Enver Sulaj
Nuk e di kur u çlirova:
Ditën kur linda
Apo ditën kur s’vdiqa.
Sa të gjata ishin netët
E sa pak dritë kishte rruga e shpresës.
Mbi kokë më rri prushi
I djeg neuronet e harrimit.
Sot bie shi
Është Dita e Çlirimit
më thotë një zë nga honi. /KultPlus.com
Poezi nga Asdreni
Kosovë, o vend’ i famshëm i trimnis,
Kosovë, o lule e bukur e Shqipnis!
Ti bjeshkat plot vjollca rreth i ke,
…Si vashë e virgjen: nuse sikur je;
Dhe malet me bor
Mi krye i ke kunor!
Kosovë, o atdhe i lavduem i burrnis
Ti ke pas kjen mbretnesha e Rumelis!
Nalt mbaje kryet t’and si gjithmon
Difto-u e zonja; koha sot e don
Ti t’çohesh përseri
N’luftë t’mbarë për liri!
Se teje të madhe shpresë ushqen Shqipnija
Me burra ti q’i len, t’gjatë si selvija,
Sakola mali, shoq në bot’ që s’ kanë
Si luaj e si dragoj plot forcë që janë,
Që e derdhin gjakun prrue
Atdheun për m’e shpëtue!
Ke bij që s’kanë drojë asnjë pikë
As syni far’ u tutet, s’dinë as frikë
Anmikut kur i sulen me rrebtsi
Si breshni mi te hidhen me duhi.
Gra e vasha ke, si zana sy-mëdha
Trimnesha qi Shqipnija din m’i ba
Qi rrokin armët në luftë me gas tuj shkue
Ja se me mund, ja se me dekun tuj luftue!
Për nder të shtëpis s’vet;
E falin shpirt e jet!
Kosovë, o trimneshë, lule e rrallë
Detyrën tin’ e ke me dal sot n’ballë
Se mbrrini koha, tokën për m’e mprue
Anmiqt e motçëm jashtë me i dëbue
Se mjaft e kanë robnue
Dhe n’ zjarm e kanë prue!
A mund m’e durue pa pra kët zgjedhë
Që të huejt para syve të t’venë ledhe
Për me t’rrzue nër kamb’ e për me t’shkel
Për me t’ba gjithë copë, mirë si ju del
Dhe duersh mos të lëshojn’
Prej faqes s’dheut të t’shojn!
Disa “Serbi e vjetër” duen me i thanë
“Maqedhoni” do t’ jerë emnin ja lanë!
Atyne si u pëlqen kufijt i venë
Shqipnija veç mbas dojes s’tyne me kjenë;
Mendojnë pa turp kurrfarë
Se s’ka nji komb Shqiptarë!
Përpara burra, rrokni hut’ e shpatë
Prej zis pështonëje Kosovën e ngratë
At’ nanën t’uej t’lidhun kamb’ e dur
Q’ anmiqt e kan vorrue me dhe e me gur,
Me lott qi qan e ankon
E asnji nuk i ndihmon!
Shqyptarë mos kujtoni bes’ e fe
Po nanën ju kujtoni qi u ka le
Qi ka mbet fill e vetum si gru e ve
Prej bijet e harrume mi ket dhe!
Se ansht turp i math për ju
Të huejt me i u çnderu!
Sot ora mbrrini, dita e bekueme
Shqipnin m’e ba në bot’ një vent t’lirueme!
Kosovës emnin me ja ngref te qilli
Për çud të botës sa ka me shkëlzy dilli
Me rrnue një Shqypni
Si zonjë në lumni.
Shqyptarë, çoni-u, vllazën ora mbrrini
Si Geg’ e Toskë nalt flamurin e ngrini!
Një Manastir, Shkup, Shkodër e Janinë
Një trup bani-e an’ e mb’anë Shqypninë
Si ç’trimit mirë i prek
Me nder n’luftë me dek! / KultPlus.com
Poezi nga Esad Mekuli
Si tufa mëndafshi t’artë në të kaltërten shami,
n’mes dy duersh t’bardha, dy kodra në borë-
flakron përëndimi…Retë mbi krye prorë
ngasin nëpër qiell dhe zhduken n’hapsi.
…Dhe drita e mbrame shuhet mbi çdo sukë:
cipa e natës shtrihet mbi fushat e përhime,
malet heshtin n’errësi si me qenë të ngrime,
si të humbet jeta-xho gja u nxi, u zhduk.
N’ajri ndihen klithmat e natës që ra-
drujt pran rrugës era i përkund…
Ndërsa drita e bardh, e tretun dikund,
shigjeta të flakta mpreh errësinës me i ra.
Terri sundon botën. Katundet e shtrime
në mes të natës prehen n’lugin me andrrime. /KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Ti dhe Hëna
Kësaj nate me hënë të vjeshtës
Dola fushës të bredh kuturu
Retë shtuhen me vrap pa reshtur
Hëna duket aty-këtu
Porsi retë mendimet e mia
Po më shtyhen ndër mend më shpesh
dhe pas tyre gjithnjë gjendesh ti
si kjo hënë që duket mes resh.
Hëna shpejt do të zhduket dhe netët
do të mbeten pa të kurse ti
në ëndërrimet e mia përjetë
perëndim s’do të kesh kurrsesi. /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Edukata
Dy macka qimebardha porsi shkumës,
në pjatë hanin tok përshesh me qumësht.
Dy qentë shikonin vëngër të mërzitur,
dhe kuvendonin, veshët duke ngritur.
-Këto nuk paskan fare edukatë,
e sheh si futin hundët në një pjatë?
Ndërkohë u ra një kockë mu në këmbë,
për kockën qentë u shqyen keq me dhëmbë.
U ngrit një zhurmë e madhe e shamatë,
dhe macet thanë: “Kjo është edukatë!” /KultPlus.com
Poezi nga Shqiptar Oseku
kur dikush të kërkon bukë
ndaje koren e fundit me të bija ime
më mirë të jeni bashkë pak të uritur
se të ngopesh vetëm
kur dikush ta lyp një pikë ujë në orë zori
shpije te pusi i oborrit nën man
ka vite që është prerë ajo pemë e vjetër
por hija i bën ende fllad
kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime
prishi krejt urat digji tërë anijet
mos ji kurrë as grua as nënë as bijë e askujt
po s’qe së pari njeri. /KultPlus.com
Sali Bashota
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Kështu ndjesia e jetës shëmbëllen
Me një fëmijë të papërmbajtur
Që vrapon pas xixëllonjave
Deri në fund të ëndrrës
Dhe e humb lojën
Për dëshirën e paplotësuar
I mashtruar nga të mëdhenjtë
Dalëngadalë e zë gjumi
Si pëllumbin e bardhë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Asnjë fjalë nuk do t’ia them
Pa përfunduar ora letrare
Pastaj një nga një
Do t’i numërojmë të gjitha pikat e lotve
Si fijet e barit të Walt Whitman
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
Ndërsa vetëm fjala nënë
Bëhet e vërtetë absolute
Lulzim Tafa më ka treguar
A shkurtohet pagjumësia e shpirtit
Pa kapërcyer pragun e ëndrrave
Veshur me gjethe të bardha trëndafili
Posa hapen sytë
Me pa dashurinë a përgjigjet
Kjo është gjithë soditja
Deri te e padukshmja e realitetit
Sidoqoftë nuk bëhet fjalë për harrimin
Se në cilin krah të jetës
Është udha e pikëllimit
Si ngjallet fytyra e nënës
Sidomos buzëqeshja e saj e praruar
Midis qiellit dhe tokës
Është e vërtetë se më ka treguar
Në cilin çast nuk hesht lutja
Sa të jetë gjallë njeriu
Pse nuk ka zë tjetër
Më të ëmbël
Pse nuk ka të tjera duar
Më të bekuara
Pse nuk ka përqafim tjetër
Më të lumtur
Lulzim Tafa më ka treguar
Si nuk binden rrahjet e zemrës
Brenda kafazit të pikëllimit
Asnjëherë nuk mësohemi
Me fundin e mërzisë
As kur ndahet shpirti nga trupi
As kur bashkohen lumenjtë e vetmisë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
( Prishtinë, 30 maj 2022) / KultPlus.com
Shkruan Azem Shkreli
Flas me ty,
ti hesht e luan me valë.
Ti s’je më syri
im as loti i saj.
Flas me ty,
ti shikon pulëbardhat.
Për Shën-Naumin
paske zemër t’gjerë.
Flas me ty,
ti kotesh mrekullie.
Më vjen të zbres në fund t’fundit,
të vdes i gjelbër me alat. /KultPlus.com
Poezi nga Azem Shkreli
Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal.
Dhe, dije mirë, kurrë më një e një nuk bëjn’ një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.
Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë.
Mos u kthe pas.
Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
Asgjë mos thuaj.
Merri me vete gjurmët nëpër të cilat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time.
Bëhu shkrepetirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim.
Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat e ua ngjisnim nganjë emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko, merri me vete edhe rrugët, të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të rrejshëm, gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.
Shko, mbyllu në do kështjella të largëta harrimi, ku s’të zgjojnë më këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim, që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes.
Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas.
Mos i harro sytë e përlotur n’shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëket e gjakut të ndezur. /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Me lodhi mundimi në shpirt tërë jetën
Ta them lakuriq të vertetën.
Po s’munda ta them ngaherë të plotë,
Se ishte zuskë kjo bote.
Tani më vjen keq për aq sa gënjeva,
Megjithëse gënjyen dhe Adami dhe Eva
Të parët genjeshtarë të mjerë
Dhe kjo me jep ngushellim herë-herë. /KultPlus.com
Poezia “Fjalët e Qiririt” nga Naim Frashëri
Në mes tuaj kam qëndruar
e jam duke përvëluar,
që t’u ap pakëzë dritë,
natënë t’ua bënj ditë.
do të tretem, të kullohem,
të digjem, të përvëlohem,
që t’u ndrinj mir’ e të shihni,
njëri-tjatërin të njihni.
për ju do të rri të tretem,
asnjë çikë të mos mbetem,
të digjem e të qanj me lot,
se dëshirën s’e duronj dot.
unë zjarrit nuk i druhem
dhe kurrë s’dua të shuhem,
po të digjem me dëshirë,
sa të munt t’u ndrinj më mirë.
kur më shihni se jam tretur,
mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall’ e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
unë jam në shpirtin tuaj,
mos më kini për të huaj,
m’është falurë durimi,
andaj po digjem si trimi,
se ma k’ënda t’u bënj mirë,
të mos mbeti n’errësirë.
jakëni rreth meje rrini,
flisni, qeshni, hani, pini,
në shpirt kam dashurinë,
pa digjem për njerëzinë,
lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
dua ta djek trupn’ e kretë
për atë zotn’ e vërtetë.
me zjarr ta djek mushkërinë
e të tretem për njerinë,
bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
unë dua njerëzinë,
mirësin’ e urtësinë.
në bëhi shokë me mua,
në më doni si u dua,
njëri-tjetërin në doni,
të paudhë mos punoni.
o zëmëra fluturake,
qasju pakë kësaj flake!
mase krahët t’i përvëlon,
po dhe shpirtin ta shënjtëron.
unë duke përvëluar,
njerëzit i kam ndrituar.
kam qënë mik me njerinë,
andaj i di e më dinë.
gjithë tuajt’ i kam parë,
mëm’ e at’ e fis e farë,
si tani gjithë i kam ndër mënt,
që rrininë më këtë vënt.
edhe sot nër ju ata shoh,
se shpirtin e tyre ua njoh,
dhe unë si ju jam ndruar
e jam përzjer’ e ndryshuar,
pa jam bërë shumë herë
zjar e uj’ e balt’ e erë.
jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
edhe ndër qiej fluturonj,
edhe brënda në det qëndronj,
shumë herë fle në baltë,
diku ndodhem dhe në mjaltë
bënem qëngj e kec i pirë,
lul’ e bar e gjeth i mbirë.
dua shumë fjalë t’u them,
po trëmbem mos i bënj ujem.
e ku shkruhenë në kartë
fjalët’ e gjuhësë zjarrtë? / KultPlus.com
Agron Elezi
Dua?
Dua thjeshtë të shoh, jo kinse të kuptoj
dua të preki, jo kinse të imagjinoj
dhe nuk dua më kinse të studioj
nuk i dua gënjeshtrat e vërtetësisë
edhe nga ato më të arsyeshmet
Çka dua?
Dua të kem zemrën aq të gjërë
sa t’mund të marr frymë
pafundësisht dhe aq thellë
sa të mund të përthekoj dhe shijoj, ah…
atë thjeshtësi të pakapshme të madhështisë
Çka nuk dua?
Nuk dua të shkruaj dhe të jem poet.
Dua që kjo poezi e pakuptim moderne
kthyer në përsiatjet e shizofrenisë personale
që ejakulojnë papushim dhe paturp
të fryra dhe nxitura nga kritikët e korruptuar
të mbyllen përfundimisht në azilumet jashtëtoksore
Çka dua në të vërtetë unë?
Dua të gjejë të bukurën time të dheut
të çaj virgjërinë e trëndafilit të dalldisë
të zhytem i tëri në vorbullin e dashurisë
të futem me tërë qenien në atë bukuri
të dëgjoj ulërimën e saj prej luaneshe
t’i rrahi vithet e ëmbla afrodiziake
ta shkundulloj dhe më pastaj përqafoj
t’i fus kthetrat e mia prej bishe në tulin e saj
t’i puthë e përthithi buzët përvëluese
deri sa të shkrihemi në llavën eruptive çliruese
Çka dua akoma?
Dua që edhe ana e keqe të jetë e pastër
të jetë vërtetë e keqe dhe e tmerrshme
mirëpo e dëlirë nga të fëlliqurat
nga kundëmimet e pabërballueshme
nga zorrët industriale të truve të kalbura
Çka dua akoma më shumë?
Dua të kthehem prapa
T’i bëjë bashkë paraardhësit e mi
të shpëtoj të ardhmen e tyre
të shpëtoj të sotmen time.
Çka dua akoma edhe më shumë?
Dua të kthehem prapë prapa
Që t’i bëjë edhe njëherë bashkë epirotët e mi
Por këtë herë që t’shpëtoj botën për t’ardhmen tonë
Për të ardhmen tonë të mrekullive të pafundme.
(Zagreb, Mars 1989) / KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Është natë dhe dhoma u fundos në errësirë,
E vetmja dritëz u venit dhe u shua;
Tani per asgje s’kam deshire,
U drodh çka ishte e shenjtë për mua.
Veçse ka mbetur si mall e kujtim i hershëm
Dhimbja për hirin e të dashurve në varret,
Ndaj ne germadhat e shpirtit tim të djeshëm
Ende digjen e tymojnë zjarret… /KultPlus.com
Sali Bashota
Ata nuk dinë ç’është dhimbja
As si fluturojnë zogjtë lart në qiell
Nëse i fusin në grusht
Do t’i rrjepin një nga një
Ata nuk dinë ç’është dashuria
Me fjalë e ndezin zjarrin
Nga fillimi deri në fund
Për një mëkat të pabërë
Ata janë të lumtur
Kur vrasin çdo ëndërr të tjetrit
Vetëm pak i hapin sytë
T’i numërojnë varret e të gjallëve
Ata janë njësoj krejt njësoj
Sikurse fundosja
(Prishtinë, 20 maj 2022) / KultPlus.com
Fitim Majkovci
kur e mendoj shkumjen tande
i kthehem dy gotave që i pim’
aty e gjej vetën, ty, e neve.
n’dy gota na flet e ardhmja jonë
por ti ik e gjeje veten, fluturo,
ç’mallu, shlirou’ e përjeto,
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty!
kur e mendoj shkumjen tande
të jem i njejti dua prap’
jo se m’mbeti ambël
por i ambël ishte përjetimi i parë
kur në sy të pashë!
mu duk të njihja dy jetë,
në dy gota flet e ardhmja jonë
në të tretën ti ke vdekë,
sot rri vetëm,
duhan, pak kafe e muzikë
vaji i burrit thonë kanga
e në secilën kangë po më vjen ti,
ik gjeje veten, fluturo
ç’mallu, shlirou’ e përjeto
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty.
se unë sot rri vetëm
duhan, vaj e muzikë
në dy buzë kafeje më vjen ti
sakaq edhe më ikë. /KultPlus.com
Teodor Keko
Atëherë ditët qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Në muzg t’i shfaqeshe e brishtë
me hënën flokëve -karficë e bardhë.
Dhe parqeve të qetë gjer vonë
ne putheshim. Dhe prapë.
Në gjoksin tim kokë e verdhë
në rrugë ëndrash galop kish marrë.
Tani janë larg parqet e blertë,
të heshtur pimë kafe në klub.
Po mbrëmjet prapë jargavan janë
dhe kokën tënde e ndjej në sup.
Mos u trishto, e shtrenjta ime!
Ne prapë duhemi dhe heshtja sot
që ne jemi të pavdekshëm
dhe përjetsisht të bukur thotë.
Atëhere mbrëmjet qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Po shih! përmbi tryezë t’u ul
në flokë hëna-karficë e bardhë. /KultPlus.com
Dhimitër P. Pasko, i njohur ndryshe me pseudonimin e tij letrar si “Mitrush Kuteli” është padyshim një nga shkrimtarët, intelektualët, mendimtarët më të ndritur të Shqipërisë. Kuteli vdiq më 4 maj 1967, duke lënë pas admirimin dhe mirënjohjen për fuqinë e penës dhe forcën e shembullit përmes së cilave i fali letërsisë shqipe të shek. XX një grumbull xhevahiresh të mrekullueshme.
Ekonomist e specialist i sistemit bankar dhe i prirur për studimin e këtyre disiplinave, ai gjeti tek letërsia një dashuri hyjnore, të cilës i fali pa kursim vlerat e shpirtit të tij.
Autor që dha kontribut në çdo lëmi letrare, ai ka lënë mbi të gjitha një “ligjërim mbi etikën” e mendimtarit aty ku Descartes e la një të tillë për metodën. Cilësia dhe serioziteti i kritikes letrare të Dhimitrit arriti në atë pikë katarsisi sa iu përvesh vetë krijimtarisë së Mitrushit, si në rastin e përshtatjes në shqip të veprës së Emineskut.
Në përmbledhjen pak të njohur “Shënime letrare”, kritika e tij ngriti një problemi të madh shqiptar.
“Është fort e rëndë të thuash se në këtë kuadër shqiptar kaq të vrazhdët, qoftë edhe në botën e shkrimtarëve (dhe veçanërisht në këtë bote!) ku autori vë dorën në kobure ose të ndjek “administrativisht”, ose, të paktën, të rri me kokë me nj’anë, sepse nuk e lavdërove sa desh ay vetë. Në këtë kuadër të vrazhdët, them, ku je i detyruar të pranosh – duke heshtur! – që një thes me kashte të quhet poet klasik ose filozof e një bostan-tavasi, poet, sociolog a s’di ç’tjetër batërdi”.
Në kujtim të poetit, sot po e sjellim poezinë “Elegji”
Po të vdes në dhé të huaj,
– Shortë mërgimtari –
Të m’ a bëni varrin t’ im
Ku do bjé së pari.
Pa një grusht nga toka jonë,
– Balt nga balt’ e vetë –
Të m’ a sillni e t’ a vini
Drejt ne zembr’ e shkretë.
Se kjo balt’ e Vendit t’ onë
Mallet do m’ i shuaj,
S’ do më duket fort i rêndë
Moj, ky dheu i huaj.
E të vini të m’ i thoni
Asaj Nënës s’ ime:
Zi mos qajë, zi mos mbajë
Po asnjë thërrime.
Se m’ i lumtur jam i fjetur
Se sa i mërguar,
Mot pas moti aratije, –
Zembër copëtuar . . .
Pa fytyr’ e saj e tretur
– Që e kam ikonë, –
Lart mbi varr do më qëndrojë
Sot e gjithmonë. / KultPlus.com
Nga Sali Bashota
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Nëse e marrim gjithmonë me vete
Ta shëtisim në kopshtin e parajsës
Buzë lumenjve të amshimit
Nëpër shtatë palë qiej me yje
Kur çdo gjë pendohet përnjëherë
Fytyra e ndërlikuar e vetmisë
Epilogu pa fitues i mëshirës
Butësia e tharjes së fjalëve
Zbutja e frikës me ujë të ftohtë
Dëshmia e pritjes së tradhtuar
Zbulimi i dashurive të fshehta
Legjenda për gjarpërinjtë e shtëpisë
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Ku ajo çdo ditë luan me piano
Pa e pyetur askush traumën e zemrës
As kur i mbyllim sytë
As kur i hapim plagët
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Edhe kur vjen befas
Pas përqafimit të njerëzve të dashur
Edhe kur largohet
Pas shpërthimit të ndjenjave të fundit
Edhe kur çdo gjë përsëritet
Në heshtje nga fillimi
Edhe kur kthehet prapë
Me protestën e lotve
Edhe kur bëhet shpallja e dashurisë
Me shikim të parë
Edhe kur vyshket
Koleksioni i ëndrrave të bukura
Edhe kur lidhet me pranga
Vetëm për një çast
Në të njëjtën udhëkryq të harruar
Trembëdhjetë minuta larg dhimbjes
Sipas orarit të ri të kujtimeve
Sipas grindjes së dy shpirtrave
Sipas pak gjërave të pathëna
Vdekja vjen
Edhe me zjarrin e shikimeve
Të ndezura një nga një në pasqyrë
Edhe me adhurimin e çmendur
Të ngjyrave të bardha
Edhe me fluturimin e mijëra zogjve
Edhe me prekjen e gishtërinjve të lëmuar
Kur dalëngadalë shkrihet
Largësia e buzëve
Ndonëse një mbrëmje e harrojmë
Në rrugën pa emër
Deri në ditën tjetër
Kur i del afati
Të gjitha mëkateve të shpirtit
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
(Prishtinë, 4 maj 2022) / KultPlus.com
Nga Charles Bukowski
Na është thënë gjithmonë
çmoje mendimin e tjetrit
edhe po qe ai
mendimi më arkaik
më teveqeli apo
më i neveritshmi.
Na është kërkuar
të mësojmë me dashamirësi
nga gabimet e tyre
nga jeta e tyre e çuar dëm
në veçanti
nëse janë të moshuar.
Por mosha është
shumësia e bëmave tona.
Ata janë rritur
keq
sepse kanë jetuar
në terr,
ata kanë refuzuar
që të shohin.
S’është faji i tyre?
I kujt qenka, atëherë?
I imi qenka?
Më është thënë
ti fsheh prej tyre
mendimet
nga frika e frikës së tyre.
Mosha nuk është krim
por turpi i një jetë të çuar dëm
me paramendim
ndërmjet shumë jetësh të tjera
të çuara dëm me paramendim.
Përktheu: Agon Sinanaj / KultPlus.com
Nga Eugenio Montale.
Mendoj buzëqeshjen tënde, dhe është për mua një ujë i kulluar
Nisur për aventurë midis guralecëve të zallishtesë së bardhë,
ndjek pasqyrën tënde ku një shelg shikon veten;
e mbi të gjitha përqafoj kthjelltësinë qiellore pa skaj.
Ky është kujtimi im; s’di ta them, e dashur,
Sepse nga fytyra jote shfaqet një shpirt i pafaj,
Apo vërtetë ti je nga ato endacake që të keqen e botës e fshijnë
Dhe vuajtjen e tyre me vete si hajmali e mbajnë.
Por mund të të them se portreti yt i menduar
Fsheh mendime të dalldisura brenda syprinës së qetë,
e pamja jote hyn tinëz në kujtesën time gri
e dlirë si maja e një palme të bleruar…/KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Ti ishe për mua
Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
Troja që unë dot s’e pushtoja.
Ti ishe për mua e pakuptueshme,
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske
Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
T’i përqafoja flokët e dendura.
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
Se gjithë grekët kur ra Troja.
Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
Ti, e shtrenjta ime etruske. /KultPlus.com
Nga Sali Bashota
(Në Ditën e të Pagjeturve)
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Të gjitha fjalët i ka marrë era
Nëse për luftën thuhet se fiton më i forti
Këtu nuk vdiset si dikur
As për dorëshkrimet e djegura nuk do të shkruaj
Nuk mjafton vetëm ndjesia e përkujtimit
Sot poetët nuk veshen me të bardha
Sot gratë e Dukagjinit veshen me të zeza
Në secilën shtëpi jeton nga një dhimbje
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Ndoshta më askush nuk i dëgjon engjëjt
As kur fillon as kur përfundon pikëllimi
Ëndrra qenka më e dashur se sytë e ballit
Kur çdo ditë pika i bie trishtimit
Të pagjumët nuk e duan më natën
As hëna nuk i duron më yjet në qiell
Nuk ka vend për zogjtë e përmallimit
As për fluturat e lumtura
Këtu nuk vdiset si dikur
Mbas shtegtimit vjen një zjarr tjetër
Derisa protestojnë edhe epitafet për mungesën e varreve
Kur i hapim sytë i mbyllim portat e frikës
Secili i kujton etjet për një pikë ujë
Si dridhjet e klithmave të rrëzuara
Pa e njohur kurrë fundin e ikjes
Në udhëtimin e hijeve të nëmura
Ekspozohen fotografitë e tmerrit
Këtu nuk vdiset si dikur
Nesër nuk do të shkruaj poezi për eksodin
Ofshama e nënave shndërrohet në shpirtra të gjallë
Më lehtë është të vdesësh se t’i harrosh të pagjeturit
Për jetën luftojnë të gjitha gjallesat
Edhe gjarpërinjtë nën gurë
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
(Prishtinë, më 27 prill 2022) / KultPlus.com
Poezi: Dritëro Agolli
Në vendin tim e në vendin tënd
Në vendin tim e në vendin tënd
E shpojnë lakren, i hedhin mënd.
Në vendin tim e në vendin tënd
Ty te kruhet, tjetrit i dhëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Hënën si petull e pjekin në shkëmb.
Në vendin tim e në vendin tënd
Një i çmendur, një vend e çmënd /KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Të huaj jemi ne prej kohësh
Ç’ish për t’u thënë është thënë.
Si gurët që zënë vend në tokë
Një jetë vend ne kemi zënë.
Drejt njëri tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet
Si dy qytete mesjetarë
Me mure, heshta dhe me pirgje.
Por natën kur i lodhur truri
Portat i Mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh mbrenda
Një shteg që vetëm ti e di.
Futesh dhe si n’rrugica parqesh
Shetit mes cirkonvolucionesh.
Hyn nëpër ëndrra e shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.
Po kur mëngjesi zë ofrohet
Nis shqetësohesh befas ti.
Dhe heshturazi del përjashta
Nga shtegu që veç ti e di.
E dita vjen. Rrjedh prap jeta
Dhe ne të dy si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetarë. / KultPlus.com
