Burrat në vendin tem mledhen në fusha të pajtimit me falë gjak. Gjak që e kanë marrë me gjaknxehtësi. Përpara ka mjaftu nji besë, nji fjalë e dhanun. Sot blehet me pare besa. Por gjaku falet. Pasha Kuranin. E pasha Biblën. Gjaku falet ku ka burrni.
Gratë në vendin tem mledhen në fusha të dëshprimit. Me i nalë faljet e gjakut që i mirret grave. Gjak që mirret me gjakftohtësi.
Dhe burrat kqyren mes vete e thojnë çka kanë kto budallica? Për gra s’lypet gjak. Pra s’ka as çka me u falë ktu. Gjaku i grave asht hallall. Gjaku i grave asht ngjyrë që lynë kufijtë e burrnisë. Pa e derdhë, qysh me dijtë na ndryshe që jena burra?
Në vendim tem burrat mlidhen në kuvend. Dhe valojnë pecat në muhabete drejtësish. Në vendim tem gratë mlidhen në kuvend. Dhe si dele të zeza për me mbetë gra ma së pari bahen kurva që guxojnë me folë. Me folë, veç me folë quhet guxim. E tani prehen në altar të trimnisë nji kah nji, krejt ato që folën prehen të ndame në fjalë e në gjak. Kush mbijeton bahet burrneshë.
Në vendin tem gratë vriten nji kah nji. E nji kah nji në vendim tem për çdo gru të vrame nji kurvë lindet kur lypë burg për burrin.
Në vendin tem burgu asht për burra. Ama, kur e vranë gruen, burri bahet burrni. E burrninë nuk don me e shti në burg asnji burrë.
Në vendin tem gratë vriten dhe vrasësit nuk shkojnë në burg se burrat e majnë në dorë shtetin dhe me dorë në zemër, besën që e kanë të shejtë sa peci.
Në vendin tem burrë lind, e nuk bahesh. / KultPlus.com
Poezitë e dy autorëve të njohur nga Kosova, Arbër Selmanit dhe Vlora Konushevcit, janë botuar në revistën e njohur amerikane “Songs of Eretz Poetry Review”, misioni i të cilës është të sjellin pak më shumë poezi dhe art të mirë në botë, shkruan KultPlus.
Vlora Konushevci është bërë pjesë e revistës përmes tri poezive të saj në gjuhën angleze: “Fllanzat”, “Kokrra rrushi” dhe “Letër nga karantina”, ndërsa Arbër Selmani me poezinë “Kur vdiq baba”, një poezi e cila po pëlqehet jashtëzakonisht shumë nga lexuesit.
Ajo që i bën poezitë e kësaj reviste unike është se e paraqesin poetin po aq sa poezinë. Secila poezi paraqitet me mendime, çiftëzohet me vepra arti (me përjashtime të rralla si për poezitë konkrete), dhe shoqërohet me bio të poetit, shënime të poetit (nëse poeti dëshiron), nganjëherë edhe një shënim të një redaktuesi.
Revista Letrare “Songs of Eretz Poetry Review”, është krijuar në vitin 2014 në SHBA. Ajo ka publikuar poetë dhe autorë me letra kredenciale mbresëlënëse, duke përfshirë: Poetin Laureat aktual të Shtetit, tre ish-poetë laureat të shtetit, dy ish- poetë laureat lokal, fitues të Çmimit Brams Stoker, fitues të Çmimit Emerson, fitues të Çmimit Pushcart, fitues të Çmimit të Poezisë William Stafford etj.
Shumica e poetëve të botuar në këtë revistë letrare kanë publikuar botime në revista të tjera prestigjioze. Shumë prej tyre gjithashtu janë poetë tashmë me një bagazh të pasur letrar. Ndërkaq të tjerët janë poetë dhe shkrimtarë të ardhshëm, zëri i të cilëve sapo ka filluar të dëgjohet. Kjo revistë letrare përfshinë poetë dhe shkrimtarë nga të gjitha shtetet e ShBA-ve, ndërkaq nga arena ndërkombëtare poetë që kanë kontribuar në “Songs of Eretz Poetry Review”, janë nga: Australia, Kanada, Kina, Anglia, Franca, Greqia, India, Irlanda, Izraeli, Italia, Holanda, Zelanda e Re, Pakistani, Filipinet, Rusia, Skocia, Spanja, Turqia, Vietnami dhe tashmë edhe Kosova. / KultPlus.com
Mbramja asht larg e ti je atje mbi kodër të blerueme ku gurzit që bashin zhurmë i përpiu dheu.
Ti je atje me të bijën e heshtjes e me shoqe tjera e mendon për mue. Unë jam në detin e tingujve e ndër gjujt e mij ndieva peshen e tramit tue u ndalue me turr.
Mandej i lshova vendin nji të vjetri e mes tallazit të krahve thashë: mbramja asht larg e ti andej lumit.
Heshtja prek qiellin me dorë E ti atje mbi kodër të blerueme njeh gjurmët e diellit npër qiell./ KultPlus.com
Dua veç heshtje dhe qetësi. Mos më folë për ç’shkoi dhe ç’do të vijë, mos më folë për të djeshmen e në të nesërmen mos u hidh. Ky çast, për mua, nuk ka as tani, as pastaj e djeshmja s’ka kuptim u venit, iku tej, me hijet e nesërmja e panjohur endet atje tej e nuk mund të shihet. A do të jetë ndryshe nga ç’kanë vizatuar duart në ëndrrat e mia dhe të tuat, ndryshe nga ç’kemi dëshiruar? Ky çast, jo tjetër kohë është një lule që çel në këto duar: pa fruta dhe pa rrënj por është veç një lule me bukuri të vetvetishme. Ta mbajmë me kujdes, përpara se të na zënë në kurth, i dashur.
Çka ndodh, djalosh, po u bâne ashik si unë – çdo ditë marrosje, çdo natë vajtim pa fund? Prej syve nuk të hiqet e Tija shëmbëlltyrë – dyqind drita në sytë e tuej, prej asaj fytyrë. Prej tanë miqve ishe shkëputë, prej dynjasë i kishe la duert: “Prej vetvetes krejt jam ndâ, plotësisht i Joti tash jam bâ. Kur përzihem me kët’ hallk, jam ujë e vaj, përjashta i bashkuem, përmrenda i ndamë.” I marrosun bâhesh po i le dëshirat mënjanë, po s’asht marrosje qi heqimi i gjen derman. Sikur heqimët për nji dekik kyt dert ta shijojshin, zinxhirët i kishin këputë, librat do t’i coptojshin. Boll! Leni tana mbrapa, lyp minierë sheqerit hak! Banu i tretun në at’ sheqer, si qumshti në kajmak!
Tërë ditën Ditën e 23 shkurtit Rrobat më të shkurtra ndoshta Për ditëlindjen e pesëmbëdhjetë Bankënotën e fundit Petritit Në Murin e Kujtesës edhe një gërvishtje Konferenca e Rambujesë i takon të kaluarës apo Flini të rënët e mi Ka me u zgjue zëri i Dheut Jashtë rrethit të vdekjes Petriti fillon të 16-tat nesër Unë vazhdoj të grindem me zotëra Ç’ditë e shkurtër Më e shkurtër se shkurtkeqja.
Unë, bija jote Kosovë t’i njoh tokat djerrë, t’i njoh shtëpitë e zbrazuna, shpresat shtjerrë, t’i njoh britmat e krimbat që dheun kalb ta kanë, t’i njoh gratë që shpirtin gjallë ta mbajnë; ta di lemerinë e nanave që errësu e ka diellin, dhimtat që rrafshu e kanë bregun, varret ku lulëkuqet çelin ma mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë. Unë bija jote. / KultPlus.com
Sikur zemra ime te ishte gjallë Do të dridhej si thupra në uji Sa herë që të më dilje përballë
Copa copë-copë do të thyhej Nga fjalët tua, mjaltë. Krijesë e rrallë.
Sikur zemra ime të ishte gjallë Do të shtangej në vend Sapo ta dëgjonte emrin tënd
E nga shikimi yt do të shpërthente flakë, si baroti në zjarr
Sikur zëra ime te ishe gjallë Pa dyshim ajo do të donte vetëm ty Po ç’ ti bësh që zemra ime ka mbetur Vetëm një copë mish i zi Një copë mish i egër. / KultPlus.com
‘Lavdi vetes’, një vëllim poetik i ndarë në katër cikle e që për herë të parë vjen nga Vlora Konushevci si një thirrje e përkrahje për të gjitha gratë, në shenjë mirënjohjeje ndaj sakrificës e punës shekullore të tyre, të cilat rrallë kush i duartroket. Një vëllim poetik që qysh në poezinë e parë të merr pas vetes e nuk të lëshon për asnjë moment. Konushevci për KultPlus ka shpalosur më detajisht raportin e saj me poezinë e me letërsinë në përgjithësi.
KultPlus: Ky është libri juaj i parë, na flisni më shumë rreth temës që trajtohet në, pse pikërisht ndahet në katër cikle dhe sa kohë ju ka marrur realizimi i tij?
Libri ndahet në katër cikle: Lavdi Vetes, Lavdi Dashnisë, Lavdi Mësimeve dhe Lavdi Jetës, ngase kujtoj që këto janë katër shtyllat kryesore të cilat përthekojnë gjithçka që jeta merr dhe jep për këto katër dekada të jetës sime.
Realizimi teknik ka marr pak më shumë kohë se sa që unë kisha dashur, por janë gjëra që eventualisht marrin një epilog dhe e rëndësishme është që përfundimisht e pa dritën ky libër dhe tani do ta bëjë rrugëtimin e vet.
KultPlus: Sa e konsideroni të rëndësishëm botimin e këtij vëllimi poetik?
Unë me krijimtari dhe me përkthim merrem prej dy dekadash. Përkthimin letrar e bëjë me dashurinë më të madhe.
Për secilin krijues, botimi i një libri është rëndësishëm, sepse paraqet rezultatin e një tundimi artistik që merr formë me poezinë. Gjithsesi, rëndësinë e përcakton edhe më shumë lexuesi. Libri duhet ta bëj rrugën e vetë në komunikim me lexuesin, të cilit unë së paku nga ana ime jam përpjekur t’i dalë hakut. Këto poezi nuk janë vetëm përjetim i imi, gjithsesi që ka universalizëm në to, ndaj lexuesit në mos krejt, mund ta gjejnë një copë vete aty.
KultPlus: Si e shihni zhvillimin e letërsisë dhe artit në përgjithësi në Kosovë, a ka shkrimtarë që premtojnë, cilët janë ata sipas jush?
Si një vend në i dalë nga lufta e në tranzicion maratonik, si një vend qe sapo ka hyrë në adoleshencë, mendoj se janë: muzika, filmi, letërsia e sporti, ato të cilat ia kanë përmirësu dhr afirmu imazhin vendit tonë në arenën ndërkombëtare. Sa i përket artit letrar në veçanti besoj se Kosova ka shumë krijues nga brezi i vjetër, e sidomos nga brezi i ri që janë në nivel me krijuesit e vendeve që kanë një traditë letrare. Një mangësi që duhet përmendur me këtë rast është fakti se Kosovës i mungon Fondi i Përkthimit Letrar, i cili kishte ndihmuar përkthimin e shkrimtarëve e poetëve tanë në mënyra që bota të njihet me shpirtin e madh krijues të këtij vendi.
KultPlus: Na flisni për dallimin në mes grave dhe burrave që bëjnë letërsi, nëse konsideroni se ekziston një dallim i tillë?
Letërsia, cilado gjini e saj është më mirë të shijohet, duke e abstahuar autorin apo autoren e në veçanti gjininë. Nga ana tjetër do të thoja se ndjeshmëria e narracionit, bota shpirtërore dhe stili i komunikimit i grave krijuese për mua si lexuese grua është më i bukur në kuptim të bashkëndjesisë dhe empatisë me të ngjashmen
KultPlus: Secili shkrimtar/e ka muzën e vet, në momente bllokimi ku e gjeni ju inspirimin, në çështje sociale, apo personale?
Arti i krijimit letrar është akt vetmitar dhe nuk bëhet dhunshëm. Poezia të vjen vet dhe natyrshëm ndoshta në momentet më të papërshtatshme p.sh. teksa pret te dentisti, ose në radhë për të paguar faturat. Mbase, krijuesit janë më të vëmendshëm ndaj fenomeneve që i rrethojnë, qoftë ngjarjet e ditës, qoftë një aromë e njohur apo nje bërthame molle në tokë të cilat pastaj ta ndezin një shkëndijë që shpesh herë lidhet edhe me ndonjë përvojë personale.
KultPlus: Cili është mesazhi që tentoni të përçoni përmes ‘Lavdi vetes’ dhe sa mendoni se do të arrini të përçoni këtë mesazh?
Këtu dua ta sqaroj pak veç titullin i cili është ngucakeq me qëllim. Fjala “lavdi”, përdoret kur shpreh mirënjohje ndaj ndonjë akti të lartë. Tek ne kryesisht përdoret për të nderuar heronjtë, por në këtë rast me “vetes”, lavdinë ia dedikoj jo Vlorës, por gjinisë sime në shenjë mirënjohjeje ndaj sakrificës e punës shekullore të grave, të cilës rrallë kush i duartroket. Në libër është edhe poezia me të njëjtin titull që i referohet verzioneve të vetvetes, të cilat nuk ekzistojnë më tutje, pra lavdi edhe për to. E poezinë secili e shijon, e përjeton dhe e interpreton në mënyrën e vet, këtë ua lë lexuesve pa dashur t’ua imponoj një mendim të caktuar e specifik.
KultPlus: Çfarë konsideroni ju të jetë roli i letërsisë në Kosovë dhe cili mendoni se do të duhej të ishte roli i një shkrimtari/e?
Roli i letërsisë dhe lëvruesve të saj është i madh në kultivimin e vlerave letrare, kulturore dhe atyre historike. Një shkrimtar/e reflekton mbi shoqërinë dhe botën e tij/saj, por në të njëjtën kohë frymëzon dhe udhëzon lexuesin. Ndikimi i letërsisë në shoqëri është i pamohueshëm sepse paraqet një lloj pasqyre për atë shoqëri dhe i mundëson lexuesit ta njoh më mirë botën. Në anën tjetër i mundëson lexuesit të shoh se si funksionon shoqëria në një periudhë të caktuar apo vend të caktuar, konstruktet shoqërore, politike etj. E në fund të ditës letërsia është ajo që e ruan gjuhën e çdo civilizimi.
Lavdi vetes
Arkitektura e vetes asht plot hije e maska që i lamë mbas, simbas Jungut. Për të rilind në prill si perëndeshë e pranverës me Pashkët.
Hijen e parë e kam lanë në albumin e fotografive të shkollës së mesme, bashkë me dashninë e zhgënjimin e nji çike të përhumbun.
Lavdi!
Hija e dytë më ka ra shpejt, kohë sakrilegjesh kur çdo gja e shejtë u kthy përmbys, shkollat u banë shtëpi e shtëpia nën tytën e automatikëve mbeti shkret.
Lavdi!
Hija e tretë ishte ma kambëngulëse e fortë guaskë me sy fantazme të nji lufte civile. E provoi shijen e mashtrimit të Trojës e kuptoi që dashnia asht ma e fortë se deka shpërtheu si flutur krahëhapun.
Lavdi!
Nuk lindim tabula rasa, trashëgojmë instikte e modele të paraardhësve tanë, simbas Jungut. Vargu i gjatë i grave të fisit më buzëqesh n’secilin hap!
Tana paraardhëseve, tana hijeve të vetes rilindjeve, rilidhjeve, shtëpisë së tanësisë së qenies lavdi!
KultPlus: Cila është vepra apo periudha letrare tek e cila e gjeni veten më shumë, apo që ka pasur më shumë ndikim në formimin tuaj si shkrimtare?
Veten e gjej në periudhën aktuale, ngase i përkas këtij brezi por frymëzimin më të madh e kam pasur në vazhdimësi nga Rilindasit tanë dhe nga periudha e romantizmit në Britani të madhe. Si e bija e një shkrimtari, padyshim që ka diçka në poezitë e mija nga babi. Mbase, delli krijues edhe mund të bartet!
KultPlus: Na flisni për rolin që gruaja ka apo do të duhej të kishte në artin apo më saktësisht në letërsinë që zhvillohet në Kosovë?
Viteve të fundit kur fillova të interesohem për shtëpitë botuese shpejt e kuptova që shumica e tyre preferojnë të botojnë autorë të mëdhenj, kryesisht burra, ndërkaq për një poete të re që aspiron të zhvillohet tutje, ambienti është mjaft dekurajues. Prandaj e krijova platformën “Poetetshqiptare”, si përgjigje ndaj kësaj qasje tradicionale në kontekstin e kulturës kosovare.
Unë besoj se është thelbësore për shoqërinë tonë që të ripërcaktojë rolet gjinore, ngase duke e njohur anën shpirtërore dhe krijuese të grave, duke i parë ato si subjekte thelbësore që kontribuojnë në këtë shoqëri do ta krijojmë shoqëri më humane. Vargjet e poeteve shqiptare janë thirrje e fuqishme për ndryshime shoqërore, duke pasur gratë në qendër, në të gjitha dimensionet e saj. Ato mishërojnë guximin dhe dëshirën për ndryshime në mënyrë që ta forcojnë shoqërinë. Prandaj, besoj që sa më shumë t’i njohim vlerat e grave dhe vajzave, aq më shumë shoqëri konkurruese do të kemi. Thjesht, ngase barazia gjinore përbën kodin kulturor të shoqërisë bashkëkohore.
KultPlus; A do të presim libra të tjerë nga ju, nëse po, a mendoni të debutoni edhe në prozë apo vetëm në poezi?
Poezia është shtëpia ime, pas kësaj edhe përkthimi letrar. Këtë vit besoj se do të publikohet edhe një antologji me poetët e Ballkanit, përfshirë Kosovën të cilat i kam përkthyer, e pastaj siç thoshte babi jem i ndjerë: “Tu pa tu ba”.
KultPlus: Cili është mesazhi juaj për ata që pretendojnë të krijojnë letërsi?
Ata që pretendojnë të krijojnë letërsi dua të besoj që nuk ka forcë që i ndal, sepse është një thirrje e brendshme, e cila s’mund të heshtet. Në anën tjetër “fati është perëndi e egër”, prandaj uroj që të mos ndalen as para pengesave të vogla e as atyre të mëdha, sepse letërsia ka vend për të gjithë e kurrë nuk bëhet tepër! / KultPlus.com
zotin e paç me veti më thotë nana po unë hyjnitë moti i kam lanë e pashë që nuk asht zoti asht burri në tokë që e krijoi zotin për me më shtypë mue
ku me gjetë një zot që nuk ka gjini që nuk e shtron pushtetin mbi mue si një burrë seksist si një burrë me ego që kërkon veç atë me adhuru
ose, si një grue burrneshë, që patriarkun e ka përbrendësu më thotë ‘imani i grues asht shtaga’ më thotë ‘mos e qit kambën mbi kambë se sundon te baba’ më thotë ki frikë zotin e burrin
Dashuro një burrë që me mëngjes e kupton si ndihesh në drekë me buzëgaz të pret e në mbrëmje s ‘harron kush je dashuro një burrë që frymon për ty je vegim i tij i parë e i fundit dashuro një burrë që të puth papritur një burrë të hareshëm që nuk e njeh trishtimin dashuro një burrë që respekton lirinë tënde vlerëson zgjedhjet e tua dashuro një burrë që të pranon ashtu siç je, e brishtë e guximshme unike dashuro një burrë që e ka kuptuar që gjithçka që e rrethon je ti e nëse nuk e gjen atëherë dashuro jetën se vlen të dashurosh çfarëdo burri. / KultPlus.com
Poezia “Edhe këtë mëngjes u zgjova” nga Nazim Hikmet:
Edhe këtë mëngjes u zgjova dhe muri, perdja, xhamat, plastika, druri ranë mbi mua në masë dhe drita e argjendtë e nxirë e llambës
më ra sipër edhe një biletë tramvaji dhe e verdha e murit dhe tre rreshta shkrimi dhe dhoma e hotelit dhe ky vend armik dhe gjysma e ëndrrës së rënë u shua nga kjo anë m’u përplas sipër balli i bardhë i kohës kujtimet më të hershme dhe mungesa jote në shtrat dhe ndarja jonë dhe ajo që jemi U zgjova edhe këtë mëngjes dhe të dashuroj. / KultPlus.com
Ka do dit që po shof fare mirë se si nga vuejtja syt po më madhohen, nepër ball dhe ftyrë rrudhat po më shtohen e si buzqeshja m’asht e hidhun… … dhe po ndij se si mëngjeset e mia nuk janë ma mëngjese hovi e pune, as ndërtimi, por të shtymt dita më ditë e një jete që s’durohet.
Dalngadalë po shof si jeta një nga një secilin ndjesi me tradhti po ma vulos dhe s’po më mbetë asgja që me u nda si shej gëzimi, përpara nuk e dishe, ojetë, se kaq i tmerrtë asht grushti i yt që mbyt pa mëshirë. Por kot në pasqyrë po shof se si nga vuejtja syt po më madhohen nëpër ballë dhe në ftyrë rrudhat po më shtohen, dhe shpejt do të bahem flamur i vjetruem i rreckuem ndërluftat e jetës. / KultPlus.com
Ju që jetoni të sigurt Në shtëpitë tuaja të vakëta, Ju, që kur ktheheni në shtëpi mbrëmjeve Gjeni ushqim të ngrohtë e fytyra miqësore: Shqyrtoni në qoftë burrë ky Që punon në baltë Që nuk njeh prehje Që lufton për gjysm’ buke Që vdes nga një “po” a një “jo”. Shqyrtoni në qoftë grua kjo, Pa flokë e pa emër Pa fije force për të kujtuar Të zbrazur sytë e bosh prehri Si një bretkosë dimrit. Vritni mendjen se kështu ka ndodhur: Ju urdhëroj me këto fjalë. Gdhendini në zemrat tuaja kur rrini në shtëpi kur shkoni udhës, kur shtriheni kur ngriheni; Përsërituani fëmijëve tuaj. O ju shoft’ vatra, ju zëntë sëmundja, bijtë tuaj mos ju pafshin me sy. / KultPlus.com
Fort po shndrit e pak po nxeh kjo e vërteta përmbi dhé!
Në politikën e gjithë krajlive filli i lëmshit është lidhë nyje, janë bërë një rrahja e puthja, janë bërë një paqja e lufta, janë bërë një tregu e miqësia, janë bërë një burgu e liria, janë bërë një gjoksi e shpina, janë bërë një stomaku e zemra në zgavër të gjoksit ka hyrë dhelpra që e lot bishtin te buzëqeshja…
Shqipnia u kthye në Dreqistan me plehra, smog e duf partish në sofër të Atmes janë shtruar rrafshit Palokë Cucat me tërë keqanat që hanë e pinë me pare të pista e Dedë Gjon Lulat lëpijnë pjatat…
Për ta gjetur të vërtetën duhet sot t’i kthesh përmbys disa mijë vargmale letrash e çdo fjalë ta thyesh si arrën mos ka brenda varrin tonë. Por ballë për ballë me dhelpërinë na mos vdekshim me gungë në shpinë! Ani se, ani se. / KultPlus.com
Nëpër fusha e nëpër male Fryn murlani me stuhi O murlan, njat frymën ndale Ndal ti, o akull, mos më ngri. Mos ma ngrini këtë pikë gjak! -Struku, struku, i shkreti plak. Po del dimni me kosë në dorë, Gjeth e bar i ka kositë; Qet ballkoni pjalm e borë, E plak-shkreta, tue mërdhitë, I thotë vedit me za pak: -Struku, struku, i shkreti plak. / KultPlus.com
Mban mend Barbara Atë ditë në Brest binte shi pa pra Ti ecje e buzëqeshur E gëzuar e ndritur e qullur Nëpër shi Mban mend Barbara Në Brest binte shi pa pra Të takova në rrugën e Siamit Ti qeshje Qeshja dhe unë Mban mend Barbara Ti që s’të njihja jo Ti që s’më njihje jo Kujtoje atë ditë Një njeri te porta strehohej Dhe thoshte emrin tënd Barbara Ti vrapove kah ai nëpër shi Dhe iu hodhe në përqafim Kujtoje këtë Barbara Nëse të them ti mos u hidhëro Se ti i them çdokujt që e dua Çka që s’e kam parë kurrë më parë Mban mend Barbara Mos harro Atë shi të ëmbël dhe fatlum Mbi fytyrën tënde fatlume Mbi atë qytet fatlum Atë shi mbi det Mbi arsenal Mbi anijen nga Usani Oh Barbara Lufta ç’marri Ç’u bë me ty tani Në këtë shi hekuri Zjarri gjaku e çeliku E ai që t’shtrëngonte n’krahëror Mallshëm Ka vdekur ka humbur apo ende gjallon Oh Barbara Në Brest bie shi pa pra Siç binte dikur Por nuk është njësoj Se çdo gjë është e shkretë Shi dhembjesh të tmerrshme hata Oh jo dhe rrebesh Hekuri e çeliku gjaku Vjen nga retë Që treten si qentë Që humbin Në rrjedhën e përroskës në Brest Venë të kalben diku Larg shumë larg nga Bresti Nga i cili s’mbeti gjë.
Melodi e këputun – lot i kjartë nga syni i një grues së dashun… andje e përplasun, xhevahir i tretun, një andërr e shkelun, buzë e paputhun në melodin e këputun.
Nga vaji i heshtun shkunden supat e zhveshun, verbojnë nga zbardhimi… e ther, ther hidhnimi për çastet e rrëshqitun, për fatin e ikun, për gëzimin e humbun në melodin e këputun.
Brrylat ndër gjujë të mpshtetun, ftyrë në shplakë e fundosun: Qan grueja e pikllueme me zemër të piskueme (një kitarë e gjymtun, za kange i mbytun në buzë nga dhimb’ e puthun në melodin e këputun).
Hesht njeriu pran grues që qan e turpnueme… syni i venitet në të loti vërvitet, diçka nxjerr nga xhepi grues ia lë – dhe së shpejti e len gruen e humbun në melodin e këputun.
Por kur vjen ndoj tjetër, epshi kapërthehet, gjaqet turbullohen, përzihen, përvlohen, çohen peshë, tërbohen … e vetëm ndëgjohen ahtët e molisun në melodin e grisun. / KultPlus.com
Qe, ndoshta edhe ajo rrin si unë e humbun ne shkretinën e paanë të vetmis. Rrin dhe rrënkon e flet me gjuhën e heshtjes… Nji barkë u nis prej limanit, atëherë kur deti ishte plot valë. Stuhi! Stuhi…
N’at barkë lundronte nji zemër, zemër … Stuhi…Barka hepohet, barka anohet… Barka dhe vala… Ej, oj…Zemra mbi barkë… Stuhi…
Vala mbi barkë e zemër… Oj…Zemra u fundos… Ej, mbi det nji deshirë… Ah…Valet e muerën… / KultPlus.com
Mjafton ta dish se jeta shpesh është tempull lutjesh Një vend ku qahet për trupin e shpirtin Për bregoret pa emër dhe për dashurinë e djegur si llambë Mund të falesh për këngët dhe heshtjet e mia Askush përveç teje nuk do t’i dëgjojë krahët e pëllumbit Kur të lutesh për letrën me degë ulliri Ulu gjunjësh e nxiti detërat ta nxjerrin frymën me hov Lutu bora ta shkrijë e fryjë Drinin Mëkatet të t’i lajë
Nga malet që digjen natën sytë e mi ke për t’i parë Fjalët s’ke pse i peshon tani Gjithçka ka ikur me baltën e vjeshtës Bërtit dhe fitoje davanë me veten Kujtohu se edhe dashuria si lufta ka kushtrim Të ndjek pas për pendimin që s’e the kurrë As si djalë e as si burrë
Tash nga ky tempull flake zemërimin Atë ego prej t ‘padituri vëre në kapistër Kur mësuar të kesh se pjerrtësitë s’janë për të gjithë Alpinistët e dashurisë një maje mund edhe të ta falin Ik atje dhe mbaje vath në vesh Mëkatarin e fodullin unë s’e honeps / KultPlus.com
