Ambasadorët e vendeve anëtare në Bashkimin Evropian kanë miratuar një propozim që u lejon vendeve anëtare akses të menjëhershëm në më shumë fonde fillestare nën React-Eu.
Fondet do të shkojnë për të thjeshtuar nevojat bazë të refugjatëve nga Ukraina.
Këtë vit, për këto fonde do të disbursohen 3.5 miliardë euro shtesë dhe shuma më e lartë do t’u paguhet vendeve që pranojnë numrin më të madh të refugjatëve, si në tranzit ashtu edhe si destinacion përfundimtar. / abcnews.al / KultPlus.com
Sukseset e këngëtares kosovare me famë botërore, Rita Ora, duket se nuk kanë të ndalur në tregun botëror. Së fundmi ajo ka pozuar për kopertinën e ‘Vogue Arabia’ ku është dukur mjaft e mahnitshme në veshjet e ndryshme me plot sharm dhe stil, shkruan KultPlus.
Magazina Vogue Arabia gjithashtu zhvilloi edhe një bisedë mes Orës dhe ikonës së modës italiane, Donatella Versace, të cilat kanë ndarë momente të ndryshme nga jeta e tyre.
Të dy ikonat ulen për të diskutuar ‘fuqinë e butë’ dhe dëshirën e tyre për t’i kushtuar platformat e tyre në shërbim të më pak fatlumit.
Në bisedë e sipër, Rita Ora është shprehur se gratë ende luftojnë të merren seriozisht në industritë e ndryshme dhe se ajo është vazhdimisht duke luftuar që zërat e tyre të dëgjohen. Po ashtu ajo bëri thirrje që të gjithë duhet të dhurojnë kontributin e tyre kudo që ata të munden.
“Këto vite ishin të vështira, por unë kam mësuar shumë. Më kanë bërë më të fortë, sepse ka një gjë që nuk do të bëj kurrë: të heqë dorë”, numëron Ora veten në mesin e të devotshmëve të firmës Versace, duke pranuar se ajo pëlqen të shprehë veten përmes modës, duke u kthyer në kohë të shumta.
A keni menduar ndonjëherë se cilat këngë kanë formuar jetën e Rita Orës? Ajo i shpalos ato tutje në bisedën e zhvilluar për revistën Vogue Arabia.
“Liria nga George Michael – një nga të preferuarat e mia”, ndan këngëtarja. “Unë në fakt e kam interpretuar këtë këngë para Donatella Versaces në çmimet e modës britanike dhe unë isha veshur kokë e këmbë me Versace”, thotë tutje ajo.
Krejt në fund, ajo ka ndarë edhe një moment tjetër të bukur nga jeta e saj, duke treguar pasionin e saj për punën me refugjatët.
“Puna me refugjatët ka qenë gjithmonë një pasion i imi. Duke pasur parasysh përvojën time si refugjate, jam shumë e përkushtuar për të punuar me ata që kanë përjetuar beteja të ngjashme”, thotë Ora. / KultPlus.com
Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani, me anë të një postimi të gjatë në profilin e saj në Facebook ka folur për kërkesën e ShBA-së për strehimin e përkohshëm të afganëve, duke theksuar se për këtë çështje ishte kontaktuar në korrik nga ambasadori Kossnet. Të cilit thotë se menjëherë, pa asnjë hezitim ia ka dhënë pëlqimin, për siç e quan – operacion humanitar.
Osmani thotë se ka qenë kërkesë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, që kjo çështje të mbetet konfideciale për arsye të sigurisë dhe të procesit të largimit të qytetarëve afganë nga Afghanistani
Tutje, presidentja Osmani thotë se Qeveria e Kosovës, menjëherë pas kërkesës dhe diskutimit e dakordimit institucional, ka formuar grupin punues që merret me cështjet organizative bashkë me partnerët tanë amerikanë.
Ajo shprehet se askush më mirë sesa Kosova nuk e di çka do të thotë të dëbohesh e të largohesh me dhunë nga vendi ku je rritur.
Postimi i plotë i presidentes Osmani:
Më 16 korrik, pak ditë pasi bota, e sidonomos ne në Kosovë shënuam Ditën Botërore të Refugjatëve, jam kontaktuar nga Ambasadori i SHBA-ve në Kosovë, Philip Kosnett, i cili përcillte një kërkesë nga Presidenti Biden dhe Sekretari i Shtetit Blinken. Kërkesa kishte të bënte me strehimin e përkohshëm të afganëve, civilë të pafajshëm, të cilët tani ishin në shënjestër të Talibanëve, vetëm sepse kishin qëndruar në anën e aleatëve tanë, në anën e paqes e demokracisë, në anën e barazisë e të drejtësisë. Ata ishin punëtorët lokal që kishin punuar bashkë me forcat amerikane, si dhe familjet e tyre, përfshirë fëmijë.
Pa asnjë hezitim apo kushtëzim të vetëm, kam dhënë pëlqimin tim për një operacion të tillë humanitar, duke u nisur së pari nga parimi njerëzor se nuk i mbyllen dyert atyre që pa fajin e dëshirën e tyre janë janë të detyruar të lënë vatrat e tyre për t’i ikur përndjekjeve dhe për të shpëtuar jetë; së dyti, për shkak se si anëtare e denjë e komunitetit të shteteve të lira, Kosova e respekton të drejtën ndërkombëtare dhe obligimin që rrjedh nga ajo për mos t’i mbyllur derën refugjatëve; dhe e treta, për shkak se ne duhet t’u qëndrojmë miqve tanë, e sidomos Shteteve të Bashkuara në krah, ashtu sic na qëndruan ata neve në të mirë e në të keq.
Qytetarët afganë do ta kenë të kryer të gjithë vlerësimin e sigurisë nga ana e Shteteve të Bashkuara, sepse ata edhe ashtu do të qëndrojnë vetëm përkohësisht në Kosovë deri sa të rregullohet dokumentacioni i tyre për vizat e emigrimit për në SHBA ku do të vendosen pastaj. Qeveria e Kosovës, menjëherë pas kërkesës dhe diskutimit e dakordimit institucional, ka formuar grupin punues që merret me cështjet organizative bashkë me partnerët tanë amerikanë. Ka qenë kërkesë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, që kjo çështje të mbetet konfideciale për arsye të sigurisë dhe të procesit të largimit të qytetarëve afganë nga Afghanistani. Si të tillë, ne e kemi respektuar këtë kërkesë, por punën nuk e kemi ndalur.
Të dashur qytetarë,
Askush më mirë se ne nuk e di çka do të thotë të dëbohesh e të largohesh me dhunë nga vendi ku je rritur, të ndahesh nga më të dashurit, të detyrohesh të ikësh për të shpëtuar jetën. Atëherë, shumë vende anembanë botës, hapën dyert për ne pa asnjë kërkesë e asnjë kusht. Na shpëtuan. 22 vite pas atij tmerri, tani Kosova do të dëshmojë se ne kurrë nuk e humbim njerëzoren brenda nesh.
Populli ynë i urtë thotë: ‘Shtëpia është e Zotit dhe e Mikut”. Me këtë mirëseardhje ne duhet t’i presim miqtë tanë për të shpëtuar jetë, ashtu siç na shpëtuan ne bota demokratike, kur patëm më së shumti nevojë.
Kosova gjithnjë do të jetë në anën e humanizmit, paqes e demokracisë. / KultPlus.com
Më 8 gusht 1991, anija shqiptare e mallrave “Vlora”, mbërriti në portin e Barit, e tejmbushur me refugjatë nga Shqipëria.
Autoritetet e qytetit dhe rajonit, me mbështetjen e agjencive të lajmeve, gazetave lokale e jo lokale apo lajmeve televizive, përkujtuan ngjarjen si një lloj feste të ndjenjës së mirëpritjes, tanimë e humbur.
Por ngjarjet kanë pasur një rrjedhë të ndryshme: imigrantët fillimisht u mbyllën në stadiumin e vjetër Della Vittoria, dhe më pas u riatdhesuan për në Shqipëri.
Gjendje shëndetësore e mjeteve tona të komunikimit duhet të jetë e lëkundur deri sa dembelizmi pengon rindërtimin e ngjarjeve, të bujshme, që kanë ndodhur vetëm njëzet vjet më parë.
Le të shohim pra se kanë shkuar gjërat, duke ndjekur kronikat e asaj kohe.
Anija Vlora, mbërrin nga Durrësi, gati pa karburant, mundohet të hedhe spirancën në Brindisi, por nuk pranohet dhe drejtohet për në Bari.
Në bord ka edhe njerëz të armatosur, përveç imigrantëve në arrati nga 45 vjet regjimi komunist, tanimë i shkërmoqur, ka dhe gra e fëmijë. Komandanti Halim Milaqi i rrëfen gazetarit Antonio Padalino të revistës ‘Panorama’ se anija e tij kishte mbërritur në port nga Kuba, plot me sheqer, dhe shkarkimi i saj nuk kishte përfunduar akoma, kur e pa që po afrohej ky det njerëzish.
Atëherë jep urdhër që të fillojë lundrimi, por disa policë, që kanë arritur të hipin, i vënë një thikë në fyt dhe e detyrojnë të kthehet prapa për të marrë të gjithë ata njerëz.
Sa janë në bord? Gazetat e 9 gusht 1991 shkruanin se bëhej fjalë për 11 000 persona, ndërsa në kronikat e sotme flitet për 20.000. Një gjë është e sigurt, ishte një morì mbresëlënëse njerëzish, e shumë prej tyre ishin kapur edhe në shtizën e flamurit.
Fotografitë e Luca Turi dhe Vittorio Arcieri janë tronditëse dhe kanë përjetësuar edhe njerëz që, pas mbërritjes në port, janë hedhur në ujë nga anija.
Në orën 11e 30 lumi i njerëzve ndodhet në platformë. Kërkojnë bukë dhe ujë. Vlora është kthyer në një nevojtore me erë të keqe. Policia i drejton të gjithë në stadiumin e vjetër të futbollit, ne pritje të vendimeve.
Kryeministri, Giulio Andreotti, dikton nga Roma këtë deklaratë: ‘Nuk jemi absolutisht në gjendje të mirëpresim shqiptarët që po dynden në brigjet italiane dhe vetë qeveria e Tiranës është dakord me ne që ata duhet të riatdhesohen në vendin e tyre’.
Në stadium plas revolta.
Më të rinjtë shkulin pllakat e shkallëve dhe hedhin gurë kundër policisë. Përleshje të ashpra zgjatën tre ditë, më të dhunshmet qenë ato të së dielës, më 11 gusht, me 40 të plagosur mes policisë dhe një numër i pacaktuar mes protestuesve.
Shqiptarëve u jepet ushqimi dhe uji nga qielli, më thasë të hedhur nga helikopterët. Ishin skena Apokalipsi.
Ndërkohë organizohet operacioni më i madh i riatdhesimit në historinë e Republikës së Italisë. Në të marrin pjesë 11 avionë ushtarakë C130 dhe G222, së bashku me tre Super80 të Alitalia-s dhe motobarka si Tiepolo, Palladio dhe Tiziano, në të cilën hipën klandestin gazetari i ‘Il Messaggeros’ Marco Guidi.
Ai u hoq si shqiptar për të mund të njohur historitë e imigrantëve. Në fillim shumë prej tyre nuk e dinë se po i kthejnë. ‘Është e vërtetë që do na çoni në Venecia?’ pyet njëri ekuipazhin, sipas rrëfimit të Marco Guidi.
Të riatdhesuarit qenë 17 mijë e 400, më shumë nga pasagjerët e Vlorës (e përsërisim sipas shifrave të asaj kohe), sepse u riatdhesuan edhe imigrantë që kishin mbërritur me anije të tjera.
Mbetën në Itali 1.500 vetë që kishin paraqitur kërkese për stremi politik.
Gianni De Michelis, ministër i Punëve të Jashtme, fluturoi për në Tiranë për të ilustruar një plan italian ndihme: 90 miliardë lireta për ushqime, 60 miliardë për industrinë dhe furnizimet për hapjen në tetor të shkollave, dhe bashkëpunim në rendin publik për të parandaluar ikje të tjera.
Në Parlament pati polemika mbi metodat e rrepta, madje brutale, të këtij operacioni. Shumë më pak mbi thelbin e tij. Në një konferencë shtypi deputetët e PDS (Partia Demokratike Italiane e sotme) ‘megjithëse kuptojmë vendimin e dhimbshëm për riatdhesimin e refugjatëve në Shqipëri’ ata denoncuan ‘zgjedhjen e pamenduar për të mos respektuar të drejtat e njeriut, duke u mohuar atyre një asistencë të denjë.’
Kjo është e vërteta e fakteve, që askush sot nuk mund t’i ndryshojë. Megjithatë, në ato vite, Italia në përgjithësi dhe Puglia në veçanti dhanë prova shumë të mëdha mikpritjeje.
Më pas mes Romës dhe Tiranës do të lidhet një marrëveshje model, e cila arriti të lehtësojë emigracionin e rregullt të të shumë shqiptarëve.
Por historia e anijes Vlora është kjo.
Marrë nga kronikat mediatike të kohës. / KultPlus.com
Shumë kohë më parë, fati i miliona gjermanëve të dëbuar nga Europa Qendrore dhe Lindore në fund të Luftës së Dytë Botërore ka ngjallur polemika.
Një muze do të hapet në Berlin për të treguar historinë e tyre dhe për të qartësuar kujtimet.
“Si përfaqësohen migracionet e detyruara të përjetuara nga gjermanët, pa lënë asnjë dyshim për fajësimin tonë në gjenocidin e hebrenjve?, thekson Gundula Bavendamm, drejtoreshë e institucionit të ri, për të përshkruar sfidën e zbuluar nga ekipi ynë.
“Fondacioni për Mërgim, Dëbim dhe Pajtim” trajton një kapitull delikat në historinë gjermane, dëbimet e pakicave me origjinë gjermane që jetojnë në territoret e kthyera në Poloni, Çekosllovaki, Hungari, Bish-Bashkim Sovjetik, ose Rumani, pas disfatës së Rajhut Nazist në 1945
Historia dhe vuajtjet e këtyre popullatave fillimisht u errësuan nga tmerret e kryera nga nazistët, të cilat ndalonin konsiderimin e gjermanëve si viktima.
“Ndonjëherë duhen disa breza dhe konstelacionet e duhura politike për të parë të kaluarën”, thekson Bavendamm përpara hapjes së planifikuar të muzeut për publikun të mërkurën.
Në kërkimin e saj për një rrëfim të ekuilibruar, ekspozita i vendos këto dëbime në kontekstin e logjikës ekspansioniste të Rajhut të Tretë të Adolf Hitlerit dhe i konsideron ato në një kontekst global.
Fondacioni, në pjesën qendrore të Berlinit, ndodhet midis muzeut të ish-selisë së Gestapos dhe rrënojave të stacionit Anhalter, nga ku hebrenjtë u dërguan në kampin e përqendrimit të Theresienstadt, në Republikën Çeke.
Hyrja në hapësirën në katin e dytë, kushtuar eksodit të gjermanëve, mund të bëhet vetëm përmes një dhome të errët kushtuar Holokaustit.
Pastaj vijnë dëshmitë intime: vizitori zbulon karrocën e përdorur nga familja Ferger për t’u arratisur nga territori i Serbisë së sotme, një qëndisje të papërfunduar apo edhe një batanije, kaq shumë sende të braktisura gjatë këtyre nisjeve të nxituara.
Në çantën prej lëkure të një vajze të re ndodhet adresa e saj në qytetin Fraustadt, sot Wschowa në Poloni: Adolf Hitler Strasse 36.
“Ne nuk donim të bënim një inventar por të dinim historinë e secilit objekt, fatin e secilës familje”, shpjegon Gundula Bavendamm.
“Dëshmitë audio të familjeve të dëbuara ose pasardhësve të tyre shoqërojnë pothuajse secilën pjesë të paraqitur”, shton ajo.
Numri i këtyre personave të zhvendosur vlerësohet midis 12 dhe 14 milionë. Shumë i përkisnin komuniteteve gjermanofolëse të vendosura në Europën Lindore, midis Danubit dhe Volgas, që nga shekulli i XIII.
Disa anëtarë të këtyre pakicave mbështetën forcat pushtuese naziste, duke nxitur armiqësinë e popullatave të tjera, të përdorura për të justifikuar dëbimet e pasluftës./atsh/ KultPlus.com
Agjencia për refugjatë e Kombeve të Bashkuara tha të premten se rreth 100.000 refugjatë në rajonin Tigray të Etiopisë do të mbeten pa ushqim javën e ardhshme, nëse palët në konflikt nuk e lejojnë qasjen e organizatave humanitare.
Të dërguarit afrikanë për paqe u takuan të premten me kryeministrin etiopian, Abiy Ahmed, një ditë pasi ai tha se ushtria do ta fillojë fazën përfundimtare të një ofensive. Grupet për të drejtat e njeriut kanë frikë se nga ky operacion mund të ketë edhe viktima civile.
Agjencia UNHCR thotë se 96.000 refugjatë eritreas janë duke jetuar në katër kampe në Tigray. Raportohet se disa prej tyre kanë qenë në afërsi të përleshjeve të fundit, shkruan Reuters, transmeton Gazeta Express.
“Ata do të mbesin pa ushqim nga e hëna. Ne jemi të gatshëm me furnizimet tona duke u përpjekur të arrijmë te kjo popullsi”, tha zëdhënësi i UNHCR-së, Babar Baloch, duke shtuar se ky vlerësim është bërë duke u mbështetur në llogaritjet sipas shpërndarjes së fundit disa javë më parë.
“Ajo që nevojitet është qasja e papenguar për të shkuar te ta sa më shpejt që është e mundshme”, tha më tej Baboch.
Ai refuzoi të tregonte se kush po e bllokon qasjen te zonat e refugjatëve, por tha se thirrja për qasje vlen edhe për ushtrinë e Etiopisë, edhe për Frontin Popullor të Tigrayt për Çlirim.
Kombet e Bashkuara, që kanë staf në Tigray, kanë zhvilluar negociata me të gjitha palët e konfliktit për qasje, por deri më tani nuk ka pasur shenja për marrëveshje. / KultPlus.com
Avokatët dhe organizatat jofitimprurëse, të cilat po punojnë për ribashkimin e familjeve që janë ndarë në kufirin mes Shteteve të Bashkuara dhe Meksikës nga administrata e presidentit Trump, ende nuk kanë arritur t’i gjejnë prindërit e 545 fëmijëve.
Një gjykatës federal kishte dhënë urdhër që mijëra familje të ndahen në kufi në vitet 2017 dhe 2018, por që më pas kishin të drejtë të bashkoheshin si rezultat i ankesës ligjore të paraqitur nga Unioni Amerikan për të Drejta Civile.
Në një dokument të gjykatës, të publikuar këtë javë, thuhet se disa prindërve që janë dëbuar pa fëmijët e tyre nuk u është gjetur lokacioni, shkruan Reuters, transmeton Gazeta Express.
Aty thyhet se kërkimet për vendndodhjen e prindërve të dëbuar në vendet e prejardhjes, shumë prej të cilëve janë nga Amerika Qendrore, janë ndërlikuar nga përhapja e pandemisë.
Në maj të vitit 2018, presidenti amerikan e filloi zbatimin e një politike kundërthënëse të tolerancës zero ndaj familjeve që kapen duke e kaluar ilegalisht kufirin me Meksikën, me ç’rast fëmijët ndaheshin nga prindërit. Pas reagimeve të shumta ndërkombëtare, Trumpi e kishte ndërprerë këtë praktikë vetëm disa muaj pas fillimit të zbatimit.
Autoritetet kishin formuar një komision për gjetjen e anëtarëve të familjeve të fëmijëve, por deri më 20 tetor, ende nuk ka kontakte me prindërit e 545 fëmijëve, thuhet në njoftimin e Gjykatës së Qarkut në San Diego.
Brian Morgenstern, zëdhënës i Shtëpisë së Bardhë, pretendoi se disa familje nuk kanë dashur t’i pranojnë fëmijët, pa e përmendur vlerësimin e gjykatës se nuk është vendosur kontakti me qindra prindër. “I kemi kontaktuar këto familje dhe e vërteta pikëlluese është se shumë prej tyre kanë refuzuar t’i marrin fëmijët”, tha ai.
Kandidati demokrat për president të Shteteve të Bashkuara, Joe Biden, tha se ky lajm është mjerim.
Shumica e fëmijëve të ndarë nga prindërit në kufi janë liruar nga qendrat qeveritare të ndalimit dhe u janë dorëzuar personave vullnetarë që kanë dashur t’i strehojnë, në mesin e të cilëve ka të afërm që jetojnë në Shtetet e Bashkuara. / KultPlus.com
Ditë më parë, më 20 qershor u shënua Dita Ndërkombëtare e Refugjatëve.
Personazhe të famshëm nga mbarë bota kanë kujtuar ata që vuajnë më së shumti në mungesë të kushteve elementare, e që shpesh janë refugjatët në vende të huaja.
Artistja shqiptare me famë botërore, Dua Lipa, është një nga yjet e famshëm të tregut ndërkombëtar, e cila rrjedh nga një familje refugjate.
Familja e saj u shpërngul në Mbretërinë e Bashkuar nga Kosova, në vitet ‘90.
Ka qenë babai i këngëtares, Dukagjin Lipa, ai i cili në një sërë fotografish prekëse të publikuara në rrjetin social, ku shfaqen refugjatët nga lufta e fundit në Kosovë dhe ata sirianë që Dua vizitoi një vit më parë në Liban, ka shkruar disa fjalë për refugjatët.
“Dje ne kujtuam kohën kur para 21 vitesh mbi 1 milion shqiptarë të Kosovës u nxorën nga shtëpitë dhe u larguan nga vendi i tyre, si shkak i fushatës brutale të spastrimit etnik nga forcat serbe në Kosovë. Në të gjitha “Ditët Botërore të Refugjatëve”, dhe në çdo ditë tjetër ne do të jemi pranë refugjatëve dhe njerëzve të shtypur në vuajtjen e tyre. Shpërndani dashuri, jo luftë.”
Ky postim është shpërndarë më pas nga Dua Lipa, e cila u ka treguar mbi 47 milionë njerëzve që e ndjekin në Instagram, situatën e tmerrshme në të cilën ndodhej vendi i saj dikur dhe padyshim peripecitë e saj si emigrante.
Ndonëse Dua ka lindur në Britani të Madhe, pasi prindërit e saj emigruan gjatë luftës, në 2006 ajo është rikthyer në Kosovë, për tu larguar më pas sërish drejt Mbretërisë së Bashkuar ku edhe arriti majat. / KultPlus.com
Kjo fotografi është e fotografit të njohur Yannis Behrakis ku shihen dy fëmijë nga Kosova, shkruan KultPlus.
Në përshkrimin e Reuters, thuhet se në këtë foto të Yannis Behrakis shihen dy fëmijë të cilët e kanë kaluar kufirin, dhe kanë hyrë në territorin e Shqipërisë.
Poashtu thuhet se për të kaluar kufirin, refugjatëve iu duhej të ecnin në këmbë më shumë se 30 orë. Bëhet fjalë për periudhën e vitit 1999, kur shqiptarët e Kosovës u dëbuan nga shtëpitë e tyre nga serbet dhe ecën me orë të tëra për të lëshuar territorin e Kosovës. /KultPlus.com
Prej fluksit të madh të refugjatëve në Gjermani më 2015, një e treta e refugjatëve kanë gjetur punë në vend.
Gazeta gjermane, “Der Spiegel”, ka raportuar disa histori suksesi të njerëzve të refugjatëve që po vazhdojnë të shënojnë ngritje në shtetin nikoqir, transmeton Koha Ditore, shkruan KultPlus.com
Kur rreth nëntëqind mijë azilkërkues mbërritën në Gjermani në verën e vjeshtën e vitit 2015, shumë liderë biznesesh kishin shprehur besimin se do të mund t’i integronin refugjatët në tregun e tyre të punës, me disa prej tyre që madje kishin shprehur hapur euforinë.
Dieter Zetsche, drejtor i “Daimlerit” atëherë, kishte thënë se shpresonte se në rastin e “skenarit më të mirë”, refugjatët do të mund të ishin vendimtarë për “mrekullinë e ardhshme ekonomike gjermane”.
Vendet e Ballkanit, edhe pse kanë nivele të larta emigracioni, nuk janë treguar të gatshme të pranojnë emigrantë të huaj në qytetet ku jetojnë, përveç Shqipërisë.
Një anketë e zhvilluar vitin e kaluar nga Barometri i Ballkanit njëkohësisht në Shqipëri, Bosnjë, Maqedoni, Serbi, Malin e Zi dhe Kosovë tregoi se shqiptarët kishin gatishmërinë më të lartë për të pritur emigrantë të huaj.
Pyetjes nëse prania e emigrantëve të huaj është e mirëpritur në qytetin tuaj iu përgjigjën pozitivisht 43% e shqiptarëve.
Pas Shqipërisë, emigrantët ishin më të mirëpritur në Kosovë, ku 28% e popullatës e kanë vlerësuar pozitivisht praninë e emigrantëve.
Në Shqipëri, popullsia që mirëpret emigrantët është 4 herë më e lartë se e vendeve fqinjë.
Më pak miqësorë për pritjen e emigrantëve të huaj shihen të jenë Bosnja dhe Maqedonia, ku vetëm 10% e popullsisë i mirëpret emigrantët.
Sipas “Our World in Data” janë rreth 57,616 mijë të huaj që jetojnë në Shqipëri, ku prej tyre 13 mijë janë të pajisur me leje pune.
Prej vitit 2010, numri i të huajve në Shqipëri është rritur. Në vitin 2010, sipas të dhënave të Bankës Botërore kishte rreth 52,784 mijë të huaj, ndërsa në 2015-n (viti i fundit me të dhëna të përditësuara) numri i të huajve është rritur me 10%.
Në rajon, Shqipëria renditet ndër vendet me numër të ulët emigrantësh. Numrin më të madh e ka Serbia, me rreth 807 mijë të huaj që jetojnë atje. Në Maqedoni janë rreth 130 mijë dhe në Malin e Zi rreth 82 mijë të huaj. Bosnjë-Hercegovina ka numrin më të ulët të huajve në rajon, ku sipas Bankës Botërore në 2015-n ishin rreth 32 mijë.
20 qershori, është dita ku i shtrihet besimi dhe i hapet dera një të huaji që të jetojë në vendin tënd, me fjalë tjera është tradicionalisht dita ndërkombëtare e refugjatëve, transmeton KultPlus.
Sot në të gjithë botën është shkruar parualle “një hap me refugjatë” në nder të kësaj dite.
Në ditën ndërkombëtare të refugjatëve e gjithë bota është ftuar në solidaritet ndaj refugjatëve të shumtë nga Siria, Egjipti e Sudani.
Liderë të shumtë botëror e vendorë kanë reaguar lidhur me ditën e refugjatëve, duke rikujtuar njëkohësisht edhe kohën kur kosovarët ishin refugjatë luftë në vendet evropiane./KultPlus/
20 qershori është Dita Botërore e Refugjatëve, dita kur OKB-ja njohu luftën dhe triumfin e njerëzve të zhvendosur në mbarë botën të cilët janë detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre me dhunë, paragjykim apo persekutim.
Për të shënuar këtë ditë, në vijim po ju paraqesim pesë të famshmit të cilët filluan jetën si refugjatë:
Freddie Mercury
Frontmani legjendar i bendit “Queen” lindi si Farrokh Bulsara nga prindërit indianë të cilët jetonin në protektoratin britanik të Zanzibarit, tani pjesë e Tanzanisë.
Në vitin 1964, familja e tij u larguar për t’i shpëtuar dhunës së Revolucionit të Zanzibarit, në të cilin popullsia vendase afrikane u ngrit kundër pakicave të ishujve Arab dhe Indianë, shkruan revista britanike “The Weekday”.
Mercury, atëherë 17 vjeç, dhe familja e tij filluan jetën e re në Middlesex, transmeton Koha.net.. Gjashtë vjet më vonë, ai do të takohet me kitaristin Brian May dhe bateristin Roger Taylor – dhe pjesa tjetër është histori.
Mila Kunis
Aktorja e Hollywoodit, Kunis, është lindur në Ukrainë në vitin 1983 kur vendi i saj ishte pjesë e Bashkimit Sovjetik. Prindërit e saj, të shqetësuar nga liria e kufizuar politike dhe ekonomike në shtetin komunist, kërkuan strehim në Shtetet e Bashkuara në vitin 1991, kur aktorja ishte vetëm 7 vjeçe.
Më parë, Kunis pati folur rreth traumave të vitit të saj të parë në shkollë në New York, e paaftë për të folur anglisht. Ajo flet rrjedhshëm gjuhën ruse dhe shpesh jep intervista në gjuhën e saj amtare.
Andrew Sachs
Aktori, i cili është i njohur për portretizimin e një kamarieri të pafat spanjoll Manueli në “Fawlty Towers”, ka lindur në Berlin si Andreas Sachs, babai i të cilit ishte çifut ndërsa nëna katolike. Familja e tij është shpërngulur nga Gjermania në vitin 1938 për t’i shpëtuar rrezikut në rritje nga persekutimi nazist dhe është vendosur në veri të Londrës.
Rita Ora
Ora dhe familja e saj kanë ikur nga Kosova e shkatërruar nga lufta në vitin 1991, kur këngëtarja e famshme ishte vetëm 1 vjeç.
Në vitin 2013, Ora ka treguar se si ajo, motra e saj dhe prindërit e tyre kanë jetuar në një dhomë kur kanë arritur për herë të parë në Londër si refugjatë pa asnjë para, përcjell Koha.net. Megjithatë, ajo tha për London Evening Standard se vështirësitë e saj të fëmijërisë e bëri atë më të fortë.
“Ajo fjalë [refugjat] mban shumë paragjykime”, tha ajo. “Por, gjithashtu na bëri të vendosur për të mbijetuar”.
Henry Kissinger
Ish-sekretari i Shtetit Amerikan, Henry Kissinger, ka lindur në një familje hebreje-gjermane, e cila ka ikur nga regjimi nazist në vitin 1938, duke arritur në New York nëpërmjet Londrës kur ishte vetëm 15 vjeç.
Kissinger ka shërbyer në Korpusin e Kundërzbulimit të Ushtrisë Amerikane gjatë Luftës së Dytë Botërore, para se të hyjë në politikë.
Eksperti i politikës së jashtme, u bë këshilltari i sigurisë së Presidentit Nixon dhe mori çmimin Nobel për Paqe në vitin 1973 për rolin e tij në negociatat për përfundimin e Luftës së Vietnamit.
Kissinger nuk është i vetmi ish-refugjat që ka shërbyer si Sekretar i Shtetit. Madeleine Albright, femra e parë që është emëruar në zyre, iu dha azil në SHBA kur ishte 11 vjeçe pasi familja e saj iku nga persekutimi komunist në Çekosllovaki./ KultPlus.com
16 prilli është data kur në Kukës shënohet Dita e Eksodit, si shenjë falënderimi dhe respekti për të gjithë ata që hapen dyert e veta për të pritur vëllezërit e tyre shqiptarë nga Kosova, shkruan KultPlus.
Fotografja Carol Guzy, ka kapur shumë pamje të refugjatëve nga Kosova që po shkonin drejt Kukësit gjatë luftës së Kosovës. Por me një pamje atje, ajo ka arritur të marr çmimin Pulitzer. Në këtë fotografi shihet një fëmijë refugjat me emrin Agim Shala. Ai në atë kohë 2 vjeçar, shihet teksa gjyshërit e tij e kalojnë përmes gardhit të telave me gjemba tek familjarët e tjerë që po vendoseshin në një kamp në Kukës të Shqipërisë.
“Gardhi ishte skena e shumë ribashkimeve. Kur u nënshkrua marrëveshja e paqes, ata u kthyen në Prizren për të gjetur shtëpitë e tyre që kishin mbetur të dëmtuara lehtë. Kishte lot gëzimi dhe trishtimi nga familja pasi fëmijët kalonin përmes gardhit, simbolik e pafajësisë dhe tmerrit e konfliktit”, shkruhet në përshkrimin e fotografisë.
Ajo thotë se imazhet që ka bërë atje, janë imazhe të dhimbjes dhe shpresës, por çka veçon ajo është se këto pamje e përvoja e kanë prekur atë emocionalisht në momentet kur ka marr rrugën e kthimit.
“Ndihesha shumë fajtore sa që më duhej të hyja në avion dhe t’i leja mbrapa meje shumë nga këto vende. Por unë mendoj se mënyra më e mirë për tu përballur me këtë që t’ia bëni me dije vetes se ajo çfarë po bëni është një mision, kjo nuk është vetëm një punë”, ka thënë Guzy.
“Është një fotografi e mbushur edhe me lumturi”, thotë Guzy. “Familjet që kishin shpëtuar nga spastrimi etnik nuk e dinin nëse të dashurit e tyre kishin mbijetuar apo jo. Kur një familje shihte të afërmit në anën tjetër të telit me gjemba, ata gëzoheshin dhe ua dorëzonin fëmijët e tyre të vegjël, duke pritur që të ribashkohen”, ka thënë fotografja e Washington Post.
Po ashtu në një intervistë, ajo ka treguar se Pulitzer e pranon si dedikim ndaj atyre që janë pjesë e fotografisë.
“Unë nuk besoj se çmimet Pulitzer na përkasin neve, unë mendoj se ne vetëm i pranojmë ata për njerëzit që janë në tregimet tona. Ata janë të guximshmit, janë ata që e tregojnë hapur jetën e tyre në mënyrë që të mund t’i marrim ato fotografi dhe të tregojmë historitë e tyre “, kishte thënë Guzy. / KultPlus.com
Aktorja e njohur shqiptare Arta Dobroshi, së fundmi ka publikuar një video në të cilën fytyra e saj e vendosur brenda imazhit të botës, prek disa nga çështje më të rëndësishme që lidhen me të drejtat e njeriut, refugjatët dhe paqen botërore, shkruan KultPlus.
“Dua të ju tregoj se çfarë është një refugjat”, janë fjalët e para që ajo transmeton në këtë video. Tutje aktorja Dobroshi përshkruan në mënyrë të detajuar rrugëtimin e saj si studente e aktrimit, e cila ishte dashur të linte studimet prapa për t’u nisur drejt dyerve të një shteti të huaj.
“Refugjati është një njeri i lumtur, i cili duhet të zhvendoset për shkak se është duke ikur nga jeta e tij. Në 1999 unë fillova të studioj aktrimin në Kosovë, unë isha duke bërë prova me kolegët e mi në Akademi dhe skena që në ishim duke e përgatitur po shkonte shumë mirë, ne po punonim në një pjesë të Shekspirit dhe ishim shumë të entuziazmuar t’ia paraqesim atë profesorëve tanë. Por kjo nuk ndodhi kurrë për shkak se situata u bë gjithnjë e më e keqe, kishte shumë maskara, gjithnjë e më shumë vrasje dhe u bë shumë e rrezikshme për ne që të qëndrojmë në Kosovë”, shpjegon aktorja Dobroshi gjatë kësaj videoje.
Arta tutje gjatë kësaj videoje jep një mesazh të fuqishëm mbi epitetin e një refugjati i cili në shumë raste zhvishet nga vetitë e tij njerëzore.
“Pra, ti je personi i njëjtë por tani me një epitet dhe shtetet që ishin në liri, e që hapën dyert për neve ku vendosën ta shihnin vetëm këtë epitet dhe jo njeriun që ti ishte, edhe pse ishim duke jetuar në qytetin e njëjtë, në qytetin e quajtur “Tokë”. Pra ti je i njëjti person, me këtë dua të them unë isha i njëjti person, vajzë, motër, shoqe, aktore. Derisa ne ishim duke shijuar veprën e Shekspirit me koleget e mija, dhe pas një momenti unë duhej të ikja nga jeta ime, të shkoj në një vend tjetër, para dyerve të një shtetit tjetër dhe në këtë moment këto dyer janë të mbyllura sepse ato shtete të cilat jetojnë në liri nuk i duan refugjatët, nuk duan të na pranojnë”, thotë Arta.
Ajo tutje shpjegon ndjenjat e saj lidhur me jetesën brenda një shteti tjetër, e cila kishte qenë zgjidhja e vetme, në një vend ku armët janë gjithçka që e rrethojnë.
“Unë ndihesha e mërzitur se duhej ta braktisja vendin tim dhe ju nuk jeni në gjendje të ma dhuroni në buzëqeshje në shenjë mirëseardhjeje”, pohon ajo.
Ndërsa shpjegon se momenti që lufta të mbaronte, ajo mezi priste të kthehej në shtëpi, të shihte të afërmit, nëse jo shtëpinë, të shihte kopshtin pranë tij dhe të nuhaste ajrin i cili frymonte liri dhe paqe. Arta thotë se kjo nuk ishte vetëm dëshira dhe qëllimi i saj pasi që shumica e njerëzve pas luftës e bën të njëjtën gjë, u kthyen përsëri në Kosovë.
“Ashtu siç ishte primitive që gratë nuk u lejuan të votojnë qindra vite më parë, të mos i hapësh dyert e shtetit tënd për refugjatët do të jetë po ashtu primitive”, shprehet Arta Dobroshi, aktorja nga Kosova. /KultPlus.com