Mikja, zemra ime, ku je? Ku jemi ne? Të kam menduar, Po të shkruaj nën Pandemi Mos jemi avulluar. Të sëmurë, bërë si retë e tjerrura brigjeve, të padukshëm për cilindo tani. Dikur, harruar vetes, u dhuruam te kohërat tona. Te ato që shkuan e vanë, kohëra që gjaku u shterrte në atë që quhej “atdhe”. U blatuam nga ç’ish vetja jonë. Tash kocka. Nuk na njeh njeri. Tash atdheu na qenkej tjetër. Dhe kuptime, jetë na janë tjetër. Vetja, e vockëla, ish vetja jonë ku mbeti? Ku.. ku ndodhet ajo ish “e bukura” jonë? Kush? Pyet kush? Kush do të dijë për të tani? Mikja ime, (ku je?) M’u zgjove Të kërkova nën Pandemi./KultPlus.com
Të enjten, më 30 mars 2023, në orën 11, në Shtëpinë Studio Kadare në Tiranë, u organizua një aktivitet i veçantë letrar, me rastin e 80-vjetorit të lindjes së Sadik Bejkos, njëri ndër poetët më të njohur dhe më të rëndësishëm të poezisë së sotme shqipe.
Manifestimi u organizua nga PEN Qendra e Shqipërisë, në cilin aktivitet morën pjesë shkrimtarë të nga Shqipëria, profesorë, gazetarë, miq të autorit, si dhe anëtarë të PEN Qendrës së Kosovës, Binak Kelmendi, Ibrahim Berisha, Avni Spahiu dhe Sali Bashota.
Nën moderimin e Entela Kasit, kryetare e PEN Qendrës së Shqipërisë, fjalët kryesore për jetën dhe krijimtarinë e Sadik Bejkos, i paraqitën Rudolf Marku dhe Sali Bashota.
Gjithashtu, diskutuan edhe Josif Papagjoni, Bujar Leskaj, Ymer Çiraku, Natasha Lako, Pandeli Koçi, Zyhdi Dervishi, Piro Loli, Çerçiz Loloçi, Brisi Trajko etj., ndërsa aktori Timo Flloko lexoi poezi të zgjedhura nga krijimtaria poetike e Sadik Bejkos.
Poeti Sadik Bejko u nderua me Mirënjohje të Veçantë, për kontributin e çmuar në promovimin e letërsisë dhe të kulturës shqiptare brenda dhe jashtë kufijve. Në emrin e PEN Qendrës së Kosovës dhe PEN Qendrës së Shqipërisë, mirënjohjen ia dorëzoi Binak Kelmendi.
Në drekën e organizuar nga familja ishin të pranishëm edhe shkrimtari Ismail Kadare, znj. Helena Kadare dhe Bujar Hudhri./KultPlus.com
Të duhet guxim së pari të pranosh veten ashtu si je, pa u parë në pasqyrën e të tjerëve ta ruash egon tënde, pa e lënduar krenarinë .
Do të duhet shumë guxim të thuash të vërtetën, të varrosur nga gënjeshtrat të ndihesh e fortë, angështuar nga frika të përballesh me dështimin, dehur nga suksesi të pranosh humbjen, pa shijuar lavdinë e fitores të qeshesh thekshëm, pas lotëve të pikëllimit.
Shumë, shumë guxim do të duhet të besosh në përralla moderne, e vetdijshme se s ‘ekzistojnë.
Pastaj do të duhet guxim të durosh dhimbjen deri në asht, e të mos nxjerrësh zë prej goje të ngjallesh pas betejave të palavdishme të një lufte të Trojës të dashurosh marrëzisht e të ndalosh së dashuruari një ditë guxim duhet të mbyllesh derën e të largohesh pa gjurmë edhe më shumë guxim për t’u rikthyer për të menduar të ardhmen, e kujtuar të shkuarën .
Po, ti e di se do të duhet gjithmonë guxim të marrësh vendime të vështira a të heqësh dorë
Guxim për të thënë PO, e tërë guximi i botës për të thënë JO. / KultPlus.com
Gjysma e qiellit me re dhe gjysma tjetër e kaltër Këtë harmoni shkrepëtima e prish Gjysma e shpirtit e ngrirë dhe gjysma tjetër e vakët Dhe në gjoks një ankth si iriq.
Ndaj sot nuk do shkojmë kurrkund, As në koncert, as në park, as në varre; Ti shko në dhomën tjeter dhe mbesën përkund Dhe unë po ndez një cigare.
Mbase kujtohet im bir arratisur në botë Dhe prish heshtjen e dhjamur mbi telefon! Ah, kjo cigare që pi është e fortë, E ndiej kur në gjoks më shtrëngon./KultPlus.com
Jeni lodhë, dallëndysha t’shkreta, Je molis’i ziu bylbyl; Ah! pushoni n’streh’ku u gjeta, Pusho n’kopshtë te njaj zymyl. Mbi krahë t’uej prei dhenash tjera Ju prendveren na pruet këtej; Shlodhn’ ju pra, dallëndysha t’mjera, Rri, bylbyl, n’lulzim qi kthej. Se qe’j prrue prei malit ulet E t’tanë fushës ushqim i nep; E nen borë po shperthejn’ lulet Porsi fëmië që zbulohen n’djep. Fllad i let me vapë dashtnijet Puthi pemen gemb për gemb; U zgjue pema, e qe prei shijet Buloj mbarë neper kopshtë t’em. Ndej’ brië votres nieri myket: Vrapo bulk, ku puna t’thrret; Tui vrue fushen kau berlyket, Lyp’m’u vue per lavrë t’vet.
Gjatë natës ka rënë shi deri në orën katër – në ajrin e qullur mëngjesi ka qëndruar, i ndalur qielli i zbehtë duket sikur ka mbyllur sytë si i dërrmuar nga pagjumësia. Orët ecin këmbëlehta mbi bregun e lagur të reve. Tufa mendimesh, hije të paqarta, më fluturojnë nëpër shpirt reflekse ngjyrë-lehta të trishtimit tim.
Kam dëshirë që t’i kap në fluturim e t’i mbaj do t’i lidh me anë të shkrimit them fjalët më shmangen e shkojnë. Nuk janë as qarje as qeshje nuk është as reflektim as urtësi janë pamje të zbehura tashmë këngë të zhveshura nga fjalët ngjyra të kuqerremta pa ngrohtësi kujtime e harrime – që kompozojnë së bashku si një figurë ëndrrat që do të kalojnë me kokën e kthyer nën vello sedërthyer.
Thirre, më thotë zemra thirre pra një herë atë pasagjeren e anijes në largim që të kthehet. Në këtë muzg ngrije drejt saj llampën e mbrëmjes e festoja lamtumirën. Thuaji, ‘ti je reale, ti je e ëmbël është dhimbja jote që sot fshihet në boshllëkun që ndan lulëzimin në pranverë dhe rënien e luleve. Bileta jote me shkronja të zbukuruara është gjithkund në blunë në të gjelbërtën në të artën dhe në ngjyrën e lulëkuqes ‘.
Kështu zemra ime sot merr udhë mbi valët e lëmuara të drurit palasha* në lulëzim nën dritën e papritur duke shkaktuar
Ti je për mua një krijesë e trishtë një lule e përkohshme poezie që bash në çastin kur e gëzoj dhe provoj të dehem e ndiej që ikën larg shumë larg, për mjerimin e shpirtit tim mjerimi im i trishtë. Kur të shtrëngoj çmendurisht në zemër dhe ta thith gojën, gjatë, papushim, jam i trishtuar, vogëlushe, sepse e ndiej zemrën time shumë të lodhur duke të dashur kaq keq. Ti ma jep gojën tënde dhe bashkë përpiqemi ta gëzojmë dashurinë tonë që kurrë s’do të jetë e lumtur sepse shpirti në ne është shumë i lodhur nga ëndrra tash t’ëndërruara. Por jam unë, jam unë frikacaku, dhe ti je kaq lart saqë kur mendoj për ty, nuk më mbetet veçse të shkrihem prej dashurie për atë pak gëzim që më jep, s’di a për tekë a për mëshirë. Bukuria jote është bukuri e trishtë të cilën s’do të guxoja kurrë ta ëndërroja, por, siç më ke thënë ti, është veç një ëndërr. Kur të flas për gjërat më të ëmbla dhe të shtrëngoj në zemrën time dhe ti nuk mendon për mua, ke të drejtë, vogëlushe: unë jam i trishtë, i trishtë dhe shumë frikacak. Dhe ja, ti je për mua asgjë tjetër veçse një iluzion i brishtë me sy të mëdhenj ëndrre, që për një orë më shtrëngohet në zemër dhe më mbush plot me gjëra të ëmbla, plot keqardhje. Kështu më ndodh kur i dërrmuar shtrydhem për të futur në vargjet e lehta një hov timin të trishtë. Një lule e përkohshme poezie asgjë më shumë, dashuria ime. Por ti nuk e di, vogëlushe, dhe kurrë nuk do ta dish çka më bën të vuaj. Do të vazhdoj, lule e vogël bionde, që kaq shumë ke vuajtur në jetë, të ta sodis fytyrën që të qan edhe kur buzëqesh -oh ëmbëlsia e trishtë e fytyrës tënde! nuk do ta dish kurrë, vogëlushe – do të vazhdoj të adhuroj pranë teje gjymtyrët e tua të vogla melodioze që kanë ëmbëlsinë e pranverës dhe janë kaq prekëse dhe aromatike saqë unë gati sa nuk çmendem nga mendimi se dikush tjetër do t’i dojë duke i mbërthyer në trupin e tij. Do të vazhdoj të të adhuroj, të të puth dhe të vuaj, deri kur ti t’më thuash një ditë se gjithçka duhet të marrë fund. Dhe atëherë ti nuk do të jesh më larg dhe nuk do ta ndiej më të lodhur zemrën, por do të çirrem nga dhimbja dhe do të puth në ëndërr dhe do të shtrëngoj në gjoks iluzionin e zhdukur. Dhe do të shkruaj për ty, për kujtimin tënd zemërthyes pak vargje vajtuese që ti nuk do t’i lexosh kurrë. Por mua do të më qëndrojnë mizorisht të gozhduara në zemër përgjithmonë.
Unë, biri yt, Kosovë t’i njoh dëshirat e heshtura, t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj, t’i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet, t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara; ta di gjakun që të vlon në gji, dallgën kur të rrahë netëve t’pagjumta e të shpërthej do si vullkan:- më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë. Unë biri yt.
Aroma e ëmbël e një pikëllimi të madh shtrihet mbi tokë Duqe tymi ngriten dhe bashkohen në qiellin e rënduar: Një njeri shtrihet, ëndërron për fushat e gjelbërta dhe lumenjtë Por zgjohet në një mëngjes pa arsye për t’u zgjuar I përhumbur nga kujtimi i një parajse të zhdukur Në rininë e tij a në ëndërr, s’mundet ta saktësojë Është i prangosur në një botë të vdekur përgjithmonë Nuk mjafton… nuk mjafton.
Gjaku i tij është ngrirë dhe prerë nga lemeria Gjunjtë e tij janë dridhur dhe natën i janë dorëzuar Në momentin e të vërtetës dora i është dobësuar Hapi i tij është ligështuar
Një botë, një shpirt Koha ikën, lumi rrjedh
I flet lumit për përkushtimin dhe dashurinë e humbur Dhe heshtur i përgjigjet asaj ftese të rrëmbyeshme Rrjedh errët dhe i trazuar drejt e në det Një aludim i zymtë se çka i duhet të jetë Është një erë që kësaj nate fryn pandërprerë Dhe sytë më janë pluhurosur, shikimi është verbuar Dhe heshtja që flet më zëshëm sesa fjalët E premtimeve të thyera./VirtualSophists/KultPlus.com
Autor i poezisë: David Gilmour Përktheu dhe përshtati: Nuhi Sadiku
Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta që t’shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin të tan jetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n’ajri, si në qesendi, therin qiellën kryqat e minaret e ngurta, profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë e mjerimi mirfilli ndien tradhti. mjerimi ka vulën e vet t’shëmtueme, asht e neveritshme, e keqe, e turpshme, balli që e ka, syt që e shprehin, buzët që më kot mundohen ta mshefin – janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes, t’mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës mbi t’cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s’ka fat, por ka vetëm zhele, zhele fund e majë, flamujt e një shprese t’shkyem dhe të coptuem me t’dalun bese.
Mjerimi tërbohet n’dashuni epshore. nëpër skaje t’errta, bashkë me qej, mij, mica, mbi pecat e mykta, t’qelbta, t’ndyta, t’lagta lakuriqen mishnat, si zhangë; t’verdhë e pisa, kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore, kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta edhe shuhet uja, dhe fashitet etja n’epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja. dhe aty zajnë fillin t’marrët, shërbtorët dhe lypsat që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi në dritzën e synit t’kërthinit dridhet posi flaka e mekun e qirit nën tavan t’tymuem dhe plot merimanga, ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga, ku foshnja e smume qan si shpirt’ i keq tu’ ndukë gjitë e shterruna t’zezës amë, e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq, mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë. foshnj’ e saj nuk qesh, por vetëm lëngon, e ama s’e don, por vetëm mallkon. vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis, ku nuk mund t’u prishet qetsia zotnive kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.
Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet, don ta msojë t’i iki grushtit q’i kërcnohet, atij grusht që n’gjumë e shtërngon për fytit kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit dhe fetyrën e fëmis e mblon hij’ e vdekjes, një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes. nji fryt kur s’piqet dihet se ku shkon qashtu edhe fëmia n’bark t’dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë tu’ i vlue djersa në gjoks edhe në ballë, tue u zhigatun deri n’gjujë, n’baltë e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë. shpërblim qesharak! për qindenjë afsh në ditë – vetëm: lekë tre-katër dhe “marsh!”.
Mjerimi kaiher’ i ka faqet e lustrueme, buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme, trupin përmendore e një tregtis s’ndytë, që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë, dhe për at shërbim ka për të marrë do franga ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe n’trashigim -jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme, por eshtnat e shtrembta e n’gjoks ndoj dhimbë, mund që t’len kujtim ditën e dikurshme kur pullaz’ i shpis u shemb edhe ra nga kalbsin’ e kohës, nga pesha e qiellit, kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit, ish zan’ i njeriut që vdiste nën tra. kështu nën kambët’randë t’zotit t’egërsuem – thotë prifti – vdes ai që çon jetë të dhunuem.
dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash mbushet got’ e helmit në trashigim brezninash. mjerimi ka motër ngushulluese gotën. në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën n’fyt për me harrue nandhetenand’ halle. e gota e turbull, gota satanike tu’ e ledhatue e pickon si gjarpni- dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni, nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike. tê gjitha hallet skami n’gotë i mbyt kur njiqind i derdh një nga një në fyt. mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina dhe bajnë tym si hejt q’i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s’ka gëzim, por ka vetëm dhimba, dhimba paduruese qe t’bajnë t’çmendesh, që t’ap in litarin të shkojsh fill’ e t’varesh ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi s’don mshirë. por don vetëm të drejt! mshirë? bijë bastardhe e etënve dinakë, t’cilt n’mnyrë pompoze posi farisejt i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak tu’ ia lëshue lypsiti një grosh të holl’ n’shplakë.
mjerimi asht një njollë e pashlyeme n’ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj. dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj./KultPlus.com
Porsi kanga e zogut t’verës, qi vallzon n’blerim të prillit; porsi i ambli flladi i erës, qi lmon gjit e drandofillit; porsi vala e bregut t’detit, porsi gjâma e rrfès zhgjetare, porsi ushtima e nji tërmetit, ngjashtu â’ gjuha e jonë shqyptare. Ah! po; â’ e ambël fjala e sajë, porsi gjumi m’nji kërthi, porsi drita plot uzdajë, porsi gazi i pamashtri; edhè ndihet tue kumbue; porsi fleta e Kerubinit, ka’i bien qiellvet tue flutrue n’t’zjarrtat valle t’amëshimit. Pra, mallkue njai bir Shqyptari, qi këtë gjuhë të Perëndis’, trashigim, që na la i Pari, trashigim s’ia len ai fmis; edhe atij iu thaftë, po, goja, që përbuzë këtë gjuhë hyjnore; qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja, flet e t’veten e lèn mbas dore. Në gjuhë shqype nanat tona qi prej djepit na kanë thânun, se asht një Zot, qi do ta dona; njatë, qi jetën na ka dhânun; edhe shqyp na thanë se Zoti për shqyptarë Shqypninë e fali, se sa t’enden stina e moti, do ta gzojn kta djalë mbas djali. Shqyp na vete, po pik’ mâ para, n’agim t’jetës kur kemi shkue, tue ndjekë flutra nëpër ara, shqyp mâ s’pari kemi kndue: kemi kndue, po armët besnike, qi flakue kanë n’dorë t’shqyptarëvet, kah kanë dekë kta për dhè të’t’Parvet. Në këtë gjuhë edhe njai Leka, qi’i rruzllim mbretnin s’i a, xûni, në këtë gjuhë edhe Kastriota u pat folë njatyne ushtrive, qi sa t’drisë e diellit rrota, kanë me kênë ndera e trimnive. Pra, shqyptarë çdo fès qi t’jini, gegë e toskë, malci e qyteta, gjuhën t’uej kurr mos ta lini, mos ta lini sa t’jetë jeta, por për tê gjithmonë punoni; pse, sa t’mbani gjuhën t’uej, fisi juej, vendi e zakoni kanë me u mbajtë larg kambës s’huej, Nper gjuhë shqype bota mbarë ka me ju njohtë se ç’fis ju kini, ka me ju njohtë për shqyptarë; trimi n’za, sikurse jini. Prandaj, pra, n’e doni fisin, mali, bregu edhe Malcija prej njaj goje sod t’brohrisim: Me gjuhë t’veten rrnoftë Shqypnia!/KultPlus.com/
Jam rrit t’u mendu që baba din gjithçka Se ashtu m’kanë msu Që baba kurrë nuk i then premtimet E as nuk jep premtime që s’mun i mban
Jam rrit t’u mendu që babës gjithçka i shkon për dore Që për gjithçka Ai e ka përgjigjen Detyrat e matematikës e kimisë Integrale, limite, matrica Krejt i di
Baba jem krejt i di Çka bojnë ata që s’kanë një babë si i jemi?
Baba veç me gatu s’di Po edhe se kanë detyru kurrë Se tanë ditën i ka pas durt n’rrezik Edhe pse gjithmonë ka besu se rrymën elektrike e ka mik
Baba jem krejt i di Për besë e ka ba një robot me lëvizë e një derë të madhe e të hekurit me një klik e hap e mbyll
Baba jem ka qenë hero, deri kur e ka thy t’parin premtim E kjo ka ndodh kur jam rrit dhe e kam kuptu që ai nuk ka fuqi mbinjerzore, po është veç nji njeri
Baba jem krejt i din Sa herë dikush ka msu çik e kujna jam I kanë thurë lavde babës tim “Je me fat” m’kanë thanë “Që e ke babë”
Baba jem krejt i di, kur e marrin vesh njerëzit emrin e tij më thonë që normal që kam dalë si kam dalë se e kam një babë të tillë.
Baba jem krejt i di, edhe pse me kalimin e viteve kam kuptu që e vërteta ndonjëherë ka bisht.
Baba jem ani se ka ditë me zgjidh integrale S’e ka kuptu kurrë dashninë teme për poezinë M’ka thanë gjithë që jam e prirun për sende ma t’mdhaja Se ka kuptu që s’ka send ma t’madh se dashuria n’poezi E që unë veç ashtu kam ditë me dasht T’u i lanë letra e t’u ja sqaru që Babë unë kështu jam
Baba jem krejt i din Veç si mos me u lëndu prej fjalëve t’evladit t’vet Këtë kurrë s’e ka msu Se për besë e kemi lëndu Atëherë kur e kemi pa që nuk asht mbinjeri Jemi dëshpëru E jemi largu, si fëmijë: “Baba nuk po na kupton, Na ma mirë se ai po dimë”
Po baba ka pas shumë durim, ani se e kemi idhnu e vujtjet tona vujtje të tij shumë shpesh janë ba.
Baba krejt i din, Baba krejt m’i ka mësu, Veç, që është vetëm njeri Unë kurrë s’kam me besu.
Baba jem ka superfuqi Se kur kam qenë e vogël M’ka vërtetu që një hero mbetet gjithmonë i tillë.
Artpolis është në përgatitjet e fundit për realizimin e mbrëmjes poetike Poezi për Fuqi- Çdo ditë është 8 Mars, mbrëmje që përfshinë poetë dhe aktorë nga vendi dhe jashtë, shkruan KultPlus.
Për këtë ngjarje poetike kanë njoftuar vetë organizatorët, dhe më poshtë keni njoftimin e plotë të kësaj organizate.
Me poezi inspiruese dhe fuqizuese nga poetet/ët, të interpretuara nga aktoret/ët dhe aktivistet/ët ju mirëpresim në Menzën Ramiz Sadiku, të enjten, më 2 mars, 2023 nga ora 20:00, për të përjetuar një mbrëmje artistike të poezisë dhe muzikës për fuqizim të grave dhe vajzave në Kosovë.
Mysafire speciale e kësaj mbrëmje artistike është poetja nga Shqipëria, Mimoza Ahmeti. Kurse do të interpretojnë edhe poetet/ët: Sibel Halimi, Shpëtim Selmani, Gili Hoxhaj dhe Arbër Selmani.
“Poezi për fuqi” do të pasurohet edhe me interpretimet e aktoreve/ëve dhe aktivisteve/ëve: Meli Qena, Igballe Qena, Shkelzen Veseli, Denis Galushi, Anisa Ismaili, Fatmir Menekshe, Neri Ferizi, Mila Mihajlovic, Aleksandra Jovičić, dhe Donato Giuliani.
Gjithashtu do të interpretojë poezi të përzgjedhura nga Shpëtim Selmani edhe Trupa Artistike Rezidente e Artpolis në përbërje të: Blerta Gubetini, Donikë Ahmeti, Edlir Gashi, Kaltrinë Zeneli, Mikel Markaj, Qendresa Kajtazi, Zhaneta Xhemajli, dhe koreografit Robert Nuha. Kjo mbrëmje udhëhiqet nga regjisorja dhe drejtoresha e Artpolis, Zana Hoxha.
Poezitë do të përcjellën me muzikë nga bendi i Semira Latifit, së bashku me Arian Randobrava dhe Ilir Bajri.
Duke ardhur në këtë mbrëmje ju kontribuoni me blerjen e biletës, që i dedikohet fondit të solidaritetit të Artpolis për tri gra kryefamiljare nga Skenderaj, Klina dhe Mitrovica, qytete këto prekura nga vërshimet.
Për publikun edhe këtë herë do të jetë në dispozicion “Mikrofoni i hapur” që të kontribuoni në këtë mbrëmje artistike duke lexuar poezitë e juaja ose të autoreve të tjera feministe.
Biletat mund t’i rezervoni duke kontaktuar në këtë numër të telefonit: +38345216493
Me blerjen e një bilete për ju do të dhurohet një bluzë e veçantë me dizajnin e “Poezi për fuqi”.
Ky aktivitet realizohet nga Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet, mbështetur nga cfd./ KultPlus.com
