Etiketë: poezi

Ika

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Amida Rica.

Frytin e tonës dashuri
të sforcuar,
birin tonë
dua ta mësojë
të dashurojë një grua të bukur
pa u orvatur t’ia zotërojë trupin
të dashurojë një grua të mençur
pa u orvatur t’ia fshije mendimet
të dashurojë një grua të lirë
pa u orvatur ta burgosë.
E tani ti guxon të vlosh
me pse-të e ikjes time.
Ika se
nuk dua kësaj bote
t’i shtohet një robëreshë
e përvuajtur si unë.
Ika se
nuk dua kësaj bote
t’i shtohet një zaptues
krenar si ti.
Ika te shpëtoj tim bir
Ika te shpëtoj te dikujten bijë.

“Mos ma kujto”, një ndër poezitë më të bukura të Dritëro Agollit

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.

E shkuara ka çaste dhe orë të hidhura, mos ma kujto
për shembull, më pe me duar të lidhura, mos ma kujto!

Për shembull, më pe në rruge të pire, mos ma kujto,
Të pirë e të humbur, të sharë e të grirë, mos ma kujto!

Për shembull, më rrahën dy-tre vagabondë, mos ma kujto,
Tek shihja një grerëz tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!

Për shembull, pësova diku një disfate, mos ma kujto,
Dhe gjumi s’më zinte me ditë e me natë, mos ma kujto!

Për shembull, më pe duke ecur e qarë, mos ma kujto,
Mbështetur pas murit me zemër të vrarë, mos ma kujto!

Për shembull, me pe duke ngrënë e genjyer, mos ma kujto,
Të prishur, të shturur, të rënë e të thyer, mos ma kujto!

Për shembull, në shtrat s’u bëra për burrë, mos ma kujto,
I turpshëm i drodha si qengj nën lëkurë, mos ma kujto!

E shkuara ka orë dhe çaste të hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen të thirrura, mos ma kujto!

Ku ishe ti?

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Frederik Rreshpja.

Ku ishe ti?
Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë?
Në ç’hënë barisnje vallë?
Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
Në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim?
Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
Pastaj erdhi prap nata
Dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve.
Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
Pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave.
Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
Si një sovran që abdikon.
Ani, mua më zuri ky mallkim.
Po qysh bën pylli pa ty? Si del vjeshta?
A ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
Atëherë në emër të kujt do të bien gjethet?
Në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët?
Ah, zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!

Hije të ikjes

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Flutur Mustafa.

Unë nuk du me shku.
Me të thanë të drejtën nuk e di
as çfarë shije ka ikja.

Asnjëherë nuk ia kam mbathë.
Të tjerë janë largu,
e rrugët e ikjes jo gjithmonë lajnë vend për kthim.

Unë nuk di qysh iket.
A i nxen krejtë nji valixhe lëkure
apo duhet me marrë veç
çka me lëkurë mundesh me bajtë ?

Me buzë,
mbase me duar ?!
apo me gjuhë ?
mbase me dhëmbë.

Tregomni si me marrë me vete:
kafshimet e çarçafëve,
pështymen e jargavitjen,
si të paketoj afshin, gjumin, ndjenjën?
si të paloj pasthirmat, zanin,
dorën që ma mbyll gojën
kur çoejmë dashni …

Nuk e kam ndërmend me ikë
askund, asnjiherë.

Thjesht deshta me iu pyetë
juve që i praktikoni ikjet,
të më rrefeni
qysh e paloni dashninë?

Hyjnesha në Fron

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Qëndresa Prapashtica.

Kush me t’a thy zinxhirin e dorës
qe të lidhë me vuajtjet e tua
trashëguese
prej baballarëve që menduan se ishin Zot
dhe nënave që menduan se ishin krijuar nga ky Zot

kush me t’a thy zinxhirin e ndjenjave
qe të janë mbjellë në fyt
qe sa kohë si hije e fshehur në harresë
por ti s’përtypesh dot
nga komplimentet e gërrditshme që t’i japin edhe sot
s’po kthjellesh
nga ata që flejnë mbi ty
dhe ato pranë teje

më e dashura ime
e njejta me mua,
hyjneshë në fron

për shkak të zgjimit tand
kjo botë quhet andërr…

“Ejli”, poezia fituese e Orës së Madhe Letrare

Posted on by Kult Plus

Ejlli
(in memoriam Dom Mikelit)

Poezi e shkruar nga Erenestina Haili.

Thirre ejllin tând, kur dita përhimë t’kâ deshë,
bani zâ, se ejlli merr f’tyrën e nânës, bâbës, dheut.
Thirre ejllin tând, kur mushknía t’ka prè n’besë…
Ora pro nobis, ora pro nobis…

Nânë do të jèsë,
Bâbë do të jèsë,
Atdhe do të jèsë.

Bàni zâ ejllit, kur kâmbë e huej, t’shklet mbi koc,
mbi shpinë tanden kryqin kâ lânë shèj,
se lodin tand e mbledh n’ Graal t’fildishtë,
m’u ngíjë sofra e njerzúere e dëshmisë .

Ora pro nobis, Ora pro nobis!
Nânë do të jésë,
Bâbë do të jésë,
Atdhe do të jésë.

E kur shkreptima t’rrâhin token nazike zhigâtun
e t’çilet porta nji bârrë dritë,
Ejlli difton krahët, ku rândesa yte, paditunie,
âsht bâ kryq e krane, prej dashnie.
Ora pro nobis, Ora pro nobis!

Nânë do të jésë,
Bâbë do të jésë,
Atdhe do të jésë.
Ejlli yt!

Jeto dhe jetën time po e deshe

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Zhuljana Jorganxhi.

Jeto dhe jetën time po e deshe,
Eja dhe merre, veç jeto.
Ata që s’duan dashurinë,
Nuk dine seç është mirësia.
Folenë e ngrenë në errësirë,
Edhe mbi ty lëshojnë stuhira.
Se jane mësuar të zvarriten,
Të të helmojnë, pastaj të vdesin.
Pa prekur trupin tënd të ngrohur,
Nga afshi i puthjesh, ledhatimit.

Dhe pena ime nis e shkruan,
Kaq e lodhur nga mundimi.
Kërkon nga ty dhe merr dy fjalë,
Dhe ndalet lumi i zemerimit.

Te dua, te dua, te dua,
Oh, këngë hyjnore e kesaj bote.
Që pëshperitet nga buzët e dashuruara,
Që frymë ty të dhanë.
Shumë të kërkova gjersa të gjeta.
Dhe nëse vdes mos u trishto,
Por ti jeto!

Nëpër rrugët e dashurisë,
Enden këngët dhe legjendat.
Nëpër vargjet e poetit,
Zemrën ta njoh.
Dhe në vija pentagramesh,
Derdhet shpirti i nje artisti.
Por dicka pa thënë pa mbetur,
Le te tjeret ta tregojne.
Dhe jeten time po e deshe,
Eja dhe merre,
Por ti jeto..

Ti meriton një dashuri që…

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Frida Kahlo.

Ti meriton një dashuri që
të të dojë edhe të pakrehur,
me të gjithë arsyet që të
bëjnë të zgjohesh herët,
me të gjithë demonët
që nuk të lënë të flesh.

Ti meriton një dashuri që
të bëjë të ndihesh e sigurtë,
në gjendje të hash botën,
kur ecën pranë tij,
që i ndjen përqafimet e tua
si perfekte në lëkurën e tij.

Ti meriton një dashuri
që do të kërcejë me ty,
që gjen parajsën çdo herë
që sheh drejt syve të tu,
që nuk mërzitet asnjëherë
duke lexuar shprehitë e tua.

Ti meriton një dashuri
që të dëgjon teksa këndon,
që të mbështet kur bën budallaqen,
që të respekton si qenie të lirë,
që të shoqëron në fluturimin tënd,
që nuk ka frikë nga rrëzimet.

Ti meriton një dashuri
që i largon gënjeshtrat që afron ëndrrat,
kafenë dhe poezinë…

Pazar

Posted on by KultPlus

Poezi nga Nina Selimaj.

Provoje, provoje, zonjë e nderuar
Sa mirë të rrika dhe ty, zotëri!
Janë maska të lehta, mbahen në duar
Shkon me çantën, me fustanin e ri.

Maska të bukura, të lira dhe të mira,
S’gjenden kund tjetër në këtë treg të zi.
Të veshin me nur në ditë të vështira;
Kjo për shoqen, kjo për burrin në shtëpi…

As këtë mos e lër, do të rrisi vlerat,
E do dhe këtë? Vetëm dy dollarë!
Pa shiko ç’ngërdheshje te këto të tjerat
Punonjës, pushtetarë këtu i kanë marrë.

I shikon përreth gjithë maskat e vëna?
Blerë prej kohësh, në modë akoma janë.
Pse qengji duhet të pijë në dy nëna
Kur ujqërit si dele i fusim në stan?

Maska, maska të bukura, të lira
U del miqve kryelartë, në dhjetra mënyra,
I shkelmon, i pështyn, i merr me të mira,
Sërish e sërisht të shkëlqen fytyra.

……
Blini maska të mira, të lira!…

Nina Selimaj , Shtator 2017

Shpresa e të rinjve dhe budallallëku i të rriturve

Posted on by KultPlus

Nga: Pier Paolo Pasolini
Përktheu: Elona Caslli

Në të vërtetë skema e krizës së të rinjve nuk ndryshon kurrë.
Ajo ndërtohet në çdo brez. Të rinjtë janë qënie të adhurueshme, plot me fuqinë ushqyese dhe ende të virgjër të shpresës dhe të vullnetit të mirë.

Ndërsa të rriturit në përgjithësi janë trutharë, të shndërruar në harbutë dhe
hipokritë të tjetërsuar nga institucionet e shoqërisë, ku janë rritur
dalëngadalë dhe po aq ngadalë janë mbërthyer prej tyre.

Mendimi im është paksa piktoresk dhe e di këtë, por për fat të keq gjykimi
që mund të japësh për një shoqëri si kjo e jona është pak a shumë ky:

Ju të rinj keni vetëm një detyrë.

Ju duhet të racionalizoni budallallëkun që ju japin të rriturit, me hipokrizitë
e tyre solemne dhe institucionet e tyre të rrënuara dhe fraksioniste.

Për fat të keq, pjesa më e madhe prej jush, kapitullon. Sapo ingranazhi i
nevojave ekonomike ju mbërthen, fillon tjetërsimi.

Mund të arratiseni nga kjo gjë vetëm përmes një ushtrimi kokëfortë dhe të
egër të inteligjencës dhe shpirtit kritik.

Tjetër gjë nuk mund t’ju këshilloj.

Sepse, nuk dua ta bëj tërkuz dhe t’ju mërzis./KultPlus.com

Kam dijtë me keshë me loçkë t`shpirtit

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Donjeta Elshani.

Kam dijtë me keshë me loçkë t`shpirtit,
Kam pritë pranvera t`hershme me lulue,
e flladitë shpirtin me ujë t`kroneve t`dynjes,
Kam knue kangë, e kam lujtë lojna me verën,
tuj përqesh shpirta t`frikshëm,
e tuj harrnue panla t`moçme.
Kam nga dathë, e jam qortue,
Po lumninë hiq kerkush s`ma ka nalë,
As n`shi,
e aq ma pak n`borë..
Jem lagë tuj e vizatue n`tokë nji copë dilli n’tokë,
e kem recitue vargje për me na lanë me lujt,
E na çka ka thanë qiellit e kem mirëpritë,
Me gëzim, lojë e t`keshme,..
tuj recitue vargje tjera, n`lojna t`tjera,
Dikah, dikun veç n`do ankthe ka pasë perbindsha,
Tjerat janë kanë dashni e dritë..

“Njeriu tradhtohet vazhdimisht nga njeriu”

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Visar Zhiti.

Vazhdimisht tradhtohet njeriu,
nuk e kam fjalën për ditën e tij që befas
bëhet mbrëmje,
as për mbrëmjen e flokëve të tij
që zbardhet e bëhet ditë e heshtur pleqërie.

Tradhtohet njeriu
Se kam fjalën që dhe varri i tij vdes dhe emri
Shndërrohet në barë të kalbur harrese.

Por njeriu tradhtohet vazhdimisht nga njeriu.
Dhe kur gjysma ha gjysmën
S’bëhet më e tëra,
Më tha një plak që u plak burgjeve.

Eja ashtu si je

Posted on by KultPlus

Poezi nga Rabindranath Tagore.

Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet,
Nëse gërsheti t’është prishur, apo flokun s’e ke drejt,
Nëse kordelin në bel s’e ke lidhur, nuk ka dert,
Eja ashtu si je, mos humb kohë me tualet.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë,
Nëse këmbët t’i njomë vesa, nëse mbetesh pa sandale,
Nëse perlat të këputen nga xherdani, mos ki dert.
Eja mbi bar me hapa të shpejtë.

A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?
Varg lejlekët fluturojnë lart dhe era shpejton mbi shkurre.
Kafshët të trembura nisen vrap në stane.
A po i sheh retë duke u mbledhur në qiell?

Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.
E kush mund ta vërejë se bloza qepallën s’ta ka prekur?
Se sytë i ke më të zi se retë e shiut?
Ti kot ndez llambën për t’u stolisur; ajo dridhet dhe e fikë era.

Eja ashtu si je, mos u vono me tualet
Nëse kurorën s’e ke thurur, s’ka dert?
Nëse zinxhirin e dorës s’e ke lidhur, ashtu lëre.
Është vonë; qielli u bë terr nga retë.
Eja ashtu si je, mos u vono me tualet./KultPlus.com

Përkthyer nga Ag Apolloni.

Pëllumbi i bardhë

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Rifat Kukaj.

Atij pëllumbi të bardhë
në botë më i miri,
që në sqep fort mban
një degëz ulliri…

Atij pëllumbi të lehtë
që po fluturon,
i besoj vërtetë
kur Dreni e pikturon..

Në sytë e tij ninëzat
e tua po shkrihen,
e në zemër ritmet
me tuat përtërihen…

Vizatoje, ngrije n’erë
duke e mbajtur në dorë,
sille disa herë
rreth globit tokësor!

Ura dhe brigje

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Bardhyl Londo.

Ne jemi si dy brigje të një lumi,
përjetë përballë, përjetë të ndarë,
natën ndërtojmë në ëndrra një urë,
ditën mbetemi të huaj si më parë.

Ne jemi si dy brigje të një lumi,
(Fat të rendë paskan, e dashur, brigjet!)
Ne ëndrra qajmë e qeshin bashkë,
ditën të flas, ti s’më përgjigjesh.

Dhe në mos me pafsh një ditë ne vendin tim,
përballë teje në mos me pafsh një natë,
mos u beso fjalëve qe thonë të kam harruar,
besomë mua: jam shndërruar në Rozafë.

Një urë të ngre të lidhen brigjet,
me ditë e mia, me ëndrrat do ta mbaj,
të vij të mbështes kokën mbi supin tënd
dhe të hesht, të qesh, të qaj.

Kur situata politike bëhet e keqe

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Xhevdet Bajraj.

Kur situata politike bëhet e keqe
gëzohuni
sepse ka mundur të jetë edhe më e keqe
anipse me aktorë të njëjtë
me role të njëjta
në të njëjtin teatër
vetëm maskat do jenë të ndryshme
ose do të jenë të njëjtat por do t’i bartin njerëz të tjerë
Mund të ndodhë që ekipi muzikor të jetë tjetër
por muzika do të jetë e njëjtë
në fund të fundit
ata që duan të duartrokasin le të duartrokasin
por skena politike s’do të jetë asgjë më shumë se skenë
me regjisorin dhe ekipin e tij në rreshtin e parë
derisa pronarët e vërtetë të teatrit
ata që e ndalojnë publikun të pështyen gjak në dysheme
do të vazhdojnë të flenë në ballkonet për VIP-a
me fytyrat e tyre që vizëllojnë
nga djersa a dhjami nuk ka rëndësi

Babait s’ka kush t’i flasë

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.

Eja, të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë
tek rrudha jote e fundit…

Mjaft ke pritur trenat
që nuk kaluan kurrë nga shtëpia e vjetër
ngritur mbi fotografitë tua të fëmijërisë,
para shtëpisë nuk ka më as binarë
njerëzit tanë i kanë vjedhur, i kanë shitur për hekur…

Është fillimi i muajit
dhe nuk më bëhet vonë për nesër,
në të s’ëmës borxhet që na e zinin frymën
në fund të secilit muaj…

Ti nuk shkove në luftë
e unë mendoja se i frigoheshe vdekjes,
shumë nga ata nuk u kthyen më kurrë,
disa nuk e zunë më kurrë luftën në gojë,
të tjerët na e gërditën luftën,

më mirë që nuk shkove, plaku im,
ti ishe një fëmijë i vrarë në trupin e një burri
që mbështolli me krahët e tij gjithë fjalët e botës…

Kjo ështe një letër për ty
që s’po i shihet fundi, si lisave të prerë në mjegull
klithmë e pafundme
si gjithçka që kam nisur në jetë
dhe s’e kam çuar deri në fund,
edhe unë do të doja të isha doktor, më beso
por ja që jam i sëmurë
dhe ti këtë nuk do ta dish kurrë…

Nuk mbaj mend përqafimin tënd të parë,
vrapin tonë të parë,
as herën e parë kur t’i kam lagur farmerkat
shuplakën e parë, jo se jo
krejt çka më kujtohet janë sytë e tu fëmijërorë
që fshiheshin mbas vetullave të trasha
të një burri,
sytë e mbushur që iknin skutave të dhomës,
shikime që kacavirren për murin e shtrembër të shtëpisë
si fotografi të varura keq…

Eja, plaku im,
të bëjmë një copë udhë
nga vaji im i parë
tek dënesa jote e fundit…

Ty po të lënë sytë
dhe unë nuk të dukem më si njeri
që nuk bën për asgjë,
gjithë fjalët e rënda, nxjerrë pa dashur
ti m’i ke blerë shtrenjtë
me monedhat e fundit
të rrogës tënde të vogël…

Edhe po të takohemi një mijë herë
në korridoret e kësaj bote të rreme
ti kurrë s’do të jesh fëmijë në sytë e tu
e unë kurrë s’do të jem burrë në sytë e mi…

Eja i dashuri im,
të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë tek rrudha jote e fundit,

nëna do të jetë duke na pritur
me kokën mbështetur në kolltukun e vjetër
dhe ne të dy do të zihemi prapë
nëse gjella ka sa duhet kripë,
fytas do të shkojmë
në këto pak ditë që na kanë mbetur
pse kaq pak dallojmë nga njëri-tjetri…

Të dielave mos më thirr më

Posted on by KultPlus

Poezi nga Lulzim Tafa.

Të dielave mos më thirr më

Mund të mos zgjohem

Përjetë të rri në gjumin e vdekjes

Mos i harro çastet e ngrira

Veç të dielës zgjidhe ditën tënde

Për ty kur të vdes

Pas shtatë bjeshkësh të ta gjej emrin

Ah, si nuk vjen ditëve të tjera.

(Marrë nga Libri “I kam edhe dy fjale”) / KultPlus.com

Kam vdekur shtatë herë sot

Posted on by KultPlus

Nga Artan Gjyzel Hasani

Kam vdekur shtatë herë sot

…por ti s’e di
askush s’di gjë për vdekjet e mia
shtatë sa mrekullitë…

ishte herët mëngjes
një zog që e gjeti të prishur strehën
më kujtoi foletë që dikur kisha
dhe u mbyta në filxhanin e kafesë…

ishte ora 8 kur ndodhi e dyta
i telefonova shtëpisë sime në Shqipëri
“Alo…mami…si je?”
pastaj u kujtova që aty nuk banon më askush
tymosa një cigare dhe vdiqa…

e treta do të ketë qenë në mesditë
kur ndërsa shihja veten në pasqyrë
sytë e tim eti më thanë
“nuk ia vlen, sado që të përpiqesh, biri im,
gjithnjë do të ndodhë diçka
dhe fundi do të të duket fillim…”

në 4 pasdite ndodhi e katërta
kur u ktheva nga puna për në shtëpi
kontrollova në kutinë postare
veç zarfa bankash, fatura dhe gjoba,
asnjë letër dashurie…

e pesta ndodhi në muzg
i tronditur nga buzëqeshja e tij
u përpoqa t’ia fshi lotin një kllouni
nuk munda, ndaj ia hoqa maskën
dhe isha unë ai…

tjetra si zakonisht në mbrëmje
kur të gjitha pemët e botës më duken mimoza
zgjata duart t’i përkëdhel, por ato nuk ishin
në atë orë unë gjithnjë bëhem pluhur
rërë në erë…
pjalm endacak…
vdekje aromatike…

me puthjen e jetës më ringjalli nata
për t’i varrosur gjashtë vdekjet nëpër vargje
ia lexova mungesës tënde
dhe kjo ishte e shtata… / KultPlus.com

Ndarja

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Dritëro Agolli.

Trupi m’u nda nga shpirti pak e nga pak.
Tani të dy jetojmë me vete me ditë e me net,
Trupi djersitet, ecën në rrugë, ha në tryezë e prehet në shtrat,
Shpirti me ëndrrat, mendimet e dhimbjet flet…

Asgjë s’kuptoj qysh ndodhi me mua, qysh!
Kjo ndarja ime e trishtuar më tremb.
Kjo ndarja ime në dysh
Në palcë më dhemb.

Kur pikon vetmi nën strehë

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Ali Podrimja.

Ti s’di asgjë miku im
pse unë këndoj
kur ti ma shkel hijen
pse kurrë dorë nuk ngrita në ty
Kohët keq të mësuan
Kam parë njerëz duke blerë litar
Pas fishkëllimës së plumbit duke vrapuar planetit
dhe kam pyetur: për cilën kokë ai lak
për cilin gjak ai hak
Tinëz vetes tinëz dreqit dola në kunavikë
me gurin e shqetësuar në behe
hijena gjuajta mbi botë
në zjarr vura dorën për ty
Ti s’di asgjë miku im
pse pikon vetmi
nën strehë
pse sytë më zmadhohen
Kohët keq të mësuan
kur zotat i munda

Katër palë këpucë

Posted on by Kult Plus

Poezi e shkruar nga Gazmend Bytyçi.
(Gruas gjakovare, që humbi burrin dhe tre djemtë në luftë)

Të lustruara
Rrinë pa bëzajtur
Në kohë
Katër palë këpucë
Këmbë nuk provuan kaherë
Me shkëlqimin e ngjyrës së zezë
Të thekshme
Mallkojnë historinë
Këpucë të ngjashme ecin çdo ditë
Rrugëve të çarshisë
E Ato presin qetësisht
Kujtojnë trokëllimën e takave të tyre
Kur kalldrëmeve të çarshisë
U mëshonin burrnisht
Dhjetëra herë erdhi pranvera
Që kur këmbët e tyre u morën
Nga çizmet me bojë të zezë
Katran si vdekja
Për karrem peshku
Në ujërat që fshehin historinë
E këpucët muze
Ende lyhen me lotët valë