Shkruan: Dritëro Agolli
Mjegulli i dashurisë
Kur ikja larg, drejt teje vija
Kur vija afër, ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark
as e kuptoja si te desha
nje mjegull pus nje cmenduri
si nje poet qe shkruan vjersha
dhe ndez nje shkrepse dhe i ben hi
dhe ndoshta kjo ish dashuria
e cakerdisur kuturu…
per dreq me trembte largesia
dhe afersa gjithashtu. /KultPlus.com
Poezi nga Teodor Keko.
Ja, ra mbrëmja. Ti s’je më.
Ku ke shkuar? Unë s’e di.
Ne u prishëm për hiçgjë,
edhe gjatë do mbajmë mëri.
Do harrohen telefonat,
nëpër pellgje sytë do na thahen.
Si prelud do bjerë nga qielli,
një dëborë… kristal i bardhë.
Dhe kështu, gjersa një ditë,
të na thotë jeta ne: Harro!
Do të mbesim anonimë,
do të jemi ne përemra,
Unë “Ai” dhe ti “Ajo”.
Mbi ne ra ndarja si një dëborë,
mbuloi gjithçka: puthjet dhe fjalët.
Dhe vitet shkuan dalngadalë,
ujrat u ndotët, lumejtë u thanë.
Por, qaramanë, jo, s’do të bëhemi,
se na u thye ëndrra ty dhe mua.
Ndonjë ditë nëpër botë,
sytë tanë kur të takohen,
s’do të ketë urrejtje brenda./KultPlus.com
Poezi nga Hermann Hesse
Sepse të dua, i egërsuar,
Po vi tek ti në këto nete.
Me që ti kurrë s’më ke harruar
Dhe shpirtin tënd mora me vete.
Me mua ësht’ e më përket përfare.
Të mira, të liga, këtu do t’i shkojë.
Prej dashuris’ sime përvëlimtare
S’ka engjëll që mund të të çlirojë. /KultPlus.com
Shkruan: Ibrahim Berisha
Çast njeriu
Më tha rruga imë është më e largëta
I thashë secili ka rrugën e vet.
Më tha ëndrra ime është më e bukura
I thashë secili ka ëndrrën e vet.
Më tha unë jam më i miri
I thashë secili është i miri.
Më tha unë jam më i pasuri
I thashë secili është i pasur.
Më tha unë jam më trimi
I thashë secili është trim.
Më tha unë e bëj punën time
I thashë secili bën punën e vet.
Më tha unë nuk jam i njëjtë
I thashë secili është i njëjtë. /KultPlus.com
Poezi nga: Ismail Kadare
DIMRI
Dhe vjeshta i shkoi ‘fletët e saj’
i vërtit era, i perpjek
dimri si perandor kinez
ngjyrën e verdhë kudo e ndjek.
Dhe këto re qe tani vijnë
ndryshe nga retë e gjertanishme
të shkretat janë pa vetëtima
porsi djerina te mërzitshme.
Veçse nën to qyteti zien
me drita,zhurma dhe trafik
dhe flokët e tymta të uzinave
mbi supe i bien madhërisht.
Ja horizonti i bardhë i dimrit
përballë peisazhit që leviz
harxhon të fundmen vetëtimë
si reporteri të fundit blic. /KultPlus.com
Poezi e shkruar nga: Ibrahim Kodra
O NËNË
Nuk i ndiej më ledhatimet e tua të ëmbla
ashtu si era e prillit që përkëdhel lulet,
o nënë.
Ku je fshehur?
Nuk e shoh më buzëqeshjen tënde,
sytë e tu, sytë e tu gjithë vëmendje,
që asnjëherë nuk lodheshin
së ndjekuri ecjen time të pasigurt.
Ishe gjithçka për mua.
Fytyra jote: më e bukura
mes muzave.
Dhe flokët e tu
të gjatë e të zinj
mbulonin faqet e gëzueshme,
kur gjoksi ngjallte ngrohtësinë
nëpër venat fëminore.
Tani ku je fshehur?
E freskët në kujtesën time,
rikthehu, o nënë,
të përkëdhelësh fytyrën time të lodhur. /KultPlus.com
I lindur në Pejë, Gërvalla ndërroi jetë në Gjermani në vitin 1982.
Ai njihet si këngëtar dhe bashkë me Bardhosh Gërvallën na lanë disa melodi e këngë të cilat e bëjnë të pavdekshëm talentin dhe zërin e këtij njeriu.
Jeta e Jusuf Gërvallës ka qenë e vështirë, vdekja e tij ka qenë tragjike. Për këtë është thënë e shkruar shumë dhe do të thuhet e do të shkruhet shumë. Por, edhe shkrimtari J. Gërvalla pësoi vështirësira të mëdha. Për poetin, prozatorin dhe dramaturgun Gërvalla është thënë e shkruar relativisht pak. Vepra e tij letrare nuk është tepër e njohur, me gjithë botimin shembëllor që ia bëri J. Gërvallës më 1992 Sabri Hamiti (Jusuf Gërvalla: Vepra letrare. “Ora”, Prishtinë, 1992). Opinioni e respekton dhe adhuron dëshmorin e kombit, simbolin e luftës për liri, shembullin e kurajës prej qytetari dhe intelektuali, ndërsa duket se e harron shkrimtarin e rëndësishëm që ishte dhe mbetet. Roli i tij prej simboli të qëndresës e hijesuaka faktin se ishte poet i dorës së parë.
Në letërsi, ai nuk i takonte qarkut të “lapidaristëve” të poezisë fjalëpakë që e shoshiste të tashmen me shkrimin simbolplotë alegorik në petkun e arkaikes mbikohore e në frymën e visarit të traditave të lashta gojore.
Sa fort më mundon
Vetmia, o nanë
E votrën braktisa një ditë
N’vendlindje ështe vjeshtë
Tani është vonë
Më presin të korrat e brengat
N’mendime më ke tretur
Tani, o nanë
Për birin që të la në vetmi
Shikimi përhera kah dera përgjon
Trokitje të lehta dëshiron.
Kthehu shpejt më ke pas thënë
Se brengat më kanë molisur
Të presin shokët një varr nën bli
Porositë e babit tënd
Kaluan pranvera e vjeshta o nanë
Që kur ti e ndjell veç një kthim
Nëse vetë nuk do të mundem
Do i them birit tim
Në vendlindje le të shtrojë çdo gëzim
Të lutem jeto me shpresa o nanë
Se dikush një ditë do të trokllojë
Në atë vatër ku së pari zëri im jehoi
Andej nipat do të ngrejnë shtëpinë. / KultPlus.com
Poezi shkruar nga: Migjeni
Ka do dit
që po shof fare mirë
se si nga vuejtja syt po më madhohen,
nepër ball dhe ftyrë rrudhat po më shtohen
e si buzqeshja m’asht e hidhun…
… dhe po ndij
se si mëngjeset e mia
nukjanë ma mëngjese hovi e pune,
as ndërtimi, por të shtymt dita më ditë
e një jete që s’durohet.
Dalngadalë po shof
si jeta një nga një
secilin ndjesi
me tradhti
po ma vulos
dhe s’po më mbetë asgja
që me u nda
si shej gëzimi,
përpara
nuk e dishe, ojetë,
se kaq i tmerrtë
asht grushti i yt
që mbyt
pa mëshirë.
Por kot
në pasqyrë po shof
se si nga vuejtja syt po më madhohen
nëpër ballë dhe në ftyrë rrudhat po më shtohen,
dhe shpejt do të bahem
flamur i vjetruem
i rreckuem
ndërluftat e jetës. /KultPlus.com
Poezi shkruar nga: Naim Frashëri
Kam shumë shpresë
Te Perëndija.
Që të mos jesë
Kshu Shqipëria,
Po të ndritohet
Të lulëzohet.
Pa vjen një ditë
Që të na sjellë
Të madhe dritë
P’ajo të pjellë:
Qytetërinë,
Fatbardhësinë.
Vëllazërija
Edhe bashkimi
E njerëzija
Është shpëtimi,
Lum kush t’arrijnë!
Pa do të vijnë.
Që Shqipërija
Do të ndritohet
Dhe ligësija
Do të mërgohet.
Jak’ e vërtetë!
Pse rri e qetë?
Për Shqipërinë
Ditët e mira
Paskëtaj vinë
Shkoj errësira,
Lum kush të rronjë,
T’a shohë zonjë!
Se Shqipëtari
E gjuh’ e tija
Venë së mbari
Dhe Shqipërija,
Lum kush t’a shohë
Për pakë kohë.
Pa dituritë
Dhe mbrothësija
E mirësitë
Dhe njerëzija
Do të burojnë
Nukë mënojnë. /KultPlus.com
Poezi nga: Lasgush Poradeci
DIMRI
Shpirti im qe sot u mbyll
dhe gezimin m’a perzuri.
neper mal e neper pyll
zu debora prej qekuri.
bjene floket nje-nga-nje
mi katundin e shkretuar.
dyke mardhur nene te
dheri fjet e ri mbuluar
flet nga-dal e shpirti im,
dhe ne zi pikoj si fleta,
pa me qit as pipelim
tere fili, tere jeta.
ne kaq heshtje-e qetesi
ndjej vajtimthin e nje shpesi:
psheretin me ze te ti
jet’ e trembur se mos vdesi… /KultPlus.com
Festivali i Letërsisë”ZaNa” ka hapur thirrjen për poete dhe poetë nga komunitete të ndryshme të Kosovës të aplikojnë me 3-5 poezi dedikuar gruas në rolin e saj të shumfishtë, shkruan KultPlus.
Keni shkruar ndonjëherë poezi për nënën tuaj, për motrën, shoqen, të dashurën, vajzën, gruan, për zanat tuaja? Doni t’i ndani me ne?
Në kuadër të Festivalit të Letërsisë ZaNa, ftohen poete dhe poetë nga komunitete të ndryshme të Kosovës (mosha 18-35 vjeç/e), të aplikojnë me 3-5 poezi dedikuar gruas në rolin e saj të shumëfishtë.
Aplikimi bëhet duke dërguar poezitë në formatin Word në adresën elektronike: [email protected], më së largu deri më 17.01.2022.
Të përzgjedhurat/it do të jenë pjesëmarrës gjatë netëve poetike që do organizohen në Mitrovicë, e njëherit poezitë e tyre do të botohen në librin ZaNa.
Poezitë do të përzgjidhen nga një komision vlerësues në përbërje prej tre antarëve nga fusha e letërsisë e dramaturgjisë.
Edicioni i 2’të i Festivalit të Letërsisë ZaNa është përkrahur nga UNMIK. /KultPlus.com
Poezi nga Mitrush Kuteli
Sime Shoqe
Kaq afër jemi, por kaqë larg
Të lutem mos më prit-
Na ndajnë terre rreth e qark
Dhe yll për mua s’ndrit.
Përse ta lidhësh fatin tënd
Me një pafat si unë,
Kur di se emri im u shëmb
Me dhunë e me përdhunë?
Pra hidhe hapin guximtar
Ndaj jetës së gëzuar.
Dhe më harro këtu, në varr,
Të vdekur pa mbuluar.
Se unë pres, përças po pres
Një udhë fort të gjatë
Dhe një të martë, në mëngjes,
Do hidhem nëpër natë.
Nëpër një natë që s’ka mbarim
Po qetësi për jetë:
Pushim…harrim…pushim…pushim…
Në prehjen e vërtetë. /KultPlus.com
Poezi nga: Ismail Kadare
Ti dhe Hëna
Kësaj nate me hënë të vjeshtës
Dola fushës të bredh kuturu
Retë shtuhen me vrap pa reshtur
Hëna duket aty-këtu
Porsi retë mendimet e mia
Po më shtyhen ndër mend më shpesh
dhe pas tyre gjithnjë gjendesh ti
si kjo hënë që duket mes resh.
Hëna shpejt do të zhduket dhe netët
do të mbeten pa të kurse ti
në ëndërrimet e mia përjetë
perëndim s’do të kesh kurrsesi. /KultPlus.com
Autoritetet shëndetësore në Qipro bëjnë me dije se kanë zbuluar një mutacion të ri të koronavirusit, i cili është një kombinim i varianteve Delta dhe Omicron dhe për këtë arsye ka marrë dhe emrin Deltacron.
Sipas profesorit të shkencave në Universitetin e Qipros, Leondios Kostrikis, deri në këto momente janë identifikuar 25 persona të infektuar me këtë variant, por është ende herët për të arritur në konkluzione rreth tij.
Kostrikis dhe ekipi i tij gjithashtu bëjnë me dije se rastet e të infektuarve më këtë variant janë më të shpeshta në mesin e pacientëve të shtruar në spital për Covid sesa pacientët që nuk janë shtruar në spital.
Sekuencat e 25 rasteve të Deltacron u dërguan në “Gisaid”, bazën e të dhënave ndërkombëtare të Institutit “Pasteur” në Paris që gjurmon ndryshimet në virus, më datë 7 janar. /KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Teodor Keko
Ja ra mbrëmja, ti s’je më,
Ku ke shkuar, unë s’e di!
Ne u prishëm për hiç gjë,
Edhe gjatë, do mbajmë mëri…
Dhe kështu, gjersa një ditë,
Të na thotë jeta “Harro!”
Në do kthehemi ne përemra,
Unë “Ai” dhe ti ” Ajo” .
Do harrohen telefonat.
Sytë tanë do thahen pellgjeve,
Si prelud do bjerë nga qielli,
Një dëborë, zbokth i reve…
Por s’do bëhemi qaramanë:
“Eh, m’u thye mua ëndrra!”
Sytë tanë kur të takohen,
S’do të kenë urrejtje brenda. /KultPlus.com
Poezi nga Rabindranath Tagore
Përktheu: Ag Apolloni
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet,
Nëse gërsheti t’është prishur, apo flokun s’e ke drejt,
Nëse kordelin në bel s’e ke lidhur, nuk ka dert,
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë,
Nëse këmbët t’i njomë vesa, nëse mbetesh pa sandale,
Nëse perlat të këputen nga xherdani, mos ki dert.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Varg lejlekët fluturojnë lart dhe era shpejton mbi shkurre.
Kafshët të trembura nisen vrap në stane.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
E kush mund ta vërejë se bloza qepallën s’ta ka prekur?
Se sytë i ke më të zi se retë e shiut?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet
Nëse kurorën s’e ke thurur, s’ka dert?
Nëse zinxhirin e dorës s’e ke lidhur, ashtu lëre.
Është vonë; qielli u bë terr nga retë.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet. /KultPlus.com
ANTON PASHKU
Kur rri në heshtje e vetmi:
Shpalon kujtimet e drurit
Njeh ngjyrën e gjakut në gur
E librin e rrënjëve thur.
Kur gjuha s’është krejt çka kemi;
Provon gjuhën e Nënës, Babës, Dheut
Se gjuha e huaj i mashtron kuptimet
Që vyshken nëpër dy cenzura.
Kur lëviz ngadalë, sigurt:
Gjoksin e hapur, duart paluar
Hapi bie rëndë, sikur të mbijë
Në kokë plisi i bardhë i moshës.
Kujdes për shëndetin e rrënjës:
Të jetë sa më thellë në Tokë
Se degët habiten, përndahen
E fryti pikë në dhé të huaj.
A mbin fara në dhé të huaj?
(Sabri Hamiti, “Trungu ilir”, 1979)
Në redaksinë e botimeve të Rilindjes. Photo credit ©Enver Bylykbashi). /KultPlus.com
Kam shumë shpresë
Te Perëndija.
Që të mos jesë
Kshu Shqipëria,
Po të ndritohet
Të lulëzohet.
Pa vjen një ditë
Që të na sjellë
Të madhe dritë
P’ajo të pjellë:
Qytetërinë,
Fatbardhësinë.
Vëllazërija
Edhe bashkimi
E njerëzija
Është shpëtimi,
Lum kush t’arrijnë!
Pa do të vijnë.
Që Shqipërija
Do të ndritohet
Dhe ligësija
Do të mërgohet.
Jak’ e vërtetë!
Pse rri e qetë?
Për Shqipërinë
Ditët e mira
Paskëtaj vinë
Shkoj errësira,
Lum kush të rronjë,
T’a shohë zonjë!
Se Shqipëtari
E gjuh’ e tija
Venë së mbari
Dhe Shqipërija,
Lum kush t’a shohë
Për pakë kohë.
Pa dituritë
Dhe mbrothësija
E mirësitë
Dhe njerëzija
Do të burojnë
Nukë mënojnë. /KultPlus.com
Poezi nga Lasgush Poradeci
Më zu një mall dhe sot,
E s’mund t’a shuaj.
Ri vasha largë-o Zot,
Që kaq po vuaj.
Kalojnë kot më kot
Muaj me muaj.
S’vjen vasha sot as mot,
Pa heq e vuaj.
Nuk vjen, e më s’di dot
Ç’t’i them t’i shkruaj!
Ah! mëndja po më lot
Që s’plas e vuaj!
Në vëndin t’im o Zot,
Jam vetë i huaj.
M’a sill ti vashën sot,
Që kaq po vuaj.
FALEMINDERIT…!
Faleminderit,
o njeri i mirë, o At!
N’perëndim jete, po ma mëson
gjanë ma t’dhimbshme t’jetës:
Gja muti paska qenë
me ndie fort përgjatë jete,
e me mendue,
e me logjikue,
e me derdhë djersë,
e me veprue,
si rrallë njeri!
Paska pas qenë e nevojshme,
me jetue pa mendue,
e me u knaqë,
e me qenë për veten,
tamam shok,
tamam dashni!
Paska pas qenë e nevojshme,
me jetue tuj mos ta ndie,
për askend e për asgja!
Paska pas qenë e nevojshme,
me qenë
paksa prind,
paksa njeri,
por edhe derr ngapak,
ngapak thi i egër,
ngapak ujk,
e nuk di ç’tjetër!
Paska pas qenë e nevojshme,
me qenë i mençun
qysh n’mote t’reja,
e me e ba zap, disi,
ndjenjën e mendjen,
e mos me jetue
tuj mendue,
e tuj u frikue,
e tuj u mundue,
madje, as për Zogjt
e Zemrës tande!…
Hahhhh!
Plakun e shpisë
duheshka ushqye,
veç me shikim t’ambël
e me Fjalë Zemre!
Kur t’ndodhka ramja,
kur bie e plakesh,
e rrudhesh e ligesh,
askush, ma, s’ta futka
për asgja!
Askush, ma,
as pesë para nuk jepka,
për mundin tand,
për djersën tande,
për lodhjen tande,
për pleqninë tande,
për sëmundjen tande,
për gjendjen tande!
E ku mbet ma,
e ku mbet ma,
me t’u gjetë dikush,
me t’ndejtë ngat,
e me t’ushqye,
e me t’gëzue
me nji shikim t’ambël,
a me nji fjalë zemre,
a me t’dhanë,
s’paku, nji gotë ujë,
a nji krah mbështetjeje,
n’Perëndimin e Vonë
t’Ditës e t’Jetës!!!…
–Poezi e shkruar nga Shazim Mehmeti, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Me le t’i flas sonte,
veç dy fjale,
ndoshta i huazoj prej poetëve
të mëdhenj
a prej psalmeve biblike ,
ma të bukurat kangë.
Prej atyne qi iu kapërthyen shpirtit
prej lindjes deri në dekë,
tuj mos ba kompromis me çastet e
rëndomta të jetës,
me peshën e saj mbytëse
e kryqin e randë që kalb shpinat e
kërrusuna të njerëzimit.
Veç dy fjalë,
punë sekondash
aq sa zgjat mishi i puthitun ne mish,
analogji e randomtë e puthjes,
Aq sa zgjat pendesa jonë
ndaj mëkatit e Zotit.
( Zoti asht i joni edhe pse ne
s’ditëm me kenë të tijtë)
Du me i thanë veç dy fjalë
për atë çka iku e ma s’vjen,
njëjtë si vegimet e nadjes
që përziehen me andrrat ma të bukura,
e na përshfaqen në thik të pragut
të ditës,
njatëherë kur duhet me u çu e lumtuninë
me e kërkue në zgjandrra
( zor boll e di , paj njeriu rron për nji lumtuni krejt të vogël)
Dy fjalë për ne që bashkuam shpinoret
e u shtyem me vrik drejt kaheve të kundërta,
Keshtu e ndertuem veten,
njani – tjetrin
botën tonë
e kështu e shuajtëm gacën e parë të zjarrit
që kurrë s’mori hov.
Me këtë stof të murrmë
e veshëm substancen e bërthamës sonë
tuj dashtë, pa dashje
e krejt pa dashje, tuj urrye
Dhe lejuem friken,
pezmin,
dhimbjet,
ngerdheshjet
ta ndërtojnë kështjellën mbrenda nesh.
Mure e mure të nalta që,
s’na lanë as nji rreze dielli me depertue në anë,
por veç syprina terri të ftohtë mbulue me heshtje.
Nëse s’ia kam dalë me fol, e kam heshtë si gur
Tash për krejt këtë pikëllim,
Deshta me i thanë veç dy fjalë,
n’se dikush ia mbrrin me
e njoft vajin tem.
Asht kanga jeme tashma,
amaneti jem…
–Poezi e shkruar nga Liridon Mulaj, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Liria
Letra n’shishe, detit,
s’kapërcen dot valën e parë.
Poseidoni ka ba bè, Rrushe,
mesazhi te ti mos me ardhë.
Shtringatë m’i shtringatë,
regjun ishujve plot ranë.
Kam me i marr’ kambët e erës,
peshë me e qu nji botë të tanë.
Ira e shishes prej jashtë, letrës nuk i ban dam.
Se zhylli qi udha ta hedhë me kashtë,
s’e zhyt mrenën e lamë.
Liria vjen me shishe;
Liria vjen me copa;
Liria vjen me copa letre;
Ajo ashtë fjalë
qi vjen me afishe,
ashtë
zemra e kallun e nji thjeshtre.
Se s’ashtë i lir’ ai qi diamantë mban nën jastak,
e as ai qi bubat i vlojnë nën shtrat.
S’ashtë i lir’ kush ec mb’shtetun në parmak,
as ai qi ashtë i mbushun shtat.
Liria ashtë diku n’mes, shpirt.
Diku n’mes ashtë liria,
n’mes kamb’ve t’tua
e kamb’ve t’mia.
–Poezi e shkruar nga Nikas Kaça, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
ZBRESIM SHKALLËVE
Zbresim shkallët teposhtë
në heshtje
nga kati i shtatë
Me bisht syni i shikojmë
supet e njani tjetrit
dhe siluetën e portreteve
të ngrysuna nën dritën
e paktë
Një kat më poshtë bajmë
një ngatërrim të hapave
dhe gati përfundojmë
në përqafim të trembun
E sforcojmë ecjen vertikale
dhe shikimin e rreptë
derisa shkelim të pestin
dhe të katërtin kat
si dy armiq të rastësishëm
E shtrëngon çantën
tuj m’pa si një rrëmbyes
Kurse unë me qëllim
nuk e shpejtoj hapin
Arrimë tek i dyti
tashmë të militarizuem
në mospërfillje
Zhurma e takeve t’ua
e tradhëtojnë heshtjen
e zemrave dhe shpeshtojnë
frymëmarrjen
Për herë të parë
e shoh ngjyrën e syve
të kaltër
Në përdhese
gjithçka fashitet
tokëzohen ndjenjat
e trazueme
dhe kujtimet se dikur
të kisha njohur mirë
Por tash maska
e moshës na kishte
tjetërsue
Ti vazhdon ma tutje
e bindur se shpëtove
nga një vardisës
i mundshëm
i bezdisshëm
Kurse unë vazhdova
për në bodrum
tek fletoret e moçme
të kërkoj përshkrimin
tim
për portretin tand
në rini
–Poezi e shkruar nga Afrim Demiri, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Marrja e shpisë
Kur thonjtë e dorës tem t’vogël janë mbush me dhe t’u lujt “tezesh” n’mahallë
Kur dollapat janë mbush me kukullat e mia të bleme te “Shitoret e Kinezve” te Qafa
E kur fustanin e synetisë e kam mbajt vesh 2 muj ditë rresht,
Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë.
Kur ent’ i kam la me shumë vullnet
E kur zani jem s’asht kanë si i djemve t’tjerë
E n’mahallë kur çik-o-djalë m’kanë thirre
Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë.
Kur shoqnia jem asht’ kanë veç me çika
E ecja jem s’asht’ kanë fort burrnore
E as kur me sha nuk kam dijt’.
Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë.
Kur krejt shkolla “pederr” më ka thirre
E kur jam depilu për herë të parë
Kur për çika s’kam fol me moshatarë
S’jam kanë veç adoleshent, jam kanë marrja e shpisë.
Kur nji djalë për herë t’parë e kam puth
Kur ereksion prej nji mashkulli kam pasë
E kur në za kam kajt t’u ju lut perenisë me m’shëru
S’jam kanë veç adoleshent, jam kanë marrja e shpisë.
Kur kamerat e televizioneve në paradë t’krenarisë m’kanë fokusu
E kur krejt akraballaku e kanë pa
S’jam kanë ma gzimi i familjes, jam kanë marrja e shpisë.
Kur veten e kam pranu si homoseksual
E krenar jam ndje
Kur ftyra m’asht gjakos veç për këtë fakt
S’jam kanë ma sugari i fisit, jam kanë marrja e shpisë
Kur t’shpisë e kanë kuptu që gruja të cilën edhe në ninulla ma kanë përmend
Asht’ burrë, e të njëjtën lumtuni ma jep
E kur botës i kam kallxu sa krenar me veten jam
S’jam kanë ma i tyne, jam kanë marrja e shpisë.
Prej që jam ba me dijt’
Jam kanë marrja e shpisë.
Edhe sot jam, Marrja e shpisë, pa shpi.
–Poezi e shkruar nga Agon Rexhepi, fitues i çmimit të tretë në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
