Drejtoria Komunale e Arsimit në Pejë ka reaguar lidhur me rastin e prezantuar dje në Pejë, ku pretendohet që dhjetë nxënës të pakicave u lanë anash gjatë Festës së Abetares, shkruan KultPlus.
Nga drejtoria thonë që lajmi është tendencioz dhe nuk përkon me realiteti. Të njëjtit kanë deklaruar që janë duke menduar për kallëzim penal ndaj gazetares që e ka realizuar këtë storie.
Ky është reagimi i plotë nga Drejtoria Komunale e Arsimit në Pejë:
Lajm i skajshëm tendencioz, që nuk përkon me realitetin.
Mësuesja në fjalë, pas aktiviteteve në parkun e qytetit me nxënës ka ardhur në palestrën “Karagaqi” në Pejë, ku mbahej festa e Abetares, rreth orës:13:00.
Është ulur në pjesën, që i ka konvenuar. Kanë qenë në nivel dhe të hareshëm.
Ata sigurisht se kanë patur dëshirë ndoshta të jenë në pjesën e podiumit, por nuk ka të bëjë me realitetin.
Në pjesën e podiumit kanë qenë të vendosur vetëm nxënësit, klasat e parapara për prezantim dhe zyrtarët nga MASHT-i dhe Komuna e Pejës. Nga Komuna e Pejës ishte një paralele e Sh.F. ,,Asdreni’’, ndërsa të tjerët ishin në pjesën e spektatorëve: nxënësit, prindërit dhe qytetarë të tjerë.
Prezantimi i Klan Kosovës është tendencioz, sepse ul dinjitetin e mësuesit.
Është prerë deklarata e mësueses. Sigurisht se jemi duke menduar për kallëzim penal ndaj gazetares.
Nxënësit janë të barabartë dhe si të tillë do të trajtohen pa dallim race, gjinie, apo besimi. Çdo shkelje ndaj tyre, do të trajtohet me përkushtim.
Dëshpërues fakti, pse këto tendenca pikërisht në festën e Abetares?! / KultPlus.com
Në Pejë, të martën u kremtua Festa e Abetares. Por, bashkë me bashkëmoshatarët e tyre nga komunat e tjera nuk ishin edhe dhjetë nxënës të pakicave, të cilët u ulën të ndarë.
Nxënësit thonë se do donin të ishin më në qendër, derisa mësuesja e tyre Xhylfidane Morina deklaroi se kjo nuk ka të bëjë me diskriminim dhe se ishte veç një rastësi.
Ky rast ka shokuar pothuajse të gjithë dhe reagimet janë të shumta.
Një reagim të tillë e ka bërë sot edhe aktori Shkumbin Istrefi i cili një gjë të tillë e cilëson racizëm të pastër.
“Kjo eshte turp i madh per shoqerine tone. Duhet te kerkohet pergjegjesi. Racizem i paster. Pavaresisht qe reagimet jane te shumta, ketyre femijeve do t’u mbetet ne kujtim tere jeten qe kane qene prapa nje rrjete qe asocon ne grila te shoqerise sone ndaj komunitetit RAE. Gezimi i tyre prapa “grilave” shpon si thike ne ndergjegjen e kesaj shoqërie”, shkruan Istrefi. / KultPlus.com
Në Pejë, të martën u kremtua Festa e Abetares. Por, bashkë me bashkëmoshatarët e tyre nga komunat e tjera nuk ishin edhe dhjetë nxënës të pakicave, të cilët u ulën të ndarë.
Marian Anderson ka qenë këngëtare amerikane e muzikës klasike dhe spiritualiste.
Si këngëtare me ngjyrë, ajo kishte probleme në Amerikën e asaj kohe kur racizmi ishte mjaft i theksuar.
Anderson u bë një figurë e rëndësishme në luftën për zhdukjen e racizmit dhe paragjykimeve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Për këtë artiste, 7 janari i vitit 1955 ka qenë data më rëndësishme në karrierën e saj.
Mezzo-soprano Mariana Anderson u bë personi i parë me ngjyrë që performoi në Operën Metropolitane të Nju-Jorkut, me shfaqjen “Un ballo in maschera” të Giuseppe Verdit.
Kritiku muzikor Alan Blyth tha: “Zëri i saj ishte një kontralt i pasur, i gjallë me një bukuri të brendshme”. Ajo interpretoi në koncerte dhe recital në vendet kryesore të muzikës dhe me orkestra të famshme në të gjithë Shtetet e Bashkuara dhe Evropë midis viteve 1925 – 1965. / KultPlus.com
Një komentator sportiv në Greqi bëri komentim për një atlet të Koresë së Jugut në Lojërat Olimpike të Tokios që më vonë u cilësua si racist dhe për të u pushua nga puna, tha transmetuesi shtetëror i vendit të martën.
Televizioni ERT tha se kishte përfunduar bashkëpunimin me gazetarin veteran Dimosthenis Karmiris pas komenteve që bëri pasi atleti i Koresë së Jugut, Jeoung Young-sik mundi Panagiotis Gionis të Greqisë në pingpong, transmeton KultPlus.
I pyetur në lidhje me aftësitë e lojtarëve të pingpongut të Koresë së Jugut, Karmiris tha: “Sytë e tyre janë të ngushtë kështu që unë nuk mund ta kuptoj se si ata mund të shohin topin duke lëvizur para dhe mbrapa.”
Pak orë më pas, ai u pushua nga puna./ KultPlus.com
Jo rrallëherë arti ka qenë “armë” përmes së cilës artistët kanë “luftuar” stereotipat kulturorë dhe profesionalë.
Kolektivisht, organet e tyre të punës nuk duhet të shihen vetëm si një rrëfim i përvojës afrikano-amerikane të kohës së tyre, por edhe si një shprehje e fuqishme e protestës kulturore.
CBC rendit 10 artistë vizual që kanë thyer barrierat, dhe kanë lënë një trashëgimi të qëndrueshme në historinë amerikane.
Jean-Michel Basquiat, piktor
Para se Jean-Michel Basquiat të bëhej një piktor neoekspresionist me famë botërore, ai po shënjonte trenat e metrosë me emrin e artistit mbishkrues “SAMO”. Për të siguruar jetesën, ai shiti veshje dhe kartolina që shfaqnin artin e tij në rrugë.
Pasi arti i tij u paraqit në një ekspozitë në grup, njerëzit filluan t’i japin vëmendje. Nga atje karriera e pikturës së Basquiat mori hov, e cila përfshinte punime që shfaqnin motivin e tij të kurorës, dhe një festë e fuqisë së zezë. Ai gjithashtu përdori dy ndarjet shoqërore, tekstin dhe imazhet e përvetësuara dhe përfshiu elementë historikë në pikturat e tij, për të shprehur kritikat bashkëkohore.
Duke filluar nga mesi i viteve 1980, ai filloi të bashkëpunonte me të tjerët si Andy Warhol dhe brenda një kohe të shkurtër, një origjinal i Basquiat po shitej për 50 000 dollarë copa. Por përderisa fama e tij e çoi në lartësi të reja, ashtu u rrit edhe varësia e tij ndaj drogës. Në moshën 27 vjeç, ai vdiq nga përdorimi i tepruar heroinës.
James Van Der Zee, fotograf
Lindur në 1886 në Massachusetts, James Van Der Zee shkoi në Harlem, New York, si një fotograf i famshëm.
Duke bërë kryesisht portrete shtëpie në një ambient komercial të studios, Van Der Zee u shërbeu bashkëqytetarëve të tij duke i fotografuar për dasma, si dhe portrete ekipore, familjare dhe funerale. Ai gjithashtu kapi figurat e famshme afro-amerikane si Bill “Bojangles” Robinson, Florence Mills, Marcus Garvey dhe Adam Clayton Powell Jr.
Pasi pësoi vështirësi financiare duke filluar rreth viteve 1950, Van Der Zee përjetoi një valë të dytë të popullaritetit kur Muzeu Metropolitan i Artit organizoi një ekspozitë fotografike, Harlem mbi mendjen time, e cila paraqiti veprat e tij.
Ai përfundimisht u ngrit përsëri në këmbë dhe u bë një fotograf i kërkuar edhe një herë, duke bashkëpunuar me Jean-Michel Basquiat, Cicely Tyson dhe Lou Rawls.
Para vdekjes së tij në 1983, Van Der Zee themeloi institutin e tij dhe iu dha Çmimi Living Legacy nga presidenti Jimmy Carter.
Augusta Savage, skulptor
Kur Augusta Savage ishte një vajzë e vogël, ajo përdori baltën e gjetur natyrshëm në shtëpinë e saj të lindjes në Green Cove Springs, Florida, për të formuar figura të vogla.
Pavarësisht se babai i saj insistoi për ta parandaluar atë nga skulptura, Savage vazhdoi të ndiqte lumturinë e saj dhe në 1915, ajo fitoi një çmim për skulpturat e saj në një panair të qarkut. E inkurajuar nga mbikëqyrësi i panairit për të studiuar art, Savage vazhdoi të punonte për ëndrrën e saj.
Savage u zhvendos në New York në vitet 1920 dhe studioi art në Cooper Union. Pasi shkëlqeu në studimet e saj, ajo u diplomua herët dhe aplikoi për një program veror në Francë. Ajo luftoi kundër vendimit të komitetit, duke kontaktuar gazetat lokale për të hedhur dritë mbi diskriminimin. Me gjithë protestat e saj, ajo nuk u lejua të hynte në programin veror.
Por Savage në fund të fundit do të kishte fjalën e fundit. Mundësitë filluan të hapeshin dhe së shpejti ajo u bë një nga artistet më të shquara të Rilindjes Harlem. Bustet e saj të Marcus Garvey, W.E.B. Du Bois, dhe një pjesërisht i bazuar në nipin e saj, të cilin ajo e titulloi Gamin, e rritën reputacionin e saj. Ajo do të fitonte bursa të shumta në vitet e ardhshme, të cilat më në fund i hapën dyert për të studiuar dhe udhëtuar jashtë vendit. Punime të tjera për përcaktimin e karrierës përfshijnë “The Harp”, të gjatë 16 metra, e cila u paraqit në Panairin Botëror të New York-ut në 1939 dhe “The Pugilist” në 1942.
Savage kaloi pjesën tjetër të karrierës së saj duke ndihmuar komunitetin e saj. Ajo përkrahu në mënyrë aktive brezin e ardhshëm të artistëve afro-amerikan, dhe u vlerësua për themelimin e Shoqatës Kombëtare të Grave Piktorë dhe Skulptorë, Sporti i Artistëve të Harlem, dhe për të shërbyer si drejtor i WPA’s Qendra Komunitare Harlem.
Gordon Parks, fotograf dhe drejtor
Në vitin 1912, Gordon Parks lindi në një qytet të varfër dhe të veçuar të Kansasit. Pasi shoshiti një revistë dhe pa fotot e punëtorëve migrantë, Parks bleu kamerën e tij të parë në moshën 25 vjeçare, duke mos e ditur që pas disa viteve do të bëhej ndër më të mëdhenjtë në këtë profesion.
Duke kapur imazhe të jetës së brendshme të qytetit në Çikago, në 1941 Parks fitoi një bursë të sponsorizuar nga Administrata e Sigurisë së Farm (FSA), e cila po dokumentonte kushtet shoqërore në Amerikë. Ai prodhoi disa nga veprat e tij më të qëndrueshme atje, duke përshkruar se si racizmi ndikoi në çështjet sociale dhe ekonomike. Rreth të njëjtës kohë, ai filloi punën e pavarur për Vogue, duke hyrë në botën e fotografisë magjepsëse dhe duke prodhuar një stil të veçantë të pozave të orientuara nga veprimet e modeleve dhe veshjeve të tyre.
Në vitin 1948 eseja fotografike e Parks për jetën e një udhëheqësi të një bande Harlem e çoi atë në një pozicion stafi në revistën LIFE, revista fotografike e spikatur në vend. Për 20 vitet e ardhshme, ai kapi një sërë imazhesh në një mori zhanresh, duke përfshirë portrete të famshme të aktivistëve të të Drejtave Civile, si Muhamed Ali, Malcolm X dhe Stokely Carmichael.
Por Parks nuk ishte i interesuar të kufizonte talentet e tij; ai e zgjeroi lentën e tij në Hollywood, dhe u bë regjisori i parë afro-amerikan i një filmi kryesor, The Learning Tree (1969), një përshtatje e autobiografisë së tij të cilën ai e shkroi në 1962.
Jacob Lawrence, piktor
I rritur në Harlem, Jacob Lawrence u rrit duke pëlqyer muzgun, dhe duke marrë pjesë në punëtori arti. Në vitin 1937 ai u regjistrua në Shkollën e Artistëve Amerikanë në Nju Jork me bursë dhe në kohën që u diplomua, ai tashmë kishte hartuar stilin e tij personal të modernizmit, duke përshkruar jetën e Afrikano-Amerikës me ngjyra të gjalla. Në moshën 25 vjeç, ai u bë i famshëm për serinë e tij të migracionit (1941), dhe pasi shërbeu në Luftën e Dytë Botërore, prodhoi Serinë e Luftës (1946), duke u bërë kështu si piktori më i famshëm afro-amerikan i shek. XX.
Pasi vuajti nga një periudhë depresioni në fund të viteve 1940, Lawrence pranoi një pozicion në Universitetin e Uashingtonit, ku do të jepte mësim për 15 vjet. Ai gjithashtu e kaloi kohën e tij duke punuar në piktura të porositura, dhe duke kontribuar në punë për organizata jofitimprurëse si Fondi i Mbrojtjes së Fëmijëve dhe NAACP.
Lorna Simpson, fotografe
E lindur në Brooklyn, New York, Lorna Simpson është një fotografe e njohur për eksplorimin e pyetjeve rreth racës, kulturës, gjinisë, identitetit dhe kujtesës, shpesh duke përdorur gratë afro-amerikane si tema të artit të saj.
Pasi u diplomua me një BFA në fotografi nga Shkolla e Arteve Pamore në New York, dhe një MPJ nga Universiteti i Kalifornisë, San Diego, Simpson ndërtoi karrierën e saj në mes të viteve 1980 me “foto-tekstet” e saj në shkallë të gjerë konceptuale (teksti mbivendosur në imazhe portrete). Në vitet ’90, ajo filloi të përfshinte imazhe me shumë panele duke marrë tema të takimeve seksuale publike, kështu ajo u bë gruaja e parë afro-amerikane që u paraqit në Bienalen e Venecias.
Në mijëvjeçarin e ri, Simpson iu drejtua instalimeve në formatin video për t’u shprehur në një mënyrë të re, freskuese. Përveç artit të saj duke u paraqitur në galeritë dhe muzetë në të gjithë botën, Muzeu Whitney në New York mbajti një retrospektivë 20-vjeçare të punës së saj në 2007.
Që atëherë, Simpson ka bashkëpunuar me reperin Common për të krijuar kopertinën e albumit të tij 2016 për Amerikën e afro-amerikane. Përsëri, dhe vitin e ardhshëm punoi me Vogue në një seri portretesh që shfaqnin gratë profesioniste dhe pasionin e tyre për artin. /biography.com/ KultPlus.com
Organizatorët e “Grammy Awards” kanë ndryshuar komitetin anonim të votimit, pa akuzave për manipulim, favorizim dhe racizëm.
Yjet si Zayn Malik dhe Halsey janë ankuar për proces të padrejtë të përzgjedhjes dhe për mungesë të transparencës.
Ndërkohë, artistët me ngjyrë, që një kohë janë duke e kritikuar Akademinë për mungesë të diversitetit, raporton BBC, transmeton KultPlus. Në fillim të këtij viti, këngëtari i famshëm kanadez, The Weeknd, pati akuzuar “Grammyn” se është i korruptuar pasi ai ishte injoruar në nominimet për këtë vit, pavarësisht se kishte këngën e cila kishte thyer rekord duke qëndruar për 52 javë në US Top 10.
Akademia ndërkohë ka bërë të ditur se më shumë se 90% e anëtarëve të saj, do t’i nënshtrohen një “procesi të rikualifikimit” për tu siguruar se trupa e votimit “është aktivisht e lidhur me krijimet në muzikë”.
Po ashtu, Akademia ka bërë të ditur se do të reduktojë një numër të kategorive në të cilat votuesit mund të votojnë dhe se do të shtohen dy kategori të tjera të çmimeve.
Presidenti i përkohshëm i Akademisë, Harvey Mason, ka thënë se ky vit ka qenë një “vit i ndryshimeve të paprecendentë”. / KultPlus.com
FKA Twigs e ka publikuar videoprojektin e ri muzikor me titull “Don’t Judge Me”, të cilin e sjell në bashkëpunim me reperin Headie One dhe kantautorin britanik Fred Again.
Kënga vjen e shoqëruar me një videoklip të fuqishëm, të cilin këngëtarja e ka bashkëdrejtuar me regjisorin Emmanuel Adjei, i cili në të kaluarën ka punuar me yje të tillë të muzikës, si Madonna dhe Beyoncé.
Sipas një prononcimi për media bëhet e ditur se projekti, “Don’t Judge Me”, e shfaq eksperiencën e të qenit afrikano-amerikan dhe britanik në botën moderne, si dhe e përfaqëson një luftë të përbashkët kundër tiranisë së padukshme të shkaktuar nga paragjykimet kulturore, sistematike dhe strukturore, të cilat shpesh është vështirë për t’i parë dhe ende më e vështirë për t’i tejkaluar.
Së fundmi FKA Twigs e kujtoi abuzimin e tmerrshëm racist që e kishte përjetuar, gjatë kohës sa ishte në lidhje dashurie me aktorin e njohur britanik, Robert Pattinson. Ajo tha se ishte pre e komenteve të rënda dhe injorante nga disa adhurues të zjarrtë të aktorit, gjatë tri vjetëve sa ishte në lidhje romantike me të.
Gjithashtu para pak javësh, këngëtarja britanike emri i vërtetë i së cilës është, Tahliah Barnett, ka ngritur padi kundër aktorit Shia LaBeouf, të cilin e akuzon për abuzim fizik dhe emocional gjatë lidhjes së tyre një vjeçare.
Padia e ngritur në gjykatën e lartë të Los Angelesit, kërkon dëmshpërblim për dëmet e shkaktuara nga aktori, i cili besohet se e ka sulmuar atë seksualisht dhe i ka shkaktuar shqetësim emocional.
Sipas saj, LaBeouf e kishte nënçmuar vazhdimisht duke iu drejtuar me fjalë ofenduese. Në një rast thuhet se aktori e ka përplasur këngëtaren për veture dhe ka provuar ta ngufatë atë. FKA Twigs po ashtu thotë se aktori disa herë, me vetëdije të plotë i ka bartur sëmundje seksuale.
Këngëtarja shumë e talentuar FKA Twigs e posedon një zë interesant dhe stil unik të interpretimit, por jo gjithmonë arti i saj kreativ arrin të kuptohet nga publiku mbarëbotëror. Megjithatë ajo vazhdon të sjell projekte të veçanta në tregun muzikor. / KultPlus.com
Në KultPlus Caffe Gallery organizohet sot një debat mbi racizmin dhe kryqëzimin e figurave publike në rrjete sociale.
Në këtë debat, panelistë do të jetë aktorja e njohur kosovare Adriana Matoshi dhe psikologu i njohur Fitim Uka.
Kjo mbrëmje do të moderohet nga aktorja e njohur Aurita Agushi.
Për shkak të zhvillimeve të fundit si pasojë e pandemisë dhe masave që priten të merren nga Qeveria e Kosovës, debati do të mbahet në ora 15:00 në KultPlus Caffe Gallery.
Ky event është mbështetur nga Drejtoria për Kulturë e Komunës së Prishtinës.
Për shkak të Pandemisë, ata që do të vijnë të parët do të kenë mundësi të ndjekin nga afër këtë debat. / KultPlus.com
Hugh Jackman dhe Margot Robbie janë në mesin e të famshmëve të shpallur ambasadorë të fushatës së re kundër racizmit, “DoMore”, e cila u lansua të mërkurën në Australi.
Sipas një komunikate për media, kampanja “DoMore” shërben si thirrje për të vepruar dhe që të gjithë australianët të jenë aleat në luftën kundër racizmit, transmeton Koha.
Videoja me titull “#DoMore to challenge rasicm” e publikuar së fundmi online, përfshinë mesazhe personale nga ambasadorët e kësaj fushate të tillë si: ylli i basketbollit Ben Simmons, aktorët Miranda Tapsell dhe Samara Weaving, ikona e tenisit Nick Kyrgios dhe të tjerë. Përmes saj, ata i adresohen në përgjithësi komunitetit australian.
Qëllimi i “DoMore” është që të shtohen diskutimet rreth racizmit në vend dhe ndikimin negativ që ky fenomen e sjellë në shoqëri. Po ashtu synim i tyre është inkurajimi i ndryshimeve pozitive përmes debateve dhe bashkëbisedimeve.
Video të reja do të publikohen çdo javë në uebfaqen e “DoMore”, përfshirë këtu intervista të cilët I dokumentojnë eksperiencat personale të australianëve nga prejardhje të ndryshme. Këto tregime synojnë të nxisin pjesëmarrje aktive të popullatës në emër të luftës ndaj racizmit. / KultPlus.com
E quanim magjup Por ai qeshte e qante me zemër Ai rronte Në hapësirat midis plasave të bardha Ne tjeret e përbuznim Ne tjerët ia mëshonim me shpullë zverkut Ik magjup se këtu luajmë ne vajzat talleshin me të -Ishte prekëse ta shikosh- ndërsa ai endej filli vetëm Gjuante si idiot yjet me gurë Rrihte tokën me këmbë Në oborr të shkollës djem mblidheshin rreth tij i ofronin të zgjedhë mes dy qindarkash mes Dhjetëshes së vogël e Pesëshes së madhe dhe ai zgjidhte gjithmonë gabim Pesësheshen e madhe Të gjithë talleshim me të përditë E quanim magjup Verës e fërfëllonin në lumë Në ujin më të thellë e ai zhytej si gur në thellësi e ai mbytej si sopatë në fund të pusit Një ditë e shava qençe me nënë
Magjup budallë i thashë mos e zgjedh more Pesëshen e madhe ajo vlen më pak se Dhjetëshja e vogël ai më shikoi çuditshëm Gaxhë budallë më tha Po ta zgjedh Dhjetëshen e vogël s’më jepni më përditë Pesëshe të mira e qeshi me zemër Si idiot i gjuajti yjet me gurë Rrahu tokën me këmbë Mbaj mend që qesha edhe unë se e pashë për herë të parë tek rronte Në hapësirat e ngushta midis plasave të bardha S’ka gjë pse e gjuanin në lumë Në ujin më të thellë S’ka gjë pse ai zhytej si gur i lëshuar- Ai mësoi i pari të notonte nga të gjithë ne / KultPlus.com
Le të fillojmë me një pasazh nga Ta-Nehisi Coates nga libri “Beetween the World and Me”, që merr formën e një letre të shkruar nga një baba me ngjyrë për djalin e tij: “Çmimi i gabimit tënd është më i lartë për ju sesa është për bashkatdhetarët tuaj, dhe në mënyrë që Amerika të justifikojë veten, historia e dekonstruksionit të një trupi të një njeriu me ngjyrë duhet që të fillojë gjithmonë me gabimin e tij ose të saj, të vërtetë ose të imagjinuar – me zemërimin e Eric Garner, me fjalët mitike të Trayvon Martin ‘Do të vdesësh sonte’, me gabimin e Sean Bell për të vrapuar me turmën e gabuar” .
Në rastin e George Floydit gabimi u pohua dhe, ndoshta pa dije, duke përdorur një faturë të falsifikuar. Dhimbja e zbuluar nga vdekja brutale e Floydit na ka bërë të reflektojmë për kulturën tonë. Kareem Abdul-Jabbar shkroi një ese të jashtëzakonshme për “The Times”, në lidhje me atë që përmbajnë protestat: “Ajo që duhet të shihni kur shihni protestuesit me ngjyrë në epokën e Trumpit dhe koronavirusit, janë njerëzit e shtyrë në skaj, jo sepse ata duan që të hapen baret dhe sallonet e bukurisë, por sepse duan të jetojnë. Ose të marrin frymë”. Ky moment i vrullshëm, shkruan Jamelle Bouie në “New York Times”, pasqyron “presionet dhe konfliktet e një vendi diversifikues, luftën për të shpëtuar nga një e kaluar ekskluzive për një të ardhme më gjithëpërfshirëse dhe betejën tonë të vazhdueshme mbi atë që ka vlerë vërtet – kush mund të veprojë si një anëtar i plotë dhe i barabartë i kësaj shoqërie dhe kush jo”, shkruan LOS ANGELES TIMES.
“Qindra njerëz me ngjyrë të skllavëruar”, shkruan DeNeen L. Brown nga “Washington Post”, dikur “u mbajtën rob në Shtëpinë e Bardhë”. Brown ka një histori nga Sheshi “Lafayette” në Uashington, sesi ishte pastruar me forcë për fotografinë e presidentit. Brown gjurmon këtë dhe vendet e tjera historike të skllevërve. Robin Givhan kritikon foton që doli nga ai imazh: “Ai nuk hyri brenda. Përkundrazi, struktura u afrua pas tij, një set në një të verdhë limoni, tredimensional për lojën e tij torturuese”.
“E jona është një histori e varfërisë dhe metaforës së çizmeve të bardha në qafë të zezë. Nga vendosja e prangave dhe zinxhirëve në qafën e skllavëruar të detyruar që të marshojnë në rresht te kollaret e hekurta të vendosura si ndëshkime për njerëzit e skllavëruar që guxuan të shpëtonin”.
Kritikja Soraya Nadia McDonald e konsideron vdekjen e Floydit së bashku me këtë pjesë shumë të prekshme të anatomisë njerëzore.
“Krijimi më urgjent i filmave që dikush bën tani, në këtë vend, është nga njerëzit me ngjyrë përmes telefonave me kamera”, ka thënë kritiku i “New York Times”, Wesley Morris, mbi “mozaikun e egër vizual të keqtrajtimit”. “Askush nuk mund të injorojë një grua të zezë që është ulur mbi një kalë.” Një imazh i Brianna Noble duke kalëruar në mes të protestave në Oakland është bërë një imazh përcaktues i kryengritjeve. Priska Neely, për marrjen e një numri të mesazheve tekstuale për të kontrolluar nëse ajo është në rregull: “Bombardimi nga tekstet me ngjyrime faji nga njerëzit e bardhë më detyroi të përpiqem të zgjidhë pyetjen më të padiskutueshme: Pra, si jam?” “Në atë kohë këto rregulla ndiheshin të bezdisshme,” shkruan Brianna Holt për rreptësinë e prindërve të saj, “por ndërsa isha rritur, kuptova se ato ishin të nevojshme.”
Lorrene Berry ka një udhëzues për leximin e guidës “Black Lives Matter” dhe shumë ide dhe vjegëza. E, sado e vështirë që ishte java e kaluar, Ta-Nehisi Coates, sa u përket veprimeve, ka thënë: “Unë shoh shpresë. Unë shoh përparim tani.” Të martën, një figurë e një ushtari të vetëm të Konfederatës, që ka qenë në qytetin Aleksandri të Virxhinias, u hoq nga piedestali i saj. Kritiku i artit Christopher Knight, që shkruan për “Times”, shikon sesi protestat kanë çuar në një valë të heqjes së monumenteve të Konfederatës. “Skulpturat përkujtimore si kjo kanë një qëllim specifik”, shkruan ai. “Ato shfaqin në bronz racizmin institucional”. / KultPlus.com
