Nga Ibrahim Berisha
Gjyshja thoshte, është
koha me i bë vargjet
e qepëve dhe
specave dhe hudrave
Me i rendisë mirë
në penjtë e linit
Të thahen si gjethe
për darkën e patermës
Me e terë
kaun e madh
në drunjtë e kryqëzuar
Fytyrën ta kemi çelë
dhe zemrën plot dashni
Kur vijnë mirë se ardhshin. / KultPlus.com
.
Bob Dylan
Kur shiu tërsëllin në fytyrën tënde,
Dhe e gjithë bota të është qepur pas,
Mund të të ofroj një përqafim të ngrohtë
Që të ndjesh dashurinë time.
Kur shfaqen hijet e mbrëmjes dhe yjet
E kur askënd nuk ke të të fshije lotët,
Mund të të shtrëngoj për një milion vjet
Që të ndjesh dashurinë time.
E di që mendjen nuk e ke mbledhur ende
Por unë kurrë nuk do të të bëja keq,
Këtë e kam ditur qysh prej çastit që u takuam
Dhe në mendjen time s’ka asnjë dyshim, vendin ku e ke.
Do të vuaja urie, në blu dhe në zi do të nxihesha,
Do të zvarritesha për ty, përgjatë rrugës,
Nuk ka asgjë të cilën nuk do ta bëja për ty,
Që të ndjesh dashurinë time.
Stuhitë po trufullojnë mbi detin zemërak,
Dhe mbi rrugën e pendesës,
Erërat e ndryshimit po fryjnë të egra dhe të lira,
Dhe ti ende nuk ke parë askënd si unë, kurrë!
Mund të të beja të lumtur, ëndrrat t’i përmbushja,
Nuk ka asgjë për ty që s’do ta beja.
Për ty do të shkoja deri në fund të botës,
Që të ndjesh dashurinë time.
Lawrence Ferlinghetti. Përkthyer nga Fadil Bajraj.
Bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
po s’të prishi punë lumturia
të mos jetë gjithmonë
bash burim kënaqësie
po s’të prishi punë ta shijosh ferrin
herë pas here
bash atëherë kur çdo gjë të shkon për qejfi
ngase bile as në parajsë
nuk këndojnë
gjithë kohën e lume
Bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
po s’të prishi punë që do njerëz vdesin
vazhdimisht
apo ndoshta vdesin urie
për një farë kohe
që nuk është bash aq keq
nëse nuk jeni ju
Oh bota është një vend i bukur
të jesh i lindur në të
nëse fort s’ta ndien për
disa tru trumcakësh
që gjenden në pozita të larta
apo për një a dy bomba
që eksplodojnë herë pas here
në fytyrat tuaja të përmbysura
apo padrejtësi të tjera të tilla
si shoqëria jonë e famshme
që është pre
e njerëzve të saj të shquar
dhe njerëzve të saj të zhdukjes
dhe e priftërinjve të saj
dhe e policëve të tjerë
dhe e segregacioneve të saj të ndryshme
dhe e hulumtimeve kongresiane
dhe e kapsllëqeve të tjera
që trupi ynë i trentë
mund t’i trashëgojë
Vërtet bota është vendi më i mirë
për shumë gjëra të tilla siç është
skena zbavitëse
skena e dashurisë
skena e trishtueshme
këndimi i këngëve të dëshpërimit dhe pasja e inspirimit
endja andej-këtej
shikimi në çdo gjë
marrja erë luleve
qirja e statujave
dhe bile të menduarit
dhe puthja e njerëzve
lindja e foshnjeve dhe veshja e pantollonave
heqja e kapelës
dhe vallëzimi
notimi në lumenj
shkuarja në pikniqe
në mes të verës
dhe në përgjithësi
‘të jetosh sipas qejfit’
Po
ama bash në atë çast
vjen varrtari
buzagaz./ KultPlus.com
KultPlus ju sjell njërën nga poezitë më të njohura të Beqir Musliut, ”Mbretëria e rrënuar e Kosovës”.
Zemra kemi mundur t’i nxjerrim në secilin trëndafil
Derisa bozhuret të ligjërojnë mbi atë mbretëri
Që është rrënuar deri në gurin e fundit të themelit
Përse nuk arritën ka krijojnë as pamjen e mykur
Këtu asgjë nuk është në atë vend siç ka qenë
As beteja që ka vallëzuar me koka dhe shpata
Zllapohet tash gjaku e bozhuret hanë vetveten
Në mungesë të bukës që e sosi mbretëria e marrë
Luftëtarët i varëm për degët e historisë
Kemi mundur t’i kërkojmë fëmijët tanë nëpër luftëra
Të cilët na i mësuan emrat si të stërgjyshërve
Apo i ndrydhën në këtë ditë që është jatagan
Nëse prapë zë fill beteja atëherë ku jemi ne
Do të ktheheshim në zanafillë apo do të mbylleshim
Në zemrat e bozhureve si në zemrat tona robër
Të ëndërrojmë parajsën e kuqe si vuajtjen tonë
Por këtu gjithçka tjetër është rrënuar përveç nesh. / KultPlus.com
Nga Khalil Gibran
Fëmijët tuaj nuk janë fëmijët tuaj.
Ata janë bijtë dhe bijat e mallit për jetën për veten e tyre.
Ata vijnë nga ju, por jo nga ju,
Dhe megjithëse janë me ju, nuk ju përkasin.
Ju mund t’u jepni atyre dashurinë tuaj, por jo mendimet tuaja,
Sepse, ata kanë mendimet e tyre.
Ju mund të mbërtheni trupat e tyre, por jo shpirtrat e tyre,
Sepse, shpirti i tyre nga nesër po qëndron në shtëpi, të cilën nuk mund ta vizitoni, as në kujtesat tuaja.
Ju mund të ngjiteni për të qenë si ata, por mos kërkoni që ata të jenë si ju.
Sepse jeta nuk shkon prapa dhe as mbetet pardje.
Ju jeni harqet nga të cilat fëmijët tuaj shkëputen si shigjeta të gjalla. / KultPlus.com
Poezi nga Elizabeth Barrett Browning
Dhe nëse do që të më duash mos me duaj me asgjë tjetër,
veçse me dashuri. Kurrë mos thuaj “E dua për
buzëqeshjen, për vështrimin, për mënyrën
fisnike të të folurit, për idetë e saj
që përkojnë, me të mija të cilat një ditë
më bënë të qetë.”
Këto gjëra,i dashur, mund të ndryshojnë në vetvete ose të ndryshojnë për ty.
Kështu një dashuri mund të zhduket.
Dhe ti mos më duaj gjithashtu me keqardhje
për të fshirë lotët në faqet e mia. Të qarat
mund t’i harrojë kush e pati gjatë komfortin tënd,
e të humbasë, kështu, dashurinë tënde.
Por ti më duaj, vetëm me dashuri të dashurisë,
që rritet në ty, me një dashuri eterne !/ KultPlus.com
Poezi nga Dritero Agolli
Gjysma e qiellit me re dhe gjysma tjeter e kalter
Kete harmoni shkrepetima e prish
Gjysma e shpirtit e ngrire dhe gjysma tjeter e vaket
Dhe ne gjoks nje ankth si iriq.
Ndaj sot nuk do shkojme kurrkund,
As ne koncert, as ne park, as ne varre;
Ti shko ne dhomen tjeter dhe mbesen perkund
Dhe une po ndez nje cigare.
Mbase kujtohet im bir arratisur ne bote
Dhe prish heshtjen e dhjamur mbi telefon!
Ah, kjo cigare qe pi eshte e forte,
E ndiej kur ne gjoks me shtrengon. /KultPlus.com
Nga Sabile Keçmezi-Basha
Sot,
Duke ecur rreth Shatravanit
Dikush më tha
Zonjë, e shikon
Se as Prizreni
Nuk është si dikur
Gur mbi gur
Kujtimet vijën nga baladat
Sokakët janë ngushtuar
Si hartat e atdheut
Atje në theqafje
Blerimi e lumi
Kanë marr trajtë të Rozafës
Pa pra lëngon Lumëbardhi
Vetëm dielli e liria
Si dikur
Kanë të njëjtën ngrohtësi
Të dashur miq
Prizreni nuk është si dikur
Retë shkërmoqen nga rrufet
Mesazhet me tri të panjohura
Vijnë turrshëm
Nga Kalaja e Krujës
Tek Kulla e Ymer Prizrenit
Prizreni nuk është si dikur
Ekuacion me tri të panjohura
E unë,
Edhe ju,
Në çdo kohë
Folëm e flasim ilirisht
Pa u dridhur qerpiku
Në kalanë që prore sogjeton
Kohët beronjë
Megjithatë,
Prizreni nuk është si dikur
I ringjallur nga rrebeshet
Në stinët që shkojnë e vijnë
Duke u puqur në mes veti
Me të njëjtin zjarr. / KultPlus.com
Enver Sulaj
Nuk e di kur u çlirova:
Ditën kur linda
Apo ditën kur s’vdiqa.
Sa të gjata ishin netët
E sa pak dritë kishte rruga e shpresës.
Mbi kokë më rri prushi
I djeg neuronet e harrimit.
Sot bie shi
Është Dita e Çlirimit
më thotë një zë nga honi. /KultPlus.com
Poezi nga Asdreni
Kosovë, o vend’ i famshëm i trimnis,
Kosovë, o lule e bukur e Shqipnis!
Ti bjeshkat plot vjollca rreth i ke,
…Si vashë e virgjen: nuse sikur je;
Dhe malet me bor
Mi krye i ke kunor!
Kosovë, o atdhe i lavduem i burrnis
Ti ke pas kjen mbretnesha e Rumelis!
Nalt mbaje kryet t’and si gjithmon
Difto-u e zonja; koha sot e don
Ti t’çohesh përseri
N’luftë t’mbarë për liri!
Se teje të madhe shpresë ushqen Shqipnija
Me burra ti q’i len, t’gjatë si selvija,
Sakola mali, shoq në bot’ që s’ kanë
Si luaj e si dragoj plot forcë që janë,
Që e derdhin gjakun prrue
Atdheun për m’e shpëtue!
Ke bij që s’kanë drojë asnjë pikë
As syni far’ u tutet, s’dinë as frikë
Anmikut kur i sulen me rrebtsi
Si breshni mi te hidhen me duhi.
Gra e vasha ke, si zana sy-mëdha
Trimnesha qi Shqipnija din m’i ba
Qi rrokin armët në luftë me gas tuj shkue
Ja se me mund, ja se me dekun tuj luftue!
Për nder të shtëpis s’vet;
E falin shpirt e jet!
Kosovë, o trimneshë, lule e rrallë
Detyrën tin’ e ke me dal sot n’ballë
Se mbrrini koha, tokën për m’e mprue
Anmiqt e motçëm jashtë me i dëbue
Se mjaft e kanë robnue
Dhe n’ zjarm e kanë prue!
A mund m’e durue pa pra kët zgjedhë
Që të huejt para syve të t’venë ledhe
Për me t’rrzue nër kamb’ e për me t’shkel
Për me t’ba gjithë copë, mirë si ju del
Dhe duersh mos të lëshojn’
Prej faqes s’dheut të t’shojn!
Disa “Serbi e vjetër” duen me i thanë
“Maqedhoni” do t’ jerë emnin ja lanë!
Atyne si u pëlqen kufijt i venë
Shqipnija veç mbas dojes s’tyne me kjenë;
Mendojnë pa turp kurrfarë
Se s’ka nji komb Shqiptarë!
Përpara burra, rrokni hut’ e shpatë
Prej zis pështonëje Kosovën e ngratë
At’ nanën t’uej t’lidhun kamb’ e dur
Q’ anmiqt e kan vorrue me dhe e me gur,
Me lott qi qan e ankon
E asnji nuk i ndihmon!
Shqyptarë mos kujtoni bes’ e fe
Po nanën ju kujtoni qi u ka le
Qi ka mbet fill e vetum si gru e ve
Prej bijet e harrume mi ket dhe!
Se ansht turp i math për ju
Të huejt me i u çnderu!
Sot ora mbrrini, dita e bekueme
Shqipnin m’e ba në bot’ një vent t’lirueme!
Kosovës emnin me ja ngref te qilli
Për çud të botës sa ka me shkëlzy dilli
Me rrnue një Shqypni
Si zonjë në lumni.
Shqyptarë, çoni-u, vllazën ora mbrrini
Si Geg’ e Toskë nalt flamurin e ngrini!
Një Manastir, Shkup, Shkodër e Janinë
Një trup bani-e an’ e mb’anë Shqypninë
Si ç’trimit mirë i prek
Me nder n’luftë me dek! / KultPlus.com
Poezi nga Esad Mekuli
Si tufa mëndafshi t’artë në të kaltërten shami,
n’mes dy duersh t’bardha, dy kodra në borë-
flakron përëndimi…Retë mbi krye prorë
ngasin nëpër qiell dhe zhduken n’hapsi.
…Dhe drita e mbrame shuhet mbi çdo sukë:
cipa e natës shtrihet mbi fushat e përhime,
malet heshtin n’errësi si me qenë të ngrime,
si të humbet jeta-xho gja u nxi, u zhduk.
N’ajri ndihen klithmat e natës që ra-
drujt pran rrugës era i përkund…
Ndërsa drita e bardh, e tretun dikund,
shigjeta të flakta mpreh errësinës me i ra.
Terri sundon botën. Katundet e shtrime
në mes të natës prehen n’lugin me andrrime. /KultPlus.com
Poezi nga Ismail Kadare
Ti dhe Hëna
Kësaj nate me hënë të vjeshtës
Dola fushës të bredh kuturu
Retë shtuhen me vrap pa reshtur
Hëna duket aty-këtu
Porsi retë mendimet e mia
Po më shtyhen ndër mend më shpesh
dhe pas tyre gjithnjë gjendesh ti
si kjo hënë që duket mes resh.
Hëna shpejt do të zhduket dhe netët
do të mbeten pa të kurse ti
në ëndërrimet e mia përjetë
perëndim s’do të kesh kurrsesi. /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Edukata
Dy macka qimebardha porsi shkumës,
në pjatë hanin tok përshesh me qumësht.
Dy qentë shikonin vëngër të mërzitur,
dhe kuvendonin, veshët duke ngritur.
-Këto nuk paskan fare edukatë,
e sheh si futin hundët në një pjatë?
Ndërkohë u ra një kockë mu në këmbë,
për kockën qentë u shqyen keq me dhëmbë.
U ngrit një zhurmë e madhe e shamatë,
dhe macet thanë: “Kjo është edukatë!” /KultPlus.com
Poezi nga Shqiptar Oseku
kur dikush të kërkon bukë
ndaje koren e fundit me të bija ime
më mirë të jeni bashkë pak të uritur
se të ngopesh vetëm
kur dikush ta lyp një pikë ujë në orë zori
shpije te pusi i oborrit nën man
ka vite që është prerë ajo pemë e vjetër
por hija i bën ende fllad
kur dikush ta fyen njerëzillëkun bija ime
prishi krejt urat digji tërë anijet
mos ji kurrë as grua as nënë as bijë e askujt
po s’qe së pari njeri. /KultPlus.com
Sali Bashota
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Kështu ndjesia e jetës shëmbëllen
Me një fëmijë të papërmbajtur
Që vrapon pas xixëllonjave
Deri në fund të ëndrrës
Dhe e humb lojën
Për dëshirën e paplotësuar
I mashtruar nga të mëdhenjtë
Dalëngadalë e zë gjumi
Si pëllumbin e bardhë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Asnjë fjalë nuk do t’ia them
Pa përfunduar ora letrare
Pastaj një nga një
Do t’i numërojmë të gjitha pikat e lotve
Si fijet e barit të Walt Whitman
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
Ndërsa vetëm fjala nënë
Bëhet e vërtetë absolute
Lulzim Tafa më ka treguar
A shkurtohet pagjumësia e shpirtit
Pa kapërcyer pragun e ëndrrave
Veshur me gjethe të bardha trëndafili
Posa hapen sytë
Me pa dashurinë a përgjigjet
Kjo është gjithë soditja
Deri te e padukshmja e realitetit
Sidoqoftë nuk bëhet fjalë për harrimin
Se në cilin krah të jetës
Është udha e pikëllimit
Si ngjallet fytyra e nënës
Sidomos buzëqeshja e saj e praruar
Midis qiellit dhe tokës
Është e vërtetë se më ka treguar
Në cilin çast nuk hesht lutja
Sa të jetë gjallë njeriu
Pse nuk ka zë tjetër
Më të ëmbël
Pse nuk ka të tjera duar
Më të bekuara
Pse nuk ka përqafim tjetër
Më të lumtur
Lulzim Tafa më ka treguar
Si nuk binden rrahjet e zemrës
Brenda kafazit të pikëllimit
Asnjëherë nuk mësohemi
Me fundin e mërzisë
As kur ndahet shpirti nga trupi
As kur bashkohen lumenjtë e vetmisë
Lulzim Tafa më ka treguar
Se nëna i ka shkuar në parajsë
Askush nuk përmallohet
Më shumë se dhimbja
( Prishtinë, 30 maj 2022) / KultPlus.com
Shkruan Azem Shkreli
Flas me ty,
ti hesht e luan me valë.
Ti s’je më syri
im as loti i saj.
Flas me ty,
ti shikon pulëbardhat.
Për Shën-Naumin
paske zemër t’gjerë.
Flas me ty,
ti kotesh mrekullie.
Më vjen të zbres në fund t’fundit,
të vdes i gjelbër me alat. /KultPlus.com
Poezi nga Azem Shkreli
Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal.
Dhe, dije mirë, kurrë më një e një nuk bëjn’ një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.
Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë.
Mos u kthe pas.
Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
Asgjë mos thuaj.
Merri me vete gjurmët nëpër të cilat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time.
Bëhu shkrepetirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim.
Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat e ua ngjisnim nganjë emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko, merri me vete edhe rrugët, të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të rrejshëm, gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.
Shko, mbyllu në do kështjella të largëta harrimi, ku s’të zgjojnë më këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim, që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes.
Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas.
Mos i harro sytë e përlotur n’shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëket e gjakut të ndezur. /KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Me lodhi mundimi në shpirt tërë jetën
Ta them lakuriq të vertetën.
Po s’munda ta them ngaherë të plotë,
Se ishte zuskë kjo bote.
Tani më vjen keq për aq sa gënjeva,
Megjithëse gënjyen dhe Adami dhe Eva
Të parët genjeshtarë të mjerë
Dhe kjo me jep ngushellim herë-herë. /KultPlus.com
Poezia “Fjalët e Qiririt” nga Naim Frashëri
Në mes tuaj kam qëndruar
e jam duke përvëluar,
që t’u ap pakëzë dritë,
natënë t’ua bënj ditë.
do të tretem, të kullohem,
të digjem, të përvëlohem,
që t’u ndrinj mir’ e të shihni,
njëri-tjatërin të njihni.
për ju do të rri të tretem,
asnjë çikë të mos mbetem,
të digjem e të qanj me lot,
se dëshirën s’e duronj dot.
unë zjarrit nuk i druhem
dhe kurrë s’dua të shuhem,
po të digjem me dëshirë,
sa të munt t’u ndrinj më mirë.
kur më shihni se jam tretur,
mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall’ e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
unë jam në shpirtin tuaj,
mos më kini për të huaj,
m’është falurë durimi,
andaj po digjem si trimi,
se ma k’ënda t’u bënj mirë,
të mos mbeti n’errësirë.
jakëni rreth meje rrini,
flisni, qeshni, hani, pini,
në shpirt kam dashurinë,
pa digjem për njerëzinë,
lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
dua ta djek trupn’ e kretë
për atë zotn’ e vërtetë.
me zjarr ta djek mushkërinë
e të tretem për njerinë,
bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
unë dua njerëzinë,
mirësin’ e urtësinë.
në bëhi shokë me mua,
në më doni si u dua,
njëri-tjetërin në doni,
të paudhë mos punoni.
o zëmëra fluturake,
qasju pakë kësaj flake!
mase krahët t’i përvëlon,
po dhe shpirtin ta shënjtëron.
unë duke përvëluar,
njerëzit i kam ndrituar.
kam qënë mik me njerinë,
andaj i di e më dinë.
gjithë tuajt’ i kam parë,
mëm’ e at’ e fis e farë,
si tani gjithë i kam ndër mënt,
që rrininë më këtë vënt.
edhe sot nër ju ata shoh,
se shpirtin e tyre ua njoh,
dhe unë si ju jam ndruar
e jam përzjer’ e ndryshuar,
pa jam bërë shumë herë
zjar e uj’ e balt’ e erë.
jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
edhe ndër qiej fluturonj,
edhe brënda në det qëndronj,
shumë herë fle në baltë,
diku ndodhem dhe në mjaltë
bënem qëngj e kec i pirë,
lul’ e bar e gjeth i mbirë.
dua shumë fjalë t’u them,
po trëmbem mos i bënj ujem.
e ku shkruhenë në kartë
fjalët’ e gjuhësë zjarrtë? / KultPlus.com
Agron Elezi
Dua?
Dua thjeshtë të shoh, jo kinse të kuptoj
dua të preki, jo kinse të imagjinoj
dhe nuk dua më kinse të studioj
nuk i dua gënjeshtrat e vërtetësisë
edhe nga ato më të arsyeshmet
Çka dua?
Dua të kem zemrën aq të gjërë
sa t’mund të marr frymë
pafundësisht dhe aq thellë
sa të mund të përthekoj dhe shijoj, ah…
atë thjeshtësi të pakapshme të madhështisë
Çka nuk dua?
Nuk dua të shkruaj dhe të jem poet.
Dua që kjo poezi e pakuptim moderne
kthyer në përsiatjet e shizofrenisë personale
që ejakulojnë papushim dhe paturp
të fryra dhe nxitura nga kritikët e korruptuar
të mbyllen përfundimisht në azilumet jashtëtoksore
Çka dua në të vërtetë unë?
Dua të gjejë të bukurën time të dheut
të çaj virgjërinë e trëndafilit të dalldisë
të zhytem i tëri në vorbullin e dashurisë
të futem me tërë qenien në atë bukuri
të dëgjoj ulërimën e saj prej luaneshe
t’i rrahi vithet e ëmbla afrodiziake
ta shkundulloj dhe më pastaj përqafoj
t’i fus kthetrat e mia prej bishe në tulin e saj
t’i puthë e përthithi buzët përvëluese
deri sa të shkrihemi në llavën eruptive çliruese
Çka dua akoma?
Dua që edhe ana e keqe të jetë e pastër
të jetë vërtetë e keqe dhe e tmerrshme
mirëpo e dëlirë nga të fëlliqurat
nga kundëmimet e pabërballueshme
nga zorrët industriale të truve të kalbura
Çka dua akoma më shumë?
Dua të kthehem prapa
T’i bëjë bashkë paraardhësit e mi
të shpëtoj të ardhmen e tyre
të shpëtoj të sotmen time.
Çka dua akoma edhe më shumë?
Dua të kthehem prapë prapa
Që t’i bëjë edhe njëherë bashkë epirotët e mi
Por këtë herë që t’shpëtoj botën për t’ardhmen tonë
Për të ardhmen tonë të mrekullive të pafundme.
(Zagreb, Mars 1989) / KultPlus.com
Poezi nga Dritëro Agolli
Është natë dhe dhoma u fundos në errësirë,
E vetmja dritëz u venit dhe u shua;
Tani per asgje s’kam deshire,
U drodh çka ishte e shenjtë për mua.
Veçse ka mbetur si mall e kujtim i hershëm
Dhimbja për hirin e të dashurve në varret,
Ndaj ne germadhat e shpirtit tim të djeshëm
Ende digjen e tymojnë zjarret… /KultPlus.com
Sali Bashota
Ata nuk dinë ç’është dhimbja
As si fluturojnë zogjtë lart në qiell
Nëse i fusin në grusht
Do t’i rrjepin një nga një
Ata nuk dinë ç’është dashuria
Me fjalë e ndezin zjarrin
Nga fillimi deri në fund
Për një mëkat të pabërë
Ata janë të lumtur
Kur vrasin çdo ëndërr të tjetrit
Vetëm pak i hapin sytë
T’i numërojnë varret e të gjallëve
Ata janë njësoj krejt njësoj
Sikurse fundosja
(Prishtinë, 20 maj 2022) / KultPlus.com
Fitim Majkovci
kur e mendoj shkumjen tande
i kthehem dy gotave që i pim’
aty e gjej vetën, ty, e neve.
n’dy gota na flet e ardhmja jonë
por ti ik e gjeje veten, fluturo,
ç’mallu, shlirou’ e përjeto,
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty!
kur e mendoj shkumjen tande
të jem i njejti dua prap’
jo se m’mbeti ambël
por i ambël ishte përjetimi i parë
kur në sy të pashë!
mu duk të njihja dy jetë,
në dy gota flet e ardhmja jonë
në të tretën ti ke vdekë,
sot rri vetëm,
duhan, pak kafe e muzikë
vaji i burrit thonë kanga
e në secilën kangë po më vjen ti,
ik gjeje veten, fluturo
ç’mallu, shlirou’ e përjeto
merre për dore ndjenjën
që bashkë na bani mu e ty.
se unë sot rri vetëm
duhan, vaj e muzikë
në dy buzë kafeje më vjen ti
sakaq edhe më ikë. /KultPlus.com
Teodor Keko
Atëherë ditët qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Në muzg t’i shfaqeshe e brishtë
me hënën flokëve -karficë e bardhë.
Dhe parqeve të qetë gjer vonë
ne putheshim. Dhe prapë.
Në gjoksin tim kokë e verdhë
në rrugë ëndrash galop kish marrë.
Tani janë larg parqet e blertë,
të heshtur pimë kafe në klub.
Po mbrëmjet prapë jargavan janë
dhe kokën tënde e ndjej në sup.
Mos u trishto, e shtrenjta ime!
Ne prapë duhemi dhe heshtja sot
që ne jemi të pavdekshëm
dhe përjetsisht të bukur thotë.
Atëhere mbrëmjet qenë të bukura
dhe mbanin erë jargavan.
Po shih! përmbi tryezë t’u ul
në flokë hëna-karficë e bardhë. /KultPlus.com
