Poezi nga Hafiz Shirazi
Shqipëroi: PupëzaH
Erdh Hana mramë te unë
me nji pytje shumë simpatike. M’tha:
Dielli u kanë dashnori jem besnik për miliona vjet.
Sa herë ia dho trupin,
drita t’mrekullushme rrjedhin prej zemrës ‘tij…
O Hafiz, a asht e saktë që na krejt kena me u ba Dritë?
I thashë:
E dashtun Hanë,
tash që dashnia jote o’ ka pjekët,
na duhet me u ulë bashkë qishtu pak ma shpesh
që me mujt me t’kshillu qysh me u ba
qajo çka je.
Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.
Nëse do të dish të më rrish pranë,
dhe të mund të jemi të ndryshëm,
nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,
pa u mbivendosur hijet tona,
nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë
dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.
Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi
dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,
nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit
pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,
nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…
Atëherë do të jetë dashuri
dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë.
Dritëro Agolli
Ankime nga miqtë , ankime nga rruga
Ankime nga gruaja ime;
Veriu fshikullon, ngre pluhurin juga;
Ankime , ankime , ankime…
Ankime në letër , ankime në gjellë,
Ankime në lopët në fushë
U çmenda ! Do të iki të fshihem në shpellë
Të fle pa ankime me një ujk a arushë. /KultPlus.com
Poezi nga Nazim Hikmet.
Deti më i bukur:
është ai në të cilin akoma askush nuk ka shkuar.
Fëmija më i bukur:
Ende nuk është rritur.
Ditët tona më të mira:
Janë ato që ende nuk i kemi përjetuar.
Dhe fjala më e mirë që dua të them:
Është ajo që nuk e kam thënë ende …
Përktheu nga turqishtja: Batjar Halili
Poezi e shkruar nga Bekim Muhaxheri
Në të djathtë rrinte engjëlli
E në të majtë djalli
Të dy me fjalë
Dhe ngjyra të ndryshme
Përkundësja zakonisht ishte nëna
Që fliste ose këndonte
Për beteja të largëta
Të së mirës me të keqen
Për ndeshje në qiell
Të dragonjve me kuçedrat
Për një kalorës
Që edhe i vdekur
E kthente të motrën në shtëpi
Për ta mbajtur besën…
Ne nuk merrnim vesh asgjë
Por pavetëdijshëm na krijohej
Shpirti i luftës së drejtë.
Rrëfimet vazhduan
Edhe pasi lamë djepin
Por kur u rritëm
Nuk na dolën flatra dragonjsh
Nën sqetulla,
Nuk pamë as kuçedra,
E kuajt nuk përdoreshin
Më nëpër beteja.
E megjithatë,
Diçka nga ato rrëfime
E mbetur brenda nesh
Nuk na lejon as sot
Të bëjmë keq.
Poezi e shkruar nga Xhevdet Bajraj.
Djali gjashtëvjeçar vizaton thika
gra pa koka
burra të varur në ura
dhe trupat e larë në gjak nëpër rrugë
Unë nuk shoh asnjë arsye për t’u shqetësuar
ky djalë nesër do të jetë një kompozitor i madh
i muzikës funerale
shitës i automjeteve funerale dhe i luleve plastike
një xhelat
ose kryetar i sindikatës së xhelatëve
tonë
“Lëngu i trëndafilave”, KOHA, 2017
Poezi e shkruar nga Frederik Rreshpja
Më mbeti pa thënë ajo fjalë.
Ndoshta shkallët e kësaj nate,
Deri te Hëna,
Do t’i ngjisnim dorë për dore.
Tani te Hëna shkoj i vetëm.
Askush s’do të na shohë dorë për dore.
Dhe vetëm,
Për një fjalë të pathënë!
Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.
Flej e dashtuna jeme
e çohu pa mue…
T’kam pa tinëz
tuj ba dashni me mungesën teme
si nji dashnore e hazdisun
t’kam pa e kam lotue,
e kam pa vetminë tande shtri n’vendin tem
si nji dashnor i ri
flej e dashtuna jeme,
un’ sonte nuk vij…
Harroi krejt sonte,
hijen teme dembele tuj u endë nëpër shpi,
flokët e mia t’fjetuna n’gjoksin tand
si rrugë t’shtrume gjethesh
që ke dashtë me i ecë pa mue,
rrno e dashtuna jeme,
rrno për me m’harrue…
Poezi nga Egzon Krasniqi.
Dje
Nji za i amel
Sot
Nji kafshate e lanun n’gjysme
Neser
Nji pjate ma pak n’sofer
Botes nuk i mungon asgja
Mua me mungon bota
Dje
Kang
Sot
Fryme e shuar
Neser
Nji varr ma shume
Dje
Kam knu
Sot
Kjaj
Neser
S’kam me thirr nane..
Mund të imagjinoj çfarë të dua
Por ty nuk mund të të imagjinoj
Nëpër telat e një kitare mbase
Je melodia qe unë kerkoj
Melodia e shpirtit, thellë në krijim
Frymëzimi i një ëndrre pa mbarim.
Mbase je vetë frymëzim
Melodia e një shpirti
që mban jetën… në vallëzim
Realitet? Mbase…
Po realitet je, sepse ndryshe ska kuptim.
Realiteti nuk imagjinohet
Ashtu si edhe ti …
nuk mund të fshihesh nëpër ëndërra
Nëpër errësira ëndrrash të pa vërteta
Sepse ashtu si realiteti, ti je vetë jeta!
Mund të ënderroj çfarë të dua
Por ty jo!
Mund të krijoj çfarë të dua
Por ty jo!
Sepse ti je vetë frymëzimi
I çdo ndjenje që kam në shpirt
Nëpër terre ëndrrash ti je drit’!
Poezi nga Yllka Shehu.
Ti që n’rrugën tande
jam nis
Bamu hanë n’pikë të natës
E bamu dielli me m’dhan dritë.
Mos m’le vet,
Kur asni fjalë s’muj me
e than’
Bamu zani i zanit tem
Lot e syve t’mi kur kjajn.
Mos m’le vet,
N’kit rrugë t’ashkut pa
nisje e skaj
Në u rrxofsha me dhjetna herë
Kqyrma zemrën mos m’kqyr n’faj.
Mos m’le vet,
Se kjo dynja thojka
asht’ çmen’
Ai qi flet me trenafilin
Flas me Ty, çka mduhen ment’.
Mos m’le vet,
Se unë po t’lypi mi kit
dynja
Bamu gur, lule a insan
Banu soll Ti kta sy me pa.
Mos m’le vet,
Qiell e Tokë spo t’zajkan Ty
Pa m’kallzo pash kit gjithsi
Nji kit zemër si bane me hy? /KultPlus.com
Mund ta duash një grua veç një çast,
E të ikësh prej saj, pa u shuar malli.
Po vite më vonë të bësh me të pakt,
Të të shfaqet përballë, si e pe së pari.
Në fund të jetës të të vijë dhe njëherë,
Me po atë kurm dhe me po ato linja.
E t’i flasësh kot, si ca burra të tjerë,
Të braktisa, që të të kujtoja pa thinja.
Të braktisa se doja të të ruaja si ishe,
Ndërsa atë që ke pranë shikon në sy.
Një grua mund ta duash dhe ndryshe,
Tani më thuaj:- Po ty, si të desha ty!? / KultPlus.com
Poezi nga Sibel Halimi.
Tash jemi këtu
Pritja iu është ngjit vrapit të së pamundurës
Drita në fundin e tunelit ishte iluzioni i shpëtimit
shpërblim i ecjes se vetmuar
Braktisja kurrë nuk ka qenë fundi
mundësi për të dëgjuar veten e harruar
Tash jemi këtu Të sfilitur drejt një puhie
Pse duhet patur rëndësi
definimi i lëvizjes së largesës
A nuk është merita e së vërtetës?
a nuk është shpëtimi nga zjarri
e nga vërshimet e vrullshme të buzëqeshjes së
detyruar?
Tash jemi këtu
Pullaz kemi qiellin
Të tonën tapi… /KultPlus.com
E humbëm edhe këtë mbrëmje.
Askush nuk na pa të zënë për dore
kur muzgu i kaltër binte mbi botë.
Nga dritarja unë pash’
lodrimin e perëndimit mbi kodrat e largëta.
E pastaj, si një monedhë,
një copëz dielli u përndez në duart e mia.
Të kujtova ty me shpirtin e ndrydhur,
me atë trishtimin që ti ke njohur tek unë.
Ku ishe ti në atë kohë?
Me ç’njerëz?
Çfarë fjalësh u thoshe?
Oh, pse më ndodh kështu: dashuria shpërthen përnjëherësh,
kur jam i trishtuar dhe kur ti je larg?
Libri që marr të lexoj mbrëmjeve më ra nga duart
dhe te këmbët e mia, si një qen i plagosur, u rrotullua perëndia.
Gjithnjë, gjithnjë sapo vjen mbrëmja ti ikën,
deri ku muzgu bredh duke tretur statujat.
Poezi nga Ilire Zajmi.
Për fundvit mos më bli unazë diamanti
parfum me erë jasemini
biletë për një udhëtim ëndrrash
dua të më dhurosh Kohën
pak kohë të marr frymë
një grimcë kohe të buzëqesh
të mbyll sytë e të udhëtoj në një tjetër botë
më nevojitet pak kohë
të arratisem të qaj ngeshëm të shoh qiellin e përflakur
mjegullnajën sipër qytetit pa shpirt
se di si u katandis koha ime
në rrugët e pista gotat e zbrazura kafeneve të mykura
në pako cigaresh muhabete të panjohurish.
Nëse do të më bësh një Dhuratë
më fal pakëz kohë
një orë një minutë pak sekonda vetëm një çast
të bëhem njësh me gazin e një fëmije
të puth me buzët e etura të një të dashuruare
jam mbretëreshë e shfronësuar bjerrakohëse
mos më sill as lule as libra
në do të më dhurosh diçka më dhuro pak kohë.
E nëse s’e gjen askund për ta blerë
grabitja atyre që shesin gjakun me këste trupin me fajde
vidhjau atyre që iu tepron së shijuari bota nga mërzia
atyre që vrasin miza e pështyjnë veten në pasqyrë
nëse do të më japësh frymë më dhuro Kohën
Ajo është gjithçka që vdekatarët kanë. /KultPlus.com
Poezi nga Bekim Muhaxheri.
Mure të larta betoni
Të ngulura në tokë
Për ta mposhtur frikën
Bëjnë të kundërtën
Nën hijen e tyre
Frika vazhdimisht rritet
E njerëzit zvogëlohen
Kthehen në numra, kokrra rëre, milingona,
Qenie pa shpresë e shpirt
Ndoshta kështu ishim
Edhe kur ndërtuam piramidat
Kur e di se do të vdesësh,
pemët kanë më shumë lule dhe më
shumë yje qielli ka.
Më të mirë dhe më të çuditshëm
janë njerëzit,
që nuk e kuptojnë se hija e trupit
të tyre është vetë vdekja.
Kur e di se do të vdesësh,
toka është pjellore si grua
dhe qielli ta shuan përjetësisht
etjen me shirat e tij
dhe avionët nuk fluturojnë për t’u
rrëzuar
dhe njerëzit nuk lindin për t’u bërë
nesër të ligj.
Më mirë ta dish se do të vdesësh!
Lulet lule do të jenë dhe nuk do të
kundërmojnë më trishtim
dhe njerëzit do kthehen më shpesh
te distributori i harruar
të furnizohen falas me besim…/filozofia.al / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Mirko Gashi.
Populli
e di
kur duhet bërë kryq
me tre
e kur
me pesë gishtërinj
e kur
të thuhet dova
Ai
më së miri
të thotë
s’ka perëndi të tjerë
përveç meje
Populli të thotë
se s’ka kryeplak
më të urtë se fshati
Ai e ka meteorologjinë
e vet
në gjunjtë e pleqëve e të plakave
kur ky yll apo ai
gjendet këtu apo aty
Populli di
pse
s’duhet përqeshur lumin
për rrugën e tij gjarpërore
rrjedhën mund ta gabojë ndonjë pikë
po lumi kurrë
2.
pasi vetëm ai e di
rrugën e vet
vallen e popullit
askush
s’do ta mësojë
as t’i marrë erë
për një jetë kalimtare
Kurrë mos humb besë
ndaj Zotit tënd të ri
beso
e po të besoj
në këtë aksiomë
Çdo fjalë që të thuhet
Populli e di
se vetëm fëmijët dhe kafshët
të duan pa hile
për Popullin
është e stërvockël
Ai e ka çelësin
për çdo rebus
vetëm për të s’ka enigma
Eu
Ai
di
se cili mashkull i shtëpisë
është për pazar
e cili jo
Ai e di
mu si Luli i vocërr
3.
ku është hija
e ku gjendet dielli
kush është Mark
kush Januz
e kush Janus
Populli e ka syrin
të thellë
sa një oqean
populli të thotë
se kënga
është vaji i burrit
se kështu e ka jeta
Ai ka
çka s’ka
asnjë kryevepër s’e ka krijuar Dante Aligieri
apo ndonjë tjetër
po Ai
i mjeri
Për çdo gjë që ke ndier
mos beso as ti
po populli
e di
Ai
para se ta capojë
të njëmbëdhjetin hap
dhjetë i ka kaluar
Populli
s’ka epiqendër
të gjitha trojet
e skajet
e tij
ashtu mund të quhen
4.
Populli të mëson
me proverba
ai të thotë:
“I di Meta punët e veta”
Poezi nga Abdullah Konushevci
Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë
Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik
Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave
Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri
Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis
Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash.
Poezi nga Silvana Dhori Xhelaj.
Në një gotë dua të mbys
dhimbjet e kësaj bote të bukur,
por të pabesë.
Krejt çdo shteg më ka mbyllur,
si lypsar më do të vdes..
Në gjysëmëndrrat zgjuar
më vret çdo shpresë .
Ti o botë e mjerë
ke humbur ..mirësinë
e ke lënë në harresë..
Rend dhe rend ..unë
udhëtar i padëshiruar,
por as dua të di .
Më duhet dëshira ime
jo çka do ti..
Janë shumë sa dashuroj..
nuk kam kohë për tu lënduar.
Udhëtoj pa fund ,
ti më ndjek më ndjek…
në perëndim dhe lindje
në Diell e rrebesh .
Por në kopshtin me borë
rrethuar ,
herët në mëngjes një
trëndafil i çelur,
më ngjallë çdo shpresë.
Shpirtin e çon në meditim
me heshtjen mbërthyer..
Nuk kryqëzohem në trishtim ,
Jo!!
me jetën jam dashuruar…. /filozofia.al /KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Petrit Ruka.
Atdheu u shit, ankandi u mbyll,
Të gjithë e dimë, po lajm nuk ka,
Miliona letra me vlerë votimi,
Tani do të bëhen thasë me para…
U vumë në radhë si mijra dele,
Kopen e ujqërve e zgjodhëm sërish,
Dhe shpresën e re në mijra blegërima
E mblodhën Ata në vatha partish.
Në vend të zinxhirëve – karta krediti,
Skllevër të lirë, me bukë e makina,
Për ankthin miliona tableta kimike
Nën bluzat firmato, zemra me vrima.
Në mbrëmje ziftin e shpirtit të plasur
Ekranet me ngjyra e bëjmë limonadë,
Të dyja palët numurojmë çdo mbrëmje
Ne parainfarktet, dhe ata… paratë.
Atdheu u shit, ankandi mbaroi,
Këtej rrjedh vreri, andej veç gaz,
I huaj po ndjehem çdo orë, këtu,
Po s’kam më fuqi, as për maraz.
Unë kam fuqi veç për këtë këngë,
Me të cilën ata do qeshin me lot,
Do thonë; “..po ky si s’vuri pak mend
Poet i mirë, po mbeti idiot…”
Sot, kur regjisori Bekim Lumi do të festonte datëlindjen e tij të 52-të, ne po ju sjellim një poezi të cilën Lumi e ka lënë dorëshkrim dhe për herë të parë poezi po publikohet në KultPlus.
Poezi nga Bekim Lumi.
Si zakonisht
Në aktin e fundit të tragjedisë
Mbasi ka palue në arkë
Kostume palaçosh, gaztorësh
Mbretërish, kalorësish…
Nga Arka e Pandorës
Nxjerr Kostumin e Qefintë
Dhe me të mbështillet
Çdo gja ashtë e përcaktuar
(si zakonisht në tragjedi)
Ai luan rolin e përcaktuar
Gojëkëqinjtë thonë se vdiq
Unë nuk e besoj
Edhe kjo vdekje e tij është vetëm njëra
Nga ato vdekjet e tij të shumta skenike
Ai vetëm bën punën e tij
Dhe pas kësaj është
Në pritje të rolit të ri. /KultPlus.com
(24.12.’96)
Poezi nga Hasan Dajaku.
Disa kishin fustanellë,
Disa tirq e xhamadanë:
Edhe atëherë kishte dasma,
Çupëzat thurnin gjerdanë;
Gjerdanë me flutura e lule,
Gjerdanë me lule ëndrrash,
Mbretërit të egër vinin,
Nxirrnin ligje të rënda:
– Beso si të them unë!
Kryqi im sjell dritë,
Të godas, të djeg në fytyrë,
Të përzë, të djeg shtëpinë…
Si janë mbretërit, si janë…
Pse t’mos besoj si më pelqën?!
Kam parë me sytë e mi
Njeriu – njeriun duke e djeg’!
Gjyshërit e Mesjetës hodhën valle,
Ata shpaluan shumë kujtime:
Kosova ka dragoj e zana,
Kosova do të presë gëzime!
____________
“Gjyshërit e Kosovës” – Hasan Dajaku
Poezi nga Sergei Yesenin.
Puthmë moj e dashur puthmë
Gjer në dhimbje gjer në gjak
S’e duron dot ftohtësirën
Zemra ndezur zjarr e flakë
S’është kupa e përmbysur
Mes gazmorëve për ne
Ti një gjë kupto moj mike
Veç një herë rron mbi dhe
Shih në mes të errësirës
Hënën që shkëlqim vërshon
Sikur t’ish nje korb i verdhë
Përmbi tokë fluturon
Puthmë de se kalbësia
Këngën time ma këndoi
Ka të ngjarë qielli lart
Fundin tim parashikoi
Eh moj forcë që venitesh
Do të vdes kjo s’ka dyshim
Vetëm dua t’i puth mikes
Buzët gjer në fundin tim
Që pa turp edhe pa drojtje
Embëlsisht kur t’ëndërroj
Tok me shushurima vishnjesh
“Jam e jotja” – të jehojë
Që si shkuma përmbi kupë
Drita mos na shuhet ne
Ndaj këndo moj mikja ime
Veç një here rron mbi dhe.
(Shqipëruar nga Jorgo Bllaci)\
