Mbrëmë në Teatrin “Hadi Shehu” është shfaqur premiera e shfaqjes “Kaligula”, përcjell KultPlus.
Komuna e Gjakovës ka njoftuar për këtë shfaqje, derisa ka shkruar se kjo premierë ka ngjallur emocione të jashtëzakonshme te publiku.
Me një tekst të shkëlqyer nga Albert Kamy, regji impresionuese nga Kushtrim Mehmeti dhe lojë brilante të trupës së “Hadi Shehut”, kjo premierë ka ngjallur emocione të jashtëzakonshme tek publiku, i cili për herë të parë pas pandemisë po i kthehet teatrit në kapacitete të plota.
“Kaligula”, është edhe një tjetër dëshmi se Teatri “Hadi Shehu”, vazhdon të mbetet njëri prej tempujve të kulturës jo vetëm për Gjakovën por edhe më gjerë.
Në këtë premierë janë paraqitur aktorët Edi Gjakova, Yllka Lota, Besfort Berberi, Vlora Dervishi, Arbies Komoni, Muradije Muriqi, Myrvete Kurtishi, Valon Pallaska dhe Altina Kusari, ndërkaq në skenografi në mënyrë maestrale ka punuar skenografi Petrit Bakalli. /KultPlus.com
“Kaligula”, drama e shkrimtarit të shquar francez, Alber Kamy, që është bërë manifest krijues origjinal i letërsisë ekzistencialiste franceze e që deri në ditët tona vazhdon të shfaqet në skenat e gjithë botës, kësaj radhe do të jetësohet në Teatrin “Hadi Shehu” në Gjakovë, shkruan KultPlus.
Për publikun tonë, “Kaligula” vjen nga regjisori Kushtrim Mehmeti, ndërsa luajnë aktorët:
Edi Gjakova, Yllka Lota, Besfort Berberi, Vlora Dervishi, Arbies Komoni, Muradije Muriqi, Myrvete Kurtishi, Valon Pallaska dhe Altina Kusari.
“Kaligula” përshkruhet si një perandor fisnik dhe i moderuar gjatë gjashtë muajve të parë të sundimit të tij. Pas kësaj, burimet fokusohen në mizorinë, sadizmin, ekstravagancën dhe perversitetin seksual të tij, duke e paraqitur atë si një tiran të çmendur.
Shfaqja vjen premierë më datë 7 maj, në ora 20:00 në Teatrin “Hadi Shehu” në Gjakovë. / KultPlus.com
Qendra Multimedia sjellë në Teatrin Oda në Prishtinë, premierën e re të shfaqjes “Burrnesha”, regjinë e së cilës e ka bërë Erson Zymberi. E shkruar nga Jeton Neziraj, në shfaqje luajnë aktorët: Tringa Hasani, Semira Latifi dhe Kushtrim Qerimi.
Rreth shfaqjes
Burrneshat janë gra shqiptare që vendosin të jetojnë si burra. Mbas një vendimi të pakthyeshëm, ato heqin dorë nga seksi dhe nga jeta e tyre si gra dhe fillojnë të jetojnë si burra, duke përfituar kështu disa nga privilegjet që në ato anë i gëzojnë vetëm meshkujt. Perspektiva perëndimore e hulumtimit të fenomenit të burrneshave të përbetuara shqiptare ka qenë kryesisht ekzotike, pra, një shikim i “botës së civilizuar” ndaj asaj “të pacivilizuar”. Ka pasur poashtu njëlloj eksploatimi të llojit të vet që i është bërë këtij fenomeni dhe i cili është shfrytëzuar dhe përdorur nga të gjithë, veçanërisht nga mediat ndërkombëtare por edhe nga hulumtuesit e fushave të antropologjisë, sociologjisë, etnografisë e kështu me radhë. Një lloj intimiteti që këtyre burrneshave u ka garantuar akti i të kthyerit në burrneshë, krejt përnjëherë u është ekspozuar mediave dhe publikut, ekspozim i cili nuk u ka sjellë ndonjë përfitim burrneshave, përkundrazi, në shumë raste ato janë portretuar në dritën e primitivizmit dhe si ‘relikte’ të një shoqërie skajshmërish patriarkale. Por për shumë nga këto gra, të vishesh si burrë dhe të bëhesh burrneshë ka qenë një akt emancipues. Ato e lidhin këtë akt me idenë e “lirisë”. Dave King e ka quajtur këtë fenomen si “migrim gjinor”, duke e krahasuar me migrimin gjeografik.
Në shfaqjen “Burrnesha”, antropologia angleze Edith, pas vizitës në veriun e Shqipërisë, takohet me Sose-n, njërën nga pak burrneshat e mbetura shqiptare. Të dyja, pastaj udhëtojnë në Londër, në një seri të prezentimeve publike në London University. Gjatë kësaj vizite, Sose bëhet pjesë e një queer performance që është duke u përgatitur nga Julian, që është një drag-queen e njohur e Londrës. Për Sose,-n takimi me një kulturë kaq të huaj bëhet çështje ekzistenciale.
“Burrnesha” trajton fenomenin e burrneshave, nën dritën edhe të debatit të tanishëm mbi cështjet gjinore, si dhe adreson konceptin e lirisë, respektivisht mos-lirisë në shoqëritë me vlera, koncepte e konstrukte të ndryshme shoqnore.
Premiera e shfaqjes vjen më datë 10 maj, nga ora 20:00.
Reprizat e radhës janë paraparë për datat 11 dhe 12 maj, po në teatrin Oda në Prishtinë. Skenografinë e shfaqjes e ka realizuar Bekim Korça, muzikën Trimor Dhomi, koreografinë Gjergj Prevazi, kostumet Yllka Brada, menaxhere e produksionit është Aurela Kadriu, dritat I ka realizuar Mursel Bekteshi, mbështetja teknike vjen nga Pajtim Krasniqi e Bujar Bekteshi, video nga Ilir Gjocaj, kurse assistente kostumografe është Flaka Rrustemi.
Ky është produksioni i parë në gjuhën shqipe i kësaj drame. Më herët ajo është vënë në skenë në gjermanisht, në Zvicër, si një bashkëprodhim i forever productions, Schlachthaus Theater Bern, Theater Ëinkelëiese Zürich, Kleintheater Luzern dhe Kellertheater Winterthur./ KultPlus.com
Shfaqje e mirë! Si përcaktohet një shfaqje e mirë? Çka e bën një shfaqje të mirë? Idea, koncepti, rrëfimi, situata dramatike, dialogu, loja, ritmi, muzika, kostumet, regjisori, aktori….? Të gjitha, të gjitha këto duhet të funksionojnë në mënyrë harmonike dhe të natyrshme që një shfaqje të quhet e mirë dhe të arrijë vëmendjen e shikuesit aq sa zgjat shfaqja.
Shfaqja “+18” nga David Mamet dhe Arian Krasniqi, me regji të Qëndrim Rijanit, vjen në skenën e teatrit të Gjakovës “Hadi Shehu” me 14 aktorë në një hapësirë të vogël skenike duke na paraqitur problemet e shoqërisë sonë – probleme që mund ta rrënojnë jetën e njeriut nëse nuk mbahen nën kontroll. Edhe pse teksti i shkruar shumë vite më parë, ai edhe sot është aktual në shoqërinë tonë dhe shpërfaq forcën e errët të egos, e cila po nuk u kontrollua dërgon në vetshkatërrim.
Dy personazhet kryesore duke u munduar ta sfidojnë ritmin “monoton konvencional”, sapo përplasin derën e shtëpisë në kërkim të heroit hyjnor zbresin në degradim moral të përzier me konfuzion dhe anarki emocionale, ballafaqohen me botën e errët të shoqërisë dhe me beteja të vazhdueshme…prostitucioni, bixhozi, droga, dhuna, burgu dhe në fund i shohim edhe si vrasës. Mirëpo asnjëri prej tyre nuk vret as nga bindja e as nga pasioni.
Në shfaqjen “+18” shohim që teksti ka ndikuar në përcaktimin e metodologjisë krijuese të regjisorit, ku i ka përshtatur me shumë mjeshtëri karakteret, figurat, kontekstin. Padyshim që edhe aktorët me fuqinë potenciale, me bagazhin intelektual dhe kapacitetin e tyre kanë ndikuar te regjisori, duke qenë përcaktues dhe burim i regjisorit për metodologjinë e punës së tij. Shohim se ai ka vendosur të punojë me gjenerata e shkolla të ndryshme të aktorëve, pra aktorët më të vjetër që dikur i quanim aktorë të fjalës, dhe aktorët e kohës që i takonin rrafshit jokonvencional. E rëndësishme në këtë shfaqje është kreativiteti tyre i ndërsjellët dhe frytnimi i përbashkët që nga skicimet e para e deri te definimi mizanskenik. Regjisori përdor skenografinë në mënyrë racionale ose thënë më direkt, në mënyrë minimale, sepse dëshiron që në qendër të vëmendjes të ekspozojë lojën dhe emocionet e aktorëve.
Me një fjalë, shfaqja “ +18” me të drejtë e fitoi titullin ‘Shfaqja më e mirë e vitit’ nga Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit të Kosovës, sepse nuk na është paraqitur vetëm si një realizim skenik, por si një krijim skenik, ku çdo gjë ka funksionuar në mënyrë të shkëlqyer: platforma regjisoriale, vija melodike, tekstuale, pozicionimet e 14 aktorëve që me një disiplinë të spikatur funksiononin si një tërësi perfekte, me dialogje, me dritat e hijet dhe me muzikën e cila interpretohet direkt, duke bërë që instrumentalisti dhe interpretuesi të bëhet pjesë e lojës. Frymimi organik, përmes tensioneve e shpërthimeve emocionale, rrëmben shikuesin dhe arrin ta përçojë mesazhin.
Edhe pse harku dramatik është i ndërtuar me skena mjaft të vrazhda, akte dhune e dilema, regjisori ka arritur ta kontrollojë mirë estetikën duke e mbajtur larg banalitetit dhe duke i inkurajuar aktorët e rinj për guxim skenik.
Dhe krejt në fund dua t’ju drejtohem aktorëve me një shprehje të lexuar në librin e Eugenio Barba, shprehje e cila në Japoni përdorej për të falënderuar aktorët në fund të shfaqjes dhe ka domethënien: u lodhe shumë për mua, pra OTSUKARASAMA. / KultPlus.com
Teatri Oda ka publikuar së fundmi orarin për muajin mars, ku do të ketë një programacion të pasur me shumë shfaqje, shkruan KultPlus.
Përmes një postimi nga Qendra Multimedia, u bë i ditur edhe programi i Teatrit Oda për muajin mars, i cili do të fillojë më 1 dhe përfundoj më 31 mars.
Gjatë këtij muaji do të shfaqet edhe premiera “Pas-humbja” me regji të Florent Mehmetit.
Më poshtë gjeni edhe orarin e plotë me të gjitha shfaqjet e përfshira. /KultPlus.com
Nga data 23 janar, në ambientet e Teatrit të Qytetit të Gjilanit do të zhvillohet Festivali i Dramës Shqipe, shkruan KultPlus.
Përmes një postimi të bërë në rrjetin social “Facebook”, Teatri i Gjilanit ka njoftuar se nga data 22 janar do të fillojë ky festival, i cila pritet që të zgjasë deri më datën 28.
Kjo ngjarje e madhe kulturore mbahët në kuadër të manifestimit kulturor “Flaka e Janarit”.
Vitin e kaluar, sipas programit, festivali u hap me shfaqjen, “Kosovo for Dummies” të Teatrit të Gjilanit dhe është mbyllur me shfaqjen, “Të vdekurit mbajnë zi për atdheun” të Teatrit Kombëtar të Kosovës.
Për detaje të tjera rreth programit pritet të njoftoheni ditëve në vijim. /KultPlus.com
Teatri Kombëtar i Kosovës ka publikuar orarin për muajin dhjetor, derisa do të ketë edhe një koncert kushtuar 20 vjetorit të korit “LIRA”, shkruan KultPlus.
Shfaqja “Pa Mua” e hapi muajin dhjetor për këtë vit, derisa Richard Kalinoski me shfaqjen “Bisha në Hënë” me regji të Butrint Pashën do ta bëjë mbylljen për këtë muaj.
KultPlus iu sjellë orarin për këtë muaj:
17 shfaqje do të shfaqen për gjatë një muaji, derisa do të ketë edhe pjesë të baletit dhe koncerti i paralajmëruar. /KultPlus.com
Bota e Teatrit Shqiptar ka humbur aktorin e ri, Hajrullah Ramizi, pjesëmarrësin e shumë shfaqjeve në teatër, shkruan KultPlus.
Teatri Shqiptar ka njoftuar për ndarjen e hershme të Ramizit nga jeta përmes një postimi në llogarinë zyrtare në “Facebook”.
“Me pikëllim të thellë ndajmë me ju lajmin e zi për ndarjen e hershme nga jeta të kolegut tonë Hajrullah Ramizi 02.03.1984 – 18.11.2021”, shkruhet mes tjerash.
Gjatë përvojës së tij mbi 10 vjeçare në Teatrin Shqiptar, Hajrullahu u bë pjesë e shfaqjeve: Brekët, Vojceku, Kaligula, Gjenerali i ushtrisë së vdekur, Kuçedra, Jetë me qira, Makbethi, Arseniku dhe dantelat e vjetra etj.
Hajrullahu pos në teatër, shpesh është i angazhuar edhe nga produksionet filmike të rajonit dhe ka luajtur në filmat: Eduart, Time of the Comet, Lufta Mbaroi, 1955, Just another confused elephant, Punk Is Not Dead, 4 Oret, To the Hilt, Fati etj. /KultPlus.com
Pas sukseseve të shumta, shfaqja ‘Hollyshit’ me regjisor Ilir Bokshin dhe aktorë Adrian Morinën e Ylber Bardhin, tragjikomedia e bazuar në “Gurë në xhepat e tij” nga autorja Marie Jones, do të rishfaqet përsëri, por tani vjen në qiell të hapur në sheshin ‘Skënderbeu’ në Prishtinës, shkruan KultPlus.
“Hollyshit” përmes personazheve të ndryshme në mënyrë shumë të saktë ironizon dhe nxjerrë në pah një situatë e cila në realitetin e përditshëm kalon pa u theksuar. Shfaqja është e zhvendosur në një pjesë të Irlandës, ndërsa flet për një qytezë-provincë e cila “pushtohet” nga një produksion hollivudian të cilët vijnë për të xhiruar një film. Statistët hollivudian duke qenë shfrytëzues, në anën tjetër dalin edhe si përçmues të statistëve irlandez.
Në qendër të storjes janë Çarlli Konllon dhe Xhejk Kuin, të cilët sikurse shumica e banorëve të qytezës, janë punësuar si statistë filmi. Komedia rrjedhë nga përpjekjet e produksionit që të krijojnë një “ndjesi provinciale” – një nocion romantik, i cili shpesh bie ndesh me realitetin jetësor. Kjo shfaqje pati një jehonë të madhe me fitimin e çmimit për regjinë dhe aktori më të mirë në festivalin ‘’KoKo Fest’’ dhe prezantimin në vendin e njohur si “Producers Club Theaters’’ në Neë York.
Rishfaqja e “Hollyshit” në ambient të hapur është mbështetur nga Komuna e Prishtinës. / KultPlus.com
Në ditëlindjen e 25-të të Denisit, nëna e tij sikurse në çdo ditëlindje tjetër, fillon përgatitjet për festë. Denisi që kohë më parë mund të ecte ngadalë, tashmë karrocën e ka mik të përjetshëm. Kurse nëna e tij jeton mes dhimbjeve dhe tendencës për të mohuar realitetin.
Pjesë e familjes ishte edhe gjyshja që jetonte në dy dimensione të ndryshme, të shkuarën dhe të ardhmen, por e plotë në asnjërën prej tyre. Mes harresës dhe kujtimeve që nuk ekzistojnë, për njerëz që kurrë s’kanë jetuar. Një motër që më shumë se kurrë i duhet një nënë për takimin e saj të parë, dashurisë, por mbi të gjitha këshillat mbi të cilat ndërtohet e ardhmja drejt së panjohurës, dashurisë së pafaj. Një baba që nuk duket e nuk flet kurrë, një gjysh që jeton më një këmbë mbi varr. Por, dhe një teze, që njëlloj sikurse nëna, jeton në vetëmohim të realitetit që e rrethon. Një mike, dashuria e së cilës shkon përtej miqësisë. E në mes të kësaj, djali i ditëlindjes, Denisi, i rrethuar mes dashurisë e kujdesit të madh, duke e izoluar kështu edhe më tepër.
Ky rreth përbënte gjithë dramën që kishte ngërthyer shfaqja ‘Ditëlindja’, titulli origjinal i së cilës është ‘Djali im vetëm ecë pak më ngadalë’, e që mbrëmë u dha premierë në teatrin ‘Dodona’.
Përballja e tre brezave të ndryshëm të një familjeje që krahas zbulimit të vetvetes dhe ndjenjave të tyre, fillojnë të njohin njëri tjetrin, u shpalos në mënyrën më të mirë.
Pikërisht kjo ‘Ditëlindje’ nuk është nga ato të zakonshmet që përfundojnë me festë të madhe e të lumtur. Kjo ‘Ditëlindje’ na bënë të reflektojnë për realitetin në të cilin shumica prej nesh jetojnë, e njëkohësisht edhe gatishmërisë sonë për tu bërë një me të. E kjo dramë e shkruar nga autori korat, Ivor Martinić, u jetësua për publikun kosovar nga regjisorja, Iliriana Arifi dhe nën lojën e aktorëve si: Rebeka Qena, Labinot Raci, Igballe Qena, Bislim Muçaj, Sheqerie Buçaj, Florenta Bajraktari dhe Alketa Sylaj.
Në një prononcim për KultPlus, regjisorja pohoi se kishte mbetur e magjepsur kur e kishte lexuar tekstin për herë të parë dhe pikërisht këtu kishte filluar dhe jetësimi i kësaj drame.
Tutje Arifi ka shtuar se beson që është përcjellë mesazhi i shfaqjes sepse personazhet e kësaj shfaqjeje janë ata që shpërfaqin ‘çlirimin’ nga dashuria e madhe familjare.
“Shpresoj dhe besoj fuqishëm që është pranuar mesazhi që kemi dashur ta përcjellim për shkak se nuk është veç personazhi i Denisit ai që sjell një mesazh, një lloj ‘çlirimi’ banal nga dashuria e madhe familjare që e rrethon sepse fundja duhet një çlirim i tillë për të vazhduar jetën dhe ta pranosh atë ashtu siç është” , ka thënë ajo.
Regjisorja mes të tjerash thekson se shfaqja sjellë dashurinë e pakusht të nënës ndaj fëmijës, dhimbjen dhe dilemat që e shoqërojnë atë, por mbi të gjitha shkëputjen që duhet të ndodhë mes fëmijës, që tashmë është rritur dhe kujdesit të tepruar të nënës.
“Është përballja e saj me realitetin, shkëputja e saj ndaj djalit, ajo rruga e qumështit që ndodhë mes fëmijës dhe nënës kur arrijnë në një moshë të pjekur. Këta është dashur ta bëjnë një shkëputje në të cilën djali veç se duhet të ndjehet i lirë, por të njëjtën kohë edhe nëna duhet të çlirohet nga ndjenja e kujdesit të tepruar ndaj fëmijës”, shtoi ajo.
Sipas saj dashuria e tepruar ndaj fëmijës, në këtë rast Denisit, fillon ta viktimizoj atë. Ndonëse një dashuri e tillë duhet të ekzistojë, nëna duhet ta kuptojë se duhet të tërhiqet dhe të lejoj fëmijën të jetoj i lirë.
‘Ditëlindja’, ngërtheu në vetvete emocione të përziera. Komedia dhe humori i zi që sillet aq mjeshtërisht nga aktorët të bënë të qeshësh e të qash në të njëjtën kohë. Të rikthen në situata që nëse jo krejtësisht të njëjta, përafërsia e tyre dikur është jetuar e përjetuar nga ana jote.
Portretizimi i tre brezave të ndryshëm shpërfaqë gjendjen e një familjeje tipike, e një shoqërie që jeton në mohim të realitetit.
Denisi, djali që feston 25 vjetorin e tij të lindjes, tashmë në karrocë, dikur ishte një fëmijë që vraponte, e më vonë një i rritur që lëvizte me paterica, erdhi mjeshtërisht natën e mbrëmshme nën lojën e aktorit, Labinot Raci.
Për Racin, portretizimi i këtij roli krahas punës dhe lojës që duhet bërë me karrocë ka qenë edhe një ngarkesë e ka sjell emocione të përziera gjatë tërë kohës. Sipas tij ‘Ditëlindja’ tregon një realitet të hidhur të shoqërisë tonë për faktin se kujdesi dhe vetëmohimi i tyre i bënë personazhet, sikurse ai i Denisit, të ndihen keq.
“Realiteti është i hidhur për të gjithë, jo për pjesën pse dikush është invalid dhe është në karrocë, por për pjesën se sa mund ta pranoj shoqëria jonë e sidomos familja. Ata pa dashur, me mendimin që të ju ndihmojnë e të kujdesen për ta, i bëjnë të ndihen keq”, tha për KultPlus aktori.
Tutje ai ka shtuar se ndjesia shpirtërore e gjithsecilit, dashuria që japim për njëri tjetrin në cilëndo situatë që ndodhemi është vetëm një nga mesazhet që përcjellë kjo shfaqje. Por, e bukura e kësaj shfaqjeje nuk ndalet këtu. Regjisorja Iliriana Arifi bëri bashkë në skenën e teatrit anëtarë të familjes që lanë gjurmë në artin dhe kulturën e vendit tonë. Ajo për herë të parë solli përballë publikut në një skenë e shfaqje të vetme, nënë e bijë, Igballe e Rebeka Qenën. Madje edhe në shfaqje ato portretizojnë nënën dhe të bijën. “Ka 50 vite që kam ëndërruar me qenë në skenë me vajzën – është një ndjesi shumë e veçantë, normal edhe afërsia si vajzë – nanë, por edhe si kolege. Ndonjëherë kemi kritiku njëra tjetrën, e herë të tjera kemi përkrah njëra tjetrën”, tha Igballe Qena për KultPlus, teksa shpjegonte ndjesinë e të qenurit për herë të parë në një skenë me të bijën.
Për Qenën e cila në shfaqje pati rolin e Anës, gjyshes së Denisit, e cila mes harresës së saj, jeton me familjen e vajzës, nënës së Denisit, përshtatja me këtë personazh nuk ishte aq e vështirë.
“Rol shumë delikat, por gjatë procesit të punës jam ndjerë shumë rehat, gjithashtu edhe me rolin”, pohoi ajo. Tutje tregoi se momentet që përjetohen përmes këtij roli janë të pandashme, por po aq të bukura dhe me peshë në vete.
“S’mund ti ndash se secila e ka atë peshën në vete, e bukura është kontakti me nipin që është i veçantë sepse gjithmonë gjyshërit kanë afërsi me nipa dhe mbesa dhe i ndajnë sekretet së bashku më shumë sesa me fëmijët e tyre. Brenda një dite ka ngjare ku shihet situata e një familjeje, secili moment është i veçantë dhe i bukur”, shtoi Igballe Qena.
Kurse për aktoren Rebeka Qena, realizimi i kësaj shfaqjeje ka qenë një punë interesante dhe intensive e përcjellë gjatë tërë kohës me harmoni. Ajo ka potencuar se shfaqja sjellë një realitet që ekziston në mesin tonë e që shumë shpesh mohohet.
“Flet për atë se çka do të thotë të jesh ndryshe dhe çka do të thotë kur nuk të pranojnë dhe sa e vështirë është dhe për veten ta pranosh pse je ndryshe, por njëkohësisht edhe sa ju dhemb kjo njerëzve përreth teje. Pikërisht këtu më lindin pikëpyetjet për mënyrën se si ne në rrugë diskriminojmë të tjerët që ballafaqohen çdo ditë me sfidat dhe problemet e veta. Në një formë është një porosi që të dashurohemi dhe të jetojmë jetën duke ndjerë momentin”, potencoi Rebeka Qena për KultPlus.
Pjesë e familjes ku problemet sa janë të dukshme prapë vazhdojnë të mbahen në vete, është edhe tezja e Denisit, gruaja që njëlloj sikurse motra e saj jeton në mohim të realitetit, ngase vetëm atëherë kur ulet në tavolinë mes rrëfimeve të së vërtetës gjen forcën të tregoj se i biri i saj është homoseksual. Pikërisht rolin e kësaj gruaje nën ndikim të përhershëm të tabletave dhe kërkimit të dashurisë, e jetësoj mbrëmë aktorja Sheqerie Buçaj.
Për KultPlus aktorja pohoi se jo vetëm roli i saj, por të gjitha personazhet së bashku nëpërmjet humorit të zi zbërthejnë një realitet të një jete në probleme dhe dashurisë së munguar.
“Mesazhi i shfaqjes është një rreth që jemi duke e bërë e gjithë bota, të gjithë njerëzit janë duke u përballur me problemet e veta e që nuk merret me të tjerët dhe s’ka dashuri”, përfundoi ajo.
Shfaqja ‘Ditëlindja’ – (Djali im vetëm ecë pak më ngadalë), publikun e teatrit ‘Dodona’ që për rreth një orë e gjysmë i dhuroi lot e të qeshura, e ngriti në këmbë për të dhuruar një duartrokitje të madhe e disa minutëshe. Por, kritikat e mira për këtë shfaqje nuk përfunduan brenda dyerve të këtij teatri. Dramaturgu, Jeton Neziraj, në një postim në Facebbok përgëzoi regjisoren dhe aktorët për pasionin, punën e ndjeshmërinë që përcollën përmes shfaqjes.
“Urime ekipit e teatrit Dodona për këtë shfaqje t ‘shkëlqyeshme! Bravo, Iliriana Arifi, për ndjeshmërinë, pasionin e punën me kaq përkushtim! Bravo aktorëve që na kanë mahnitë: Sheqerie Buqaj, Igballe Qena, Rebeka Qena, Alketa Sylaj, Labinot Raci, Bislim Muçaj e Florenta Bajraktari. Për publikun: shkoni e shiheni, kurdo qe ju jepet rasti, ia vlen, 1 milion herë!”, shkroi ai.
Ju kujtojmë që repriza do të shfaqet sonte në teatrin ‘Dodona’ me fillim nga ora 19:30. / KultPlus.com
Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet në bashkëpunim me Komunën e Lipjanit, përkrahur nga CFD prezanton shfaqjen forum teatër dhe ekspozitën e klubit teatror të të rinjve të Lipjanit me titull “Çelësi Magjik” me 8 qershor, në ora 12:00, në Qendrën Kulturore “Tahir Sinani”, përcjellë KultPlus.
Nën regjinë e Edlir Gashi, Kaltrinë Zeneli dhe Ismail Kasumi, shfaqja adreson periudhën e pandemisë Covid-19 dhe të post-pandemisë, e cila vjen si një udhëtim në kohë. “Çelësi Magjik” shpërfaq papërgjegjësinë e njerëzve, rritjen e dhunës në familje, e luftën psikologjike me të cilën përballen personazhet. Pas shfaqjes personazhet do të diskutojnë me publikun lidhur me temat të cilat adresohen në shfaqje, duke e bërë kështu edhe publikun pjesë të saj.
Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet prezanton shfaqjen “Zgjimi i Pranverës” në Prishtinë, Gjilan dhe Gjakovë, më 28 Maj, 29 Maj dhe 31 Maj, në ora 19:30, përcjellë KultPlus.
Shfaqja “Zgjimi i Pranverës”, fituese e çmimit Grand Prix në Skupi Festival 2020 edicioni 14 si dhe fituese e shpërblimit “Aktorja më e mirë joprotagoniste” në Festivalin mbarëkombëtar MOISIU ON Tiranë, rikthehet me një turne prezantimesh në Kosovë këtë muaj. Kjo shfaqje e krijuar dhe prezantuar gjatë pandemisë është një bashkëproduksion i Teatrit Kombëtar të Kosovës dhe Qendrës për Art dhe Komunitet – Artpolis.
· Të Premten më 28 Maj, në Teatrin Kombëtar të Kosovës nga ora 19:30.
· Të Shtunën më 29 Maj në Teatrin e Qytetit të Gjilanit nga ora 19:30.
· Të Hënën më 31 Maj në Gjakovë në Teatrin e Qytetit “Hadi Shehu” me fillim nga ora 19:30.
Me regji të Zana Hoxhës kryevepra e autorit Frank Ëedekind “Zgjimi i Pranverës” është adaptuar në Kosovën e viteve të ’90-ta. Nevoja e të rinjve për të kuptuar dhe për t’u kuptuar ka qenë dhe vazhdon të jetë sfidë, sidomos historia që i ka përcjellë të rinjtë tanë në vitet e ’90-ta, kohë protestash e rezistence, kohë kur liria kolektive dhe personale ishte e kufizuar nga regjimi politik i Millosheviqit dhe patriarkati, përderisa solidariteti mbante gjallë frymën e rezistencës kolektive.
Kjo shfaqje duke përfshirë të gjithë krijuesit e saj i dedikohet të gjithë adoleshentëve të rënë në vitin 1998-1999 në luftën e fundit në Kosovë.
Nën tingujt e muzikës, lëvizjeve të trupit por dhe fjalëve të thëna nga aktorët, shfaqja danse teatër, ‘Totem dhe Tabu’ shtjelloj në natën e mbrëmshme historitë prekëse të një realiteti të pandryshuar në kohë, por njëkohësisht dhe një aktualitet, rrugëtimi i së cilit gjendet brenda kornizave e heshtjes kolektive, shkruan KultPlus.
Pikërisht këto korniza individuale e kolektive, nëpërmjet komedisë sjellin tragjiken, të qeshurën që të bënë të reflektosh, por dhe të shikosh përtej asaj që shihet e thuhet në sipërfaqe.
‘Totem dhe Tabu’ ngrehë pikëpyetjet për shqetësimet e mëdha shoqërore, traumat, hipokrizinë e shoqërisë, por dhe ndikimin e pandemisë në po këtë shoqëri, ku pikërisht me lëvizjet e trupit, vallëzimin e aktorëve dhe ndërthurjen e këtyre lëvizjeve me monologjet e dialogjet, rrëfejnë homazhet për ata që humbën jetën nga ‘tabutë’ e shoqërisë, historitë që heshtën veç pse muret ku ato ndodhin nuk na takojnë ne. Por, ndonëse muret ku ato ndodhin janë të ndryshme prej atyre ku ne jetojmë, këto përjetime, sado të huaja, ndërtojnë përditshmërinë, realitetin por dhe të ardhmen tonë. E ky realitet mbi të cilin ndërtohet shfaqja ‘Totem dhe Tabu’ e koreografi Robert Nuha dhe e bazuar në dramaturgjinë e Zana Hoxhës, ngriti publikun në këmbë, me një duartrokitje disaminutëshe dhe emocione të shumëfishta.
Për koreografin Robert Nuha, procesi i realizimit të shfaqjes nuk ka qenë edhe aq i lehtë sepse trupa teatrale është krijuar tash e tre muaj e njëkohësisht puna e tyre është kufizuar edhe nga situata pandemike. Tutje ai ka thënë se secili nga ne duhet të ketë një kontribut sado të vogël që situata e dhunshme t’i flasim dhe t’i komunikojmë me të tjerët.
“Besoj që ne si shoqëri edhe si artistë duhet secili të ketë një kontribut sado të vogël që situatat, konfliktet ose mënyrën sesi ne i shohim gjërat të cilat janë të dhunshme për ne duhet t’i trajtojmë e t’i flasim, t’i komunikojmë tek të tjerët, me qëllim që shoqëria të hapet dhe të ndryshohen”, ka thënë Nuha për KultPlus.
‘Totem dhe Tabu’ për pothuajse 90 minuta erdhi në një mënyrë mjeshtërore nga trupa artistike e Artpolis me aktorët Donikë Ahmeti, Qëndresa Kajtazi, Ismail Kasumi , Edlir Gashi, Kaltrinë Zeneli, Mikel Markaj, Zhaneta Xhemajli dhe Blerta Gubetini.
Aktorja Donikë Ahmeti, në një prononcim për KultPlus ka theksuar se përgatitja për shfaqje ka qenë e lodhshme, me orare të stërzgjatura dhe punë fizike, por që në fund ka dhënë mesazhin e duhur tek publiku.
“Temat që kemi dashur të trajtojmë qëndrojnë mes të qeshurës dhe të qarës, nuk kemi dashur që temat e rënda t’i bëjmë shumë të rënda. Kjo nuk ka qenë veç një dramë, ka qenë gjithçka, por që në thelb është një dance teatër”, ka pohuar ajo. Ndërkaq Zana Hoxha e cila ka bërë dramaturgjinë e shfaqjes, shpreson që ‘Totem dhe Tabu’ të prek zemrat dhe mendjen e njerëzve sepse në vete ngërthen shumë mesazhe, por dhe reflektime të ndryshme./ KultPlus.com
Drama muzikore ”La Rrem” erdhi në një piedestal të lartë të ndjeshmërisënostalgjike dhe ëmbëlsisë së butë ku sado që inkuadroheshin situatat dramatike dhe humoristike, dashuria, adhurimi dhe nderimi i figurës multidimensionale së Muharrem Qenës është shkrirë tërësisht nga performanca e aktorëve të cilët shpirtin e tyre e lanë në skenën e shenjtë ndërsa publikut i dhuruan një llahtari të bukur e të këndshme, shkruan KultPlus.
Shfaqja ”La Rrem”, është shfaqje e dedikuar për artistin shumëdimensional, aktorin, regjisorin, këngëtarin dhe dramaturgun Muharrem Qena. ‘La Rrem’ mendohet të jetë një artist antikonformist, jokonvencional, bohem e dashnor i veçantë por mbi të gjitha një njeri revolucionar që i flet kohës, botës dhe shoqërisë tonë në çdo moment duke portretizuar talentin e rrallë, dashurinë, pasionin, vuajtjet e gëzimet të figurës së mirënjohur të Qenës.
Gjithçka nisi kur numri i madh i të pranishmëve, në mesin e tyre shumë artistë, kolegë, familjar të Qenës, adhurues të talentit të tij dhe jo vetëm, mbushën tërësisht sallën e Teatrit Kombëtar në një qetësi absolute. Dritat u fikën e perdja u hap duke lënë vend për aktorët si: Ernest Malazogu, Ylber Bardhi, Shengyl Ismaili, Arta Selimi, Flaka Latifi, Bujar Ahmeti dhe Tristan Halilaj, të cilët dhanë një performancë që fragmentet e shkëndijave elektrike do t’i vinin në siklet.
Kjo dramë muzikore shpërtheu pamëshirë përmes skenave të shumta të llojllojshme që u shoqëruan me këngët e bukura e unike të Qenës si: ‘Kaqurrelja’, ‘Mallëngjimi’, ‘Oj hanë’, ‘Mustafa’, e për të përfunduar me këngën ‘Lamtumirë’ e cila përçoi një rrotullim emocionesh që shikuesin e vunë në një slitë rul ndërsa rrëqethet e trupit derdheshin rrëke.
Këto këngë të interpretuara nga muzikantët si: Leonard Canhasi, Teoman Ukça, Edmond Gjinolli, Ermal Sadiku së bashku me video animacionet nga Florian Canga që shfaqeshin papritmas në një frymë me skenën, lanë një përshtypje se gërshetimi unik i melodive dhe tingujve tundues po hipnotizonin atmosferën me një sërë thumbimesh nga talenti i performuesve.
‘La Rrém’, përveç se njihet si njeriu revoltues, kryengritës dhe mosnënshtrues, ai është një artist i përmasave të mëdha duke na rikujtuar se Qena është një artist i jashtëzakonshëm multidimensional dhe i pa përsëritshëm andaj edhe kjo dramë është e tij dhe përmes saj u shfaq edhe realiteti i një teatri që zbulon gënjeshtra por edhe të vërteta. Pra, teatri portretizon jo vetëm dashuri, pasion, performanca të çmendura por edhe formën tërësisht të zhveshur të tij duke shpalosur detajet dhe veçantitë më intime të teatrit, qofshin ato të bukura apo të shëmtuara.
Kështu krejt në fund, përveç elementeve simbolike si shalli, që e kishte të vendosur Malazogu, dritat, skena, kostumet dhe skenografia, ajo se çka vulosi fundin e shfaqjes ishte edhe piktura e njohur e Rron Qenës e titulluar ”Artisti” që nëpërmjet video animacionit, mbylli perden e fundit në një ndjenjë që dërgoi publikun në emocione shumëngjyrëshe të cilat ngjyrosën atmosferën me intensitetin e lartë të zhurmës që vinte nga duartrokitjet dhe brohoritjet e shumta e të pa ndalura të të pranishmëve.
Ndërsa, për të shpalosur më shumë rreth një bashkëpunimi të tillë të cilin ai e vlerëson si të jashtëzakonshëm, për KultPlus foli autori i tekstit Arian Krasniqi.
“Unë kam bashkëpunuar në fazat e draftimit të skenarit, në konsultim me idetë që i kemi pasur me regjisorin për tekstin dramatik dhe mendoj se mbi atë tekst është bërë një shfaqje multimediale me këngë e me muzikë dhe situata komike por edhe ato dramatike. Kjo nuk është jetëshkrim i tij dhe nuk është biografia e tij komplet, por thjesht është një shfaqje që ka elemente nga jeta dhe vepra e Muharrem Qenës por që i dedikohet atij”, shpalos Krasniqi.
Sipas tij, është dashur dhe nevojitur një punë dhe përkushtim i madh për një tekst interesant që komunikon me kohën dhe audiencën prandaj edhe besohet se janë arritur pritshmëritë e publikut. Megjithëse, ai shprehet se nuk ka qenë e lehtë sepse përmasat e një artisti multidimensional janë një përgjegjësi e madhe për tu pasur parasysh.
“Ka qenë një bashkëpunim i mirë me regjisorin, ekipin dhe punën kreative që është bërë edhe në interpretim, muzikë, skenografi, kostume dhe në të gjitha elementet e shfaqjes. Andaj, unë si autor i tekstit së dramës jam jashtëzakonisht i kënaqur me shfaqjen dhe punën që ka bërë tërë ekipa”, përfundon Krasniqi për KultPlus.
Kurse, për të folur rreth idesë për realizimin e një shfaqje të tillë, për KultPlus foli edhe regjisori Kushtrim Koliqi.
“Neve na ka rënë që të punojmë disa monografi ku njëra prej tyre ka qenë monografia e Qenës. Duke e punuar këtë monografi kemi menduar që pse të mos krijojmë̈ një shfaqje për artistin për shkak të gjithë emrit të tij dhe se çfarë ai ka në prapavijë duke përfshirë kontributin e tij në teatër por edhe në fusha tjera”, tregon Koliqi.
Sipas tij, të gjithë mund të shohin dy anët e medaljes. Ana e para është se si disa artistë të rinj mund të bashkohen në një grup për të krijuar diçka që i afrohet standardit të emrit të figurës së Qenës. Por, në anën tjetër emri i tij ka qenë një shtysë dhe motivim për Koliqin që ti shyjnë kufijtë kreativ në punë dhe përkushtim për të arritur një rezultat që ai ka shpresuar që është arritur mbrëmë.
“Ka qenë e vështirë për të krijuar një shfaqje të tillë por ne kemi punuar shumë gjatë dhe besoj që atë energji dhe besim që e kemi pasur brenda njëri-tjetrit për shfaqjen, e kemi arritur mjaft mirë”, përfundon Koliqi për KultPlus.
Gjithashtu, aktori që portretizoi më së miri figurën e Muharrem Qenës, Ernest Malazogu për Kult Plus ka folur rreth vështirësisë për të luajtur këtë rol.
“Ka qenë e vështirë shumë sepse është një figurë kombëtare, një emër shumë i madh dhe nuk e di a do të lind një emër, karakter dhe njeri i tillë si Muharrem Qena”, shpalos Malazogu.
Sipas tij, provat gjithsej kanë shkuar me ndërprerje për shkak të situatës pandemike por që me një punë 4 javore është arritur edhe fundi i shfaqjes. Teksa ai ka treguar se ndonjëherë edhe kanë kënduar në të ‘thatë’ kur mikrofonat nuk kanë punuar.
“Pritshmëritë janë gjithmonë më të mëdha, por besoj që e kemi arritur deri diku, por ne asnjëherë nuk jemi rehat dhe nuk kënaqemi me atë punë që e kemi bërë por besoj që i kemi arritur pritshmëritë e publikut sonte”, përfundon Malazogu për KultPlus.
I pranishëm në këtë natë ishte edhe Ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Çeku i cili për KultPlus shpalosi përshtypjet e tij për natën e mbrëmshme.
“Besoj që përveç cilësisë artistike ishte një shfaqje që na la shumë përshtypje pozitive sepse sonte ishte një moment shumë i rëndësishëm për ta kujtuar Muharrem Qenën sepse shfaqja iu kushtua atij. Njëri ndër figurat më të rëndësishme të artit dhe kulturës në Kosovë, prandaj besoj që artistët dhe aktorët sonte bashkëpunuan me ekipin që e ka realizuar shfaqjen edhe muzikën që ishte pjesë integrale e shfaqjes”, thotë Çeku.
Sipas tij, ata i kanë dhënë shumë momente të këndshme por në të njëjtën kohë kanë treguar që njerëzit e artit, e sonte të teatrit, do të kujtohen sepse ata do të vazhdojnë të jetojnë përmes veprave të tyre të cilat i kanë lënë pas.
“Ne si institucione jemi shumë të lumtur që artistët tanë më meritor të cilët sot fizikisht nuk janë më në mesin tonë, vazhdojnë të jetojnë në kujtesën tonë por edhe në veprimtarinë tonë artistike”, thotë Çeku.
Për Çekun, fakti që insitucionet e kulturës kanë veprimtari shumë aktive dhe cilësore e bënë atë shumë të lumtur, por ai thotë se nuk duhet të ndalemi asnjëherë që të kërkohet cilësia artistike edhe më e madhe për të prezantuar një dinjitet të produktit vendor artistik në nivel ndërkombëtar.
Ndërkaq, reprizat e shfaqjes ”La Rrem” do të vijnë me datat: 11, 12 dhe 14 maj. / KultPlus.com
Një super prodhim i Teatrit të Qytetit – “Hadi Shehu” në Gjakovë po hap sezonin teatror për këtë vit me premierën e tragjikomedisë “Farsë në Wallworth” nga Enda Walsh dhe regji nga Butrint Pasha, shkruan KultPlus.
Në këtë shfaqje flitet për Dinin i cili merr në arrati dy djemtë e tij, Bllejkun dhe Shonin, për të shkuar në Londër.
Kur nëna e Dinit dhe e Padit ndau trashëgiminë e saj, apartamenti i takoi Padit, por Dini xheloz, thur planin pikërisht në ditën kur nëna vdes. Ngjarja në shfaqje trajtohet njëzet vite më vonë kur Dini është më në moshë dhe dy bijtë e tij, Bllejku dhe Shoni janë rritur dhe gjatë gjithë kësaj kohe, ata kanë mbajtur prova për të ilustruar të kaluarën e Dinit nëpërmjet një shfaqjeje në apartamentin e tyre.
Në këtë shfaqje luajnë aktorët: Edmond Hafizademi, Besfort Berberi, Arbies Komoni dhe Vlora Dervishi.
Shfaqja vjen premierë më datë 30 prill, në ora 20:00 dhe repriza e parë më datë 01 maj, në ora 20:00.
Nga teatri kanë njoftuar se numri i publikut është i limituar dhe duhet respektuar masat anti-covid me distancë dhe kujdes të shtuar. / KultPlus.com
Performanca e Baletit Kombëtar të Kosovës, mbrëmë jo vetëm që vërtetoi se trupa e baletit është një trupë që hapat, lëvizjet dhe kërcimet e pa para më parë, i sjellin si një trup i vetëm unik, por trupi i tyre shndërrohet në instrumentalin që dëgjohej, në një dukuri hyjnore që shkrihet tërësisht si një vullkan i zjarrtë që shpërthen atëherë kur nuk pritet nga askush dhe depërton furishëm në shpirtin dhe mendjen e secilit, shkruan KultPlus.
Trupa e Baletit të Kosovës mbrëmë ka dhënë premierën e parë për këtë vit të titulluar ”Entre Dos Aguas & Troy Game”, nën koreografinë e Robert North, i cili për shkak të kushteve pandemie nuk ka qenë i pranishëm në rrugëtimin e plotë të shfaqjes, por në vend të tij ishin dy asistentë dhe njëkohësisht koreografë: Lale Balkan dhe Julian Moss.
Në një ndriçim të zbehtë në sallën e Teatrit Kombëtar, të pranishmit dalëngadalë zunë vendet e tyre të distancuar. Teksa, në fytyrat e tyre shihej padurimi për premierën e cila solli një frymë ndryshe të pa identifikuar, nën qetësinë e publikut, ajo se çka dëgjohej ishin vetëm hapat e qetë të balerinëve që po bëheshin gati të dilnin në skenë.
Pas një brohoritje relaksuese të përbashkët nga balerinët, e cila erdhi prapa perdeve por të cilën tashmë jemi mësuar ta dëgjojmë, dritat humbën zbehjen e tyre duke zbritur në nivelin e errësirës që për një moment kaploi sallën dhe kështu perdja filloi të mbështjellët në vendin e saj për t’iu liruar balerinëve të shpalosin pjesën e parë të titulluar ‘Entre Dos Aguas’. E pikërisht si domethënia e saj që do të thotë në mesin e dy ujërave, balerinet vajza nisën hapat nën melodinë e tingujve latin, ku secila nga to kishte kostume të njëjta por me ngjyra të ndryshme se çka shtyu të formohet ideja se ato po kërcenin në një ritëm shumëngjyrësh.
Këtij ylberi latin, që filloi në një ritëm të butë e pothuajse të ngadaltë, surprizoi publikun kur në skenë iu bashkëngjiten edhe balerinët djem të cilët u ngritën nga karriget e tyre duke rritur intensitetin kur dy gjinitë u bashkuan, jo vetëm në një trup të vetëm por edhe në hapa dhe lëvizje të shpejta, për të cilat vështirë ti kapësh me sy por që është lehtësisht ta dashurosh punën madhështore të tyre në stilin flamengo.
Në një ndriçim sa në të kuqe e herë në të kaltër, tempoja e kërcimeve të shumta fizike në ajër kishin kapluar të gjithë sytë e buzëqeshur dhe adhurues të publikut. Po ashtu, në mesin e pjesës së parë herë pas here, nuk munguan as solot e balerinave që treguan një hijeshi të bukur me trupin e tyre duke ndjekur kështu tingujt instrumental spanjoll.
Me përfundimin e pjesës së parë, duartrokitjet dhe brohoritjet e vazhdueshme bënë që të gjithë balerinët të kthehen në skenë edhe një herë për të shijuar këtë moment të veçantë dhe mjaft inkurajues për pjesën e dytë që do të fillonte pas 5 minutave pauzë.
Teksa balerinët djem po bëheshin gati për pjesën e dytë të titulluar ‘Troy Game’, të pranishmit që as për një moment nuk iu ndahej vezullima në sytë e tyre, e shfrytëzuan rastin që të bisedonin me njëri-tjetrin për magjinë, identitetin, për energjinë që kapërceu nga ta e direkt mbi atmosferën e sallës dhe natyrisht për stilin e ri që pjesa e parë solli.
Ndërsa, kur pjesa e dytë nisi, ajo që e befasoi publikun ishin jo vetëm veshjet armatore por edhe fillimi pa asnjë melodi të vetme. Krejt se çka dëgjohej ishin të qeshurat dhe britmat e gjithsej tetë balerinëve të cilët nisën lojën e tyre për të shprehur talentin e secilit mashkull dhe fuqinë e tyre prej ‘burri’, duke e kthyer teknikën e tyre të lëvizjeve të shpejta në një formë të humorit.
Dinamika dhe harmonia e veçantë e lëvizjeve të tyre, e cila më vonë u shoqërua edhe me melodi, pasoi në një luftë të vërtetë të kërcimeve të fuqishme por që njëkohësisht ishin aq të bukura dhe aq të shpejta saqë vështirë të mbahen mend të gjitha nga audienca por që këtë talent balerinët e kanë të futur thellë brenda vetes duke treguar koncentrimin e tyre përderisa fokusi i tyre mbetet sjellja e magjisë unike që vetëm ata dinë ta sjellin në formën e tyre të mrekullueshme.
Dëshmi për këtë ishte edhe momenti kur secili në sallë u ngritë në këmbë dhe duartrokiti vazhdueshëm me një energji të jashtëzakonshme kur balerinët përfunduan aktin e fundit humoristik por tejet të suksesshëm.
Për të shprehur emocionet dhe ndjenjat pas një shfaqje të tillë, në një prononcim për KultPlus, asistenti Julian Moss i cili për herë të parë ishte në Kosovë për realizimin dhe finalizimin e kësaj premiere, e cilësoi këtë si një natë të mrekullueshme.
“Unë mendojë se ishte një natë tepër e mrekullueshme, trupa e baletit performoi në një mënyrë mjaft të mirë dhe shpresoj se audienca është kënaqur shumë gjithashtu. Ishte shumë e mirë sepse trupa e baletit ka përmbushur pritshmëritë e mia, por që gjëja më e rëndësishme është që publiku ta shijojë performancën dhe kur ata të largohen, të largohen duke u ndjerë se kanë parë diçka që është e mirë”, thotë Moss.
Sipas tij, është e këndshme që në një kohë të tillë pandemike, e cila është një kohë shumë e vështirë për të gjithë, ata kanë arritur të kenë një audiencë të vogël të cilët kanë parë një grup kërcimtarësh duke punuar vërtetë shumë dhe kjo për Moss është gjithmonë gjëja më e bukur sepse ai e dashuron teatrin prandaj duke parë trupën duke kërcyer dhe publikun duke e shijuar, nata për të ishte perfekte.
Ai tutje tregon se pikërisht koreografi i njohur Robert North ka lënë një mesazh për natën e mbrëmshme.
“Unë fola me të në telefon sot në mëngjes dhe ai tha: paçi fat dhe ‘break a leg’, që është një shprehje në botën e kërcimit. Por, edhe pse jo prezent, ai ishte këtu me shpirt”, shprehet Moss.
Duke rikujtuar intervistën e mëparshme për KultPlus ku ai është shprehur se ishte duke kërkuar për një diamant i cili është i vrazhdë por që është dashur ta lustrosh deri në shkëlqimin perfekt të tij, Moss pohon se pikërisht e gjithë trupa e baletit po shkëlqenin sonte dhe kjo është gjithmonë e mrekullueshme.
Ndërsa për të treguar më shumë për momentet e veçanta pas një shfaqje të tillë, për KultPlus, ka folur edhe balerini Fatmir Smani.
“Për neve performanca ishte e veçantë në disa aspekte e sidomos për shkak të pandemisë sepse duke pasur parasysh kushtet tona dhe se si është realizuar e gjitha kjo me kufizime dhe distancë, për të cilat jemi munduar ti respektojmë, por që megjithatë profesioni jonë nuk mund ti përballojë të gjitha gjërat sepse normalisht ka qenë rrezikshmëri për neve por që në fund e gjitha kjo ka një vlerë të madhe”, tregon Smani.
Ai tutje tregon se për të ishte një privilegj që luajti në këtë shfaqje e cila ka emër botëror dhe luhet nga trupat më të mëdha të baletit dhe e cila është përgatitur për një muaj e një javë me praninë e koreografëve fantastikë.
“Është kënaqësi e madhe edhe pse me 20% publik, për neve ka qenë si me qenë 200%”, potencon ai.
Sipas tij, performanca e tyre i ka tejkaluar pritshmëritë e publikut sepse në momentin kur e kanë kuptuar se publiku do të jetë vetëm 20%, ata kanë menduar se energjia do të jetë më e zbehtë por përkundrazi energjia ishte aq e madhe saqë të gjitha ulëset e zbrazëta janë përmbushur edhe me energjinë e atyre të cilët nuk ishin prezent.
Repriza e parë e shfaqjes ‘Entre Dos Aguas & Troy Game’, vjen sonte pastaj është menduar një pauzë e shkurtër sepse teatri do të filloj renovimin e shumëpritur. / KultPlus.com
Dukuria e racizmit, gjuha e urrejtjes, ofendimet, tradhtia dhe intrigat, mbrëmë ishin vendosur në brendësinë e thelbit të rëndësishëm të shfaqjes forum teatër të titulluar ‘Othello nga Kosova’, që përçonte mesazhin se shoqëria kosovare është në një nivel ndjeshmërie të pranimit dhe mbështjelljes totale diversive të përkatësive të llojllojshme, shkruan KultPlus.
Para se shfaqja të fillonte, të pranishmit zunë vendet e tyre duke mbushur komplet sallën e Teatrit Oda, pastaj qetësia kaploi tërësisht publikun, me ç’rast shumica ishin në moshë më të re dhe entuziazmi në fytyrë e reflektonte padurimin e tyre që dritat të ndizeshin e aktorët të luanin.
Papritmas, melodia e këngës ‘Kiss’ nga Prince dhe ‘The Revolution’ hapi perden e parë të aktit ku gjithçka nisi në një dhomë ku tre të rinj që luanin personazhet si: Bianka nën aktrimin e Venera Bojaj, Kasi nën aktrimin e Blendon Ahmeti dhe Jago nën aktrimin e Art Pasha, të cilët po bëheshin gati të befasonin shoqen e tyre Desidemonën (Djellza Dema), me rastin e ditëlindjes së saj. Kjo që nisi si një surprizë e menduar nga shoqëria e Desidemonës, përfundoi në një kundërveprim sepse ata nuk ishin në dijeni që surpriza e vërtetë do të ndodhte pas një çasti.
Në momentin kur Desidemona po bëhej gati të frynte qirinjtë e ditëlindjes, ajo ndaloi dhe rezultoi se në fakt ajo kishte një surprizë të veçantë për shoqërinë e saj. Kjo surprizë doli të ishte një person, i dashuri i saj Othello (Ergjan Mehmeti), i cili i përkiste komunitetit pakicë dhe nuk u mirëprit fare mirë pikërisht nga njëri personazh siç është Jago i cili tërësisht shkriu rolin e tij në një mënyrë aq arrogante e të pahijshme saqë bëri publikun që edhe ta urrejë kur ai në bisedë e sipër ofendoi Othellon me fjalën ‘magjup’, pikërisht një shpalosje totale e racizmit që vazhdonte të përmendej gjatë gjithë kohës, për të cilën Jago nuk dëshironte ta pranonte se ishte në anën e gabuar e për të cilën Othellos iu zbeh fytyra dhe u ngurtësua krejtësisht duke u distancuar nga ai vend.
Por, kësaj ngjarjeje e cila filloi në një moment jo të mirë, iu bashkua edhe intriga e fshehtë por e qëlluar, e Biankës e cila së bashku me Jagon formuan një plan që të ndanin Desidemonën nga Othello duke pretenduar se përmes një byzylyku që ishte dhuratë nga Desidemona për Othellon, e për të cilën Bianka e gjeti në banesë duke krijuar idenë e saj pikërisht që Othello të shfaqej si një tradhtar.
Derisa ngjarja po merrte vrullin e saj, një thyerje e besimit mes dy protagonistëve kishte zënë vend pasi Desidemona i besoi Biankës dhe Jagos për spekulimin se Othello e ka tradhtuar me personazhin imagjinar ‘Emiliën’. Shfaqja po vazhdonte të lartësonte barrierat mes personazheve e pikërisht edhe shoqërinë e ngushtë mes Jagos dhe Kasit, ku ky i fundit i vëri kusht se nëse nuk i kërkonte falje Othellos për ofendimin, atëherë nuk do të vazhdonte shoqëria e tyre sepse edhe vetë Kasi kishte një origjinë të fshehur, gjysmë serbe dhe gjysmë shqiptare, prandaj edhe ndjenjat e tij dhe vështirësitë personale të hasura kishin mbërritur në nivel të lartë zemërimi dhe trishtimi.
Të pranishmit vazhdimisht ishin në mesin e një kontrasti për të buzëqeshur me zë të lartë me batutat e ironizuara nga personazhi i Jagos, apo të mërziteshin me komentet e tij të lëshuara të cilat përhapnin një gjuhë të urrejtjes, në një mënyrë të lartë ofenduese dhe banale. Por, edhe pse publiku ishte ndarë në dyshe të mendimit, duartrokitjet dhe brohoritjet nuk munguan as edhe pikërisht kur publiku u bë pjesë e shfaqjes duke u munduar të ndërronte mendimin e personazheve që vazhdonin rolin e tyre.
Pyetjet dhe komentet e spikatura të publikut të cilat vinin njëra pas tjetrës, arritën që të vendosin një gjurmë reflektimi edhe pse ndoshta jo komplet të ndërronin mendimin e tyre personal, sepse personazhet nuk arrinin ta pranonin se e kishin gabim.
Krejt në fund, ashtu si edhe në fillim, drejtoresha ekzekutive e Qendrës për Art dhe Komunitet-Artpolis, Zana Hoxha, e cila njëkohësisht po drejtonte pyetjet e publikut dhe po bëhej pjesë e shfaqjes, falënderoi të gjithë të pranishmit për pjesëmarrjen dhe të gjithë stafin për punën e tyre të mrekullueshme.
Ndërsa, për të na folur më shumë se si erdhi kjo shfaqje e llojit forum teatër dhe gjithë procesin e prapaskenave, në një prononcim për KultPlus ka folur Venera Ismaili, nga organizata Artpolis.
“Shfaqja ka ardhur si rezultat i një trajnimi 4 ditor që është mbajtur disa javë më parë me disa të rinj nga të gjitha komunitetet që jetojnë në Kosovë dhe si rezultat i trajnimit ‘edukimi bazuar në teatër’, të rinjtë marrin informatat bazike rreth teatrit se si krijohet një shfaqje, si krijohen personazhet dhe si krijohet skenari, por mbi të gjitha ajo çka është më e rëndësishme është se ky trajnim përmes performancave trajton edhe temat sociale siç është racizmi në shfaqjen e sotshme”, tregon Ismaili.
Sipas saj, aktorët në fakt janë studentë të vitit të dytë të aktrimit dhe e kanë zhvilluar ngjarjen në formë shekspiriane, e kanë marrë si të Othellos sepse është përshtatur më së miri, dhe kështu ka rrjedhë edhe titulli sëbashku me personazhet, por me disa ndryshime të vogla për t’iu përshtatur vendit dhe kohës ku ata jetojnë.
Tutje, ajo ka folur edhe për vështirësitë e hasura përgjatë këtij procesi për të cilën është nevojitur një kujdes shumë i madh për shkak të vendit ku janë mbajtur provat, pra në Fakultetin e Arteve.
Për Ismailin, kjo shfaqje me të vërtetë ka lënë shumë mesazhe dhe është trajtuar një dukuri negative që është shumë evidente në shoqërinë tonë por që nuk shprehet dhe mundohet të mbulohet, prandaj shoqëria në Kosovë duhet të punojë shumë me shoqëri tjera, duke u fuqizuar në forma të ndryshme
“Duhet që edhe institucionet, mediat, shoqëria civile e të gjitha ato institucione që kanë sadopak fuqi dhe mundësi, duhet ti fuqizojnë grupet e margjinalizuara që ata ta ngritin zërin dhe të kenë mundësi ti shprehin shqetësimet e tyre sepse ka shumë prej tyre që nuk e dinë që gjuha e urrejtjes është e gabuar por edhe mund të dënohet, të paditet, e të pësohet nga ligji”, përfundon Ismaili.
Po ashtu, ai që njëkohësisht edhe është pjesë e komunitetit ashkali dhe ka hasur në po të njëjtat vështirësi që u portretizuan në shfaqje, aktori i cili njëkohësisht është edhe student, Ergjan Mehmeti në një prononcim për KultPlus, ka shprehur ndjenjat e tij për një rol të tillë.
“Për mua ka qenë privilegj për të pranuar një rol të tillë pasi që përmes këtij roli është dhënë një mesazh dhe në të njëjtën kohë e kam shfaqur realitetin e të rinjve të komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptianë, se çfarë ju ndodh dhe si ata diskriminohen. Por, ka qenë i vështirë për të pranuar një rol të tillë për arsye se natyrisht që ndikon në emocione, por duke pasur parasysh që kolegët e shfaqjes janë njëkohësisht kolegë të klasës, më kanë ndihmuar shumë duke më bërë të ndjehem i pranuar”, thotë Mehmeti.
Tutje ai tregon se sa e vështirë është që të bëhesh një aktor për shkak të komunitetit nga ai vjen.
“Është e vështirë që të hysh në fushën e aktrimit sepse paragjykimet, ofendimet, për një student që dëgjon fjalën ‘magjup’, normalisht që reagon ose distancohet sepse ka pasur raste që të rinjtë e komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptiane, kur i kam pyetur se pse nuk po studion, ata janë përgjigjur se ka mundësi që ka shumë shqiptarë të cilët ofendojnë me fjalën ‘magjup’. Shumica nuk e dinë që gjuha e urrejtjes mbrohet me ligj të Republikës së Kosovës por që shumë pak zbatohet’’, përfundon Mehmeti.
Kjo shfaqje e të rinjve është organizuar nga Qendra për Art dhe Komunitet – Artpolis në kuadër të Koalicionit të Kosovës për Pajtim. Ndërsa, është bërë e ditur se një shfaqje e ngjashme do të jepet edhe në Mitrovicën e Veriut po me këto tema të njëjta.
Forum teatri e ka këtë formë ku gjithmonë trajtohet një temë të caktuar dhe nuk përfundon sikurse shfaqjet tjera, që do të thotë se tema nuk përfundon dhe nuk ka zgjidhje por që problemi ekziston dhe përmes diskutimit në publik arrihet ndonjë zgjidhje ose thjesht një reflektim. Në këtë mënyrë edhe publiku bëhet pjesë e shfaqjes. / KultPlus.com
Një krim i organizuar që zinte vend në një provincë ku identiteti i fshehur ishte pjesë e pothuajse secilit personazh, e deri në shpalosjen e perdes së fundit ku një sustë finalizoi aktin që do të hidhte dritë mbi secilin karakter, ishin skenat që mbrëmjen e kaluar u shpalosën përmes shfaqjes “Inspektor Limi” që erdhi në skenën e Teatrit Oda, nën regjinë e Florent Mehmetit dhe me skenar nga Lirak Çelaj, shkruan KultPlus.
Para se shfaqja të fillonte, të pranishmit kishin zënë vendin e tyre kurse dritat ishin fikur. Zhurma e vetme prezente ishte melodia e instrumentit të çiftelisë përderisa aktorët po bëheshin gati të dilnin në skenë. Gjithçka nisi si një bisedë e zakontë, bisedë kjo mes dy protagonistëve kryesorë të cilët flisnin një gjuhë të drejtpërdrejtë banale, e cila përkonte pikërisht mbi bazën në të cilën ishte ngritur shfaqja ‘Inspektor Limi’, që përfaqëson edhe vetë personazhin Limi apo ndryshe Lirim Berisha, i cili ndoshta ishte i vetmi person që nuk zhytej në thellësinë e maskuar të personazheve.
Shfaqja ‘Inspektor Limi’, u cilësua mbrëmë edhe si një shfaqje e tipit të Martin McDonagh duke portretizuar një gjuhë të personazheve të rrugës, një fshati apo province të hamendësuar e të lënë pas dore. Por edhe në përditshmërinë e personazheve gjithmonë ka një zbulim të veçantë që shtynë publikun ta zbulojë sa më shpejt.
Rolet e protagonistëve që erdhën të shkrira nga aktorët, Adrian Morina dhe Nëntor Fetiu të cilët mbrëmë erdhën në rolin e Arbenit dhe Xhelalit apo ‘Xhelal Shkenca’, shpalosën një gjuhë banale të hiperbolizuar dhe të cilët pothuajse ishin banorë të kafenesë me lokacion në një provincë, ata rrini natë e ditë duke pirë. Kjo kafene menaxhohej nga personazhi i ‘Fidaimit’ (Kushtrim Sheremeti) i cili kishte shumë ambicie por që në një mënyrë nuk arrinte ta përhapte atë.
‘Inspektor Limi’ nën aktrimin e Kastriot Grajqevcit, është një personazh për të cilin saktësia për të zbuluar, nuk është arma e tij më e fortë. Po ashtu, edhe personazhi ‘Fisi’ nën aktrimin e Lirak Çelajt, për të cilin mendohej se është një shitës i drogës duke keqkuptuar kështu shprehjen e tij për mallin sasior, dhe duke ia futur frikën në palcë të dy protagonistëve.
Ndërsa qershia mbi tortë mbetet edhe vetë personazhi grua, ‘Monika’ e cila ka një zë të bezdisshëm kur këndon dhe shfaqet si një kamariere e cila nuk merr pjesë në ‘llafet’ e burrave, por në fakt ajo jo vetëm që vendos një maskë para tyre, por është një spiune e cila dërgon informata për shpërndarësit e drogës dhe fshehjen e drogës duke mundësuar shpërndarjen e saj. Shkrirja e aktores Daniela Markaj në këtë rol, ishte me të vërtetë befasues e sidomos në pjesën kur nisë kënga e Michael Jackson, një këngë e cila është vendosur qëllimshëm për arsye se ‘një grua nuk mund të këndojë një këngë kaq të vështirë të një mashkulli’, duke portretizuar akoma më shumë aspektin banal se një grua ende nuk është e rëndësishme në shoqërinë e sotme aktuale.
Në mesin e rrjedhshmërisë së shfaqjes, u shfaqën edhe disa sekuenca të cilat ishin një kontrast i madh nga bisedat e protagonistëve. Me drita të përqendruara në dy personazhet siç ishin nëna dhe djali, shprehej relacioni mes tyre, një relacion i pazakontë ku dallohej sjellja e djalit drejt nënës që është mjaft e ashpër ndërsa sjellja e tij merrte formë më të butë kur ishte në kafene mes njerëzve të tjerë.
Buzëqeshjet me zë të lartë, por edhe me ato të ngulitura në fytyrë përgjatë gjithë shfaqjes, nuk munguan. Brohoritjet dhe duartrokitjet ishin bërë një vazhdimësi nga të pranishmit të cilët po shijonin këtë komedi me humor të theksuar.
Projekti që sonte u jetësua në skenë, është shkruar qysh vitin e kaluar dhe për të na shpalosur më shumë rreth punës për këtë shfaqje, për KultPlus foli regjisori Florent Mehmeti.
“Kemi dashur të bëjmë një shfaqje e cila është relaksuese deri diku, një shfaqje që për bazë ka një situatë idilike në një fshat të shpikur e të lënë pas dore me personazhe që kanë një rutinë të përditshme dhe me plot befasi që ndodhin”, tregon regjisori Mehmeti për KutlPlus.
Sipas tij, ngjarja është një status kohe ose diçka që ndodh gjatë gjithë kohës në përditshmërinë tonë që ata janë munduar që me një stil të humorit më të veçantë kultivohet në teatrin Oda, për të provokuar publikun dhe për ta relaksuar në këtë kohë.
“Rolet janë karaktere të marrura nga vijat kryesore të përditshmërisë por secili prej tyre me një stil të humorit, jashtë asaj se çka quhet natyrale, janë groteske, të zmadhuara, ku imponohen edhe situatat të cilat nuk janë shumë logjike por i përkasin këtij stili të humorit. Po ashtu qëllimshëm kemi vendosur ngjarjen komplet në një ambient shumë të fëlliqur, duke e përdorur gjuhën banale për të dhënë një gamë të fëlliqësirës, në të cilën janë të zhytura rolet”, shpalos Mehmeti.
Tutje ai flet për skenat e çuditshme të nënës dhe Arbenit që janë të vendosura në maksimumin e groteskës për të plotësuar panoramën e fëlliqësirës ku ky fshat është zhytur, të cilat janë të bazuara në grotesken e komedisë ku gjithçka rritet e zmadhohet.
“Është shkrim i ri, shfaqje është shkruar enkas për këtë produksion dhe nuk është tekst që është shkruar më herët por është përpunuar gjatë procesit të punës, e që zakonisht zgjatë më shumë sepse testohen disa skena e pastaj përmirësohet e rishkruhet teksti përsëri. Ky proces i veçantë që merr më shumë kohë, është në vazhdën e produksioneve që bëhen në ‘Oda’ dhe kemi dëshirë ti formojmë stilistikisht edhe me elemente groteske dhe të tjera të qëllimshme të një stili të veçantë për një kohë si kjo”, përfundon Mehmeti.
Kjo shfaqje la një kujtim të bukur mbrëmë që jehonte edhe pas përfundimit, kur të pranishmit përsërisnin batutat e shfaqjes.
Ndërsa skenaristi Lirak Çelaj, i cili njëkohësisht luante rolin e ‘Fisit’, tregon për mënyrën se si është prezantuar atmosfera e cila nëpërmjet zhurmës në Kosovë është shprehur tek kjo shfaqje.
“Natyrisht unë e kam zmadhuar këtë çështje duke e forcuar dhe kthyer atë, në një komedi të zezë”, potencon ai.
Sipas tij, përcaktimi i roleve nuk ishte i vështirë por të luash një personazh me tekstin që e ke shkruar vetë, nuk ishte edhe e lehtë. Megjithatë pas insistimit të kolegëve, ai ka pranuar të jetë pjesë e ekipit, natyrisht me dëshirën e madhe për të shprehur talentin e profesionit të tij të parë.
“Meqë është proces që ka përfunduar para se të fillojnë provat, nuk ka pasur ndonjë problem teknik që koha të më pengojë për njërën apo tjetrën punë”, thotë Çelaj.
E po ashtu, rrëzëllimi i dalluar i kësaj nate ishte edhe aktori Adrian Morina, i cili luante rolin e Arbenit me një humor dhe stil të veçantë që përcjellej së bashku me lojën e aktorëve të tjerë. Gëzimi për rikthimin e tij në skenën e ‘Odës’ dhe përmallja e tij për dy miqtë e ngushtë ishte diçka e veçantë për të.
“Është kënaqësi e veçantë gjithmonë të rikthehem pas disa vitesh për të luajtur në teatrin ‘Oda’, e ende më e vecantë të punojë me njerëzit që kemi punuar një kohë të gjatë. Një dëshirë e realizuar, e përmbushur pas gjithë asaj që ka kaluar teatri ‘Oda’, sidomos në vitin e fundit me humbjen e dy njerëzve më të dashur që i kemi pasur, Etritin dhe Ukshinin”, thotë Morina.
Sipas tij, i gjithë procesi i punës bëhet shumë i këndshëm kur punon me njerëz që ju beson, i njeh, e të njohin stilin, humorin dhe lojën.
“Pa marrë parasysh se komedia quhet biznes serioz edhe shumë i vështirë, besoj kemi tejkaluar pritshmëritë e publikut sonte duke pasur parasysh energjinë e ndjerë”, tha Morina duke potencuar se i vjen keq që nuk po luajnë në një kohë të teatrit, por që duhet përpjekur me çdo kusht të japin gjithçka që të kthejnë buzëqeshjen te njerëzit.
“Inspektor Limi” vjen sonte me reprizën e parë në ora 19:00. / Era Berisha / KultPlus.com
Teatri Kombëtar i Kosovës ka shpalosur sot programin për muajin prill. Në mesin e shumë shfaqjeve, këtë muaj teatri do të sjell edhe një premierë.
Bëhet fjalë për shfaqjen “La RREM” me tekst të Arian Krasniqit e me regji të Kushtrim Koliqit.
Drama është një dedikim për figurën e Muharrem Qenës si projektuesi i frymës moderne në teatër, si aktor dhe regjisor si dhe në fushën e formulimeve dhe interpretimeve muzikore, ndërkaq, rolin e tij do ta luaj aktori Ernest Malazogu.
Ka qenë vajza e Muharrem Qenës, Rebeka, ajo e cila së bashku me Kushtrim Koliqin, regjisorin e shfaqjes kanë vendosur që të merren më seriozisht me figurën e Qenës. Pasi siç ka treguar Koliqi në një intervistë të mëhershme për KultPlus, ai shpesh në biseda me komunitetin artistik ka deklaruar se figura të tilla artistike si ajo e Qenës, duhet të ringjallen në forma të ndryshme.
Ndërkaq përveç Ernest Malazogut, aktorët tjerë pjesëmarrës në këtë shfaqje do të jenë: Shengyl Ismaili, Ylber Bardhi, Arta Selimi, Armend Baloku, Bujar Ahmeti dhe Flaka Latifi.
Premiera e shfaqjes vjen më datë 9 prill, në ora 19:00 në Teatrin Kombëtar të Kosovës. KultPlus.com
Historia e ballafaqimit të dy shokëve të fëmijërisë, që ndryshonin shumë nga njëri tjetri, natën e mbrëmshme kishte marrë jetë në skenën e madhe të Teatrit Kombëtar të Kosovës. Stirkoff, një idealist që përfaqësonte rezistencën intelektuale, përballë mikut të tij, një detektivi që përfaqësonte rezistencën fizike, shkruan KultPlus.
Gjithçka dukej se filloi si lojë, me hyrjen më të pazakontë, ku dhe vetë regjisori i shfaqjes, Shpëtim Selmani, ishte prezent në skenë gjatë sekondave të parë kur dhe kishte filluar loja e aktorëve. Gjuha e drejtpërdrejtë, përkonte pikërisht mbi bazën në të cilën ishte ngritur shfaqja ‘Stirkoff’ që përmbante artikujt e Charles Bukowski, njëri ndër shkrimtarët më me influencë në letërsinë underground kudo në botë, të cilat në kohën e atëhershme ai i kishte botuar në gazetën Open City.
Me një publik të madh në numër, reagimet e së cilit ishin po aq të paparashikuara, njëlloj si vetë shfaqja, por në fund me një duartrokitje disa minutëshe, si një shpërfaqje për kënaqësinë dhe emocionet e përjetuara për sa kohë ‘Stirkoff’ i mbante sa të qeshur, po aq dhe nën ethe.
Në një prononcim për KultPlus regjisori i kësaj shfaqje Shpëtim Selmani tha se kishte zgjedhur pikërisht artikujt e Bukowksit si bazë të shfaqjes së tij pikërisht për faktin se ai dallohet për një gjuhë të drejtpërdrejtë, të ashpër e direkte.
“Mendoj që Bukowski dallohet për veçoritë e tij të drejtpërdrejta, për një gjuhë më të ashpër pak më direkte dhe e konsideroj që në Kosovë duhet të kemi njëfarë njohurie mbi rezistencën dhe të përballemi me pushtetin pa ndërruar formë”, pohoi ai.
Për aktorin Blend Sadiku i cili në shfaqje luante rolin e detektivit, nuk ka qenë dhe aq e vështirë të përshtatet me rolin, sepse për të ishte mjaft e lehtë të shfaqte forcën fizike dhe një detektiv, ardhja në pushtet e së cilit kishte ndodhur më gllabërime të ndryshme.
Ndërkaq për aktorin Gentrit Shala, bashkëpunimi me regjisorin ka qenë mjaft i lehtë për faktin se ai ka qenë aty gjithë kohës për të ju ndihmuar dhe për t’ju shpjeguar në detaje se si duhet të silleshin.
Tutje ai ka shtuar se është çdo herë një ndjenjë e papërshkrueshme të shfaqësh premierën përballë një publiku të madh në numër, ngase të bënë që të japësh maksimumin nga vetja.
“Kur vie koha e premierës dhe ti sheh një sallë të mbushur me njerëz, atëherë ti bënë të pamundurën për të dhënë maksimumin, me qëllimin e vetëm që publiku të arrijë kënaqësinë më të madhe”, ka pohuar ai.
‘Stirkoff’, ndonëse filloi në një formë komike që bëri publikun të shpërthej në gaz që në sekondat e parë, pati një përfundim tragjik, të pritshëm, por dhe të habitshëm njëkohësisht, sepse shtangu publiku për disa sekonda, para duartrokitjes së madhe. / KultPlus.com
Artpolis – Qendra për Art dhe Komunitet në kuadër të projektit “Humanrightivism” implementuar nga CDF dhe mbështetur nga Sida në bashkëpunim me Komunën e Lipjanit prezanton shfaqjen “Kur bien perdet”, përcjellë KultPlus.
Shfaqja “Kur bien perdet” ka për qëllim adresimin e bullizmit, pasojat dhe rreziqet.
Pas shfaqjes personazhet do të diskutojnë me publikun lidhur me temat të cilat adresohen në shfaqje, në këtë mënyrë duke e bërë edhe publikun pjesë të saj.
Në këtë shfaqje luajnë: Edmond Hajdini, Fatlum Bllaca, Fjolla Hoxha, Gerat Salihi dhe Lerdi Salihi
Regjisore/Moderatore do të jetë Daniela Markaj dhe Qëndresa Kajtazi.
Shfaqja do të mbahet në Qendrën Kulturore “Tahir Sinani” në Lipjan me datë 30 mars, nga ora 12:00-13:00. / KultPlus.com
Teatri “Muharrem Qena”, në Mitrovicë shfaq nesër premierën e parë për këtë vit. E titulluar “Nëpër ndërrime”, me regjisor Faik Gashi, komedi do të sjellë një atmosferë të re për qytetarët të cilët deri më tani nuk patën mundësi të shihnin shfaqje për shkak të situatës së krijuar nga Covid-19, shkruan KultPlus.
Në këtë shfaqje do të luajnë aktorët e njohur: Fisnik Ademi, Qendresa Kajtazi, Mehmet Preteni, Adem Zhitopotoku, Artan Hetemi dhe Fatmir Haliti.
Premiera vjen me 17 mars, duke filluar në ora 19:00, ku shfaqja e shkruar nga Rrahim Sadiku pritet të na shpalosë domethënien e saj. / KultPlus.com
