Faleminderit, o njeri i mirë, o At! N’perëndim jete, po ma mëson gjanë ma t’dhimbshme t’jetës: Gja muti paska qenë me ndie fort përgjatë jete, e me mendue, e me logjikue, e me derdhë djersë, e me veprue, si rrallë njeri!
Paska pas qenë e nevojshme, me jetue pa mendue, e me u knaqë, e me qenë për veten, tamam shok, tamam dashni!
Paska pas qenë e nevojshme, me jetue tuj mos ta ndie, për askend e për asgja!
Paska pas qenë e nevojshme, me qenë paksa prind, paksa njeri, por edhe derr ngapak, ngapak thi i egër, ngapak ujk, e nuk di ç’tjetër!
Paska pas qenë e nevojshme, me qenë i mençun qysh n’mote t’reja, e me e ba zap, disi, ndjenjën e mendjen, e mos me jetue tuj mendue, e tuj u frikue, e tuj u mundue, madje, as për Zogjt e Zemrës tande!…
Hahhhh! Plakun e shpisë duheshka ushqye, veç me shikim t’ambël e me Fjalë Zemre!
Kur t’ndodhka ramja, kur bie e plakesh, e rrudhesh e ligesh, askush, ma, s’ta futka për asgja!
Askush, ma, as pesë para nuk jepka, për mundin tand, për djersën tande, për lodhjen tande, për pleqninë tande, për sëmundjen tande, për gjendjen tande!
E ku mbet ma, e ku mbet ma, me t’u gjetë dikush, me t’ndejtë ngat, e me t’ushqye, e me t’gëzue me nji shikim t’ambël, a me nji fjalë zemre, a me t’dhanë, s’paku, nji gotë ujë, a nji krah mbështetjeje, n’Perëndimin e Vonë t’Ditës e t’Jetës!!!…
–Poezi e shkruar nga Shazim Mehmeti, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Me le t’i flas sonte, veç dy fjale, ndoshta i huazoj prej poetëve të mëdhenj a prej psalmeve biblike , ma të bukurat kangë. Prej atyne qi iu kapërthyen shpirtit prej lindjes deri në dekë, tuj mos ba kompromis me çastet e rëndomta të jetës, me peshën e saj mbytëse e kryqin e randë që kalb shpinat e kërrusuna të njerëzimit. Veç dy fjalë, punë sekondash aq sa zgjat mishi i puthitun ne mish, analogji e randomtë e puthjes, Aq sa zgjat pendesa jonë ndaj mëkatit e Zotit. ( Zoti asht i joni edhe pse ne s’ditëm me kenë të tijtë) Du me i thanë veç dy fjalë për atë çka iku e ma s’vjen, njëjtë si vegimet e nadjes që përziehen me andrrat ma të bukura, e na përshfaqen në thik të pragut të ditës, njatëherë kur duhet me u çu e lumtuninë me e kërkue në zgjandrra ( zor boll e di , paj njeriu rron për nji lumtuni krejt të vogël) Dy fjalë për ne që bashkuam shpinoret e u shtyem me vrik drejt kaheve të kundërta, Keshtu e ndertuem veten, njani – tjetrin botën tonë e kështu e shuajtëm gacën e parë të zjarrit që kurrë s’mori hov. Me këtë stof të murrmë e veshëm substancen e bërthamës sonë tuj dashtë, pa dashje e krejt pa dashje, tuj urrye Dhe lejuem friken, pezmin, dhimbjet, ngerdheshjet ta ndërtojnë kështjellën mbrenda nesh. Mure e mure të nalta që, s’na lanë as nji rreze dielli me depertue në anë, por veç syprina terri të ftohtë mbulue me heshtje. Nëse s’ia kam dalë me fol, e kam heshtë si gur Tash për krejt këtë pikëllim, Deshta me i thanë veç dy fjalë, n’se dikush ia mbrrin me e njoft vajin tem. Asht kanga jeme tashma, amaneti jem…
–Poezi e shkruar nga Liridon Mulaj, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Letra n’shishe, detit, s’kapërcen dot valën e parë. Poseidoni ka ba bè, Rrushe, mesazhi te ti mos me ardhë. Shtringatë m’i shtringatë, regjun ishujve plot ranë. Kam me i marr’ kambët e erës, peshë me e qu nji botë të tanë. Ira e shishes prej jashtë, letrës nuk i ban dam. Se zhylli qi udha ta hedhë me kashtë, s’e zhyt mrenën e lamë. Liria vjen me shishe; Liria vjen me copa; Liria vjen me copa letre; Ajo ashtë fjalë qi vjen me afishe, ashtë zemra e kallun e nji thjeshtre. Se s’ashtë i lir’ ai qi diamantë mban nën jastak, e as ai qi bubat i vlojnë nën shtrat. S’ashtë i lir’ kush ec mb’shtetun në parmak, as ai qi ashtë i mbushun shtat. Liria ashtë diku n’mes, shpirt. Diku n’mes ashtë liria, n’mes kamb’ve t’tua e kamb’ve t’mia.
–Poezi e shkruar nga Nikas Kaça, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Zbresim shkallët teposhtë në heshtje nga kati i shtatë Me bisht syni i shikojmë supet e njani tjetrit dhe siluetën e portreteve të ngrysuna nën dritën e paktë
Një kat më poshtë bajmë
një ngatërrim të hapave
dhe gati përfundojmë në përqafim të trembun E sforcojmë ecjen vertikale
dhe shikimin e rreptë
derisa shkelim të pestin
dhe të katërtin kat si dy armiq të rastësishëm
E shtrëngon çantën tuj m’pa si një rrëmbyes Kurse unë me qëllim nuk e shpejtoj hapin Arrimë tek i dyti tashmë të militarizuem
në mospërfillje
Zhurma e takeve t’ua e tradhëtojnë heshtjen e zemrave dhe shpeshtojnë frymëmarrjen Për herë të parë e shoh ngjyrën e syve të kaltër
Në përdhese gjithçka fashitet tokëzohen ndjenjat e trazueme dhe kujtimet se dikur të kisha njohur mirë Por tash maska e moshës na kishte tjetërsue
Ti vazhdon ma tutje e bindur se shpëtove nga një vardisës i mundshëm i bezdisshëm
Kurse unë vazhdova për në bodrum tek fletoret e moçme të kërkoj përshkrimin tim për portretin tand në rini
–Poezi e shkruar nga Afrim Demiri, njëra nga poezitë finaliste në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Kur thonjtë e dorës tem t’vogël janë mbush me dhe t’u lujt “tezesh” n’mahallë Kur dollapat janë mbush me kukullat e mia të bleme te “Shitoret e Kinezve” te Qafa E kur fustanin e synetisë e kam mbajt vesh 2 muj ditë rresht, Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë. Kur ent’ i kam la me shumë vullnet E kur zani jem s’asht kanë si i djemve t’tjerë E n’mahallë kur çik-o-djalë m’kanë thirre Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë. Kur shoqnia jem asht’ kanë veç me çika E ecja jem s’asht’ kanë fort burrnore E as kur me sha nuk kam dijt’. Nuk jam kanë veç fëmijë i vogël, jam kanë marrja e shpisë. Kur krejt shkolla “pederr” më ka thirre E kur jam depilu për herë të parë Kur për çika s’kam fol me moshatarë S’jam kanë veç adoleshent, jam kanë marrja e shpisë. Kur nji djalë për herë t’parë e kam puth Kur ereksion prej nji mashkulli kam pasë E kur në za kam kajt t’u ju lut perenisë me m’shëru S’jam kanë veç adoleshent, jam kanë marrja e shpisë. Kur kamerat e televizioneve në paradë t’krenarisë m’kanë fokusu E kur krejt akraballaku e kanë pa S’jam kanë ma gzimi i familjes, jam kanë marrja e shpisë. Kur veten e kam pranu si homoseksual E krenar jam ndje Kur ftyra m’asht gjakos veç për këtë fakt S’jam kanë ma sugari i fisit, jam kanë marrja e shpisë Kur t’shpisë e kanë kuptu që gruja të cilën edhe në ninulla ma kanë përmend Asht’ burrë, e të njëjtën lumtuni ma jep E kur botës i kam kallxu sa krenar me veten jam S’jam kanë ma i tyne, jam kanë marrja e shpisë. Prej që jam ba me dijt’ Jam kanë marrja e shpisë. Edhe sot jam, Marrja e shpisë, pa shpi.
–Poezi e shkruar nga Agon Rexhepi, fitues i çmimit të tretë në konkursin mbarëkombëtar të poezisë ‘KultStrofa’, organizuar nga gazeta online për kulturë KultPlus./KultPlus.com
Gjithmonë do gjendet një dorë gruaje, Që vjen të perkedhel me ëmbëlsi. Me dashurinë e butë të vëllait, Të qetëson kur s’ke dashuri.
Gjithmonë do gjendet një sup gruaje, Ku ti mbështet kokën mendjelehtë. Dhe, duke marrë frymë me zjarr, Ajo të beson ëndrrën e vet.
Gjithmonë do gjenden dy sy gruaje, Që mbysin gjithkund dhimbjen tënde. Dhe, nëse të mbetet pakëz vuajtje, Ata, të paktën, të shohin me dhembje.
Por ka dhe të tilla duar gruaje, Që të sjellin mrekullinë. Dhe kur të prekin ballin e lodhur, Ke gjetur fatin, përjetësinë.
Por ka dhe të tilla supe gruaje, Që do të duheshin përgjithmonë. Që ti në to veç një natë u mbështete, Gabimin e kuptove shumë vonë.
Por ka dhe të tillë sy gruaje, Që të shohin me pikëllim gjithnjë. Dhe mbeten për ty, sytë e shpirtit, Deri në çastin kur ti s’je më.
Por ty, kundër dëshirës tende, Të duken pak ato duar dhelëse. Të duken pak supet dhe sytë, Dhe i tradhton në ndjenja dehëse.
Dhe ja, Ato hakmarrëse ngrihen kundër teje: Tradhtar! – të thotë shiu nëpër lotë: Tradhtar! – Era të përplaset në fytyrë: Tradhtar! – pylli të thotë.
Dhe ti, me shpirt të penduar, Ndjen turp dhe vetes kurrë s’ia fal. Vetëm ato duar që ke tradhtuar, Të falin gjithçka, thjesht pa fjalë.
Dhe vetëm ato supe të lodhura, Të falin dhe janë gati të falin gjithmonë. Dhe vetëm ata sy të trishtuar, Të falin atë që as vetes s’ia lejon. /KultPlus.com
Poezia e Arbër Selamanit është përkthyer në gjuhën greke, duke u njohur kështu puna e tij edhe në nivel ndërkombëtar, shkruan KultPlus.
Përmes një njoftimi në “Facebook”, Selmani ka thënë se ndjehet tepër i lumtur që poezia e tij “I urrej këta deputetë” është përkthyer edhe në gjuhën greke prej përkthyeses Eleana Zhako.
Kjo poezi është në numrin e 26-të të revistës greke “TEFLON”, derisa autori tregon se këtë poezi e pati dërguar në njërin prej konkurseve të poezisë në Kosovë, por nuk e patën pranuar.
“Faleminderit Eleanës dhe Eli Krasniqit, të cilat mundësuan që poezia e re shqipe, kjo e imja edhe e disa poetëve tjerë që ‘bërtasin’ shqip, me qenë pjesë e këtij botimi të rëndësishëm grek”, thuhet mes tjerash në shkrimin e Selmanit.
KultPlus ua sjellë edhe poezinë “I urrej këta deputetë” në gjuhën shqipe: /KultPlus.com
Këto letra cilësohen shumë të vështira në përkthim, dhe asnjëherë nuk janë përkthyer në shqip. Loja e fjalëve në frangjisht e bën shumë të vështirë përkthimin.
Nëse letra lexohet e plotë, në dukje, jep përshtypjen e një letre dashurie, por nëse lexojmë vetëm rreshtat me bold, del letër e mirëfilltë erotike.
Letra e George Sand
I shtrenjti im
Me shumë emocion dua t’ju them se kam
kuptuar në mbrëmjen e kaluar se kishit
një dëshirë të epshme për
të kërcyer me mua. E ruaj në kujtesë puthjen tuaj plot
dashuri dhe do të doja që kjo të tregohet
si provë që më bën të dëshirueshme
edhe nga ju. Jam gati t’ju tregoj
joshjen time pa kurrfarë interesi a llogarie,
pjeshkën time; edhe nëse doni gjithashtu të më shihni
shpirtin tim lakuriq pa shumë mundim
krejt të zhveshur, ejani për një vizitë.
Do të bisedojmë, sinqerisht, si miq.
Do t’ju bind se jam femër
e sinqertë, e aftë për t’ju kënaqur,
shumë e thellë, por edhe e ndjeshme
në miqësi. E thënë troç, prova më e mirë është
ajo për të cilën ju mund të ëndërroni si
shpirt i lirë që jeni. Merreni me mend se jeta në vetmi është si
kalli misri që zgjatet, forcohet e hera-herës
i lodhshëm. Kur e mendoj kështu, shpirti
më dhemb. Nxitoni pra dhe ejani
që të harroj vetminë dhe një kurë dashurie
mua të ma bëni.
Përgjigjja e Musset
Kur para jush, si një hyjni, ju përulem,
doni që për një çast t’ju dukem dikush tjetër?
Ju keni prekur ndjenjat e një zemre,
që Krijuesi i bëri vetëm për t’ju adhuruar.
Unë, i dalldisur nga dashuria, me këtë penë në kllapi, dua
ta bëj si në këtë letër, atë që ngurroj të shpreh.
Me shumë kujdes, po të lexoni në këto vargje fjalët e para,
Melodi e këputun – lot i kjartë nga syni i një grues së dashun… andje e përplasun, xhevahir i tretun, një andërr e shkelun, buzë e paputhun në melodin e këputun.
Nga vaji i heshtun shkunden supat e zhveshun, verbojnë nga zbardhimi… e ther, ther hidhnimi për çastet e rrëshqitun, për fatin e ikun, për gëzimin e humbun në melodin e këputun.
Brrylat ndër gjujë të mpshtetun, ftyrë në shplakë e fundosun: Qan grueja e pikllueme me zemër të piskueme (një kitarë e gjymtun, za kange i mbytun në buzë nga dhimb’ e puthun në melodin e këputun).
Hesht njeriu pran grues që qan e turpnueme… syni i venitet në të loti vërvitet, diçka nxjerr nga xhepi grues ia lë – dhe së shpejti e len gruen e humbun në melodin e këputun.
Por kur vjen ndoj tjetër, epshi kapërthehet, gjaqet turbullohen, përzihen, përvlohen, çohen peshë, tërbohen … e vetëm ndëgjohen ahtët e molisun në melodin e grisun. / KultPlus.com
Ata po festojnë, edhe ne do të festojmë, edhe unë patjetër, se jeta vazhdon, rapë do t’i lyej buzët me kuq, thonë që më rri mirë, Tash veç sytë i kam të kuq, nga lotët që nuk po mund t’i ndali dhe kur fryma po më zihet nga dhimbja po dal e po sillem verdallë nëpër shesh, as dritat nuk po më bëjnë përshtypje. Valoni u zgjua nga koma, deri sa shkove pyete për të, nuk e ka ditur që ke vdekur, nanë, ka qajt. Edhe unë dua të zgjohem, e të shoh që gjithë kjo ishte vetëm një ëndërr e keqe, e se do të vish të festojmë bashkë, si gjithmonë. /KultPlus.com
Daradani Ne bijtë tu, t’Vilajetit tand t’vjetër Kërçovë Dibër Gostivar që harrua na ke andrra kishim me i marrë nuset me duvakun e kuq n’odat tua t’gurit tupanat me i shkye tue i rreh e kambët me i thye tue kcye “Dy tupana n’derë të kulles” me knua Grykës Kaçanikut zani me shkua para nesh fushës Pollogut Radika m’u çua n’kamë me i shalua atllarët koburet me i zbrazë me thirrë dilni po vinë krushqit me Teutën dardane Ilirida po bahet nanë me nipa Drenice e kangës me ia thanë Tre-Zajazi e tokës me i shkua gjamë
Dardani! ne bijtë tu t’Pellagonisë t’harruem prej teje e nanëmadhes Shqipni bukën hangër e kemi hambareve tua kokat mbushë i kemi dije, e zemrat atdhedashuni me fjetë qejf kemi pasë n’konakun e Buletinve n’rranzë t’Çyçavicës me marrë Shota veshun n’tierqit galana Azema me rritë n’Iliridë me kobure dardane Pse i le jetimë Kosovë, bimët tua t’vilajetit t’vjetër që andërr kishim fushatve tua me vdekë
Në fshatin tim prej vitesh s’kisha qenë Dhe malli më kish djegur e zhuritur, Atje më dukej hëna tjetër hënë Siç thosh dikur Naimi mendjendritur.
Në çezmë ndala t’ia dëgjoja fjalët, Që vetëm unë i merrja vesh aq mirë; Por shkela në një gur të rrumbullakët Dhe gjurin e dërmova në errësirë.
E mora gurin në pëllëmbë qetë Dhe thashë i lodhur, zhytur në mendime: “Për pak të shava keq, o gur i shkretë, Sikur mos ishe nga vendlindja ime!”/ KultPlus.com
Ti nuk je krijesë e përbuzun, e mbrapsht. Jo, as rob, as djall nuk je! Ti nuk je mallkim për njerëzimin.
Je pjesë e pandashme pa të cilën nuk mund të mendohet jeta e njeriut – pa të cilën ajo nuk mundet me qenë… Femën, ti hymn i përjetshëm i përtërimjes, i gëzimit njerëzor, i vet jetës!
Ti bashkëluftare në rrugët për qëllimet e nalta njerëzore, për mbërrijtjen e lumnisë së të gjithë njerëzve, mbarë njerëzimit!
Më 11 prill 1872 në Drenovë të Korçës lindi Aleksandër Stavre Drenova, i mirënjohur si ASDRENI, poeti shqiptar, rilindasi, përkthyesi, shkrimtari dhe autori i poezisë e cila më vonë u bë himni kombëtar i Shqipërisë, shkruan KultPlus.
Asdreni është autor i Himnit të flamurit, që është edhe Himni Kombëtar, zyrtar për të gjithë shqiptarët.
Aleksandër Stavre lindi më 11 prill 1872 në Drenovë në një familje të varfër fshatare. I mbetur jetim u detyrua të braktiste shkollën e mesme dhe të mërgonte në Rumani më 1889. Bëri punë të ndryshme dhe kaloi një jetë me shtrëngime. Mori pjesë gjallërisht në përpjekjet e kolonisë së shqiptarëve të Bukureshtit në luftën për çlirimin kombëtar dhe u shqua si veprimtar i saj. Nisi të shkruante poezi dhe publicistikë nga fillimi i shek. XX. Në krijimet e para poetike, të cilat i përmblodhi në librin “Rreze dielli” (1904), Asdreni vijoi traditat e poezisë së Naim Frashërit, lartësoi dashurinë për atdheun, nxiti bashkatdhetarët të rreshtoheshin në luftën për çlirim nga zgjedha turke. Vepra më e rëndësishme e Asdrenit, “Ëndrra e lotë” (1912) shquhet për pasurinë e motiveve, frymën demokratike dhe nivelin e denjë artistik. Në krijimet e këtij vëllimi poeti demaskoi ashpër pushtuesit e huaj, i këndoi heroizmit të masave popullore në kryengritjet e armatosura të viteve 1911-1912, fshikulloi parinë frikacake dhe oportuniste, e cila iu resht detyrës ndaj atdheut («Zëri i kryengritësve», «Krerëve tradhëtorë», «Çpërblimi»). Te ky vëllim u përcaktuan tiparet themelore të krijimtarisë së Asdrenit: fryma luftarake, karakteri demokratik, interesimi për problemet shoqërore, notat e ligjërimit të gjallë. Ajo shënoi një hap në kalimin nga romantizmi te realizmi në letërsinë shqiptare. Në krijimtarinë e Asdrenit motivi i luftës për çlirim kombëtar u ndërthur me idenë e luftës shoqërore, në shumë vjersha gjeti pasqyrim pakënaqësia e njeriut të thjeshtë ndaj shoqërisë borgjeze të kohës.
Ngjarjet që pasuan shembjen e shtetit të lirë kombëtar shkaktuan tek poeti një dëshpërim të thellë, që u shpreh në krijimet e periudhës 1914-1920 («Shqipëria më 1914» etj.). Në gjysmën e parë të vitit 20, nën ndikimin e lëvizjes demokratike, poezia e Asdrenit përjeton një hov të ri. Në një sërë veprash të kësaj kohe poeti shprehu aspiratat e masave popullore për drejtësi shoqërore. Në heroin e poemës “Burri i dheut” (1920), Asdreni mishëroi përfaqësuesin e vegjëlisë që derdhi gjakun më 1920 për dëbimin e pushtuesve italianë dhe për një të ardhme më të mirë. Në këtë periudhë poeti shkroi një radhë vjershash të rëndësishme. si «Hymni i festës», «Fisnikët e Shqipërisë», «Republika shqiptare», në të cilat demaskoi forcat e vjetra shoqërore dhe antipatriotike, që përvetësuan frytet e sakrificave të masave popullore në luftën për çlirim dhe nisën të sundojnë vendin sipas interesave të tyre. Dështimi i Revolucionit Demokratikoborgjez të Qershorit 1924 e forcoi frymën e pesimizmit dhe të fatalizmit në krijimtarinë e Asdrenit (Psallme murgu, 1930, dhe një varg krijimesh poetike të viteve 30). Herë-herë poeti u përpoq të çlirohej nga ndikimet moderniste: në poemën «Trashëgimi» (1935) kritikoi qeverinë për krizën ekonomike e cila në atë kohë kishte përfshirë thuajse mbarë rruzullin. Vëllimin e vet të katërt Kambana e Krujës nuk e botoi dot me gjallje. Në vjershat e viteve të fundit të jetës përshëndeti ngadhënjimin e revolucionit popullor në Shqipëri.
Veprat letrare të ASDRENIT janë:
“Rreze dielli”, “Himni i Flamurit”, “Ëndrra e lotë”, “Zëri i kryengritësve”, “Krerëve tradhëtorë”, “Shpërblimi”, “Shqipëria më 1914, “Burri i dheut”, “Himni i festës”, “Fisnikët e Shqipërisë”, “Republika shqiptare”, “Trashëgimi”, “Kambana e Krujës”, “Poezi të Zgjedhura”. /KultPlus.com
Nuk njoh burrë tjetër si Maduja. I madh në plotninë e tij, i rrëmbyeshëm I vrulltë, shpejtësi që nuk kontrollohet, i zjarrtë, Ma rroku belin me gishtat furtunë, Pak i kaftë, i kafshuar prej valëve të detit I kristaltë, pa flokë, Nuk është koha të thyhet ky trup i bëftë. Nuk njoh burrë tjetër që më ka puthur me aq triumf, sa Maduja. Natën vonë, më përtypi si të isha ansambël këpurdhash Ky Madu, me epshin e tij dru, Si asnjë tjetër. Me një gojë me shije bambusi, i errët, në momente i dritshëm I vë gaz flakës ku më ka gjuajtur me sa forcë ka. Ai, Maduja. Nuk njoh burrë tjetër që më ka çmuar me aq kujdes, sa Maduja. I guximshëm, puthi trupin tim me saktësi matematike, Me dy duar si të ishin tetë, a dhjetë, më dha jetë, Maduja, I trandur, i futur në vaskën e bukurisë, i lëmuar Lëng frutash po shijoja, pa blerë asnjë në dyqan Trupi i kockuar bukur i Madusë Shtog, Shegë, Kokos, Shafran. Nuk njoh burrë tjetër me shpirt të hekurtë e të njomë, sa Maduja. I pashëm sa s’ka, një plagë e rinisë në fundin e barkut, burrë murrlan I jashtëzakonshëm, nisa të lehja si kafshë, Maduja, ky mësues biologjike e fizike Ma la mbi këmbë mua kiminë e tij të përjetshme, Le të ndalen dritat e të gjitha stadiumeve pa dashnorë, I imi Madu, E përthekoj, pij tërë natën ujëvarën e tij, mbetet mbret me kurorë. Nuk njoh burrë tjetër që më bën të shtangem, të mpihem, Si Maduja. I përpiktë, i rrebelshëm, lehtazi m’i ra thikë zemrës, Një rezervuar i mbushur me kënaqësi, një maje mali që flladitë Nuk ka si Maduja im, Nuk ka mundësi të ketë një të dytë Që më zhytë, që ma humbë kthjelltësinë, që më kredhë mes gjoksit Ante i botës sime. Me Madunë, bëj be në atë natë Më krijoi për së dyti, ma largoi etiketën ‘i ngratë’. Atë natë, vdekja do të më ishte e sheqertë, fushë e blertë, Si emri yt Madu. /KultPlus.com
Sot sikur më është ngulë një thikë në trup. se, kur vdes një fotograf, e mendoni dot sa shkrepjet vdesin sa fokuset, sa buzëqeshjet, sa imazhi, sa mirazhi sa dritë e bardhë e balancuar aty këtu ecjet, shatërvanet, kodrat, përqafimet, fiken ditët kur ky djalë jetoi, shuhen projektet, rrudhen fytyrat e krejt atyre që ai i akullësoi i ndaloi, i jetësoi, i ngriu, në krejt këto fotografi.
se dreqi ta hajë le të bëhen këto fotografi krejt bardhë e zi, pa pikë ngjyre pardje e pashë për herë të fundit atë nur fytyre çka i duhet shkëlqimi këtij qyteti, kur në fotografi vdesin njerëzit, vdes Hana, vdes Deti sot edhe Ahmedi. vdesin festivalet, vdesin martesat, fejesat, ditëlindjet pritjet mbledhitë shoqërore në Brezovicë, kamerat, një dashuri e munguar, shkronjat janë të tepërta, se ai djalë pati pak fjalë por pati duar, pati jetë, me fotografi, pa fjalë bëjeni atë epitaf, sot nuk ka kuptim më shtypja e aparatit, pa fotograf. / KultPlus.com
