Në autobusin numër 4…gjatë kohës së luftës në Prishtinë…një i ri i moshës 26 vjeçare…në fermerka dhe në fanellë të zezë… Në afërsi të hotelit “Union”… plumbi i snajperit e thyen xhamin… dhe e qëllon të riun në qafë… Një zonjë e veshur në të bardhë, e cila qëndronte pranë tij fillon të bërtas. Kur e sheh gjakun në këmishën e vet i bie të fikët… Dy orë më vonë… ajo është parë sërish te Xhamia e madhe… në afërsi të kafenesë “Romantika” por kësaj radhe në shoqëri të një shoqe më të re nga mosha…e cila i thotë…”Unë ngandonjëherë e bëj edhe nga katërmbëdhjetë herë!” … Lëpin akullore… dhe buzëqesh…
Uranik Emini
Për të përjetuar në formën më të natyrshme të gjitha emocionet e ndërlidhura nga e qeshura tek e qara, është teatri që ka fuqinë të magjepsë, të frymëzojë dhe të bëjë publikun të qajë. Nga çështjet e përditshme sociale deri te ato komplekse, përmes magjisë së rrëfimit, teatri mund të nxjerrë në dritë çështje të ndryshme dhe në këtë mënyrë të promovojë ndryshime rrënjësore në shoqëri.
Skena ishte e vendosur me disa grumbuj gazetash dhe objekte që po prisnin për t’u hyrë në punë aktorëve, dritat dalë nga dalë po ndaleshin dhe murmuritjet e heshtura të pritjes po jehonin në të gjithë ambientin e teatrit “Oda”. Shikuesit, po prisnin me padurim rikthimin e një produksioni shumë të dashur, i cili i ka mbijetuar provës së kohës dhe vazhdon të frymëzojë e të tërheqë audiencën edhe pas 11 vitesh.
“Sikur kjo të ishte shfaqje” ka bashkuar edhe një herë katër aktorët, Adrian Morina, Rebeka Qena, Armend Smajli dhe Besnik Krapi – të cilët po ndanin edhe njëherë skenën, që të shfaqnin fuqinë e teatrit se si përcillet një mesazh.
E gjithë shfaqja nisi fillimisht me aktorët të veshur sikur të ishin malësorë, ndërkohë që muzika po dëgjohej në të njëjtin nivel me ta, duke lënë një përshtypje negative tek publiku në shikim të parë dhe për të shpërthyer më pas në gërshetimin e një larmie emocionesh.
Komedia është zemra dhe kuptimi parësor i shfaqjes, por aty u dha edhe një rikujtim ndaj rreziqeve të keqinterpretimit dhe rëndësisë për të mos harruar të kaluarën tonë. Nëpërmjet interpretimeve të tyre, aktorët nxjerrin në dritë kompleksitetin e keqkuptimit të fjalëve dhe mënyrën se si ato mund të shtrembërohen apo të humbin tërësisht.
Ndërsa shfaqja shpalosej, audienca është marrë në një xhiro emocionesh, nga momentet e të qeshurave të trazuara deri te drama që të lëndojnë zemrën. Kimia mes aktorëve është e dukshme dhe interpretimet e tyre vënë në pah artin e aktrimit. Është e qartë se këta aktorë nuk e kanë humbur kontaktin dhe përkushtimi i tyre për “zanatin” dukej në çdo moment, nga skena në skenë.
Vizioni i regjisorit Agon Myftari është i dukshëm në çdo aspekt të produksionit, nga skenat e ndërlikuar deri te ato më të thjeshtat, që në brendësi shfaqnin edhe madhështinë e tij. Regjia nga Myftari i ka lejuar aktorët të mishërojnë plotësisht personazhet e tyre dhe të sjellin në jetë historinë, duke e lënë publikun të zhytur plotësisht në mesazhin e shfaqjes.
“Sikur kjo të ishte shfaqje” është një testament i fuqisë së qëndrueshme të teatrit për të lëvizur dhe frymëzuar njerëzit. Gjithashtu, dhe një kujtim i rëndësisë së mos harrimit të së kaluarës sonë. Është një prodhim që do të lërë mbresa të qëndrueshme tek këdo që ka fatin të jetë dëshmitar i magjisë së tij.
Pavarësisht tematikës së saj serioze, shfaqja ka shumë momente komike të papritura që sjellin lehtësi në një temë të rëndë. Jetëgjatësia e shfaqjes është një dëshmi e fuqisë së saj të qëndrueshme për të lëvizur dhe frymëzuar audiencën.
Pas 11 vitesh, ajo ende bën jehonë me shikuesit e teatrit dhe është një dëshmi e aftësisë dhe përkushtimit të të gjithë personave të përfshirë në krijim, nga aktorët te regjisori e deri te ekipi i prodhimit.
Me përfundimin e shfaqjes, publiku mbetet me një ndjenjë nderimi dhe respekti për aktorët dhe regjisorin që sollën në jetë këtë histori të jashtëzakonshme. “Sikur kjo të ishe shfaqje” na lidhi, me emocionet më të thella të përvojës njerëzore. /KultPlus.com
