Etiketë: Qendresa Prapashtica

Poezi nga Qëndresa Prapashtica.

Sa kohë paska mbetë pa u shkri
në gotën e kësaj burie vene që po e pijmë ngadalë
dhe shoh disa e pranojnë këtë dehje të ngadaltë
disa e rezistojnë
(edhepse vena e jetës s’njeh rezistencë…)

ngadalë ecin edhe bijat e këtij qyteti
ngjajnë me zilet e shkollës
që sinjalizojnë orët që po shkojnë
dhe mësimet që s’po zihen…

ngadaalë, lëvizë edhe imagjinata e burrave
që pijnë kafe nëpër sheshe
kinse po shikojnë duart e nënave me karroca
dhe kinse magjepsen me këtë botë
me tepër se me atë që përjetojnë në mendjet e tyre…

e ngadaltë jam edhe unë
s’e s’më bëhet vonë
a është më e bukur shkronja “ë” apo shkronja “q”
parase me e lidhë ndonjë fjalë shoqnisht
“që” indikon interese triviale,
që duket e përshtatshme
që ngjanë me protokolle Vjeneze
në mendjen time të gatuar shqip…

druhem pse s’më bëhet vonë
për këto gjëra të ngadalta
në nji univers
të krijuar shpejt e shpejt,

o, po kush e di
pse e marrim ndonjë gjë kaq seriozisht
në kushte të dehjes
dhe të kësaj kutie paradoksale të përbashkët
ku jemi mbledhur
dhe jetojmë…

dhe ngadalë,
ngadalë
e hetojmë “që” po vdesim…

Poezi e shkruar nga Qëndresa Prapashtica.

mos më thuaj diçka tipike,

si – “je e bukur si nji trëndafil”

në momente unike si këto,

asgjë s’mund të krahasohet

me trëndafilin…

se nji trëndafil

çelë bukur edhe në vjeshtë,

mahnitë kopshtin derisa dikush merr n’thu

bjen me hundë në xhemba

mandej shanë, shanë dhe bërtet

bërtet për bukurinë që e vret…

e vret dhe e ringjallë, dhe përsëri e vret…

nji sjellje që don t’ia mësojë njeriut, trëndafili

është që gjërat e bukura kërkojnë trajtim të veçantë

kështu fliste njeriu i parë që doli nga shpellat e gurta

me kohë, mësoi të mos shpohet, të nuhasë,

të buzëqeshë,

të mos bërtasë…

mos më thuaj diçka tipike,

diçka të pakrahasueshme

diçka të pavërtetë,

më thuaj si ndjehesh kur e sheh nji trëndafil?

më fol për ndjesitë e tua

më trego si ndjehesh pranë këtij misteri plot xhemba

që e shohim, e s’e njohim…

më fol për ndjesitë e tua, nëpër vite

me trëndafilat që nuk ndryshojnë formë

e ndoshta, edhe në zemrën tënde diçka po mbetet e njejtë

nji trëndafil që merr ngjyrën tënde,

dhe çelë në botën e krijesave si nji send i rrallë,

ndërsa ti flet për gjëra tipike,

nji aromë më vjen nga diku

e më kumton për ty, tregimin e nji trëndafili…

Poezi e shkruar nga Qëndresa Prapashtica.

Kush me t’a thy zinxhirin e dorës
qe të lidhë me vuajtjet e tua
trashëguese
prej baballarëve që menduan se ishin Zot
dhe nënave që menduan se ishin krijuar nga ky Zot

kush me t’a thy zinxhirin e ndjenjave
qe të janë mbjellë në fyt
qe sa kohë si hije e fshehur në harresë
por ti s’përtypesh dot
nga komplimentet e gërrditshme që t’i japin edhe sot
s’po kthjellesh
nga ata që flejnë mbi ty
dhe ato pranë teje

më e dashura ime
e njejta me mua,
hyjneshë në fron

për shkak të zgjimit tand
kjo botë quhet andërr…