gjithnji e ma pak dhe njikohesisht zjarmishëm lakmoj me pa  çdo gja.
Madje edhe mungesa e saj asht me mue,
Dhe e puth aq sa nuk di si me e dishirue…
Nuk e shoh mbase, e përfytryroj, dhe i fortë jam përballë lisave të gjatë
N’tuebamësi, dridhem dhe nuk e di  çka ndodh në njat heshtje në mungesën e saj.
Me tanë qenien time ndjej diqysh fuqinë që po më lë
E tanë vërtetësia vështon  si luledielli me fytyrën e saj midisdisi…/ KultPlus.com