Edhe pse nuk arriti në finalen e 400 metrave për meshkuj, Franko Burraj, sërish bëri histori në botërorin e atletikës për salla të mbyllura që po zhvillohet në Glasgow.
Sportisti shqiptar u bë i pari që arriti deri në gjysmëfinalet e një aktiviteti të tillë.
25 vjeçari regjistori kohën 46’ 86 duke përmirësuar rekordin kombëtar që mbahej prej tij me 3 të qindat më pak.
Ndërsa në gjysmë finalen e zhvilluar të shtunën në orën 22:10, Burraj u rendit në vendin e 6 të baterisë së tij me kohën 47’ 78 e pamjaftueshme për të arritur në finale.
Më 16 korrik 1895 u botua numri i parë i gazetës “Shqiptari” në Bukuresht, Rumani, nga Bashkësia Shqiptare. Gazeta “Shqiptari” (Bukuresht, 1888-1903), nën drejtimin e Nikolla Naços, ishte ndër më të rëndësishmet në historinë e shtypit shqiptar.
Nikolla Naço, ka qenë veprimtar dhe atdhetar i Rilindjes Kombëtare. I lindur në qytetin e Korçës, qysh i ri mërgoi në Egjipt e pastaj në Rumani. Ai mbante lidhje me shumë atdhetarë shqiptarë brenda dhe jashtë atdheut, ashtu si edhe me personalitete rumune dhe europiane të kohës.
Në vitin 1888 Nikolla Naçio filloi botimin e gazetës dy-gjuhësore të quajtur “Sqipetari/Albanezul”.
Gjithashtu në Bukuresht, në vitin 1892 u krijua Instituti Kulturor Shqiptaro-Rumun i quajtur “Lumina”. Shkolla kishte pjesëmarrje të vogël dhe mezi qëndronte hapur. Objektivi i saj ishte përgatitja e mësuesve të ardhshëm të gjuhës shqipe, pavarësisht besimit të tyre fetar. Këta mësues do të dërgoheshin në rajonet ku jetonin Shqiptarë (Shqipëri, Austro-Hungari, Bullgari, Greqi, Itali, Maqedoni, Mal të Zi, Rusi, Serbi) dhe do të përpiqeshin të përhapnin gjuhën shqipe dhe krijimin e nacionalizmit shqiptar.
Ja se çfarë shkruante Nikolla Naço, i cili më pas do të bëhej këshilltar i Presidentit të Republikës Shqiptare, Ahmet Zogut, në gazetën “Shqiptari”, numër 16, viti 1888: “Në një kohë që bijtë e Shqipërisë heqin të zitë e ullirit, burra fisnikë, njerëz të mëdhenj të Rumanisë, me një dashuri të vërtetë vllazërore, na rrokin përqafe me ngrohtësi, na japin strehë për shpëtim, na japin zemër në ndërmarrjen tonë, duke na dhuruar, në të njëjtën kohë, edhe të holla, që të mund ta çojmë më tej veprën e filluar” (Në origjinal: “Kur të bijt e Skiparisë langojnëna kata zjar burat, ta ndreçim neras ta mbadhen ta Rumanisë me na ta vertet dasuri vallazariste na perqiafojna, na apan spirt na panan qa kemi zana, na falin holta ta mundim ta mbarojma tamina qa kemi nisur”).
Pothuajse në të gjithë artikujt e Nikolla Naços përsëritet konstatimi se “shqiptaro-rumunët janë si dy vëllezër në një kërcell”, ndërsa lidhur me të drejtat që u takojnë në Gadishullin Ballkanik, i njëjti autor theksonte: “Ne shqiptaro-rumunët kemi të drejtë të themi fjalën tonë përsa u përket Maqedonisë, Shqipërisë dhe Epirit… sepse jeta e elementit shqiptaro-rumun është jeta e Perandorisë Otomane”. KultPlus.com
“Messidor” ka botuar, të shtunën e 7 shtatorit 1907,në faqen n°3, rrëfimin e shkrimtarit të njohur francez Guillaume Apollinaire për mikun e tij shqiptar dhe zakonin e rrëmbimit të gruas, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :
Shqiptari
Burimi : gallica.bnf.fr / Bibliothèque nationale de France
Novelë e re nga Guillaume Apollinaire
Shqiptarët janë burra të pashëm, fisnikë, të guximshëm, me prirje për vetëvrasje, gjë që padyshim do t’i bënte njerëzit të dridheshin për racën e tyre nëse cilësitë e tyre riprodhuese nuk do të kundërpeshonin mërzinë e tyre për të jetuar.
Një shqiptar të cilin e njoha gjatë një qëndrimi të gjatë në Bruksel më la përshtypje të paharrueshme dhe të caktuara për një komb i cili, së bashku me skocezët, ndoshta, është më i vjetri në Evropë.
Ky shqiptar kishte mikeshë një angleze që e bënte të vuante si vetëm ata që janë të elitës së njerëzimit mund të vuajnë nga dashuria.
Kjo vajzë, bukuria e së cilës ishte aq joshëse (fyese) sa nuk ka një burrë që nuk do ta donte çmendurisht, e tradhtonte mikun tim me ata që dëshironin, dhe vetë unë, dhe të më falni, hezitoja midis miqësisë dhe dëshirës (epshit).
E paturpshme, në një mënyrë që mund të admirohet vetëm nga ata që jeta i ka bërë të vuajnë aq sa të qorrohen në shpirt dhe zemër, Maud e kalonte jetën e saj, e zhveshur, në apartamentin e mikut tim. Dhe kur ai ishte jashtë, të shthururit hynin në shtëpinë e tij.
Dhe kjo vajzë, kjo Maud, a ishte ajo pjesë e njerëzimit?
Ajo nuk fliste asnjë gjuhë, por një dialekt hibrid, një përzierje e të folurit anglez, francez, belg dhe gjerman.
Një filolog do ta kishte adhuruar atë, një gramatikan nuk mund veçse ta kishte urryer pavarësisht bukurisë së saj.
Angleze, ajo ishte nga babai i saj, një oficer mizor, i dënuar me vdekje në Indi për abuzim ndaj vendasve (indigjenëve). Por nëna e saj ishte malteze.
***
Një ditë, miku im më tha :
— Dua të ta them. Nesër, do të vrasveten.
Unë i njihja mjaft mirë zakonet shqiptare për të ditur që këto nuk ishin fjalë boshe.
Ai do të vriste veten, pasi e kishte thënë kështu.
Unë kurrë nuk e lashë atë, dhe të nesërmen, falë pranisë sime dhe miqësisë, shqiptari nuk vrau veten.
***
Ai gjeti vetë një ilaç për dhimbjen e tij.
— Kjo grua, tha ai, nuk është gruaja ime. Unë e dua atë, kjo është e vërtetë, por me një dashuri që një nuse do të më shkatërronte përbrenda.
— Nuk e kuptoj, i thashë.
Ai buzëqeshi dhe vazhdoi :
— Racat e Ballkanit dhe maleve në kufi me Adriatikun dikur praktikonin rrëmbimin, dhe ky zakon mbijeton në lokalitete të ndryshme.
Vetëm gruaja që kemi marrë (rrëmbyer), ajo që kemi zbutur (domestikuar), na takon vërtet.
Dhe pa rrëmbim, nuk ka martesë të lumtur.
Unë kam flirtuar me Maud.
Por ishte ajo që më mori.
Ajo është e lirë dhe unë dua të rifitoj lirinë time.
— Dhe si? E pyeta i habitur.
— Rrëmbimi! tha ai me nje qetësi dhe fisnikëri që më bëri përshtypje.
Në ditët në vijim, ne udhëtuam, shqiptari dhe unë.
Ai më çoi në Gjermani dhe për një kohë shumë të gjatë dukej i shqetësuar.
Unë respektoja dhimbjen e tij dhe pa menduar për rrëmbimin e admiroja në heshtje për përpjekjen për të harruar këtë Maud, e cila e tërbonte atë për vdekje.
***
Një mëngjes në Këln, në mes të Hohe Strasse, shqiptari më tregoi një vajzë të re, e cila me një mjet muzikor në dorë, po ecte pranë shërbëtorës së saj.
Një shërbëtor i veshur me shije ecte dhjetë hapa pas dy grave.
Vajza mund të ishte shtatëmbëdhjetë vjeç. Dy gërsheta i bienin pas shpine.
Bijë e një mjeku nga Këlni, ajo dukej e gëzuar në Prusi po aq sa në qytetin e Tre Mbretërve (Rois Mages).
— Më ndiqni, tha befas shqiptari.
Ai filloi të vraponte, kaloi shërbëtorin dhe, duke arritur pranë vajzës së re, i hodhi një krah rreth belit dhe e ngriti atë (mbi supe) duke vrapuar shumë shpejt.
Po vrapoja i shqetësuar në gjurmët e mikut tim.
Unë nuk shikoja pas meje, por sigurisht që shërbëtori dhe shërbëtorja, të shushatur, kishin humbur mendjen, sepse ata as nuk bërtisnin: “Kujdes!”
***
Në kaluam para Kupolës, arritëm në stacion.
Vajza e re, e hipnotizuar nga prania mashkullore e rrëmbyesit të saj, buzëqeshi, e kënaqur në të gjitha kuptimet e fjalës dhe, kur ishim në vagonin e një treni që u nis drejt Erbestal, drejt kufirit, shqiptari po puthte (përqafonte), sa të ikte shpirti, më të nënshtruarën e grave.
Një shkrim i “La Repubblica” sjell në vëmendje eksodin e shqiptarëve 30 vite më parë. Gazetari italian Mino Marinazzo, mirëpriti në shtëpinë e tij 30 vite më parë një prej të rinjve që mbërriti në Brindizi, por sot ai e kërkon sepse nuk ka pasur më asnjë kontakt me të, përveçse një letre falënderimi nga prindërit e tij.
Shkrimi i “La Repubblica”
Tridhjetë vjet më parë shumë shqiptarë “u dyndën” drejt Italisë dhe vendeve të tjera të Europës në kërkim të një jete më të mirë. Ishte data 7 mars 1991 kur në Itali mbërritën mbi 25 mijë njerëz: gra, burra dhe fëmijë të të gjitha moshave.
Ata u larguan nga Shqipëria për në Itali, Italinë që kishin parë vetëm në TV dhe që në sytë e tyre dukej si Eldorado. Një ndër qindra të rinjtë ishte edhe Neritani, 19 vjeç në atë kohë, i cili mes mundimeve të shumta ia doli të mbërrinte në Brindisi.
Aty ai u prit nga një banor vendas, i quajtur Mino Marinazzo, me profesion gazetar, i cili i hapi dyert e shtëpisë për dy muaj e gjysmë. Më pas i riu është larguar për në Italinë Veriore dhe nuk ka patur asnjë kontakt me zotërinë që e priti në shtëpi.
Sot, pas 30 vitesh, Marinazzo bën thirrje për ta gjetur, me dëshirën për ta ritakuar, pasi e vetmja gjë që i ka mbetur nga ai është një letër nga prindërit e të riut. Ai e përshkruajti të riun shqiptar si shumë të sjellshëm dhe të heshtur.
“Neritani ishte 19 vjeç dhe qëndroi dy muaj e gjysmë në shtëpinë time para se të nisej për në Veri. Ai ishte i heshtur dhe i sjellshëm, plot shpresë për Italinë që e pa si Eldorado. Për të më ka mbetur vetëm një letër që më ka dërguar familja e tij. Neritani arriti i vetëm në Itali, pasi prindërit e tij mbetën në Tiranë.”
Në atë kohë Brindisi hapi dyert dhe mirëpriti shumë shqiptarë. Njerëzit flinin në shkolla, famulli dhe ditët e para edhe në rrugë, në dyert e ndërtesave dhe nën arkadat në lagje të ndryshme. Kishte mobilizim të shkëlqyeshëm, duheshin rroba, batanije, ushqim, ujë, qumësht për fëmijët. Askush nuk u tërhoq prapa. Në një moment famullitë u kërkuan qytetarëve të mirëprisnin shqiptarët në shtëpitë e tyre. Fillimisht Neritani qëndroi në famullinë e rrethit Casale dhe më pas u zhvendos në shtëpinë e Marinazzo. Në fund të muajit që u largua, ai vendosi të shkonte për në Veri me një grup shokësh për të gjetur një punë. Në Brindisi nuk kishte shumë mundësi, në ato muaj ai nuk kishte mundur të gjente asgjë. Neritani u largua dhe reporteri nuk dëgjoi më asgjë prej tij.
“Unë i dhashë para për trenin dhe diçka që të mund të jetonte, ai hipi në tren dhe nuk e pashë më kurrë. Do të doja ta dija se si është dhe ku është.”
Sidoqoftë, ka mbetur një letër e prindërve të Neritanit drejtuar Marinnazzo-s. Letra mban datën 15 qershor 1991. Ajo ishte shkruar nga babai i Neritanit, i cili i shprehte mirënjohjen për gjithçka që kishte bërë për të birin.
I ati i të riut shkruante:
Ne nuk dimë si t’ju falenderojmë, por jemi shumë të shqetësuar për fatin e tij. Për ne që jemi kaq larg është një gjë e jashtëzakonshme të mendosh se djali ynë ka takuar njerëz të mirë si ju. Na vjen keq për shqetësimin por edhe ne, ashtu si ju, shqetësohemi për fatin e tij, sepse ai është shumë i ri, ai është ende një i ri. Ju lutem, flisni me të, jepini disa këshilla sikur të ishit vëllai i tij, sepse ne themi: të rinjtë fluturojnë si erërat.”
Marinazzo menjëherë iu përgjigj asaj letre, duke shpjeguar se Neritani ishte larguar nga ai. Dhe 30 vjet më vonë, asgjë nuk dihet për fatin e të riut. Fati i tij ngjason me fatet e mijëra të rinjve që ende sot mbërrijnë në brigjet italiane në kërkim të një jete më të mirë… /dsh/ KultPlus.com
SHBA u përfshi nga një protestë e fuqishme për shkak se ata që mbështesin Donald Trump nuk ishin dakord me certifikimin e Joe Biden si president i ri.
Pretendimi kryesor nga Administrata Trump ka patur të bëjë pikërisht me manipulimin e zgjedhjeve nga ana e demokratëve.
Qindra protestues mësynë ambientet e brendshme të Kongresit Amerikan dhe përplasjet me policinë dhe forcat e sigurisë nuk munguan.
Madje një grua u qëllua me armë zjarri dhe vdiq nga plagët e marra.
Një nga oraganizatorët e protestës ishte dhe John Alite, me origjinë shqiptare dhe një nga mbështetësit më të zjarrtë të Trump.
Ai është parë në krye të protestës, ndërsa nuk kanë munguar edhe simbolet identifikuese shqiptare. Ai kishte të veshur një triko të kuqe dhe me shqiponjën dykrenare të stampuar në të. / KultPlus.com
Fakti që kanë lënë Kosovën dhe punojnë punë fizike në perëndim kjo nuk e zbehë aspak personalitetin dhe vlerat që kanë shqiptarët që jetojnë në Evropë.
Shumë të rinj shqiptarë kanë kryer universitetet në Kosovë, por në pamundësi që të gjejnë një vend pune kanë shkuar në perëndim që të punojnë dhe të sigurojnë një të ardhme më të mirë për fëmijët e tyre.
Në mesin e tyre është edhe Gazmend Geci i cili pas luftës në Kosovë, është detyruar të lë vendlindjen dhe të udhëtojë për punë në Gjermani.
Edhe ai si shumica e shqiptarëve punojnë punë fizike në këtë vend.
Të hënën gjatë punës, Gazmendi ka hasur në një piano të braktisur diku në Gjermani. Duke qenë se Gazmendi ka njohuri edhe për artin dhe muzikën për një moment ka lënë punën dhe ka ekzekutuar në piano disa melodi të këngëve shqipe.
Ai madje është futur live në facebook, duke interpretuar këngën “Hajredin Pasha”, një ndër këngët më të pëlqyera shqiptare.
Geci tutje është shprehur se falënderon nga zemra të gjithë për përkrahjen dhe se kjo është një mënyrë qysh mërgimtarët e kalojnë mërzinë për vendlindjen./ KultPlus.com
Komuniteti Rockwall ka festuar ditën e djeshme një moment historik. Shqiptari Edmond Smajli, një i diplomuar në Shkollën e Mesme Rockwall, mori gradën Toger i klasit të Dytë në Forcat Ushtarake Ajrore të Shteteve të Bashkuara. Lajmin e ka pasqyruar gazeta locale Blue Ribbon News në New York.
Po sipas shtypit vendas thuhet se Edmondi u njoh për këtë arritje këtë pasdite, gjatë ceremonisë zyrtare në praninë e anëtarëve të familjes, Smajli, dhe zyrtarve të lartë të ushtrisë dhe bashkisë, me proklamatën e dorëzuar nga Gjykatësi i Qarkut Rockwall, David Sweet dhe Kryetari i Bashkisë Rockwall Jim Pruitt, duke e nderuar atë edhe me datën 14 Shtator 2020 si “Edmond Smajli – Dita e Festimit Zyrtar tëKomisionerit – Edmond Smajli Commissioned Officer Celebration Day”.
“Kjo është me të vërtetë një arritje e jashtëzakonshme për familjen tonë, dhe komunitetin tonë” tha babai i tij Ismet “Mario” Smajli, pronar i restorantit “Luigi’s” Ismet “Mario” Smajli, një activist i njohur shqiptar në Shtetet e Bashkuara.
“Jam shumë krenar për tim bir. Jam shumë krenar të shoh fëmijën tim më të madh të gatshëm për t’i shërbyer këtij vendi të madh, qe një ëndërr e bëri realitet. Jam shumë i lumtur, së bashku me familjen time, kur shohë në këtë ceremoni kaq shumë personalitete të nderuara nga komuniteti ynë, dhe Bashkia Rockwall, këtu të mbledhur së bashku sot për të festuar këtë moment të veçantë, kur djali ynë merr gradën Toger i klasit të Dytë në Flotën Ushtarake Ajrore të SHBA ”, citohet të ketë thënë Ismet “Mario” Smajli.
Edmondi, u rrit në Rockwall dhe u diplomua në Shkollën e Mesme Rockwall RHS në 2015. Pas shkollës së mesme, ai vazhdoi studimet e larta, duke u diplomuar me një diplomë Bachelor në Aeronautikë nga Universiteti Aeronautik i Embry-Riddle nëDaytona Beach, Florida. Atje ai fitoi vlerësimin e instrumentit të tij dhe grumbulloi më shumë orë kohë fluturimi, duke u diplomuar nga Embry-Riddle në maj të vitit 2020.
Edmondi, është gjithashtu një i diplomuar i Akademisë së Forcës Ajrore ROTC Detachment 157, dhe u diplomua në pjesën e tretë të lartë të Fluturimit të Uiski, si dhe në kampin total. Në Mars 2018, ai fitoi një të drejtën pilot dhe në Maj 2021, ai do të marrë pjesë në Trajnimin Pilot të Universitetit në Randolph, Texas në Bazën e Përbashkët të San Antonios.
“Gjëja më e mirë që do të ndaj me të gjithë sot!”, shkruajti nē një postimin në llogarinë e tij nërrjetin social Facebook, Ismet “Mario” Smajli, “ është, se sot, djali im Edmond Smajli i diplomuari në Shkollën e Mesme Rockwall, merr Gradën Toger i klasit 2-të në Forcat Ajrore të Shteteve të Bashkuara. Togeri Smajli u pranua në programin pilot të FA, dhe do të hyjë ne historinë e shqiptareve të Amerikës, kur për herë të parë kemi një djalë të ri Pilot të Forvace Ajrore të Shteteve të Bashkuara, një Amerikano-Shqiptar, që ishte duke ndjekur një kriter zyrtar, ku vetëm 3 nga çdo 1000 aplikantë pranohen në këtë program”.
Ajo që e bën me krenar Toger Smajlin dhe familjen, e mbarë komunitetin është se dita e sotme u shpall një ditë zyrtare e kremtimit me Gradën Toger i klasit 2-të në Forcat Ajrore të Shteteve të Bashkuara, të Edmond Smajlit, nga Gjykatësi i Qarkut Rockwall dhe Kryetari i Bashkisësë Rockwall në shpalljen zyrtare.
Ky është momenti më i bukur i kësaj Bashkie, dhe komunitetit, që shpresojnë se çdo Rockwallian të bashkohet me ne për të shprehur krenarinë dhe mirënjohjen tonë të përzemërt ndërsa Toger Edmond Smajli vazhdon rrugën e tij drejt “uljes” në karrigen e kabinës së avionit luftarak të Shteteve të Bashkuara.
Edmondi, do të je të nesër duke fluturuar me avionin luftarak më të përparuar të fluturakve modern ushtarak, si një pjesë e Forcave Ajrore Amerikane, nga më të mëdhatë në planet, dhe që përfaqëson vendin më të madh në planet, si një bir nga qyteti më i madh brenda shtetit më të madh.
Kjo është një punë e madhe.
Mirëpo thuhet se asnjë nga këto nuk do të ishte kurrë e mundur nëse Ismet “Mario” Smajli, nuk do të kishte ikur nga Kosova dhe të mbërrinte në SHBA në vitin 1988. Restoranti i tij “Luigis” është një element kryesor i kulturës së komunitetit të Rockwall dhe një histori e vërtetë e suksesit të ëndrrave amerikane, që kthehen në realitet.
“Pra, këtu është një histori edhe më e madhe, dhe është një histori amerikane, me të cilën të gjithë mund të jemi krenar. E gjitha është e lidhur me këtë ditë që të gjithëve na bën krenar” tha Kryetari i Bashkisë Rockwall Jim Pruitt, duke shtuar se :
“Unë kurrë nuk e kam parë Marion (Ismetin) më krenar dhe më të lumtur sesa ishte sot. Ishte thjesht një moment i jashtëzakonshëm, emocional që të isha në këtë ceremoni. Djali i tij Edmondi është një brez i ri i shqiptaro-amerikan dhe tani do të kontribuojë në rradhët e Forcave Ajrore Ushtarake të SHBA, në mbrojtjen e vendit tonë dhe aleatëve tanë nga kërcënimet që i vijnë”.
E mahnitshme!
Më në fund Kryetari i Bashkisë
Rockwall, Jim Pruitt,, citohet të ketë thënë në këtë ceremoni: ” Unë mendoj se mund të flas me siguri për secilin prej nesh, duke thënë se ne si një komunitet jemi jashtëzakonisht krenarë që po dërgojmë një pilot të ri luftëtar në trajnim dhe se ne i duam dhe mbështesim pronarët e bizneseve tona të vogla dhe familjet e tyre në çdo mënyrë që të mundemi. / Bota Sot / KultPlus.com
Ditën e sotme në emisionin Open ka qenë në lidhje telefonike një person i cili ka rezultuar pozitiv për Koronavirus dhe treguar përjetimet e tij.
Marku ka treguar edhe hapat kur e kuptoji në fillim dhe shenjat që i ka dhënë.
Ai u shpreh:
Unë në momentin që dëgjova për zotërinë (pacienti zero) që ka dalë me Koronavirusi, jam interesuar po atë ditë kam bërë tamponin dhe me datën 10 në mëngjes kam dalë pozitiv.
Eni Vasili: U trembe në momentin e parë?
U tremba sepse ishte një sëmundje e pa dëgjuar, shumë panik, po flitej në të gjithë botën ishte një tmerr i vërtetë.
Unë në momentin që kam dalë pozitiv jam vetëkarantinuar, nuk kam dalë fare.
Ka ardhur doktori me stafin, jam lidh me Piperon dhe kam marr asistencë në shtëpi.
Ditët e para kisha vetëm djers.
Ditën e tretë temperatura, 38.2, 38 .3.
Ditën e pestë ka vazhduar pak mungesa e frymëmarrjes, por jo e papërmbajtshme, pak e zorshme.
Jam ndihmuar nga mjekët me anë të telefonit dhe me urgjencën kam folur.
Jam ushqyer si gjithmonë kur kam pas temperaturë kam pirë paracetamol, uji lëngje supë.
Është çështje paniku më shumë, është diçka e menaxhueshme.
Është më pak ne një grip normal.
Sot jam në ditën e tetë. Javën tjetër bëj tamponin për të kuptuar nëse kam më COVID apo jo.
Në panairin e tij themelues, Universiteti Teknik (TU) i Darmstadtit u prezantua si një farkëtar idesh mbresëlënëse. Më shumë se 1000 vizitorë u informuan për idetë dhe kompanitë e biznesit
Stendat në Darmstadtium janë vendosur mirë dhe vizitorët lëvizin njëri pas tjetrit përgjatë rreshtave të tavolinave. Këtu, rreth 50 themelues paraqesin idetë e tyre të biznesit, shumica shpatull në shpatull, sepse hapësira është e vogël, informojnë mediat gjermane.
Për herë të katërt Universiteti Teknik (TU) Darmstadt kishte ftuar rreth një mijë vizitorë për manifestimin “Start-up & Innovation Day”, në mesin e të cilëve edhe investitorë, konsulentë themelues dhe klientë potencial, ndërsa rezonanca ishte më e madhe se asnjëherë më parë.
TU u prezantua në qendrën e kongresit Darmstadtium si një institut mendimtar mbresëlënës. Disa shpikje janë ende në fillimet e tyre, të tilla si një dorezë që mund të përdoret për kryer terapi tek pacientët me goditje në tru. Taulant Koka dhe kolegët e tij nga Departamenti i Elektroteknikës në TU, kanë zhvilluar të ashtuquajturën Soft Exosuit në një projekt të studentëve dhe të paraqesë para vizitorëve se si sistemi elektronik automatikisht lëviz gishtin në dorezë. Çdo vit rreth 270,000 njerëz në Gjermani vuajnë nga një goditje, “të cilat mund të sjellin deri në paraliza gjysmë të njëanshme”, thotë Taulanti, shkruan Albinfo.ch
Me këtë rast, doreza duhet të ndihmojë në përmirësimin e gatishmërisë së dorës së prekur, “për shembull, për të kapur një gotë ose diçka për të ngrënë”, shpjegon më tej Taulanti.
Në stendin tjetër fqinj, Tobias Pfuhl tregon një shpikje që është me madhësi vetëm disa centimetra: Një i ashtuquajtur sensor fashë, i cili mund të ngjitet në makina dhe të sigurojë informata në lidhje me gjendjen e tyre. “Në shumë kompani, kërkimi për problemet në prodhim kërkon kohë të gjatë”, thotë Pfuhl. Nga ana tjetër, kjo kushton shumë para. “Sensorët mund të vendosen mbi komponentët si një sipërfaqe inteligjente – pa kabllo dhe pajisje të shtrenjta”. Në rast të gabimeve, sensori do të tingëllojë si alarm. Kjo kursen kohë dhe para, është i bindur shpikësi.
Themeluesit, të cilët tashmë janë një hap përpara, paraqesin veten me të gjitha llojet e infomaterialeve, disa kanë bashkuar edhe prezantime multimediale, transmeton Albinfo.ch. Në këtë eveniment, për herë të parë ka marr pajesë edhe “Motorspindel-Manufaktur Carbon-Drive GmbH”, me produktet e fibrave të zinj të karbonit që sollën.
Sipas disa ekspertëve, ekziston edhe potenciali i madh i tregut për produktin “Magnotherm Solutions”. Ekipi zhvillon pajisje ftohëse bazuar në teknologjinë magnetike. “Ata janë të sigurt, ekologjikë, efikas dhe të qetë,” thotë bashkëthemeluesi Dimitri Benke.
“Compredict GmbH” ofron softuer për industrinë e automobilave dhe tashmë ishte i pranishëm në panairin e TU. Panairi i parë filloi në 2015 me 150 mysafirë. “Po që se ndokush do të më thoshte se do ta marrim me qira Darmstadtiumin për tre vite, nuk do ta kisha besuar”, thotë Prof. Dr. med. Peter Buxmann, kreu i qendrës së inovacionit në TU./ KultPlus.com
