Poezi e shkruar nga Nëna Terezë.
Përpara se të flasësh, dëgjo.
Përpara se të reagosh, mendohu.
Përpara se të kritikosh, prit.
Përpara se të lutesh, fal.
Përpara se të heqësh dorë, përpiqu./KultPlus.com
Përpara se…
Etiketë: poezi
Nëpër të gjitha dyert ti më ike…
Poezi nga Louis Aragon
Përktheu: Anton Papleka
Nëpër të gjitha dyert ti më ike
Në të gjitha shkretëtirat më le
Në agim të kërkova dhe në mesditë të humba
Kudo që vajta ti nuk qe gjëkundi
Kush mund ta përshkruajë Saharanë e një dhome pa ty
Turmën e të dielës ku s’të ngjan askush
Një ditë më të zbrazët se moli që zgjatet në det
Heshtjen ku të thërras e ti nuk më përgjigjesh
Ti më le dhe njëherësh pranë meje ke mbetur
Më le gjithkund më ike nga sytë
Nga zemra e ëndrrave
Më le si një frazë e mbetur përgjysmë
Si një send i hedhur rastësisht si një karrige
Si një vend pushimi në të dalë të verës
Si një kartolinë e harruar në sirtar
Çdo gjest më shkëput nga ti
Si një gjethe që bie nga pema
Vështrimi yt mbi mua të gjorin
Qe një psherëtimë ku unë mungoja
Si nuk t’u dhimbs hija jote që te këmbët rrinte./KultPlus.com
Jam Shkëputur
Poezi e shkruar nga Mitrush Kuteli.
Jam shkëputur e kam ikur shumë herë
Nga vendi im për në vende të largët,
Për një mot, për shumë vjet, përgjithënjë…
Dhe jam kthyer rishtas e rishtas
Në çerdhen time,
Nën qiellin tonë të lehtë,
Në ajrin e tejdukshëm.
Se malli i madh më digjte
Më hiqte në plëngun tim
Te varret e gjyshërgjyshërve.
Por kësaj here – më falni,
Do ik e s’do kthehem më:
– Ku? ku?
Në vendin e heshtjes së përherèshmejetshme,
Ku s’ka dhimbje e ankthe,
Por gjumë harrese
dhe qetësi të katërciptë…
Fëmijë,
Mos bëni gjëmë,
Po ngazëllohi, se prehem
Pas netesh pa gjumë.
Tani pushuan të gjitha dhembjet
Dhe ankthet.
Jam mirë
Dhe qetë
I parafjetur
Përngaherë.
…U nginja nga të lehtët e qiellit,
Nga ajri i tejdukshëm
Dhe dua
Peshën e rëndë të dheut
Dhe mugëtirën e heshtjes.
Qofshi shëndoshë,
Të lumtur!/KultPlus.com
I Tretuni
Poezi e shkruar nga shkrimtari Ndre Mjeda
Nuk kalon nji natë e n’andërr
porsi zgjandërr
e shof nanën këtu përbri;
me krye vjerrte, me lot për sy
rri tue shfry
njat idhnim që don me e gri
Ndejun m’duket prap te votra
ku me motra
n’dritë t’kandilit qepte e arnote
por njat gaz ka që i shndritte
kur goditte
petkat e djalit e shendote
Kqyr njat vend ku n’mbramje rrishe
kur nuk kishe
fije idhnimi nëpër ftyrë
e ngurron, si t’kenke gurit
e, pshtetë murit
lot’ i dalin rrkaje tuj kqyrë
“T’kishe dekë ma mirë, o i mjerë –
thotë sa herë, –
Afër nanës qe t’desh e t’ruejti;
t’kishe mbyllë me duer te mia
këtu te shpia
njata sy qe mordja shuejti
Afër vorrit tand nan-shkreta
porsi bleta
ishte sjellun tue gjimue
e n’at bar qe kishte qitë
për gjithë ditë
ndonji lule kish kerkue…”
…E mandej, si del nji krue
tue bumue
rreth e rreth prej brijes s’malit
rrkaj i ulen lot’ per rrudha
– Nuk asht udha
nanë, m’u idhnue per t’zeza t’djalit
Kur n’kët shekull n’drit’ e qite
kur e rrite
me njat mund qe nep hitia (kujdes i madh)
“Nji nanë tjetër, – thoshe, – ke,
bir n’kët dhe
nana jote a shqiptaria
Mend e zemër për të shkriji
e përtriji
nam e lavd kur t’i vijë dita”
Mbas fjalësh t’tua përherë shkova
e t’ndigjova:
shqiptarin’ nuk e korrita./KultPlus.com
Kur isha i ri, kisha dashuri
Poezi e shkruar nga William Shakespeare
Përktheu: Fan Noli
Kur isha i ri kisha dashuri,
ah dashuri,
E kisha zëmrën plot me lumtëri,
Me nuse e me dasm’ e me kurorë,
Isha si dash me brir’ e me këmborë,
Po e pabesa pleqëri më theu,
ah më theu,
Me pançën e me thonjtë më mbërtheu,
Më çthuri, m’arratisi në kurbete,
ah kurbete,
Në male, në shkëmbinj, në pronj e dete.
Një bel, një bel, një kaz’m e një lopatë,
ah lopatë,
Dhe një savan i gjërë dhe i gjatë;
Një grop’ e thellë dhe përsipër baltë,
ah moj baltë,
Kështu e do kjo mysafir’ e naltë./KultpPlus.com
“Ti po vjen që prej së largu”
Poezi nga Lasgush Poradeci
Ti po vjen që prej së largu magji-plotë e dal-ngadal.
Ti po vjen që prej së largu dyke shkitur mbi lendina.
Nënë thëmbërzat e tua përgëzohet trendelina,
Shtrihet luleja mitare e zëmbakut që t’u fal.
E si shkon me hap të matur, më pushton një dhëmshuri:
Do të tretem të kullohem në kalim të këmbës s’ate,
T’i pushtoi i llaftaruar ato hapëza mëkate
Ndaj kalon mbi tufë lulesh madhërisht si yll i ri.
Dhe të qaj me mall të rëndë poshtë teje pa pushim,
Poshtë fillit të poleskës ku do shkeli kamba jote.
Të të shtroj nga dhëmbja ime një çudi prej pikash lotë,
Një pluhurë të përvajshme vetëm dhëmbj’ e dëshirim.
Të m’a shkelish hije- letë! të m’a shkelish mes për mes!
Të të shoh si më lëkundesh me sy fjetur e fatuar,
Brënda lotëve të mija të të shoh të pasqyruar,
E pastaj le të venitem, le të hesht e le të vdes. / KultPlus.com
Poezia e fundit e Yllka Domit: Përmendore nuk dua
Poezia e fundit e Yllka Domit
Amanet ju le nëse nuk pritoni
të ma shkruani emrin në rërën e detit,
dhe dy vargje mi shkruani me shkrimin e saj.
Në krahët e valëve të ketë epope te pambaruar
dhe arena e kafazit të jetë e hapur.
Përmendore nuk dua!
Nëse në kurrizin e qytetit gjeni një shkop
vendoseni afër kokës sime. / KultPlus.com
Dalëngadalë.. poezia e fundit e Dritëro Agollit
Poezi nga Dritëro Agolli
Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:
Në oborr u tha në fillim një dardhë,
U shterr dhe pusi i madh tek avllia
Ku kishte koliben qeni i bardhë.
Dhe vdiqën njëri pas tjetrit
Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna;
Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit
Tek bulevardi zvarris këpucët e ngrëna.
Kështu, më i vjetri nga fisi jam unë
Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,
Por ka edhe të tjerë, madje edhe shumë,
Që thonë: “Ende ky gjallë”
Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,
Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!
Kur gripi më zë i ngrenë veshët
Dhë bëjnë sikur u vjen keq: “Vërtet i sëmurë”?/KultPlus.com
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
Poezi nga Louis Aragon
Njeriut asgjë nuk iu dhurua përfare
As forca as brishtësia as dhe zemra e vet
Hija e tij krahëhapur një kryqi i ngjet
Kur e gjurmon lumturinë gjendet në rrëmet
Jeta e tij një ndarje e kotë edhe vrastare
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
Jeta e tij ngjason me ushtarët pa pajime
Që kush e di ç’fat i përplas në këtë prag
Edhe pse aq herët u zgjuan sot në ag
Tani sillen të ngeshëm në ditën që u vag
Mos derdhni pikë loti Po thoni Jeta ime
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
O dashuri e bukur brenga ime e çmuar
Të ruaj thellë vetes si një zog flatrathyer
Dhe ata që na shohin kur kalojmë rrëmbyer
Pëshpërisin gjithë ato fjalë që kam ngërthyer
Për sytë e tu të mëdhenj e që tash janë shuar
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
Tashmë u bë vonë të mësojmë ç’është jeta
Përkryer zemrat tona qajnë nëpër natë
Këngën të këndohet e ndih një dhimbje e gjatë
S’dridhet tel kitare pa lotë e përgjëratë
Shpirtin e përmbytin vetëm dallgët e vërteta
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
Dashuri që nuk kapit nuk ka kurrkund në botë
Nuk ka kurrkund dashuri që vuajtjesh s’të flak
Nuk ka kurrkund dashuri që nuk sëmbon e mpak
Pa ty edhe atdheun do ta doja më pak
Nuk ka dashuri që gjallon pa derdhur lotë
Nuk ka dashuri të lumtur kurrherë
Atë veç ne të dy e kemi ndjerë/KultPlus.com
Përktheu Romeo Çollaku
S’më kujtohet çfarë stine ishte…
Poezi e shkruar nga Ismail Kadare.
S’më kujtohet çfarë stine ishte
Sdi përse qëlloi që u ndamë
Di se ditët e mia, pa ty ishin
Të turbullta si në gjendje nokdauni.
Pa ty ishin lajmet e mbrëmjes,
Evropa,
Dimri mbi Azi.
Pa ty,
Stolit vjeshtor diçka i mungonte
Dhe pishinës në periferi.
Diçka i mungonte të shtunës
Po bota kish mbetur po ajo
Po ata qenë të pushkatuarit e komunës
Dhe kufijtë shtetërorë po ato.
Që të dëbosh nikotinën e verdhë
Nga shpirti dhe nga gishtat e tu,
Që peizazheve të jetës tënde
Hëna të bjerë si dikur./KultPlus.com
Ne kemi kohë që nuk flasim
Poezi e shkruar nga Aleksander Pushkin.
Ne kemi kohë që nuk flasim,
Por s’jemi ndarë përgjithmonë.
Ne që të dy kërkojmë çastin,
Që të harrojmë zënkën tonë.
Ky zemërim prej fëmije,
Nuk më le një çast të qetë.
Nga malli i madh i dashurisë,
Ti lozonjare më vjen vetë.
Kur zemërohesh ti me mua,
Edhe më shume unë të dua.
Se dhe më tepër nga shikimi,
Te paska hije zemërimi./KultPlus.com
Babai im në shi
Poezi nga Arbër Selmani
Një burrë i kthehet botës nga nëntoka
i stepur, syhaptë, në rrebeshin e papritmësisë
pa ombrellë, me një pallto që e bën më klasike pamjen
duke shkelë mbi lulet që puthen me polen
sheh qiellin, i vjen era gjeth hibiskusi, pendohet
për gabimet, për të pathënat, me faqet e zhytura në ujë
që nuk ka kush t`ia shtrydhë, se ai nuk sheh kah dritarja ime.
Ky është babai im në shi.
Të lagura janë rrudhat e tij të gjeografishme
një tis i shpejtë i vetëtimës e lëkundë prej vendit statik
nëse nuk largohet, shtylla e rrymës do ta godasë
i bën dritë fytyra, i mbyllen kapilarët e syve të gjelbër
i ftohti ia dridhë këmbët, një bletë e qulltë pin prej flokëve të tij
poshtë një druri, i kërrusur, babai im dembel ka ikë prej varrezave
i peshon përmbi një kovë me jetë të zbehtë, se jeta është një rrugë e vërshuar rrëke.
Ky është babai im në shi.
Një poezi e tija, më e ndjerë se kjo, në xhepin e brendshëm të setrës
ia rëndon gjoksin, më shumë se dy stentat e vjetëruara
pikëlon Zoti i vuajtur, e babai qëndron i heshtur, i humbur
unë urrej filmat që planifikuam, po nuk i pamë kurrë bashkë
tre fëmijë i ka të gjallë, dy të vdekur, një grua që ka humbur shpresën
mund të mendojë se e kanë harruar, veç shiu s’e lan harresën
unë s’e hap dot këtë xham, ta thërras, t`i them se ka kohë që e presim.
Ky është babai im në shi.
A durohet kjo dhimbje? A është ky fati ynë, baballarët e mbetur pezull?
policët, zjarrëfikësit, vetura e emergjencës, dikush duhet të ndërhyjë
unë nuk mundem, se kjo banesë e mallkuar nuk reagon ndaj jashtësisë
mund ta sillni te unë, ose kthejeni në shtratin e tij të fundit
një frymë e shkulë me rrënjë kalldrëmi
babai qan për mua, unë qaj për të, shihet mraz furie
ky është njeriu im i paprekshëm, në një shi të madh vetmie.
(“Babai im në shi” është poezia fituese e çmimit të tretë në konkursin letrar ‘Muza e Agimit’ 2023). / KultPlus.com
“Boshti i birit”, poezi dedikuar nanave Ferdonije
Nga Vlora Ademi
Përdita ime e mungueme,
dëshirë që ma prapton pritjen,
si n’pritjen e ngjizjes tande mbrenda meje dikur.
Ashtu po e mas kohën
me shikimin dikah
herë përtej, matanë,
e herë qiellit përpjetë
Ka net kur, mbërthye n’këmishën tande gjithë gritha t’mallit,
mundohem me ia krijue vetes do andrra,
me e zhba nji çast,
me zor me i hapë retë me bërryla
e mos me i lanë me na e zanë dritën n’pritë.
E t’mshefi…
herë mbas magjes,
herë mbas bunarit,
herë mbas shpinës s’nanës
mbrapa diellit ndojherë…
T’i qet nana nji palë krahë shpinës e t’vërvis dikah
e mbarue kur ketë katrahura, kthehem
për dore t’kapi, në gji t’shtrëngoj.
e ta shoh rritën, burrnimin ta shoh me sy përditë.
Zot!
Po qysh mujte aq gjakftohtë me e pa atë dramë?
Qysh mujte me ma shtrenjtue kaq shumë biletën e lirisë?
T’pati thurë nana çorapë prej leshi t’murrmë
mos me t’nirthë kambët dimnit.
Tash, sa herë aviten dimnat, marrohem prej tyne.
Qenka dashtë që nana n’vend t’çorapëve me të pasë thurë nji tjetër nafakë
me lesh t’bardhë
për mu’
për ty.
Nanës, bir t’paça,
Nji shenjë veç, ma ço aman!
Se sot e atë ditë
veç frymës tande i lutem e i falem,
sot e atë ditë përditë agjinoj
për erën tande,
flokun,
fjalën
lojën,
shtatin,
dorën tande.
Ah!
Veç ajo dorë mundet me m’i mshelë sytë
e me m’përcjellë në tjetrën anë. / KultPlus.com
Piktura
Nga Burim Myftiu
Një pikturë e tmerrshme më kapi në krah
Me hijen e saj mbuloi çdo gjë
Rridhja në agoni
Si e kuqja, me trupin tim
Shpirti ma ndjeu një ankth
Në mesnatë gjumi më la
E keqja u nda
I riu diell, më zgjoi nga ëndrra
E ndjeva në frymën e
mëngjesit
Çdo gjë ishte e bukur
Ishte e ndritshme
Në këmbë
Me shpirt
Me forcë
E sfidoja hijen
Tërhiqja kufijtë e saj,
Për të hapur krahët
Për t’fluturuar lart
Për të ndjekur dritën e kaltër
Për të gjetur ajër
Me shpresë, me dritë
E ngrita penelin,
Për botën e re u nisa
Për t’ndjekur dritën
Harruar hijen, zgjuar me këngë
T’fluturoj lart
Të ndiej lirinë në zemrën time prap
Krijoj një botë të ndritshme përjetë. / KultPlus.com
‘Tash që kam ikë’
Pjesë e shkruar nga Entela Tabaku Sorman
Tash që kam ikë
mundesh me i shkundë rrugët mbas meje
dhe me i shtru mandej
si të reja
tash që ke ikë
mundem me i shkundë rrugët mbas teje
dhe me i shtru mandej
si të reja
veçse ikja i tërhiqka mbas vedit
rrugët
e vjetra/KultPlus.com
‘Dhe Zoti më bëri femër’
Poezi e shkruar nga Gioconda Belli.
Dhe Zoti me bëri femër,
me floke të gjata,
sy,
hundë dhe gojë femre.
Me linja
dhe kurba
dhe valëzime të buta
dhe me gërmoi brenda,
më bëri një prerje të qenieve njerëzore.
Endi me delikatesë nervat e mia
dhe i balancoi me kujdes
numrin e hormoneve të mia.
Kompozoi gjakun tim
dhe më injektoi me të
që të vadiste
të gjithë trupin tim ;
lindën kështu idetë,
ëndrrat
instiktet.
Të gjitha që krijoi butësisht
gdhendur me frymë
dhe zhbiruar me dashuri,
janë mijëra gjërat që më bëjnë femër çdo ditë
për të cilat zgjohem krenare
çdo mëngjes
dhe bekoj seksin tim./KultPlus.com
‘Mi puthe buzët’
Poezi nga Heinrich Heine.
Mi puthe buzët gjer në dhembje,
Tani duhen shëruar,
Po s’mi shërove gjer në mbrëmje,
Ta marrim dhe më shtruar.
Përpara ke natën e tërë,
E mira ime, ti!
Ajo çka mbetet për t’u bërë
Është puthja mbushur shpirtësi./ KultPlus.com
Do t’i shtrydh të dy sytë
Poezi e shkruar nga Ali Asllani
Un’ jam un’, saksi e vjetër!
Lule gjirit që stolisa shkoi stolisi një gji tjetër
Un’ e nisa e stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa
dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa
Nëpër vapëz i dhash’ hije, nëpër hije er’ e shije
i dhash’ shije poezie, gjith’ fuqit’ e një magjie
gjith ato, që fllad i ëmbël nëpër lule mbar e bije
ari i diellit me tallaze, ari i hënës fije-fije
dashuria me dollira dhe me thelp lajthije pije…
Po u bë ajo që s’bënej, si, pra, zemra do duroj’,
syri lotin ta qëndis, loti syrin ta harroj?
Si, pra, zëmra do durojë un’saksia tash të vuaj
edhe këngë e gjirit tim të këndoj’ në gji të huaj?
Un’ e nisa i stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa,
dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa
buz’ e gushë ja qëndisa, e ormisa mu në zëmër
plasi hëna ziliqare që shikonte me sy vëngër!
Më së fundi i dhash’ lotin, kryepajën time pajë
i dhash’ lotët që pikonin ku i shkelte këmbë e saj’
i dhash’ vjershën time valë, dy herë valë tri her’ zjarr
që buçet në maj të penës edhe bënet këng e marr’
këng’ e marr’ e mallit tim, që tani e paskëtaj
do t’i shtrydh të dy sytë nëpër gjurmëtë e asaj!/KultPlus.com
Me dashtë, asht mos me rrejtë mâ
Nga Anna de Noailles
Me dashtë, asht mos me rrejtë mâ.
Kurrfar dredhiet, nuk asht e nevojshme
Kur krahu i ngrohtë shtërngon
Trupin e pakapshëm që na ka pëlqye.
– Beso n’zanin tem që andrron e kndon
E që ndërton parajsen tande.
A do ta dije ti që jam e keqe
Po mos ta kisha thanë un?
– Dobsisht e keqe, në mendje,
E për me gjetë hera-herës
Kte vetmi kuptimplote
Që e kam mohue duke të dashtë !
Përktheu: Eva Hila
Kur nëna qan…
Nga Fjolla Gashi
Kam fshirë lot në këtë jetë
Herë në gëzim, herë në hidhërim
E para syve një ka mbetë
Qave dhe ti moj heroinë
Në çdo qoshe të shtëpisë
I ke larë me vaj kujtimet
Ndonëse qesh para meje
Po m’i fsheh të gjitha dhimbjet
Fshehurazi të zë në dhomë
Duke folur bashkë me mallin
Nuk je mësuar me vetminë
Askush si nëna s’e do djalin
Është një mërzi që t’kaplon shpirtin
Kur në mend të vjen kurbeti
Tash numëron ardhjet dhe ikjet
Pret kur vjen vera dhe kismeti
Kush e njeh zemrën e nënës
Bjeshkë e madhe ka qëlluar
Ia din plagët e çdo dite
Veç ajo që e ka përjetuar. / KultPlus.com
‘Dashuria e thjeshtë është e mirë sepse nuk plaket’
Poezi nga Adelia Prado, sjellë në shqip nga Mirela Kapaj.
Ajo çka dua është një dashuri e thjeshtë.
Ata që dashurojnë thjesht nuk e shohin njëri-tjetrin.
Kur e gjen, si besimin,
marrin fund teologjizmat.
E ashpër si çizme të vjetra,
dashuria e thjeshtë është thatanike,
e çmendur për seks,
dhe ka aq fëmijë sa ta merr mendja.
Mbjell puthje tre-ngjyrëshe në krejt shtëpinë,
mall vjollcë dhe i bardhë, edhe e thjeshtë, edhe e gjallë.
Dashuria e thjeshtë është e mirë sepse nuk plaket.
Përqëndrohet në thelb,
ajo që shndrit në sy është ajo që është:
Unë jam burrë ti je grua.
Dashuria e thjeshtë nuk ushqen iluzione,
e vertmja gjë që zotëron është shpresa:
Unë dua një dashuri të thjeshtë.\KultPlus.com
Carmen këndon një këngë dashurie: A s’ më dashuron më?
Poezi nga Tua Forsström
Ne arritëm pak pas orës pesë
Pastaj u orientuam një grimë.
Malli i fëmijëve dhe nipërve u bë më i lehtë
Ne bëmë një shëtitje të gjatë dhe freskuese.
Mantegna shkroi në pikturën e tij të fundit:
“Asgjë tjetër përveç Zoti s’qëndron çdo gjë tjetër është tym …”
Ne do të kalojmë fundjavën me disa miq
Mezi e pres këtë.
U zgjuam në një peizazh të qetë dhe të mrekullueshëm
me ujë dhe bredh pa erë!
Ndryshe ishte gati ashtu si e imagjinoja
E falënderoj të dashurin tim te mrekullueshëm
Ushqimi është i shijshëm dhe i shëndetshëm
Pra dashuria juaj ka përfunduar? këndon
Carmen me fustanin e kuq si gjaku.
Sigurisht ju mendoni për mua.
Dhe pyesni veten: si jam unë?
Ditët shkojnë shumë lehtë
Më mire do t’i dërgoj pyetjet e mia me shkrim
Megjithatë shpresoj, do të kthehem./KultPlus.com
Përktheu nga suedishtja Edita Kuçi Ukaj
‘Para se të vish’
Poezi nga Alda Merini
Para se të vish
Sillmë tre trëndafil të kuq
Para se të vish
Sillmë një Gishtëz të madh
Sepse duhet të qep zemrën
E më sill një qetësi të gjatë
Të madhe si një Telajo dashurie
Para se të vish
Jepi një shqelm murit përball
Sepse aty brenda është një spiun
Që ka parë në fytyrë dashurinë time
Para se të vish
Mbylle lehtë derën
Dhe nëse unë jam duke qarë
thërrit Violinat më të mira
Para se të vish
Thuamë që tashmë ke ikur
Sepse unë do të trembesha
Dhe para se të ikësh
rresht së përshëndeturi
Sepse unë shumë gjatë nuk do të jetoj…KultPlus.com
‘Gegë e Toskë, Malsi jallia…fund e maje nji a Shqipnija, e një gjuhë t’gjith na bashkon’
Poezi nga Ndre Mjeda
Përmbi za që lshon bylbili,
gjuha shipe m’ shum gullon,
përmbi erë që jep zymbyli,
pa da zemrën ma ngushllon.
Ndër komb’tjera, ndër dhena tjera,
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m’rreh zemra e mjera,
e prej mallit derdhi lot.
Nji kto gjuhë që jam tue ndie,
janë të bukura me themel,
por prap kjo, si diell pa hije,
për mue t’ tanave iu del.
Geg’ e Toskë, Malsi jallia,
janë nji komb m’ u da s’ duron,
fund e maje nji a Shqipnija,
e një gjuhë t’gjith na bashkon.
Qoft mallkue kush qet ngatrrime,
ndër kta vllazën shoq me shoq!
kush e ndan me flak’ e shkrime
ç’ ka natyra vetë përpoq!/KultPlus.com
