Poezi nga Sali Bashota
PORTRET I PAMBARUAR
Për Rozafën
Asgjë nuk i kujtohet pos shushuritjes së gjetheve
Më vonë edhe fërfëllima e krahëve të zogjve
Shumë zëra në hapësirën që e përpinte flaka
Dhe avujt e shpirtit si ngjiteshin lart në qiell
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Asnjëherë tjetër nuk vinte ashtu vdekja
Fshehur nga sytë e frikës
Duke shtrënguar shpirtin me dhëmbë
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Secila klithmë e çmendur i ngjante kobit të natës
Mëngjeset prisnin fundin e ëndrrave
Sytë vetëm një ditë të re e zgjonin nga liria
Veshët vetëm një krismë e dëgjonin pa dhembje
Duart vetëm një uratë e prisnin në shiun e verës
Këmbët vetëm një ikje e ëndërronin deri në fundin e vet
Sepse ajo i kishte vetëm 365 ditë kur e përjetoi luftën
Në udhëtimin e zjarreve teksa ringjallet portreti i pambaruar
Me mbetë aty ku s’vdesin kurrë më ëndrrat
(1 gusht 1998) / KultPlus.com
