Robert Shvarci lindi në Sarajevë, më 10 dhjetor, 1932 nga një baba hebre nga Austria dhe një nënë nga Elbasani, por ai dashuronte dhe lëvronte në mënyrë të përsosur gjuhën shqipe, që nisi ta mësonte në moshën gjashtëvjeçare.
Shvarci përktheu disa nga veprat më të mëdha botërore në shqip, ndër të cilat mund të përmenden romanet e Remarkut, Gëtes, Fojtvangerit, Apicit, Travenit dhe Markezit. Robert Shvarc u nda nga jeta para kohe, më 25 prill 2003, pas një sëmundjeje të gjatë zemre.
Robert Shvarcit i është dhënë nga Presidenti i Republikës titulli Mjeshtër i Madh. Përkthyesi i njohur Robert Shvarc e mori këtë titull pak kohë pas marrjes së një tjetër titulli, atij të Qytetarit të Nderit të Tiranës. Ky titull iu dha atij me rastin 70-vjetorit të lindjes.
Emri i Robert Shvarcit prej vitesh është shndërruar në simbol të gjuhës gjermane në Shqipëri. Një domethënie për këtë ka qenë pikërisht viti 1995, kur përkthyesi i njohur u nderua nga ambasada gjermane në Tiranë me çmimin “Kryqi i meritave gjermane”. Duhet kujtuar këtu se Shvarci ishte i pari njeri i kulturës shqiptare, që arriti ta merrte këtë titull pikërisht në fushën e përkthimit. Gjithashtu ky titull është dhe i pari që presidenti gjerman i asaj kohe akordoi për një figurë të shquar të vendeve të Lindjes. Pas titullit që mori nga presidenti Alfred Moisiu dhe titujve të lartpërmendur, qëndrojnë një varg i gjatë librash të përkthyer nga gjuha gjermane në shqip dhe anasjelltas. Mjafton që të hapësh kopertinat e një serie të gjatë librash për të lexuar emrin e përkthyesit të tyre, Robert Shvarc.
Mes këtyre librave, që janë ndër më mjeshtërorët, vlen të përmenden: Tre shokë, Harku i Triumfit, Asgjë e re nga fronti i Perëndimit, Shkëndija e jetës apo Obelisku i zi nga Erih Maria Remark; Çifutja e Toledos, Françesko Goja nga Lion Fojtvanger; dhe drama të Bertolt Brehtit, Nëna Kurajë dhe fëmijët e saj, Kënga e një nëne gjermane, Ditët e Komunës, Arturo Ui, Pushkët e nënës Karrar, Opera për tre grosh, Baali; nga Heinrich Heine: Gjermania, përrallë dimri; nga Gëte dhe Shileri: Poezi dhe balada. Ndërsa mes autorëve shqiptarë që ai ka përkthyer në gjuhën gjermane janë: Ismail Kadare, Dritëro Agolli, Gaqo Bushaka, Xhevahir Spahiu, Hatibi, Ahmeti, Beqiri, Qosja etj./ KultPlus.com
Ylfetja është dëshmija e gjallë e atyre që asnjëherë nuk e kanë gëzu fëmijërinë e tyre.
Ylfetja, me 1 shkurt 1990, fiks para 30 vitesh kur ishte 16 vjeçare, ajo u vra nga forcat serbe gjatë një proteste kundër regjimit të Serbisë në Kosovë. Bashkë me Ylfeten ishte dhe vëllau i saj Mentori (13), i cili do të binte heroikisht me 21 mars 1999 duke luftuar të njëjtin agresor në kufirin mes Kosovës dhe Shqipërisë.
Ylfete Humolli u lind më 15 shkurt 1973, në Lupç të Poshtëm të Podujevës, në një familje atdhetare.
Ylfetja ishte e bija e Isës dhe Sevdijes, të cilët kishin edhe tetë fëmijët të tjerë, Mentorin (dëshmor), Sahdeten (kishte vdekur nga leukemia në vitin 1993), Lulen, Serbezen, Vlorën, Muhametin, Jetonin dhe Arianitin.
Shkollën fillore e kreu në vendlindje, për të vazhduar atë të mesme në Prishtinë, në Shkollën Ekonomike.
Në shkollë ishte e shkëlqyeshme, e përkrah mësimit merrej edhe me aktivitete të lire në kuadër të shkollës, ku ka luajtur edhe dramën “Halili e Hajria”.
Ajo lexonte shumë libra dhe prej librave që lexonte nxirrte fjalë të urta dhe përmblidhte në fletore.
*Ylfetja ishte në vitin e tretë të shkollës së mesme kur Kosovës ju mor autonomia më 1989-90 dhe ajo shumë mirë e kuptonte situatën e rëndë që mbretëronte në Kosovë, ku e gjithë Kosova tanimë ishte në këmbë.
Në Prishtinë ajo ishte prezente në këto protesta, të cilat vazhduan edhe nëpër fshatra, ku në fshatin Lupç të Poshtëm për tri ditë më radhë pati protesta.
Kështu, më 1 shkurt 1990, ajo së bashku me shoqe dhe shokë kishin dalë buzë rrugës Podujevë- Prishtinë, për të protestuar në mënyrë të qetë kundër kolonës së motorizuar e të armatosur deri në dhëmbë, e cila vinte nga Serbia në tokat tona. Për këtë, kolona ishte egërsuar dhe shtiu për disa minuta me armë automatike.
Protestuesit dhe marshimin e forcave ushtarake policore e përcillte ekipi i Radiotelevizionit të Sarajevës.
Ylfetja vritet duke kërkuar liri dhe barazi ende pa i mbushur 17 vite jetë, më 1 shkurt 1990, shkruan AlbFem.
Njerëzit që ishin afruar për t’i dhënë ndihmë tregonin se ajo kishte pyetur se a kishte shpëtuar Mentori, i cili mbahej si djalë i vetëm e që atë kohë ishte vetëm 14-vjeç. Por, rruga e lirisë ishte shumë e gjatë dhe Mentori e kishte vazhduar këtë rrugë duke rënë dëshmor 9 vite më vonë në Koshare me emblemën Ushtar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Varrimi i Ylfetes ishte masovik dhe në të morën pjesë qindra mijëra shqiptarë, të cilët nderuan guximin, veprën dhe atdhedashurinë e saj, ku varrimi i saj edhe u bë një formë demonstrate tjetër, ku njerëzit duke ngritur dy gishtërinj përcillnin amanetin e Ylfetes, për të kërkuar liri e barazi. /KultPlus.com
Duke ecur nëpër Sarajevë, një novelë zë pozitën kryesore në libraritë e qytetit. Është vepra e fundit e Faruk Shehiqit, ‘Greta’. Shehiqi, i cili fitoi “Çmimin Evropian për Letërsinë” në vitin 2013 për romanin e tij debutues “Quiet Flows the Una”, është një emër i njohur në Bosnje dhe Hercegovinë, si për poezinë e tij, ashtu edhe për prozën e tij, transmeton KultPlus.
“Shehiqin e takoj në një kafe buzë lumit Miljacka në kryeqytet, ku shkon shpesh për të qenë afër ujit. “I dua lumenjtë”, më thotë ai. Pretendimi i tij nuk vjen si befasi“, nis kështu intervistën gazetarja Paula Erizanu me shkrimtarin Faruk Shehiqi.
Lumenjtë janë një prani e fortë në të gjithë letërsinë e Shehiqit. Në romanin e tij debutues, Shehiq feston ujërat që rrjedhin nëpër qytetin e vogël ku ai u rrit dhe ku ai kthehet çdo verë. Ai ende peshkon, noton dhe qesh me miqtë e fëmijërisë, shumë prej të cilëve kanë emigruar jashtë vendit, por që kthehen gjithmonë për stinën e ngrohtë. Përmbledhja e tij e ardhshme me poezi në anglisht quhet gjithashtu “Lumenjtë e mi”.
Ndoshta është e lehtë të kuptohet pse Shehiqi ka zgjedhur rrugët ujore të vendit si muzën e tij. Bosnja me të vërtetë krenohet me disa nga ujërat më të pastër në Evropë. Të paktë janë ata që qëndrojnë indiferentë ndaj blusë së pastër, pothuajse joreale të lumenjve të saj. Por për Shehiqin, kjo bukuri natyrore është gjithashtu një kundërvënie e ndritshme me të kaluarën e dhimbshme të vendit.
“Ata që e donin jetën buzë lumit Una dhe vdiqën për këtë, që ne të ktheheshim në qytetin tonë Ajo dëshirë, ishte arma jonë më e madhe, por vetëm familjet e të vdekurve e mbajnë mend këtë”, shkruan Shehiqi në poezinë e tij ‘Domestic Epifania’.
Šehić fishing on the river Una. Image: Dino Isaković
Ashtu si “Quiet Flows the Una” dhe koleksioni i tregimeve të shkurtra që i paraprinë, “Nën presion”, novela e fundit e Shehiqit “Greta” është një reflektim mbi jetën në mes të luftës. I lindur në vitin 1970, Shehiq ishte një student veterinarie kur shpërtheu konflikti i armatosur në atë që ishte Jugosllavia e atëhershme – (epoka e artë e sllavëve të jugut), siç e quan shkrimtari. Kur filloi Lufta në Bosnje në vitin 1992, vetë Shehiqi mori armët si vullnetar i kthyer në toger, duke udhëhequr 130 burra vetëm në moshën 22-vjeçare. Ai ka ende një mbresë nga lufta në parakrahun e majtë.
I pyetur për incidentin që e shkaktoi: “Është një histori qesharake; nuk është tragjike, – thotë ai, – por megjithatë ishte e dhimbshme.”
Shehiqi në fakt e përshkruan episodin në “Dusk til Dawn”, në “Nën Presion”. Historia paraqet një grindje në gjendje të dehur me policinë, e cila e lë Shehiqin duke marrë qepje në spital, përpara se të “kryqëzohej në një dyshek me shkumë të UNHCR” për nëntë ditët e ardhshme. Nëna e tij e mbulon me pomada, ndërsa babai i tij shtrihet në dhomën ngjitur, i plagosur.
“Ai kishte shkelur një minë tokësore që i hoqi gjysmën e këmbës”, thotë rrëfyesi, me ton joheroik që lë të nënkuptojë banalitetin e përditshëm të dhunës.
“Mezi prisja të më hiqnin qepjet që të mund të dilja jashtë. Isha duke u copëtuar nga mërzia. Fillova të shkruaj poezi:
‘Nëpër pamje të hekurt, vështroj yjet Teksa shpërdorojnë rastësisht shkëlqimin e tyre Kur vdesin, nuk shqetësohen për dëbimin e tyre Nga bota dhe mishi i tyre Arma ime është e mbushur me ndjenjën.’
Šehić (on the right) with his comrades during the war. Image: Hari Palić, who died in battle in 1995.
“Greta” është zgjerimi i një tregimi ndryshe brenda “Nën presion”. Ndërsa veprat e mëparshme të Shehiqit kanë trilluar disa nga përvojat e tij, kjo është emëruar pas një prej fqinjëve të dikurshëm të shkrimtarit, një mësuese shkolle sllovene, të cilës shkrimtari i bën nderime.
“Ajo ishte si një nënë e dytë për motrën time më të vogël dhe u largua me familjen time kur na u desh të evakuonim banesën tonë – pavarësisht faktit se ajo nuk kishte nevojë ta bënte atë; ajo ishte e sigurt aty ku ishte.”
Shehiqi shkroi novelën, i sfiduar për të provuar formatin nga miku i tij, shkrimtari boshnjak Semezdin Mehmedinovic, i cili sapo është kthyer në Sarajevë pas një mërgimi 25 vjeçar në Shtetet e Bashkuara.
A e pa Shehiqi luftën që po vinte? Po dhe jo, thotë ai.
“Ka pasur tensione politike derisa në vitet e 80-ta filloi të rritet nacionalizmi serb dhe kroat. Por nëse një vend është më i madh, nacionalizmi [i tij] është gjithashtu më i madh,” shpjegon ai, në fakt.
Ishte atëherë që babai i Shehiqit pushoi së lexuari lajmet, duke preferuar të zhytej në perëndimore.
Ndërkohë, shkrimtari ka reflektuar gjatë mbi nacionalizmin që nxiti Luftën e Bosnjës dhe konfliktet më të gjera jugosllave që u ndezën rreth saj.
“Këtu njerëzit duan të kenë një identitet të vetëm [etnik]. Por identiteti im [etnik] është i rrjedhshëm,” thotë ai.
Ai më vonë shton me përzierjen e tij nënshkrimore të autoironisë: “Kur jam [politikisht] i zemëruar, them se jam boshnjak. Kur nuk jam, them se jam thjesht nga Bosnja.”
Në hapje të “Quiet Flows the Una”, edhe rrëfimtari në vetën e parë thotë: “Mos më pyet kush jam, sepse kjo më tremb. Më pyet diçka tjetër.”
A mendon ende për luftën, duke qenë se shkruan kaq shumë për të?
“Kur po shkruaj, duhet të shkoj atje; është si një mbretëri ku duhet të shkoj”, thotë shkrimtari.
“Kujtesa ime është portali im. Por ajo vazhdon të ndryshojë.” Gjatë luftës, pallatit të Shehiqit iu vu zjarri. Të gjitha fotografitë e familjes së tyre u shkatërruan.
“Lufta fshin gjithçka”, thotë Shehiq në mënyrë të vërtetë. “Si mund të pretendoj ndryshe të kaluarën time përveçse përmes tregimeve?”
“Kur Shehiqi më bën një turne në qendër të Sarajevës, është e qartë se lufta nuk është endur vetëm në letërsinë e shkrimtarit, por edhe në mënyrën se si ai e percepton rrethinën e tij. Ai e ndan jetën e çdo ndërtese në faza të ndryshme: “Unë shoh një kullë nga shekulli i 14-të, por më pas mendoj se si ishte edhe një strehë snajperësh gjatë luftës,” thotë ai. Më vonë, ai tregon një ndërtesë zyre në bulevardin qendror të qytetit. “Aty ka qenë një lokal gjatë luftës,” thotë ai”, tregon tutje gazetarja Erizanu.
“Ne pimë atje për tre ditë.”
Megjithatë, një kapitull i ri në historinë e Sarajevës ka filluar që atëherë. Pa asnjë vaksinë kundër Covid-19 në dispozicion në Bosnje dhe Hercegovinë gjatë pranverës, Shehiqi, si shumë boshnjakë të klasës së mesme, shkoi në Serbi për t’u vaksinuar, pas vendimit të qeverisë së Beogradit për t’i ofruar vaksinën të gjitha kombeve ish-jugosllave.
“Më duket ironike që njerëzit që na vranë gjatë luftës po na shpëtojnë edhe jetën”, thotë Shehiq.
Shkrimtari gjithashtu ka ndaluar së piri. (“Nuk mund të jesh shkrimtar profesionist dhe të pish,” më thotë ai.) Shehiqi tani zgjohet në orën 7:00 çdo ditë dhe shkruan për disa orë të mira. Pasdite, ai bën shënime, ose redakton punën e tij. Nëse ai po punon për një roman të ri, siç është për momentin, nuk ka kohë për asgjë tjetër, duke përfshirë rubrikën e tij për një nga gazetat kryesore të Bosnje dhe Hercegovinës.
Romani për të cilin po punon aktualisht është një distopi fantastiko-shkencore e vendosur në një botë pa kufij.
“E kuptova se gjatë luftës, ne jetonim në një distopi,” thotë ai. “Dhe pas luftës, ne po jetojmë fjalë për fjalë në gërmadha.”
Libri është ndërtuar mbi këtë metaforë: “Nuk ka sistem politik, nuk ka shtet, nuk ka kufij, është një anarki e kontrolluar. Qytetet janë shkatërruar dhe njerëzit jetojnë ashtu.”
Duke u larguar nga proza realiste, Shehiq shpreson se fanta-shkencore do t’i japë atij lirinë për të eksploruar një botë pas konfliktit. Ai gjithashtu shpreson të tregojë një histori universale, siç bënë disa nga autorët e tij të preferuar, duke përfshirë George Orwell, Jack London ose Ursula Le Guin – të cilat ai i quan “shkrimtarë profetikë”.
“Në ‘Greta’, edhe ne vetë jemi armiqtë tanë, ndërsa këtu nuk ka armiq, por vetëm të mbijetuar.
Artikull i shkruar nga gazetarja Paula Erizanu për shkrimtarin Faruk Shehiqi./ KultPlus.com
Festivali i Filmit të Sarajevës është duke shkuar drejt mbylljes së këtij edicioni, dhe suksesi i filmave shqiptarë ishte i pashmangshëm edhe në këtë festival, shkruan KultPlus.
Në kategorinë aktorja më e mirë, juria e këtij festivali këtë çmim i ka ndarë tri aktoreve të filmit “Luaneshat e Kodrës”, me regji të Luana Bajramit, dhe aktoret që u vlerësuan në këtë festival janë: Flaka Haliti, Era Balaj dhe Uratë Shabani.
Ky ka qenë vlerësimi i jurisë së kryesuar nga aktorja Jasna Gjuriçiq e në përbërje të së cilës ishin edhe Mike Cahill (regjisor dhe skenarist), Lili Horvát (regjisore dhe skenariste), Eva Sangiorgi (drejtoreshë artistike e Viennales), si dhe Martin Schweighofer (drejtor ekzekutiv i Austrian Film Comission).
Ky film është xhiruar në Kosovë dhe flet për tri shoqe të pandashme të cilat janë në pritje të rezultateve për Universitet. Të ulura në një kodër, Qe (Flaka Latifi), Li (Era Balaj) and Jeta (Uratë Shabani) ëndërrojnë të shkojnë në një qytet më të madh për t’u pavarësuar e për t’i lënë prapa thashethemet dhe pengesat e tjera në fshatin e tyre.
‘Luaneshat e Kodrës’ është bashkëprodhim i Kosovës me Francën, me producente Valbona Rrahmanin, dhe bashkëproducent Pascal Judelewicz.
Filmi është mbështetur nga Qendra Kinematografike e Kosovës dhe prodhuar nga OrëZanë Films (Kosovë), Vents Contraires (Francë), dhe Acajou Productions (Francë).
Në rolet kryesore luajnë Flaka Latifi, Uratë Shabani, Era Balaj, Andi Bajgora dhe Luàna Bajrami./ KultPlus.com
Qindra qytetarë marshuan në Sarajevë të Bosnje e Hercegovinës për të shënuar Paradën e tretë të Krenarisë, në mbështetje të komunitetit LGBT.
Nuk është raportuar për dhunë në ngjarjen e mbajtur më 14 gusht, kjo për shkak të prezencës së madhe të policisë, që bllokoi rrugë të kryeqytetit, për të parandaluar përleshjet eventuale me kundërprotestues.
Kjo është Parada e Tretë që mbahet në Bosnje, një shtet i ndarë etnikisht dhe gjerësisht konservatorë.
Organizatorët thanë se pjesëtarët e komunitetit LGBT janë margjinalizuar edhe më shumë që prej fillimit të pandemisë së koronavirusit, që ka lënë të vdekur mbi 9.700 persona në këtë shtet.
“Ne po rezistojmë dhe po themi se mjaft është mjaft. Pandemia solli më shumë dhunë. Na ka mbyllur në katër mure, në rrethin e dhunës në familje. Koha është që të themi mjaft, tha Amar Catoviq, një prej organizatorëve, që mbajti fjalim para ndërtesës së parlamentit.
“Ne, lesbiket, gejët, biseksualët, transgjinorët, po dalim në rrugë sepse kufizimet e pandemisë janë realitet i përditshëm i yni”, tha grupi i organizatorëve përmes një deklarate për media. “Në vitin që e lamë pas, të drejtat dhe liritë tona janë përkeqësuar edhe më tej”, u tha në deklaratë.
Grupi ka kërkuar që të miratohet ligji për partneritet mes gjinisë së njëjtë dhe që t’i jepet fund diskriminimit të komunitetit LGBT në Bisnje.
Dhjetëra kundërshtar të LGBT mbajtën tubimet e tyre në Sarajevë, duke thënë se duan t’i mbrojnë vlerat tradicionale të shtetit kundër ideologjisë “agresive” të komunitetit LGBT./ REL / KultPlus.com
Prokurorët për krime lufte në Bosnje-Hercegovinë, kanë nisur hetime pas publikimit të një videoje, në të cilën supozohet se një snajperist shihet duke gjuajtur gjatë kohës së rrethimit gati katërvjeçar të Sarajevës në vitet 1990.
Pamjet e publikuara nga gazetari francez Philippe Buffon në YouTube gjatë kësaj jave, besohet se shfaqin luftëtarët serbë të Bosnjës, duke u fshehur në një shtëpi në njërën nga lagjet e Sarajevës.
Njëri prej tyre mund të shihet duke quajtur me pushkë dhe duke thënë se ka qëlluar dikë “në kokë”.
Zyra e Prokurorit të Bosnje-Hercegovinës ka thënë përmes një deklarate se rasti është hapur “menjëherë”, pas paraqitjes së videos në internet.
Kjo zyrë ka thënë se Departamenti Special për Krime Lufte do të analizojë “të gjithë kushtet dhe rolin e të gjithë personave në incizim”.
Kompania lokale e telekomunikimeve Telemach BH ka thënë se ka kontaktuar prokurorët pasi një nga punëtorët e saj është parë në material. Ajo ka thënë se ka larguar nga puna këtë person.
Videoja e publikuar në YouTube më pas nuk ka qenë e qasshme më 21 maj në këtë platformë.
Pamjet, që janë shpërndarë edhe nëpër rrjete sociale dhe televizionin lokal, kanë nxitur zemërim në kryeqytetin e Bosnjës, ku më shumë se 11,000 persona janë vrarë gjatë rrethimit gati katërvjeçar të Sarajevës nga forcat serbe të Bosnjës
Qindra persona janë dënuar për krime të kryera në periudhën 1992-95, në luftën ku kanë mbetur mbi 100,000 persona të vrarë.
Zyrtarët e gjyqësorit kanë thënë se ende janë duke trajtuar 600 raste, ku përfshihen 4,500 të dyshuar.
Konflikti ka përfunduar me një marrëveshje për paqe, të ndërmjetësuar nga Shtetet e Bashkuara më 1995.
Sipas saj Bosnja është ndarë në dy entitete – federata e myslimanëve dhe kroatëve dhe Republika Sërpska – të cilat udhëheqin bashkërisht institucionet qendrore./ KultPlus.com
E hëna shënoi përvjetorin e 27-të vdekjes tragjike të “Romeos dhe Xhulietës” nga Sarajeva, serbit nga Bosnja Boshko Brkiq dhe të dashurës së tij myslimane Admira Ismiq, të cilët vdiqën së bashku gjersa po përpiqeshin të iknin nga qyteti i rrethuar për të nisur një jetë të re, diku ne paqe dhe pa ndarje etnike.
Ata u vranë nga një snajper më 18 maj të vitit 1993, duke vrapuar nëpër ‘tokën e askujt’ në vijën e parë të betejës, ku qyteti ndahej në dy pjesë, njëra anë ishte qendra e Sarajevës e mbajtur nga Qeveria, ndërsa pjesa tjetër ishte lagjja Grbavica që po mbahej nga serbët.
Boshko u vra i pari, por Admira nuk e la dhe i ndenji pranë. U shtri afër trupit të vdekur të të dashurit dhe e përqafoi. Pastaj snajperisti e vrau edhe atë.
Me ditë trupat e tyre të pajetë e të përqafuar mbetën në atë “tokën e askujt”, afër urës Vrbanja, gjersa paqeruajtësit e OKB-së po negocionin me të dy palët për armëpushim të shkurtër për t’i marrë trupat.
Paqeruajtësit i morën dhe i dërguan në paralagjen e Lukavicas që po mbahej nga serbët, ku edhe u varrosën.
Pasi mbaroi lufta, të dy familjet u pajtuan që t’i zhvendosin eshtrat dhe t’i rivarrosin në varrezat “Lion” në Sarajevë, ku më në fund u lanë të prehen në paqe afër njëri-tjetrit.
Kush i vrau ende mbetet mister, por tregimi i tyre u raportua së pari nga korrespondenti i atëhershëm i Reutersit, Kurt Schork, i cili edhe i quajti Romeo dhe Xhulieta. Schork pas shtatë viteve u vra duke raportuar nga Sierra Leone.
Para se të vdiste, ai kërkoi që nëse i ndodh diçka, dëshiron të varroset afër heronjve të tij në Sarajevë. Pasi që u kremua, gjysma e hirit të tij u vendos te varrezat e familjes në Washington ku kishte jetuar, ndërsa gjysma tjetër afër varrit të Boshkos dhe Admiras.
Boshko dhe Admira u takuan në Sarajevë në vitin 1984.
Prindërit e Boskos e paralajmëruan të birin që te ikte nga qyteti në vitin 1992. Ai refuzoi sepse dëshironte të rrinte me Admiran. \ N1
Fituesi i Çmimit Nobel për Letërsi, Peter Handke, është shpallur sot persona non grata në Kantonin e Sarajevës.
Ky vendim, i iniciuar nga deputetët e Partisë së Veprimit Demokratik (SDA), u miratua njëzëri në seancën e sotme nga Asambleja e Kantonit të Sarajevës.
Deklarata dënon dhënien e Çmimit Nobel për mohuesin e gjenocidit të Srebrenicës, ku serbët vranë e masakruan tetë mijë burra myslimanë.
Në deklaratë thuhet se faza përfundimtare e gjenocidit është pikërisht mohimi i gjenocidit, dhe se fituesi i çmimit Nobel në letërsi gjatë agresionit të tij në Bosnjë mbështeti publikisht regjimin serbomadh, me në krye kriminelin e luftës Slobodan Millosheviq, përcjell kp.
“Handke nuk ndryshon pikëpamjet e tij sot, por shkon një hap më tej, duke njoftuar ardhjen e tij në Bosnjë e Hercegovinë dhe vizitën e tij te nënat nga Kravica në afërsi të Srebrenicës”, vazhdon deklarata.
Anëtarët e Asamblesë së Kantonit të Sarajevës e përshkruan dhënien e Çmimit Nobel për Handke si një ofendim të ri për viktimat, me vlerësimin se vizita e tij në BeH dhe Sarajevë do të shkaktonte poshtërim shtesë për viktimat e agresionit serbomadh. / KultPlus.com
Në vend të tepihut të kuq, në këtë edicion të Festivalit të Filmit në Sarajevë do të shtrohet tepihu tradicional boshnjak, shkruan KultPlus.
Ky tepih është shtruar për ta nderuar dhe promovuar traditën vendase, si në film ashtu edhe në kulturë. Tepihu është blerë me financa të dhuruara nga kryetari i qytetit të Sarajevës, Abdullah Skaka.
Dizajni i këtij tepihu ka elemente boshnjake nga viti 1930, dhe është hera e parë që refuzohet tepihu i kuq standart për këso evente.
Ky edicion i Festivalit të Filmit në Sarajevë do të fillojë me 16 gusht dhe do të zgjasë deri me 23 të këtij muaji./KultPlus.com
Aktori shqiptar Ilir Tafa po vazhdon me sukseset e tij në kinematografi.
Prej kohësh jashtë Kosovës, Tafa do të jetë këtë vit i pranishëm në Festivalin prestigjioz të Filmit në Sarajevë me lojën e tij aktoriale në dy projekte.
Krahas Vanesa Glodos, Tafa vjen në filmin “Invisible” me regji nga Amra Mehiq, koproduksion mes Bosnjës dhe Hungarisë.
Filmi fokusohet në lojën e aktorit Tafa, i cili i dëshpëruar me jetën ndërmerr diçka që ndryshon rrjedhën e gjërave.
Në anën tjetër, vetë aktori ka treguar se projekti i dytë ku ai luan e i cili do të shfaqet në Sarajevë është “Zhaba” nga regjisori Elmir Jukic, shkruan KultPlus.
“Filmi ‘Invisible’ i regjisores Amra Mehic do të shfaqet me datën 12.08.2017, dhe ”Zhaba”i regjisorit Elmir Jukic me datën 14.08.2017” ka treguar vetë aktori në rrjetin social Facebook.
Festivali i Filmit në Sarajevë këtë vit hapet me 11 gusht, nesër mbrëma, e zgjatë deri me 18 gusht.
Tafa është aktor tanimë i dëshmuar sidomos në Bosnjë e Hercegovinë dhe në Kroaci.
Çmimi i “Aktorit më të mirë”, iu nda nga Festivali i Filmit në Gjilan, para disa vitesh. / KultPlus.com
