Ndonëse rruga s’merr kurrë fund, bëj një hap përpara dhe vazhdo të ecësh, mos u tut nga largësia. Në këtë rrugëtim, lëre zemrën të jetë udhërrëfyesja jote kur trupi ngurron dhe është mbytur nga frika.
Ti erdhe papritur dhe vodhe prej meje tri gjëra. Durimin nga zemra, ngjyrën nga fytyra dhe gjumin nga sytë.
Jo vetëm ata që flasin të njëjtën gjuhë, por edhe ata që ndajnë të njëjtat ndjenja e kuptojnë njëri-tjetrin.
I thashë natës, “Nëse je e dashuruar me hënën, kjo sepse kurrë s’qëndron gjatë”. Nata u kthye dhe më tha, “Nuk është faji im. Kurrë nuk e shoh diellin, nga ta di që dashuria është e pafund?”
Ji i çmendur dhe i dehur me dashuri, nëse je shumë i kujdesshëm, dashuria nuk do të të gjejë.
Duhet të vazhdosh ta thyesh zemrën derisa të hapet.
Lerë heshtjen të të çojë në bërthamën e jetës.
Duhet të hesht. Të hesht. Dhe ta lë dashurinë të përshkruajë vetveten: nën një përshkrim të lumtur, të gëzuar që s’merr fund kurrë.
Kurrë mos e humb shpresën, zemra ime, mrekullitë burojnë nga e padukshmja.
Mjaft me fjalë! Hap dritaren në qendër të kraharorit… Lëri shpirtrat të hyjnë dhe të dalin.
Mund të mësosh të dashurosh vetëm duke dashuruar.
Nëse fjalët dalin nga zemra, ato do të hyjnë në zemër.
Duke bërë si më thanë të tjerët, u verbova. Duke shkuar kur të tjerët më kërkonin, humba. Më pas u largova prej të gjithëve, edhe prej vetes. Kështu i gjeta të gjithë, edhe veten.
Unë nuk jam këto flokë, nuk jam kjo lëkurë, jam shpirti që jeton brenda tyre.
Nëse ke shumë, fal prej pasurisë tënde. Nëse ke pak, dhuro prej zemrës.
Bëhu si lulja që ia jep aromën edhe dorës që e këput.
Detyra jote nuk është të kërkosh dashuri, por të kërkosh dhe të gjesh të gjitha pengesat që vetja jote ka ndërtuar kundër dashurisë.
Nuk kam fe. Feja ime është dashuria. Çdo zemër është tempulli im.
Unë buzëqesh si një lule, jo vetëm me buzë, por me tërë qenien.
Mos u gënje nga bukuria ime, drita që më sheh në fytyrë vjen nga qiriu i shpirtit tim.
Kur bota të gjunjëzon, je në pozicionin e duhur për t’u lutur.
Përse po troket në çdo derë? Jepi, trokit në derën e zemrës tënde!
Ai që vë intelektin mbi dëshirat është më i lartësuar se engjëjt, ai që vë dëshirat mbi intelektin, është më pak se një kafshë. / KultPlus.com
Me siguri se deri tani keni dëgjuar për poetin e njohur persian Rumin. Mençuria e tij asnjëherë nuk kishte kufizuar nga barrierat nacionale apo kulturore.
Një këndvështrim i tillë si i Rumit është shumë i rëndësishëm për ne në këto kohëra të urrejtjes dhe luftërave.
Më poshtë, ju mund t’i gjeni të listuara disa prej thënieve më inspiruese të këtij poeti të mahnitshëm.
– “Detyra juaj nuk duhet të jetë të kërkoni dashurinë, por t’i kërkoni të gjitha barrierat që i keni ndërtuar brenda vetes kundër dashurisë”
– “Çfarë jeni duke kërkuar, është duke ju kërkuar juve”
– “Mos u pikëlloni. Çdo gjë që humbni vjen në një formë tjetër”
– “Dje kam qenë i zgjuar, kam dashur ta ndryshoj botën. Sot jam i mençur, andaj jam duke e ndryshuar vetveten”
– “Ju keni lindur me krah, përse preferoni të zvarriteni tërë jetën?”
– “Rritni fjalët, jo zërin. Është shiu ai që i rritë lulet, jo vetëtima”
– “Fjalët janë pretekst. Është lidhja e brendshme ajo që e tërheq një person te tjetri, jo fjalët”
– “Lamtumirat janë vetëm për ata që dashurojnë me sy. Për ata që dashurojnë me zemër e shpirt nuk ka ndonjë gjë të tillë si ndarja”
– “Plaga është vendi nga ku drita futet në ju”
– “Kudo që jeni, dhe çfarëdo që bëni, qëndroni të dashuruar”
– “Duhet ta thyeni zemrën derisa të hapet”
– “Dua të këndoj siç këndojnë zogjtë, duke mos u brengosur kush më dëgjon ose çfarë mendojnë tjerët”
– “Dashuria është ura mes juve dhe çdo gjëje tjetër”
-“Përse vazhdoni të qëndroni në burg kur dera është krejtësisht e hapur?”
– “Mbyllni sytë, bini në dashuri, rrini aty”
– “E vetmja bukuri që zgjatë është bukuria e zemrës”. / KultPlus.com
Kanë kaluar më shumë se 800 vjet nga lindja e Rumi-t, një mistik, poet, filozof dhe teolog sufist i shekullit të 13-të, i lindur më 30 shtator 1207, por ndikimi i Rumiut nuk e ka humbur kurrë lidhjen e tij me tokat që ai e bekoi.
Si një ceremoni e tillë e veçantë u organizua në Lahore, kryeqyteti krahinor i provincës Punjab të Pakistanit, nga ‘Minhaj-ul-Quran International’, një organizatë joqeveritare që punon në mbi 100 vende të globit për të festuar Rumin.
Një numër i madh i burrave dhe grave u mblodhën para ‘Gosha-e-Durood’, një dhomë e veçantë lutjesh në organizatë që është një kopje e varrit të Rumiut në Konia, një provincë në jug të kryeqytetit të Turqisë, Ankara, në rajonin qendror të Anadollit.
Mevlana, në botën anglishtfolëse, zakonisht quhet Rumi, për shkak të Anadollit, vendit ku kaloi pjesën më të madhe të jetës së tij të mëvonshme. Në vende të ndryshme të Lindjes së Mesme dhe Turqi, ai zakonisht quhet Mevlana ose ndonjë variant tjetër i Mawlana, që do të thotë “mjeshtri ynë”.
Varri i Rumi-t të madh të Islamit dhe xhamia e tij shoqëruese, në Konia, Turqi. (Foto e Shutterstock)
Gjatë ceremonisë speciale, u lançua një libër audio nga Tahir-ul-Kadri mbi pamjen fizike të Profetit Muhamed.
Njerëzit me telefon dhe email dërgojnë kërkesat e tyre për t’u lutur në dhomë dhe më vonë përzgjidhen sipas shërbimit të radhës të parë në grupe nga gjashtë deri në shtatë persona në një ndërrim. Deri tani, më shumë se 4 miliardë përshëndetje janë thirrur.
Dhoma e lutjeve u hap në vitin 2007 me një kosto totale prej 3.5 milion dollarë.
Banorët veshin një fustan të veçantë, si një dervish, gjatë ndërrimeve të tyre tetëorëshe dhe gjithashtu agjërojnë ndërsa luten.
“Ashtu si Rumi, unë gjithmonë dua të përhap mesazhin e dashurisë dhe paqes në shoqëritë dhe komunitetet. Nëse mund të fitoj paqen e brendshme, automatikisht do të marr paqen e jashtme dhe do ta shndërroj jetën time në një parajsë,” tha Mohsin Rasool, një besimtar që reciton Darood Shareef. / KultPlus.com
Kush po’j folë fjaltë me gojën tem? Ton ditën mendoj për kit sen, tani natën e thom: “Prej kahit jom ardhë dhe ça jom t’u bo?” Idenë s’e kom! Veç e di: Shpirti jem osht prej tjetërkahit. Jom i sigurt, dhe un synoj m’u kthy atje. E pijavnja jem ka nisë në ni kafe tjetër. Kur un t’jem kthy prap n’at vend Oh atëherë, do t’jem tonsisht i pjekun. Ndërkohë Unë jom si ni zog prej ni kontinenti tjetër, ulun n’kit far kafazi. Dita po vjen kur un do t’fluturoj, por kush osht qitash, n’veshtë e mi qi p’e ngon zanin tem? Kush po’j folë fjaltë me gojën tem?
Kush osht ka kqyrë me sytë e mi? Ça o shpirti? S’muj m’u nalë t’u pytë!
T’kisha mujtë me pi bile ni gërrç prej ni xhevapi Kisha me ikë prej kti burgu pijanicash
Un, s’kom ardhë ktu me miratimin tem dhe as s’mujë me lanë ktuhën n’at mnyrë! Kushdo që m’ka pru mu ktu, duhet me m’marrë e me m’kthy n’shpi!
Kjo poezi. Un kurr s’e di ça kom thanë. s’e boj hesapë Kur jom jashtë prej t’thanunës t’saj Besomë që jom shum i qetë dhe rrallë foli n’fun t’funit.
Na e kena ni bure t’madhe me venë por asni gotë. Por na jem rahat. Çdo sabah na ndriqojmë dhe n’mramje na ndriqojmë prap.
Ata thojnë që për neve s’ka shpresë. Me hak e kanë! Por na jem rahat. / KultPlus.com
Nektari i poezisë perse, Rumi, mban një peshë të madhe
të filozofisë universale se njeriu kalon nën një proces të gjatë të njohjes së
egos hyjnore. Rruga që ai ndoqi për ta gjetur hyjnoren pasqyrohet në thëniet e
tij.
Rumin, bota e njeh si poet të madh, i cili prej kohësh
është bërë poeti universal i shpirtrave që kërkojnë dashurinë dhe gëzimin e
jetës.
Emri i tij i vërtetë është Jalal ad-Din Muhammad Rumi
(1207-1273), i njohur edhe si Mavlana (Mjeshtri) Jalal ud din Balkhi, për shkak
të vendlindjes së tij në Balkh të Persisë.
E gjithë materia në univers i nënshtrohet këtij ligji
dhe kjo lëvizje beson te një shtysë e brendshme që Rumiu e quan dashuri, për të
evoluar dhe për të kërkuar kënaqësinë te hyjnorja prej së cilës ka burimin.
Për Rumiun, Zoti është baza dhe qëllimi i të gjithë
ekzistencës.
Ai nuk ishte i interesuar me anën shkencore të teorive
dhe nuk kishte lidhje me biologjinë evolucionare që Darvini e solli më pas.
Rumiu ishte i interesuar për evolucionin shpirtëror të
një qenieje njerëzore: njeriu që nuk njeh Zotin është i ngjashëm me një kafshë
dhe njohja e vërtetë e bën atë hyjnor. Ky i fundit e përcaktonte dashurinë si
një fuqi magnetike që e lartëson jetën.
Duke bërë si më thanë të tjerët, u verbova. Duke shkuar kur të tjerët më kërkonin, humba. Më pas u largova prej të gjithëve, edhe prej vetes. Kështu i gjeta të gjithë, edhe veten.
Kur bota të gjunjëzon, je në pozicionin e duhur… për
t’u lutur!
Gjithçka në univers ndodhet brenda teje. Kërkoje çdo
gjë prej së brendshmi.
Duhet të vazhdosh ta thyesh zemrën, derisa të hapet.
Pse qëndron i burgosur, kur dera është krejtësisht e
hapur?
Arsyeja është e pafuqishme në shprehjen e dashurisë.
Po ti? Kur do e nisësh atë Udhëtimin e gjatë brenda
vetes tënde?
Flladi i agimit ka sekrete për të të zbuluar. Mos fli
sërish!
Dje isha i zgjuar dhe doja të ndryshoja botën. Sot jam
i mençur dhe dua të ndryshoj veten time.
Shkëlqe, sikur gjithë Universi të ishte i yti.
Unë nuk jam këto flokë, nuk jam kjo lëkurë, jam
shpirti që jeton brenda tyre.
Nëse ke shumë, fal prej pasurisë tënde. Nëse ke pak,
dhuro prej zemrës.
Bëhu si lulja që ia jep aromën edhe dorës që e këput.
Detyra jote nuk është të kërkosh dashuri, por të
kërkosh dhe të gjesh të gjitha pengesat që vetja jote ka ndërtuar kundër
dashurisë.
Nuk kam fe. Feja ime është dashuria. Çdo zemër është
tempulli im.
Në fund të jetës, aty ku ka mbetur vetëm fryma e
fundit, nëse ti vjen, do të ngrihem dhe do të këndoj…
Engjëlli është i lirë për shkak të diturisë; bisha për
shkak të injorancës. Mes të dyve, mbetet biri i njeriut që i duhet të përpiqet
e luftojë.
Kur bën gjëra prej shpirtit tënd, ndjen një lumë
gëzimi brenda teje.
Ekziston një zë, që nuk përdor fjalë. Dëgjoje!
Dëgjo me veshët e tolerancës! Shiko me sytë e
dhemshurisë! Fol me gjuhën e dashurisë!
Nëse kërkon shpirtin, bëhesh Shpirt. Nëse kërkon
ushqim, bëhesh ushqim. Bëhesh ajo çka kërkon.
I thashë natës, “Nëse je e dashuruar me hënën, kjo
sepse kurrë s’qëndron gjatë”. Nata u kthye dhe më tha, “Nuk është faji im.
Kurrë nuk e shoh diellin, nga ta di që dashuria është e pafund?”
Ji i çmendur dhe i dehur me dashuri, nëse tregohesh
shumë i kujdesshëm, dashuria nuk do të të gjejë.
Heshtja është gjuha e Zotit. Gjithçka tjetër është
përkthim i keq.
Mjaft veprove sikur je kaq i vogël. Ti je Universi në
lëvizje prej ekstaze.
Ajo që ti kërkon është duke të kërkuar ty.
Mos vajto. Çdo gjë që ti humbet, të vjen përsëri në
një tjetër formë
Ngri fjalët e tua, jo zërin tënd. Është shiu që i rrit
lulet, jo bubullimat
Injoroji ata që të bëjnë të ndiesh frikë dhe trishtim,
që të degradojnë e të shpien drejt sëmundjes e vdekjes.
Atje ku ka rrënoja, ka edhe shpresë për një thesar. / KultPlus.com
Ndonëse rruga s’merr kurrë fund, bëj një hap përpara dhe vazhdo të ecësh, mos u tut nga largësia. Në këtë rrugëtim, lëre zemrën të jetë udhërrëfyesja jote kur trupi ngurron dhe është mbytur nga frika.
Ti erdhe papritur dhe vodhe prej meje tri gjëra. Durimin nga zemra, ngjyrën nga fytyra dhe gjumin nga sytë.
Jo vetëm ata që flasin të njëjtën gjuhë, por edhe ata që ndajnë të njëjtat ndjenja e kuptojnë njëri-tjetrin.
I thashë natës, “Nëse je e dashuruar me hënën, kjo sepse kurrë s’qëndron gjatë”. Nata u kthye dhe më tha, “Nuk është faji im. Kurrë nuk e shoh diellin, nga ta di që dashuria është e pafund?”
Ji i çmendur dhe i dehur me dashuri, nëse je shumë i kujdesshëm, dashuria nuk do të të gjejë.
Duhet të vazhdosh ta thyesh zemrën derisa të hapet.
Lerë heshtjen të të çojë në bërthamën e jetës.
Duhet të hesht. Të hesht. Dhe ta lë dashurinë të përshkruajë vetveten: nën një përshkrim të lumtur, të gëzuar që s’merr
fund kurrë.
Kurrë mos e humb shpresën, zemra ime, mrekullitë burojnë nga e padukshmja.
Mjaft me fjalë! Hap dritaren në qendër të kraharorit… Lëri shpirtrat të hyjnë dhe të dalin.
Mund të mësosh të dashurosh vetëm duke dashuruar.
Nëse fjalët dalin nga zemra, ato do të hyjnë në zemër.
Duke bërë si më thanë të tjerët, u verbova. Duke shkuar kur të tjerët më kërkonin, humba. Më pas u largova prej të gjithëve, edhe prej vetes. Kështu i gjeta të gjithë, edhe veten.
Unë nuk jam këto flokë, nuk jam kjo lëkurë, jam shpirti që jeton brenda tyre.
Nëse ke shumë, fal prej pasurisë tënde. Nëse ke pak, dhuro prej zemrës.
Bëhu si lulja që ia jep aromën edhe dorës që e këput.
Detyra jote nuk është të kërkosh dashuri, por të kërkosh dhe të gjesh të gjitha pengesat që vetja jote ka ndërtuar kundër dashurisë.
Nuk kam fe. Feja ime është dashuria. Çdo zemër është tempulli im.
Unë buzëqesh si një lule, jo vetëm me buzë, por me tërë qenien.
Mos u gënje nga bukuria ime, drita që më sheh në fytyrë vjen nga qiriu i shpirtit tim.
Kur bota të gjunjëzon, je në pozicionin e duhur për t’u lutur.
Përse po troket në çdo derë? Jepi, trokit në derën e zemrës tënde!
Ai që vë intelektin mbi dëshirat është më i lartësuar se engjëjt, ai që vë dëshirat mbi intelektin, është më pak se një kafshë. /KultPlus.com
Në qoftë se nuk di të duash,
Mëso të duash,
Patjetër përpiqu të duash
Çdo gjë që të sheh syri,
Çdo gjë që percepton,
Çdo gjë që mund të imagjinosh
Duaje, duaje,
Të duash mëso
Edhe çdo gjë që dëgjon,
Çdo gjë që ndodhet në këtë univers…
Asgjë të shëmtuar s’ka në këtë botë,
Asgjë, pale sa e rëndomtë të të duket,
Një insekt sa i vogël po as ai
i shëmtuar nuk është,
Një fije bar merre në dorë
Sa e brishtë a nuk e sheh?
Duaj lulet, gurët, retë,
Çdo gjë me formën, ngjyrën, kuptimin e saj,
Duaje, duaje,
Mëso të duash,
Përpiqu të duash,
Bota për dashurinë tënde është krijuar,
Më parë mëso dashurinë,
Shiko një vogëlush,
Sa i mrekullueshëm,
Mendo dhe ata që e sollën atë në jetë,
Sepse kjo botë është krijuar për dashuri,
Duaji njerëzit,
Ata për të mos qenë vetëm
Pranë teje të jenë
Për këtë, vërtetë për këtë,
Janë krijuar,
I gjithë universi
Me zinxhirë të dashurisë është lidhur,
Prandaj edhe ti,
Të japësh dashuri mëso!
Sepse dije, në shpirtin tënd,
Për të gjitha këto paska vend,
Mos harro,
Bota vetë trembet nga njerëzit
Pa dashuri,
Dhe nga frika,
Prej tyre largohet,
Apo më e keqja, ju bëhet armike,
Prej vetes i largon,
Duaje edhe vdekjen,
Mëso ta duash që të dish se ka një Përjetësi…
Dhe nëse të duash mësove,
Edhe të tjerëve duhet t’ua mësosh,
Që me sekretin e mrekullueshëm të kësaj bote,
Njerëzimit t’i shërbesh…
