Poezi nga Sharl Bodeler

Bie prej qiellit a ngrihesh prej humnerës së thellë,
O Bukuri! Shiki yt hyjnor dhe i djallëzuar,

Krimin me mirësinë ngatërruar, përherë na e ndjell,
Duke i ngjarë aq shumë shijes së verës së bekuar.

Sytë e tu strehojnë çdo perëndim dhe aurorë;
E si një natë e stuhishme parfume shpërndajnë;
Pthjet e tua janë melhem, goja jote një amforë,
Që i bën trima vogëlushët e heronjtë të qajnë.

Gurgullon honeve të zi a yjeve të zjarrtë digjesh?
Fati i magjepsur të ngjitet pas fundeve si një qen;
Ti gjithcka në botë sundon e askujt s’i përgjigjesh,
E kudo, rastësisht, gjëmën dhe harenë shpërthen.

Bukuri, ti marshon mes kufomave që ke përçmuar;
Nga xhevahirët e tu, Tmerri nuk ka më pak magji,
E Krimi, mes gjithë stringëllave të tua më i çmuar,
Mbi barkun tënd, krenarisht vallëzon plot dashuri.

Flutura e natës e verbuar pas teje, të vjen afër, qiri,
Fërfëllin, ndizet e thotë: I bekuar qofsh pishtar!
I dashuruari ethshëm përkulet mbi të dashurën e tij,
Si ai i plagosuri për vdekje përkëdhel të tijin varr.

S’ka rëndësi nëse Parajsën apo Ferrin ke për nënë,
O Bukuri! Mostër e frikshme, e paanë, e lindur e lirë!
Vallë buzëqeshja jote, syri yt, këmba, hapur ma lënë
Portën, për atë pafundësi kurrë të njohur aq mirë?

S’ka rëndësi je Djall apo Zot! Ëngjëll a Sirenë të jesh,
S’ka rëndësi nëse zanë me sy kadife që xixëllojnë butë,
O parfum, ritëm, kthjelltësi, o e vetmja ime mbretëreshë!
Bën universin më pak të shpifur, më pak të rëndë çdo minut’./ KultPlus.com

Poezi nga Sharl Bodler

Nëse dhomat e shpirtit tim do t’i vizitoje.
Çfarë pretendon se do të shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.

Nuk ka nevojë për të trokitur
Hyr, shih, kërko, mbet’ e habitur.
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra.

Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, e fatit.
E mbushur plot është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.

Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, përfshi ty.
Gjithçka që bëra, e që vetëm i ëndërrova
vendet ku shkela, ku jetova.

Janë zënkat tona dhe mëritë
janë puthjet netëve pa dritë.
Veset e mia që aq urreve
mërgimi i ngadaltë i reve.

Dënimet që vuajta për ty
herët kur s’të pash në sy.
Jetët që pa ty jetova
të tjera femra që dashurova.

Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
e amanetet që të kam lënë.
Fëmijët që kurrë nuk më lindën
epshet që vrava se nuk m’u bindën.

Ka letra, që për ty i shkrova
në zarfet që kurrë s’t’i dërgova.
E nëse gjithçka përmbys do ta kthesh
sekretin më të madh do ta gjesh.

E kam fshehur në fund fare
po s’e zbulove, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim
atë më të shtrenjtin sendin tim.

Balsamin që plagët më shëronte
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje
dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.

E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
veç një pasqyrë do ta gjesh në duar.
Do ta shohësh veten, reflektim
se ti ishe thesari im!/KultPlus.com