Deshta, shum’ kam dasht-dishrue që me këng të trimnoj, me fjalen tënde të ndrydhun të ngrej fuqitë prej gjumit… Këndova (dhe kur m’ishte ndalue) se liria do të vinte edhe për ty, të përbuzun.
Këndova mbi ditët fatlume që do të lindshin, pa dhun, n’agimin e lirisë për ty me popujt këtu e ngjeti, mbi forc të bashkimit mbarë: mbi vrullin tand të mëshehun -unë, biri yt dhe-poeti.
Po! N’errsinën e shtypjes së randë sa shkambi, ndëgjova thirrjet që të bana me dal n’dritë- pse për liri-me tjerë ke dhanë dhe ti djers e gjak si etnit.
Kam dhanë, i dashtun…Dhe sot, në liri- kur thembra e gjaksorit s’na shkel dhe dora pa pranga mbeti, me ty këndoj mbi fuqinë e ngjadhun nën yllin që na pri’ -unë, biri yt besnik dhe-poeti. / KultPlus.com
Është bukur të kesh zgjedhur Një banesë të gjallë Dhe ta strehosh kohën Në një zemër të vazhduar, Dhe t’ia kesh parë duart Duke u shtrirë mbi botën Si një mollë Në një bashtinë të vogël, Ta kesh dashur tokën, Hënën dhe diellin, Si njerëz të familjes Që s’kanë një të dytë, Dhe t’ia kesh besuar Botës kujtesën tënde Si një kavalier drite Në shalën e zezë, T’iu kesh dhënë fytyrë Këtyre fjalëve : grua, fëmijë, Dhe shërbyer si breg Për kontinente endacakë, Dhe ta kesh cekur shpirtin Me lëvizje të vogla rremash Për të mos e trembur Me një qasje të beftë. Është bukur të kesh njohur Hijen nën gjethnajë Dhe ta kesh ndjerë moshën Që zvarritet mbi trupin e zhveshur, Ta kesh shoqëruar mundimin E gjakut të zi në dejet tona Dhe praruar heshtjen Me yllin Durim, Dhe t’i kesh tërë këto fjalë Që lëvizin në kokë, E të zgjedhësh më pak të bukurat Për t’iu bërë një festë të vogël, Të kesh ndjerë jetën Të ngutur e të pa dashur E ta kesh mbyllur Në këtë poezi.
Ne të dy kemi qenë në bërthamën e një guri, tha pema po, i thashë unë dikur emri ynë ishte rrokja e parë e mjegullës që mbulonte gjithçka, tregimin tim dhe ëndrrat, e di, i thashë unë
Një natë në ëndërr më hyri një lumë, që më pas u bë det, po, i thashë unë, deti më pas u bashkua me ëndrrën dhe u bë oqean me një anije të madhe në mes, në atë anije kam qenë dhe unë, -i thashë.
Pas saj të tjera anije do të nisnin udhëtimet pafund duke mbajtur mbi borde marinarë mendje-krisur dhe ëndërrimtarë si puna jote edhe si puna jote, thashë unë.
Dikush filloi të më tregonte një tregim dhe nga kjo gjë nisi të krijohej universi. / KultPlus.com
Shkrimtari Arbër Selmani, një ndër personat më aktiv të qytetit të Prishtinës sa i përket jetës kulturore, vazhdon ta rifreskoj faqen e tij në facebook me lajme fantastik të sukseseve të tij të njëpasnjëshme, shkruan KultPlus.
Pas lajmit se është përzgjedhur nga Departamenti i Shtetit Amerikan si njëri nga përfituesit e “IVL Impact Awards” – Çmimet për Reagim IVLP 2022, me projektin ‘Një copë e jetës sime gjysmake’, Selmani ka njoftuar për një tjetër përzgjedhje.
Kësaj radhe dy poezi nga poeti kosovar, janë përzgjedhur në mesin e njëzet shkrimtarëve nga pesë kontinente të botës, për tu botuar në numrin e katërt të The Global Youth Review, duke konsideruar që dy poezitë e tij, ‘Russian Deception’ (Mashtrimi rus) edhe ‘I am the main prostitute of this city’ (Unë jam prostituta kryesore e këtij qyteti), përputhen me temën e këtij numri – “Pasqyra e Shoqërisë”.
Lajmin e ka bërë të ditur vetë Arbëri, duke u shprehu se ky është një lajm që mezi ka pritur ta ndaj me publikun.
“Një lajm që kom pritë me e nda me juve tash e disa javë. Te ky link e gjeni revistën: https://bit.ly/3zu4eI8 e cila e ka dizajnin fantastik por edhe përmbajtjen që përgatitet prej 20 redaktorëve të revistës. Tre kryeredaktorët e revistës së printuar vijnë nga Japonia, Banglladeshi dhe Amerika”, ka shkruar Selmani.
Kujtojmë që në muajin qershor, shkrimtari ka promovuar librin e tij ‘48 piano’, libër ky që përmban poezi dhe prozë poetike të cilat autori i ka shkruar në një periudhë 12 vjeçare. Njëherit, ky është libri i katërt i autorit. / KultPlus.com
I mbrami peshkatar me ditën e bjerrun n’rrjeta Po kthehet. Unë eci duke prekur nëpër mur Pas zërit të heshtjes zvarem ngadalë përpjetë Hapin gur e kam. Edhe zemrën, gur.
Ja, tani kështjellës i kam hypë përmi Vonë është terr. Nata, disi lëmekur Merr frymë n’për vrimat që mezi shihen zi Dhe ankthëm m’kundrojnë si sytë e prindit t’vdekur.
Mejtuar si fëmija i shkruaj do emra n’rrasë E m’duket dashurisë sonë ia fala një grimë amshim Por gjerbë e rigës s’motit gurin do ta plasë T’parën pranverë duke tallë mashtrimin tim.
Prandaj me dorë, drithtueshëm, pak’ nga pak’ Faqen e shkëmbit fërkoj si vashën. Dua të fshi At marri t’vogël. Vesë? jo, por gjak I vokët kullon gishtat t’mij.
Harroj përse, e si, e nga kam ardhë. Harroj të flas, të lëviz. Harroj pa parë E ndër gërmadha bëhem një copë gërmadhë, Një gur mbi gur që gurit s’don të ndarë. /KultPlus.com
Po që se nuk të shkruaj miku im i dashur dhe Po qe se nuk ma dëgjon zërin merr një karafil e ma kërko varrin diku në botë se vajta pas Lumit./ KultPlus.com
Unë jam prej kohësh pelegrin, Udhëtar në vendin e shpresës së thyer, Jam ndarë pa dashur nga karvani im Mes shtigjeve nga vapa e shirat gërryer.
Kërkoj karvanin tim në rërë e në shpat, Karvanin që e ka ndërruar drejtimin me kohë, Ndaj në udhë jam krejt i humbur, jam fillikat me shami të grisur lidhur në kokë.
Për ujë buza ime u dogj, u bë zhur Dhe sytë më shpojnë nga shterrja e lotit; Më duhet të arrij karvanin e tretur qëkur Çapitur mes vapës, mes shiut e të ftohtit.
Unë jam prej kohësh pelegrin, Shtegtar i karvanit të humbur Dhe bart në kurriz një premtim Të dhënë në hirin e gjyshërve të mundur /KultPlus.com
Louise Glück (1943) është njëra ndër poetet më fundamentale bashkëkohore amerikane. Njihet për precizitetin diskursiv, ndjeshmërinë e thellë dhe depërtimet shumështresore përbrenda temave të vetmisë, dëshpërimit ekzistencial, agonisë, krizave në raportet familjare, dështimeve në dashuri dhe vdekjes.
Autore e 14 veprave me poezi: “Firstborn”, (1968); “The House on Marshland”, (1975); “Descending Figure”, (1980); “The Triumph of Achilles”, (1985); “Ararat”, (1990); “The Wild Iris”, (1992); “Meadowlands”, (1997); “Vita Nova”, (1999); “The Seven Ages”, (2001); “Averno”, (2006); “A Village Life”, (2009); “Poems: 1962–2012”, (2012); “Faithful and Virtuous Night”, (2014), si dhe “Winter Recipes from the Collective”, (2021).
Gjithashtu i ka botuar edhe dy përmbledhje me ese: “Proofs and Theories: Essays on Poetry”, (1994) dhe “American Originality: Essays on Poetry”, (2017).
Fituese e shumë çmimeve dhe nderimeve: Çmimi për Letërsi i Akademisë Amerikane të Arteve dhe Letrave (1981), Çmimi Pulicer për “Wild Iris” (1993), anëtarësim në Akademinë Amerikane të Arteve dhe Shkencave (1993), Poete Laureate e Shteteve të Bashkuara të Amerikës (2003 – 2004), Çmimi Kombëtar i Librit për “Faithful and Virtuous Night” (2014), anëtarësim në Shoqatën Amerikane të Filozofisë (2014), Medalja Kombëtare për Shkenca Humanistike (2015), etj.
Në vitin 2020 u shpërblye me Çmimin Nobel për Letërsi, “për zërin e saj jashtëzakonisht autentik poetik, i cili me bukuri të ashpër ekzistencën individuale e shndërron në universale”.
Louise Glück: 3 & 3
Tri poezi dhe tri tregime
Përktheu nga anglishtja: Artan Muhaxhiri
Triumfi i Akilit
Në rrëfimin e Patroklit
askush nuk mbijeton, bile as Akili
i cili pothuajse ishte perëndi.
Patrokli i ngjante atij; ata vishnin
parzmore të njëjtë.
Gjithmonë në këso miqësish
njëri i shërben tjetrit, njëri është më pak se tjetri:
hierarkia
është përherë e dukshme, ndonëse legjendave
s’mund t’iu zihet besë –
burimi i tyre është mbijetuesi,
dikush që është braktisur.
Çfarë ishin anijet e kallura greke
krahasuar me këtë humbje?
Në tendën e tij, Akili
vuante me tërë qenien
dhe perënditë panë
se ai ishte një njeri tashmë i vdekur, viktimë
e pjesës që e donte,
pjesës që ishte e mortshme.
The Triumph of Achilles, 1985.
I egri iris
Në fund të vuajtjes sime
ishte një derë.
Dëgjoni këtu: ç’quani ju vdekje
unë e mbaj mend.
Përmbi, zhurmat, degë pishe
që lëvizin.
Pastaj asgjë. Dielli i ligshtë
regëtinte mbi sipërfaqen e thatë.
Është e tmerrshme të mbijetosh
si vetëdije
e varrosur në tokën e errët.
Atëherë mbaroi: nga çfarë ke frikë,
të qenit
shpirt dhe pamundshëm
të flasësh, me fund të befshëm, toka e ngjeshur
që lakohet paksa.
Ç’pandeha të ishin
zogj, yryshnin drejt kaçubave të ulëta.
Ty që nuk të kujtohet
kalimi prej botës tjetër,
të them që mund të flas përsëri: çfarëdo që
kthehet nga harresa, kthehet
për të gjetur zë:
Nga qendra e jetës sime buroi
një shatërvan i madh, hije kaltërmbyllta
mbi ujin e detit kaltërçelë.
The Wild Iris, 1992.
Kinseportokalli
S’është hëna, po të them.
Janë këto lule
që po e ndriçojnë oborrin.
I urrej ato.
I urrej, njëjtë siç e urrej seksin,
gojën e burrit
që ma mbyll gojën mua, trupin
paralizues të burrit –
dhe britmën që gjithmonë e bishtnon,
të ulëtin, ofenduesin,
parakusht të bashkimit –
Në mendjen time sonte
dëgjoj pyetjen dhe gjurmimin e përgjigjes
të shkrira në një tingull
që bymehet e bymehet dhe pastaj
ndahet në vetje të vjetra,
antagonizma të lodhur. A e sheh?
Na kanë mashtruar.
Dhe aroma e kinseportokallit
rrymon tejpërtej dritares.
Si mund të prehem?
Si mund të jem e paqësuar
kur ai kundërmim ende
është i pranishëm në botë?
The Triumph of Achilles, 1985.
* * *
Teoria e kujtesës
Shumë, shumë kohë më parë, para se të isha artiste e dërrmuar, e vrerosur me mall, por e paaftë për të krijuar lidhje të qëndrueshme, shumë kohë para kësaj, unë isha sundimtare lavdiplote, përbashkuese e gjithë vendit të ndarë. Kështu më tha fallxhorja që ma këqyri pëllëmbën. Gjëra të mrekullueshme, më tha, do të të ndodhin – ose ndoshta të kanë ndodhur: është e vështirë të jem e sigurt. Sidoqoftë, shtoi ajo, cili është dallimi? Në këtë çast ti je një fëmijë që i ka duart e kapura me fallxhoren. Gjithçka tjetër është hipotezë dhe ëndërr.
Vepra e prozës
Kur e shfletova faqen e fundit, pas shumë netëve, më mbërtheu një valë pikëllimi. Ku u zhdukën të gjithë, njerëzit që dukeshin aq të vërtetë? Për ta shpërqendruar veten, dola jashtë në natë: instinktivisht, ndeza një cigare. Në errësirë, cigarja flakëronte si zjarr i ndezur nga një i mbijetuar. Por, kush do ta shohë këtë dritë, këtë pikë të vogël mes yjesh pafund? Qëndrova për pak në terr, me cigaren që shndriste dhe zvogëlohej, ndërsa çdo frymëmarrje më shkatërronte qetësisht. Sa e vogël ishte, sa e shkurtër. E shkurtër, e shkurtër, por tash brenda meje, ku yjet s’mund të jenë kurrë.
Çifti në park
Një burrë ec i vetëm në park dhe pranë tij ec një grua, po ashtu e vetme. Si mund ta dihet kjo? Duket sikur ekziston një vijë mes tyre, si vija në fushën e lojës. Dhe prapë, në një fotografi ata mund të shfaqen si çift bashkëshortor, të rraskapitur me njëri-tjetrin dhe shumë dimrat e duruar së bashku. Në një kohë tjetër, ata mund të jenë të huaj gati për t’u takuar rastësisht. Asaj i bie libri i vet: përkulet për ta marrë, e prek, padashur, dorën e tij dhe zemra e saj shpërthen si kuti muzikore fëmijësh. Prej kutisë del një balerinë e vogël, e drunjtë. Unë e kam krijuar këtë, mendon burri; ndonëse ajo mund të rrotullohet vetëm në vend, prapëseprapë është njëfarë valltare, jo vetëm copë e thjeshtë druri. Ky duhet të jetë shpjegimi i muzikës enigmatike që vjen prej drurëve.
Më lodhi mundimi në shpirt tërë jetën Ta them lakuriq të vërtetën. Po s’munda ta them ngaherë të plotë, Se ishte zuskë kjo botë. Tani më vjen keq për aq sa gënjeva, Megjithëse gënjyen dhe Adami dhe Eva Të paret gënjeshtarë të mjerë Dhe kjo më jep ngushellim herë-herë. /KultPlus.com
Për të mbushur çdo çast çdo lloj arme Dhe më të zellshmit për vrasjen janë ata që predikojnë kundër Dhe më të zellshmit për urrejtjen janë ata që predikojnë dashurinë Dhe më të zellshmit për luftën – përfundimisht – janë ata që predikojnë paqen. Mos i zini besë Burrit mesatar Gruas mesatare Mos i zini besë dashurisë së tyre. Dashuria e tyre është mesatare, kërkon shpirtvogëlsinë Por ka gjenialitet në urrejtjen e tyre Ka mjaft gjenialitet në urrejtjen e tyre për t`ju vrarë, për të vrarë këdo Ngaqë nuk duan vetminë Ngaqë nuk kuptojnë vetminë Mundohen të shkatërrojnë Gjithçka Ndryshon Prej tyre. Duke qenë të paaftë Të krijojnë art Nuk e kuptojnë artin. Shohin në dështimin e tyre Si krijues Veç një dështim Të botës. Duke qenë të paaftë të duan plotësisht Besojnë dashurinë tuaj Të paplotë Si pasojë, ju urrejnë Dhe urrejtja e tyre është e përsosur Si një diamant që shkëlqen Si një thikë Si një mal Si një tigër Si helmi Arti i tyre më i madh.
Rrugës së ecur me këmbët kallo dhembja nuk mund të hedhet në kontejnerë bota vazhdon ballon e marrëzisë
Kronikave të zeza I shtohen gratë e mbijetuara fjalët që plotësojnë fjalëkryqet e jetës tjerat shtrirë në njërën prej divaneve
Përditshmëria lëvizë shumëzon veten
Diku ekziston një kuptim që mund të krijohet mbase duhet të mos ecim më kështu do t’i shpëtojmë bijtë nga përkulja që përditshmëria ua fal /KultPlus.com
Kur të vdes unë mbyll derën dhe pi e pi atë natë Hapi shishet e verës që nuk pimë dot bashkë (Uh, sa na mbeten, një kantinë e tërë,) Pi edhe shamë që të tradhëtova me vdekje Burrë i pabesë, …si uji në rërë… Lexo nja dy këngë të miat, të trishta Pastaj grisi dyshemese (Pa pikë mëshire, pa lotë,) Më shaj që nuk të këndova siç e meritoje, S’t’u bëra poeti më i mirë në botë. Për inatin tim nxirri gjinjtë jashtë këmishës Më thuaj: ja ku i kam akoma plot jetë, (Ç’t’i bëj tani pa ty, zuzar,) Po tashmë kam ikur e si të ta them Që për to do të rrotullohem Edhe brenda në varr… Kur të vdes unë mos ma fal tradhëtinë e fundit me vdekje, (Atë më të poshtrën, më të pabesën.) Veç mbaje një sy hapur tek dritarja, se s’ dihet, Mund të bëj marrëveshje …e të vij …Me vesën…/ KultPlus.com
Mes turmës së njerëzve jo, më falni nuk pati njerëz pati trupa të tharë prej dhimbjes ishim vetëm rroba të përpëlitura për mish të gjallë aty, po aty u dëgjuan vajet e dy grave, nënës e motrës jo, më falni nuk ishin dy gra ishin dy pjata kuzhine të copëtuara dy skenarë të palexueshëm dy mëlmesa të pakëndshme disa qeliza të plasaritura por më erdhën, në eho në qendër të varrezave, edhe varreza tjetër e gatshme ta përthithë jetën angazhimin, elegancën, aktivitetin fizik, rrezatimin e mahnitshëm buzët e kuqe, zërin e kërcitshim çmimet, udhëtimet cirkun fluturues që ajo e solli në dritë festivalin që i del çdo vit në pritë jo, më falni jo çdo vit, por ditë për ditë ajo i vërsulej një dragoi që erdhi pa ftesë dhe hyri ku nuk pritej, ku nuk shihej për të provuar një disfatë jo, më falni nuk rrëzohet lehtë një Vjosë e matur, e përmbajtur, e plotësuar motorike, e furishme si qielli në ditën e fundit të kortezhit mbushur breshër, breshër, e breshër dehje në violinë, në piano, çarje e vaj, vaje, vaj i motrës, i nënës (në cilën botë prindi duhet ta varrosë fëmiun e tij?) vaj i Zotit edhe i të paplotit vaj i imi, plasje e shpirtit për Vjosën që vallëzoi larg kaq ishte jeta e një njeriu. /KultPlus.com
Kur shiu tërsëllin në fytyrën tënde, Dhe e gjithë bota të është qepur pas, Mund të të ofroj një përqafim të ngrohtë Që të ndjesh dashurinë time.
Kur shfaqen hijet e mbrëmjes dhe yjet E kur askënd nuk ke të të fshije lotët, Mund të të shtrëngoj për një milion vjet Që të ndjesh dashurinë time.
E di që mendjen nuk e ke mbledhur ende Por unë kurrë nuk do të të bëja keq, Këtë e kam ditur qysh prej çastit që u takuam Dhe në mendjen time s’ka asnjë dyshim, vendin ku e ke.
Do të vuaja urie, në blu dhe në zi do të nxihesha, Do të zvarritesha për ty, përgjatë rrugës, Nuk ka asgjë të cilën nuk do ta bëja për ty, Që të ndjesh dashurinë time.
Stuhitë po trufullojnë mbi detin zemërak, Dhe mbi rrugën e pendesës, Erërat e ndryshimit po fryjnë të egra dhe të lira, Dhe ti ende nuk ke parë askënd si unë, kurrë!
Mund të të beja të lumtur, ëndrrat t’i përmbushja, Nuk ka asgjë për ty që s’do ta beja. Për ty do të shkoja deri në fund të botës, Që të ndjesh dashurinë time.
Lawrence Ferlinghetti. Përkthyer nga Fadil Bajraj.
Bota është një vend i bukur të jesh i lindur në të po s’të prishi punë lumturia të mos jetë gjithmonë bash burim kënaqësie po s’të prishi punë ta shijosh ferrin herë pas here bash atëherë kur çdo gjë të shkon për qejfi ngase bile as në parajsë nuk këndojnë gjithë kohën e lume
Bota është një vend i bukur të jesh i lindur në të po s’të prishi punë që do njerëz vdesin vazhdimisht apo ndoshta vdesin urie për një farë kohe që nuk është bash aq keq nëse nuk jeni ju
Oh bota është një vend i bukur të jesh i lindur në të nëse fort s’ta ndien për disa tru trumcakësh që gjenden në pozita të larta apo për një a dy bomba që eksplodojnë herë pas here në fytyrat tuaja të përmbysura apo padrejtësi të tjera të tilla si shoqëria jonë e famshme që është pre e njerëzve të saj të shquar dhe njerëzve të saj të zhdukjes dhe e priftërinjve të saj dhe e policëve të tjerë
dhe e segregacioneve të saj të ndryshme dhe e hulumtimeve kongresiane dhe e kapsllëqeve të tjera që trupi ynë i trentë mund t’i trashëgojë
Vërtet bota është vendi më i mirë për shumë gjëra të tilla siç është skena zbavitëse skena e dashurisë skena e trishtueshme këndimi i këngëve të dëshpërimit dhe pasja e inspirimit endja andej-këtej shikimi në çdo gjë marrja erë luleve qirja e statujave dhe bile të menduarit dhe puthja e njerëzve lindja e foshnjeve dhe veshja e pantollonave heqja e kapelës dhe vallëzimi notimi në lumenj shkuarja në pikniqe në mes të verës dhe në përgjithësi ‘të jetosh sipas qejfit’ Po ama bash në atë çast vjen varrtari buzagaz./ KultPlus.com
KultPlus ju sjell njërën nga poezitë më të njohura të Beqir Musliut, ”Mbretëria e rrënuar e Kosovës”.
Zemra kemi mundur t’i nxjerrim në secilin trëndafil Derisa bozhuret të ligjërojnë mbi atë mbretëri Që është rrënuar deri në gurin e fundit të themelit Përse nuk arritën ka krijojnë as pamjen e mykur
Këtu asgjë nuk është në atë vend siç ka qenë As beteja që ka vallëzuar me koka dhe shpata Zllapohet tash gjaku e bozhuret hanë vetveten Në mungesë të bukës që e sosi mbretëria e marrë
Luftëtarët i varëm për degët e historisë Kemi mundur t’i kërkojmë fëmijët tanë nëpër luftëra Të cilët na i mësuan emrat si të stërgjyshërve Apo i ndrydhën në këtë ditë që është jatagan
Nëse prapë zë fill beteja atëherë ku jemi ne Do të ktheheshim në zanafillë apo do të mbylleshim Në zemrat e bozhureve si në zemrat tona robër Të ëndërrojmë parajsën e kuqe si vuajtjen tonë
Por këtu gjithçka tjetër është rrënuar përveç nesh. / KultPlus.com
Dhe nëse do që të më duash mos me duaj me asgjë tjetër, veçse me dashuri. Kurrë mos thuaj “E dua për buzëqeshjen, për vështrimin, për mënyrën fisnike të të folurit, për idetë e saj që përkojnë, me të mija të cilat një ditë më bënë të qetë.” Këto gjëra,i dashur, mund të ndryshojnë në vetvete ose të ndryshojnë për ty. Kështu një dashuri mund të zhduket. Dhe ti mos më duaj gjithashtu me keqardhje për të fshirë lotët në faqet e mia. Të qarat mund t’i harrojë kush e pati gjatë komfortin tënd, e të humbasë, kështu, dashurinë tënde. Por ti më duaj, vetëm me dashuri të dashurisë, që rritet në ty, me një dashuri eterne !/ KultPlus.com
Gjysma e qiellit me re dhe gjysma tjeter e kalter Kete harmoni shkrepetima e prish Gjysma e shpirtit e ngrire dhe gjysma tjeter e vaket Dhe ne gjoks nje ankth si iriq.
Ndaj sot nuk do shkojme kurrkund, As ne koncert, as ne park, as ne varre; Ti shko ne dhomen tjeter dhe mbesen perkund Dhe une po ndez nje cigare.
Mbase kujtohet im bir arratisur ne bote Dhe prish heshtjen e dhjamur mbi telefon! Ah, kjo cigare qe pi eshte e forte, E ndiej kur ne gjoks me shtrengon. /KultPlus.com
Sot, Duke ecur rreth Shatravanit Dikush më tha Zonjë, e shikon Se as Prizreni Nuk është si dikur
Gur mbi gur Kujtimet vijën nga baladat
Sokakët janë ngushtuar Si hartat e atdheut Atje në theqafje
Blerimi e lumi Kanë marr trajtë të Rozafës Pa pra lëngon Lumëbardhi
Vetëm dielli e liria Si dikur Kanë të njëjtën ngrohtësi
Të dashur miq Prizreni nuk është si dikur Retë shkërmoqen nga rrufet Mesazhet me tri të panjohura Vijnë turrshëm Nga Kalaja e Krujës Tek Kulla e Ymer Prizrenit
Prizreni nuk është si dikur
Ekuacion me tri të panjohura E unë, Edhe ju, Në çdo kohë Folëm e flasim ilirisht Pa u dridhur qerpiku Në kalanë që prore sogjeton Kohët beronjë
Megjithatë, Prizreni nuk është si dikur I ringjallur nga rrebeshet Në stinët që shkojnë e vijnë Duke u puqur në mes veti Me të njëjtin zjarr. / KultPlus.com
