Poezi nga Behlul Jashari

Në Zarë Rruga Bregdeti duket se lahet në det
i kaltër, i bukur me valë e me pulëbardha
deti hapet kah bota si udhë e gjerë

toka, deti dhe qielli
qojnë te Zara
qytet i gurit dhe luleve

Zara duket si një krijesë e moçme njerëzore
që kërkon zare në pazare
ecën dhe ecën rrota

Kështu ka hyrë edhe në fotografitë e fotografit “Lido”
bashkë me katër rrotë të një qerreje të drunjtë të vendlindjes
me një pamje malli të pazarit të Ferizajt

Vashat ecin, shëtisin udhëve
në duar, rreth qafe mbajnë filigranët e Prizrenit stoli
sytë u mbesin në dyqanet e argjentarëve…

Lagjë e moçme me emrin Arbanas
i ka shtëpitë, i ka njerëzit
edhe gjuhën nga lashtësia e ka

fëmijtë a harrojnë gjuhën e nënës së vet
Josip Rela ua mëson
Shime Deshpali u këndon

Shkrimtari dhe këngëtari a kanë vdekur
kush jeton me atë gjuhë
kush jeton me ato këngë

Dyert e lagjes së moçme janë plot mikpritje
e kujtime
zemra ka mbetë te njeriu
Zemra ka mbetë në Zarë
rrahë zemra, rrahë
jeta ecë nëpër zare

Deti hapet kah bota
si udhë me valë
ja, zari të qon edhe në Zarë

Rruga Bregdeti duket se mbytet në det…

Poezi nga Ernest Hemingway

Po ti cili je? pyeta shiun që zbriste ëmbël,
Dhe, çudi të thuhet, m’u përgjigj, e përkthej si vijon:
jam Poema e Tokës, tha zëri i shiut,
përjetë ngrihem e pakuptueshme nga vendi e deti i
padepërtueshëm,
lart drejt qiellit, nga ku, në formë  fluturake
ndryshuar tërësisht, por ende e njëjta,
zbres për të lag toka të thara skeletike,
shpërfaqjet e pafundme të pluhurit të botës,
dhe atë në to, që pa mua do të ish vetëm farë, latente,e palindur;
dhe përherë, ditë e natë, i kthej jetë, vetë origjinës sime,
e bëj të pastër, e qendis;
(Sepse kënga, e dalë nga vendi i saj i lindjes,
pas plotësimit, bredharake,
i intereson asaj ose jo,
kthehet në kohë me dashuri.)

Përktheu: Faslli Haliti

Poezi nga Martin Cukalla

Përtej mbi pyll tani sapo u shua
një zog i bardhë me drita i ngarkuar!
Në gjoksin tim më rri i fshehur fati
lëngon e s’ik në asnjë shteg i ngrati.

Mesnata në përgjim për tu ringjallur
më shumë vdekje ca më shumë akull
dëgjohet tek gjëmon e paduruar
të gllabërojë ç’të mundë në çastin e caktuar!

Sekonda është shumë!-thotë ajo
si jetë vetëtime rro e shko!
Eshtë e përthyer nata gjunjazi ka rënë
zvarritet shkonevjen shpellat për të zënë.

Mesnata në përgjim për t’u ringjallur
më shumë vdekje ca më shumë akull
dëgjohet tek gjëmon e paduruar
të gllabërojë ç’të mundë në çastin e caktuar!

Poezi nga Enver Sulaj

Tamli i bardhë ka vu shkrumb në kusi
S’erdhe me e ba provë në pikën e zhegut

Në mrizin e përjetësisë së vargut
Kangën s’e merr me veti gjumi në tymnajë

Nana të pret me kërrabzat e çorapeve në dorë
Që s’i mbathe kurrë në stinën e akullt

Eh, s’thuhet kot
E ambël asht balta që t’bie ma s’mbrami në fytyrë

Kur të vish në Temal
Lehunia e qenve ka me ta diftue shtegun e harruem
Qi t’mos largohesh prap në dimën

Poezi nga Allen Ginsberg
Përktheu: Faslli Haliti

Pesha e botës
është dashuri.
Nën barrën
e vetmisë
nën barrën
e pakënaqësisë,
pesha,
pesha që mbajmë mbi shpinë
është dashuri.

Kush mund ta mohojë?
Në ëndërr
na prek
trupin,
në mendim
ndërton
një mrekulli,
në imagjinatë
ngashërehet
deri sa të lindë
në njeriun

duket nga zemra
e zjarrtë e pastër –
sepse barra e jetës
është dashuri,
por ne, peshën e mbajmë
me plogështi,
dhe duam të gjejmë prehje
midis krahëve të dashurisë,
në fund,
të gjesh prehje në krahët
e dashurisë.

Nuk ka prehje
pa dashuri,
as gjumë
pa ëndrra
dashurie
qoftë të çmendura apo të ftohta
të munduara nga engjëjt
ose makinat,
dëshira e fundit
është dashuri,
nuk mund të jetë e hidhur
nuk mund të mohojë,
nuk mund të mohohet
nëse e mohuar:
pesha është e tepërt

duhet të japë
pa asgjë në këmbim
kashtu si mendimi
jepet
në vetmi
me gjithë zotësinë
e mbipeshës së tij.

Trupat e ngrohtë
shkëlqejnë së bashku
në errësirë
dora lëviz
drejt qendrës
së mishit,
lëkura dridhet
prej gëzimit
dhe shpirti vjen
gëzueshëm deri tek sytë

Po, po,
kjo është ajo
që doja,
që kam dashur gjithmonë,
që kam dashur gjithmonë,
të kthehem
në trupin
ku kam lindur.

Poezi nga Ajne Ibërhysaj

Errësirën e natës e trazon vetëm hëna
E heshtjen e fjalës e zgjon vetëm fjala
Mbi gjoks përpëlitet zhurma e saj
Jeta si fjalëkryq shëtit me enigmën
Mendimet përqafohen e thyhen me dritën
Me mijëra pjesë e përmasa pasqyrohen
Hartë e fshehtë shpirti nën vulën e sakramentitit
Rrezet bien mbi lignum vitae e loti e njomë gjethet
Për çudi i kap rrezet i mbledh në pëllëmbë të dorës
E fjala e zemrës le të digjet me lindjen e diellit

E vë dorën mbi gjoks të qetësoj puhizën e mendimeve
E zgjodha për ta shijuar zjarrin e Neuronit
Vegimet humbasin e mbesin nëpër errësirë
Ardhja i puth gjurmët e pafundme të vargut
Vargjet shëtisin nëpër labirintet e kokës
Ndoshta diku do tretën me erën e fjalës
Vargu si epsh i adhurimit si dhuratë i bëhet dhimbjes
E zgjon qetësinë brenda shpirtit me aromën e harresës
Fjala e ka syrin e rreptë e i zgjon shekujt e fikur…

Nga: Sara Teasdale

Përktheu: Roland Gjoza

Çfarë të kam borxh, çfarë
Që të më duash më thellë e më gjatë?
Zemrës në gojë s’m’i vure një këngë
Kurrë s’m’i ngjite shpirtit një flatër

Por, ah, unë të dua, të dua me shpirt
Ç’kam dashur s’më kanë dashur aspak
Të kam borxh një hyrje të vogel
Që të çon në murin e parajsës

Nga: Anne Sexton

Përktheu: Roland Gjoza

Unë jam në një arkë, kjo është arka jonë
mbushur me këmishë të bardha dhe sallatë jeshile
troket kutia e akullit nga lëvizjet tona prej kënaqësisë
dhe unë kam filmat në sytë e mi
dhe ti ke vezët në tunelin tënd
dhe kemi luajtur me çarcafë, me çarçafë, me çarçafë
tërë ditën, dhe në vaskë si lunatikë.
Por sot e lashë shtratin në flakë
dhe tymi mbushi dhomën.
Aq nxehtë u bë sa muret u shkrinë
dhe kutia e akullit u shkri dhe një dhëmb i bardhë që e kisha të ngjitur.

Unë vë një maskë për të shkruar fjalët e fundit
që janë për ty dhe i vendos
në kutinë e akullit ku lemë vodkën dhe domatet.
Dhe ndoshta janë vërtet fjalët e fundit.
Qeni s’duket gjëkundi. Gjurmët e tij janë zhdukur.
Letrat e vjetra janë kthyer në një bletë të zezë
fustanet e natës janë grirë e bërë
letra; të verdha, të kuqe, të purpurta
shtrati duket kaq i bukur, çarcafët janë kthyer në ar-
në ar të forte, të fortë dhe dysheku
po puthet me një gur.

Sa për mua, i dashur Foxx
vjershat e mia për ty, edhe mbërrijnë, edhe s’mbërrijnë te kutia e akullit.
Dhe shpresa për një përjetësi divine
a është e mjaftueshme për ty?
Po emri yt krahas emrit tim
për të drejtat e autorit?
Në qofte se gishtat e mi s’të ngrenë dot
unë do të tregoj tërë historitë-
jo vetëm historinë e çarçafëve
po dhe historinë e bizhusë në kërthizë
dhe historinë qepallave të lyera
të wiskit-thartuckave- historinë e thithkave të gjinjve-
ta marrin me lopatë dashurinë tonë dhe ta flakin atje ku i takon.

Pavarësisht dorezave të mia prej asbesti
nga kollitjet e shpeshta më mbushen mushkëritë me pluhur të kuq dhe të zi
arka jonë e vogël zbret poshtë e më poshtë publikisht
sa, pa kuptuar asgje, ju do te shikoni, në një akt solo
krematoriumin e dashurisë.
Ne, përkundrazi, na duket se po zbresim në një rrugë në Rusi
flakët nxjerrin fshikullima
kamzhikësh mbi kuaj
kamzhikësh që rrahin e rrahin e ngjallin admirim
të triumfit njerëzor
ndersa mizat presin, plima plima vijnë
drejt e nga United Fruit, Inc.

Poezi nga Moikom Zeqo

Ka një mrekulli të vdekjes, të saktë
si ligjet kur trupat tanë do të shpërbëhen
në elemente të natyrës,
ndoshta do të takohemi si ujëra nëntokësore,
si humus e kripëra te rrënjët e një bime,
që ajo të lulëzojë e të hapi petale
e të mahnitë gjithçka me bukurinë anonime.
Do të na lulëzojë eshtërat…
Ajme! Po shpirtrat vallë?
Si krijesa ajri do të enden nëpër re,
përherë të dy ndarë dhe asnjëherë një!

Poezi nga Dritëro Agolli

Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim të vogël një nuse
Andej nga Kosova në fshatrat e thella,
Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit me flakë të kuqe
Si valë e flamurit tek shpella.

Ka qenë vërtet një ëndërr në viset e mia me gurra,
Ku Rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zor se e shuaj.
Kam dashur nusen e nipit të mos e marr me vetura,
po veç si qëmoti me kuaj.

Një muaj të tërë le të zgjaste udhëtimi me kalë,
Me pluhur mbi velo të vinte nusja e nipit tek unë,
me dorën time t’ia shkundja duvakun palë mbi palë
Atje tek oxhaku, ku kafja në xhezve bën shkumbë.

Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët
Në vatrën time të vjetër sa përralla,
Po kjo nuk ndodhi mes botës së ligë e të varfër,
Ku rron ky fisi i ynë i ndarë në dysh plot andrralla,

Ku s’merr dot një nuse për nip a për djalë,
Se fisin e ndanë kufiri me dy pasaporta;
Këto pasaporta s’te lënë të marrësh nuse me kalë,
As me vetura, as me trena dhe as me aviona ndofta…

Kam ëndërruar t’i gjeja një nuse tim nipi të dashur
Në fshatarat e thella andej nga Kosova,
Se s’desha të shkoja në tjetren botë me buzë të plasur,
Ta shuaja etjen e mallit për aq sa të rroja.