Poezi nga William Ernest Henley. Përkthyer në burg nga Visar Zhiti.
Jashtë natës që më mbulon mua E zezë si ferri deri në polet, Zotat, cilëndo, t’i falenderoj dua Për shpirtin tim që nuk lodhet. Nën kthetrat-tmerr të rrethanave S’u drodha dhe nuk klitha, oh! Fati me rënie të çomangave M’i përgjaku kryet, s’i ula, jo. Kudo na ndjek ankth’ i hijeve Në baltë lotësh, ashtu të shëmbur. Por mua kërcënim i viteve Gjithnjë më gjen të pa trëmbur. I rëndë qoftë çdo dënim Dhe le t’mos hapet porta dot, Zotërues jam i fatit tim, I shpirtit tim jam unë Zot./ KultPlus.com
Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje Çfarë pretendon se do shikoje? Cilin përbindësh mendon se fsheh? Po të zhgënjej, por nuk më njeh. Nuk ka nevojë për të trokitur Hyr, shih, kërko, mbet’ e habitur. Mure të zbrazët lyer pa ngjyra Fotografi, por pa fytyra. Diku e hedhur afër shtratit Është nje kuti e tersit, e fatit. E mbushur plot është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime. Janë fjalët që kam thënë aty, gjithkush që njoha, përfshi ty. Gjithçka që bëra, e që vetëm i ëndërrova Vendet ku shkela, ku jetova. Janë zënkat tona dhe mëritë Janë puthjet netëve pa dritë. Veset e mia që aq urreve Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty Herët kur s’të pash në sy. Jetët që pa ty jetova Të tjera femra që dashurova. Janë dhe sekretet që s’të kam thënë E amanetet që të kam lënë.
Fëmijet që kurrë nuk më lindën Epshet që vrava se nuk mu bindën. Ka letra, që për ty i shkrova Në zarfet që kurrë s’ti dërgova. E nëse gjithcka përmbys do kthesh Sekretin më të madh do gjesh. E kam fshehur në fund fare Po s’e zbulove, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim Atë më të shtrenjtin sendin tim. Balsamin që plagët shëronte kur kjo djall jete më kafshonte. Para fytyrës ngadalë afroje Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje. E kur ngadalë ta kesh zbuluar. Veç një pasqyrë do gjesh në duar. Do shohësh veten, reflektim Se ti , ishe thesari im! / KultPlus.com
Një herë në një kohë, unë ndihesha nostalgjike për një vetvete që nuk ekzistonte kurrë. Dhe kur shikoja qiellin, horizonti më fliste në një gjuhë që ishte harruar. Ndoshta nuk ka qenë kurrë aty. Një herë në një kohë. Unë ndihesha melankolike për ty. Ti ke jetuar në një dimension tjetër. Ne u takuam në një jetë tjetër. Ne u puthëm mes kohësh.
Një herë në një kohë. Një sekond zgjati shumë, dhe ne kemi ndjerë dashuri.
Ne nuk jemi nga këtu.
“Histori e humbur” shkruar ngaEneida Gjonbalaj, një nga poezitë finaliste në edicionin e pestë të konkursit mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./ KultPlus.com
Ca trupa milingonash që i japin lamtumirën e fundit anëtarit të shuar. Grimca dheu që hareshëm bien mbi ‘tabut’. Lisa që me hije mbulojnë kujtimin e të vdekurve në harresë. Të gjithë jemi një shaka e universit që përsëritet e përsëritet dhe bëhet aq bajat sa meken ndjenjat e njëjtësia e përsëritur nuk na pengon. Me a pavetëdije bëhemi pjesë e pandashme (derisa të mos ekzistojmë) e saj.
Vetëm në këtë moment arrita ta marr një përgjigje për pyetjet e mia rreth jetës dhe arsyes së saj. E kuptova vogëlsinë time. Vogëlsinë e botës sime. Kotësinë e saj. Kotësinë e përsëritshme e të pambarim.
Sa afër përgjigjes përfundimtare jam nuk e di, por e di që e kam hedhur dhe një hap. Një hap: kaq afër është përgjigja dhe kaq larg.
E pres një fund apokaliptik, të tipit të filmave ‘sci-fi’.
Duket se akoma nuk e kam kryer ciklin jetësor të Dedalusit drejt besimit në të bukurën dhe vetëm të bukurën.
“Cila është e vërteta?” shkruar nga Urim Dullovi, një nga poezitë finaliste në edicionin e pestë të konkursit mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./ KultPlus.com
Ajo mënjanoi perçen bojëgjake Për të gjerbur kafenë Kur nga të kuqet buzë si krahë engjëlli Beftë i rrodhi lëng i bëshëm nga goja Më kot u mundua ta mbulonte mëkatin Me cepat prej mëndafshi Si Motra Tone Unë e pashë mirë gjakun që rrodhi Unë e pashë mirë sa rëndë e lau mëkatin…
*
I dishrúmi drandojfil në ijën e saj të majtë Ku preken kuadrantet Katër dhe shtatë anatomik Sesi petalet e kuqe u hapen lartësive Sesi gjethet ndjellëse Iu sulen thellësive Sa keq që një ditë do rrudhet drandojfili Sa mirë që sot sfidon me përmbytje…
*
Si flatër e mori gjumi Mbështetur për dritaren e urbanit Mund ta ketë pasë zënë keq kyçin e majt Por flinte aq qetë dhe endshëm Lullaby… Lullaby… Sa nisi të vinte përzhgjëndërrt Në ëndrrën time zgjuar…
*
Qorrferman Syri poetik është si syri klinik Rrëmon pa ndalim tej damarit të ujshëm Pamjaftohet me shuarjet e etjes Pos me prekjet e ujanës Deri në përmbytje Epikë e vargut të mbramë Syri poetik mjegullohet nga metaforat Nga ironia… Avullohet përpara bekimeve dhe anasjelltas Nënvizoj – ajo është veç bekim Pa anasjelltas…
*
Kur qyteti dhe Ajo nuk ndeshen Sheshet dhe datat bëhen mirazhe Perënditë Erini zbrazin dufin Unë nisë me grushte ta hinkoj Ranën e Madhe të Ulqinit Uraganit të zemëruar I vë emrin e saj Që të mos mbetet data pa emër Që të mos mbetet urbani pa ditë…
“Ditar urbani”, shkruar nga Argëzon Sulejmani, një nga poezitë finaliste në edicionin e pestë të konkursit mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Jo, s’mundem me iu dhanë zgjidhje krejt problemeve t’jetës s’kam përgjigje për dyshimet as për ndërdyshjet e tua veç mundem me t’ndigjue e gjithçka me nda me ty…
Jo, unë s’mundem me e ndryshue as t’shkuemen e as t’ardhmen tande por n’se asht nevoja pranë vedit m’ke gjithnji
S’mundem me i shmangë teposhtat e tua, veç dorën mundem me ta shtri e me të mbajtë mos me u rrzue Gëzimi yt, fitoret e tua, triumfi yt vërtet s’janë të miat po shpirti më gëzon i tani kur t’shoh me flatra
S’gjykoj vendimet e marra n’jetën tande po me të mbështetë e ndjej detyrë, me të nxitë e me të ndihmue nëse ti më pranon!
S’mundem me i vu cak qiellit kah vërtitesh, veç mundem me t’ofrue hapsinë të mjaftë që ti t’naltohesh
S’mundem me ta shmangë as vuejtjen tande, kur ndonji ndëshkim zemrën ta lëndon, po mund t’përlotem me ty, e me i rimbledhë bashkë krejt gastaret e nji shpirti t’thyem e me rinis nga e para
S’mundem me t’thanë as kush je, as kush duhet të jesh, veç mundem me të dashtë njashtu siç je dhe me mbetë përjetë Miku yt…
“..do doja të isha, si një mendim për ty, e të sillesha gjithë kohën në mendjen tënde, të buzëqeshnim pa shkak, rrugëve kuturu, e netëve të shtriheshim, me një ëndërr në mendje. për ty do doja, të isha dy sy, dhe mbi fytyrën tënde të bukur, të shndrisja fortë, në një grusht t’i mblidhja, hënë e diell për ty, e t’i mbysja det e oqean, në një të vetme tënden pikë lot. do doja të isha, si një përkëdheli mbi kraharorin tënd, që çdo plagë tënden, ta bëja të kullonte dashuri, dhe me shpirtin tim të mjekoja, aty ku malli dhëmb, dhe pa shpirt të mbetesha, se shpirti im je ti. një palë buzë do doja të isha, për ty, vetëm për ty, e lehtë mbi të tuat buzë, puthje të pëshpërisja, në aromë dashurie të deheshim të dy, e unë lehtas me kujtimin tënd, i lumtur do të vdisja. për ty, do doja të isha gjithçka, e gjithçka të isha, brënda një grimce, se në grimcat e vogla, janë dashurit e mëdha, ndaj dhe sdo t’më mjaftonin edhe 1000 botë, nëse pranë nuk do t’më ishe..” / KultPlus.com
Nesër, më 16 dhjetor, në ora 19:00, në KultPlus Caffe Gallery do të mbahet nata finale e konkursit mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për art dhe kulturë KultPlus.
Ky konkurs i cili ndër vite ka sjellë prurje të jashtëzakonshme të cilat janë kurorëzuar me një event të organizuar në KultPlus ku edhe janë shpërblyer poezitë më të mira, këtë vit paralajmëron një edicion special të mbështjellë me një laramani emocionesh.
Dhjetë poezitë finaliste tashmë janë përzgjedhur nga juria profesionale e cila është e përbërë nga: Ornela Vorpsi, kryetare e jurisë, Ag Apolloni dhe Dren Abazi, ndërsa në mbrëmjes e 16 dhjetorit, juria do të shpallë edhe tri poezitë më të mira, të cilat edhe do të shpërblehen nga organizatori.
Organizatorja e këtij konkursi, Ardianë Pajaziti, njëherit drejtoresha e KultPlus, është shprehur se “KultStrofa” është një prej konkurseve më serioze dhe më të vlerësuara të poezisë, andaj janë kujdesur që edhe këtë vit të sjellin një edicion që e dëshmon këtë gjë.
“KultStrofa vazhdon të jetë një prej konkurseve më prestigjioze dhe më serioze sa i përket poezisë. Kështu kanë vlerësuar shumë poetë të njohur për këtë konkurs, e këtë e dëshmon edhe prurja e shumë poezive në edicionet paraprake poashtu edhe këtë vit. Këtë konkurs e bën të veçantë edhe përzgjedhja e jurisë profesionale, ku çdo vit kemi pas kujdes të përzgjedhim emra të njohur të botës letrare. Edhe këtë vit kemi emra të fuqishëm të letërsisë dhe një prej tekstshkruesve më të dashur për publikun”, shprehet Pajaziti.
Ju kujtojmë që në konkursin e parë fitues ishte poeti i njohur Ragip Sylaj, për të vazhduar tutje ne edicionet tjera me poetet, Arjola Zadrima, Merita Berdica dhe Gentiana Bajrami Atashit.
“KultStrofa”, këtë vit mbështete nga Ministria e Punëve të Jashtme, Komuna e Prishtinës, Ambasada e Francës në Kosovë, Hotel Nartel. / KultPlus.com
Bëhu si zjarri Kur të vijnë tri netët e bardha Ëndërroje prapë ishullin e vetmuar Vetëm dy shpirtra afër njëri-tjetrit Për një çast harroje mllefin e fantazisë Mos thuaj e kemi njohur deri në fund Rrugën e tundimeve të jetës Si mallin për kohën e humbur Një më pak se mbamendja e hidhërimit Një më shumë se përfytyrimi i lumturisë
Bëhu si shiu Kur të vijnë tri netët e bardha Shko më larg përtej trazimit të iluzioneve Aty ku numërohen mrekullitë e pritjeve Kthehu prapë në vendin e bekuar Imagjinoje pëshpëritjen e erërave Pa i kapërcyer shkallët e zjarrit Mbylli sytë derisa të shkurtohen hijet Në perëndimin e vonuar të diellit Ndonjëherë pajtohu me heshtjen Pa asnjë shpërblim për durimin Nëse kanë mbetur pa u lexuar Legjendat e fundit të zilisë
Bëhu si qielli Kur të vijnë tri netët e bardha Mos i beso hutimit të shpendëve shtegtarë As atyre që kanë gëzim e hidhërim përnjëherë Në këtë botë jetojnë edhe mëkatarët Një ditë do të fillojë mësimi i rregullt Për të drejtën e dhimbjes njerëzore Në orën e parë do të flitet për mirësinë Temat e tjera sipas renditjes së ndjenjave Edhe kur nuk lidhen fijet e këputura Me përmasën e soditjes së zvogëluar
Bëhu si dashuria Kur të vijnë tri netët e bardha Të dielën pikturoje vetëm gjumin e shpirtrave Mate lumturinë me hapa të vegjël Ndonëse mund të hidhërohen sytë Kur nuk shohin asgjë pos dritës Ndonëse mund të pikëllohen buzët Kur nuk e ndiejnë shijen e puthjes Për një kohë harrohet vetmia e yjeve Pa e imituar lojën midis gjumit dhe ëndrrave
Bëhu si afshi Kur të vijnë tri netët e bardha Derisa të ikim nga vetvetja. / KultPlus.com
Historia shqiptare ka shumë Marinë, Marin Barleti, Marin Beçikemi, Marin Sirdani… Burra me nam. Emra që s’shuhen ndër brezni.
Sa shumë Marinë paskësh përkundur nëna Shqipëri! Barleti, Beçikemi, Sirdani… Deri edhe ai gazetari që sjell në ekran imazhin e një Shqipërie tjetër. Marin e ka emrin. Marin Mema. E ti, im nip, Marin Vinca, që linde në Bruklin, u bëfsh i urtë e trim si Marinët e vjetër dhe bir besnik i vendit tënd, patjetër!
Sot i kisha dashtë gishtat e tu me më shkrue histori në lkurë e kisha dashtë puthje në shpindë me më marrë para duersh, me më thanë të vërtetat ma të mëdha o ma të mëdhatë gënjeshtra. Me më thanë për shembull që jam gruja ma e bukur e botës që më do shumë, gjana si këto, aq të thjeshta, aq të përsëritshme. Që me më rrethue ftyrën e me më ndejtë tue më pa sytë, sikur jeta jote të varej prej buzëqeshjes së të mive tue ngatërrue të gjitha pulëbardhat në shkumë. Due gjana, si me ecë në trupin tim udhë e pyllëzume dhe kundërmuese me qenë ti shiu i parë i dimnit me të lanë me ra kadalë, e ma pas në breshën. Gjana due, si nji vorbull të madhe ambëlsie tue u zhdukë nji zhurmë e nji kërmilli, nji akuarium me peshq në gojë. Diçka të tillë, të njomë e lakuriqe si nji lule në prag të dhanies së dritës parë të agimit ose thjesht nji farë, nji pemë pak barë nji përkdhelje që të më bâjë me harrue kalimin e kohës luftën rreziqet e vdekjes. /KultPlus.com
Të qëndisura nëpër mure Ata goblena Ngjyra ngjyra plot pupla të thara Të kafazit. Por aty ende një zog Sqepari sa një vegim Flet vetëmevete: Po, është koha për ta hapur Derën e këtij kafazi Por nuk ka kush të vdesë brenda As edhe një sekond Pa mua. / KultPlus.com
E kisha menduar Të lija mbrapa Të braktisja Të shporrja Të shkëpusja nga trupi Si një dregëz të tharë Varganin e fjalëve të rënda – tungj Shigjetat e zjarrta përvëluese Që më sëmbojnë Më therrin Më grijnë Mu në palcë
E kisha menduar Lamtumirën Si një ylber pas shiut të rrëmbyeshëm Si shfletim i një libri të harruar Që s’kishte brenda kapakëve veç fjalë Po edhe formula të fshehta Gjurmë të hapave në ajër Nyje kujtese
E kisha menduar Një çast Një dridhje buzësh Një lot që pikon papandehur
Jo Terrin që bie Pas mbylljes së kurtinave Në një teatër gotik Po feksjen e dritës Dritës verbuese Dritës çliruese Çliruese… / KultPlus.com
Jam në atë moshën, ku gjërat shihen me qetësi, por duke mos harruar se rritja vazhdon.
Jam në atë moshën, ku ëndrrat përkëdhelen me duar dhe iluzionet bëhen shpresë.
Jam në atë moshën, ku ndonjëherë dashuria është një hov i çmendur dhe plot ankth, që digjet nga dëshira për jetë dhe pasioni i shumëpritur.
Jam në atë moshën, ku ndonjëherë dashuria është si një qoshk qetësie, si një perëndim dielli në plazh.
Sa vjeç jam?
Nuk kam pse t’i tregoj vitet e mia me një numër, pasi dëshirat e përmbushura, lotët e derdhur gjatë udhës teksa shihja iluzionet e mia të humbura, vlejnë më shumë se një numër.
Çfarë rëndësie ka nëse mbush 20 vjeç, 40 vjeç apo 60 vjeç ?!
Rëndësi ka vetëm mosha që ndiej.
I kam aq vite mbi shpinë sa të jetoj i lirë dhe pa frikë.
Ta vazhdoj pa frikë udhën time, sepse kam me vete përvojën dhe forcën e ëndrrave të mia.
Sa vjeç jam unë?
Kujt i bëhet vonë!
I kam aq vite mbi shpinë sa ta braktis frikën dhe të bëj çka dua dhe çka ndiej.
Sa i madh deti e sa të vegjël njerëzit! Lahen edhe pasi në breg ndizen dritat, lahen trupat, s’ka det që i lanë shpirtat.
I bie trup ujit me barkë, gjithë kjo kaltërsi mbi e nën mu’, e unë mërzitem për dy gogla blu.
Të kërkoj si hero i marrë, D’ulqinja ime e dashur.
Emri dhe mungesa jote janë gjithkund.
Barka ban fjalë, uji mban heshtje; një ciceron më cicëron në vesh e unë hesht si peshk, dhe heshtja ka gjuhën e saj.
Një ditë si kokrra e kripës në flakë do të plasë heshtja. Ne do t’i mbyllim sytë të qetë, e bota do të vdesë nga kureshtja.
Tash ulur me sytë ujë e me gjuhë peshku i drejtohem Zotit: merre detin, merre qiellin, merre krejt këtë kaltërsi, se e gjitha të përket ty, e kthemi mua veç dy sy!
Zoti hesht, peshqit heshtin, hesht dhe unë.
Si për inat askund nuk dukesh ti.
Turistët kalojnë pranë heshtjes, dhe heshtja ishte pranë Perëndisë, dhe heshtja ishte Perëndi. / KultPlus.com
Në vitin 1959 Jorge Luis Borges humb shikimin Asnjë çast Nuk i ngjante udhëzimit për vetminë Zogjtë e shpirtit i pushonin krahët e lodhur Mbi lutjet e afshit Shiu vazhdonte ritmin e vet Poshtë shkallëve të dhimbjes Vetëm sytë dashuronin Parajsën me emrin e nëntë lumenjve Aty ku shpërndahej drita Në vitin 1959 Jorge Luis Borges humb shikimin Vetëm një dritare ishte hapur Vetëm një hije priste ngushëllim Vetëm një fëmijë luante me lulediellin Të gjitha ëndrrat ndillnin fat Të gjitha buzëqeshjet protestonin Të gjitha kujtimet e duronin heshtjen Në vitin 1959 Jorge Luis Borges humb shikimin Asnjë çast Nuk i ngjante udhëzimit për vdekjen. / KultPlus.com
Otto René Castillo. Sjellë në shqip ngaMaksim Rakipaj.
Një ditë, intelektualët apolitikë të vendit tim do të merren në pyetje, nga njerëzit më të thjeshtë të popullit tonë. Do të pyeten mbi atë çka bënin kur atdheu shuhej ngadalë, si një zjarr i ëmbël, i vogël dhe i vetmuar. S’do t’i pyesë njeri për rrobat e tyre, as për pushimet e tyre të gjata pas dreke. Aq më pak për betejat e tyre me kotësinë, e as për mënyrën e tyre ontologjike të fitimit të parasë, Nuk do të merren në pyetje mbi mitologjinë greke e as për neverinë që ndjenë kur dikush mes tyre ra i vdekur prej frikës. Nuk do të pyeten për asgjë mbi justifikimet e tyre absurde të lindura nën hijen e një mashtrimi të plotë. N’atë ditë do të vijnë njerëzit e thjeshtë. Ata që kurrë s’u përfshinë në librat dhe vargjet e intelektualëve apolitikë, por që për çdo ditë iu sillnin bukën dhe qumështin, vezët dhe pitet, ata që iu qepnin rrobat, ata që iu ngisnin veturat, ata që kujdeseshin për qentë dhe kopshtet e tyre, e që punonin për ta, Dhe do t’i pyesin: “Ç’bëtë ju kur të varfrit vuanin, dhe kur digjej flakë butësia dhe jeta e tyre?” Intelektualë apolitikë të vendit tim të shtrenjtë, ju s’do keni asnjë përgjigje. Korbi i heshtjes do vijë t’ju shqyejë zorrët. Mjerimi juaj do ju brejë shpirtin, dhe do ta qepni gojën të turpëruar nga vetja./ KultPlus.com
Unë dëshiroj që çdo ditë të vitit, Çdo ditë të jetës, Pas çdo gjysmë ore, Pas çdo pesëminutëshi, Ti të më thuash: të dua. Duke të dëgjuar tek më thua: të dua, Atë çast besoj se dikush më dashuron. Si do ta dija këtë gjë Një çast më parë Dhe një çast më vonë? Dëshiroj që ti të ma përsërisësh, Deri sa të të shteret zëri, Se ti më do, se ti më do, se ti më do. Po nuk bëre kështu, ndjesitë treten, Sepse teksa thua: të dua, Ti e shpërndan Në hapësirë Dashurinë tënde për mua. Nga ti kërkoj kumtimin e përhershëm. Kërkoj vetëm këtë, Këtë gjithnjë, këtë gjithnjë e më tepër. Dëshiroj të jem i dashuruar përmes fjalës sate, Përveç asaj, unë nuk njoh mënyrë tjetër Për ta kuptuar dashurinë, Për ta kuptuar thellë se dikush më dashuron: Dashuri që gjendet në rrënjët e fjalës Dhe në kumbimin e saj, Dashuri E shndërruar në jone, Ne drithërimë hapësire. Në kohën që nuk më thua: Të dua, Unë e marr vesh në çast Se ti nuk më dashuron më, Se kurrë nuk më ke dashur më parë. Nëse ti nuk më thua me ngut, disa herë Të dua dua dua dua dua, Të vërtetën shkreptimave që e zbulove tani, Unë rrokullisem në kaos, Në këtë grumbull sendesh të padashurisë./KultPlus.com
